ตอนที่ 484 โอวหยางเลี่ยนอนคนเดียว
โอวหยางเลี่ยให้ความสำคัญกับการออกกำลังกายของตัวเองมาก เขาแค่ดูแลรักษารูปร่างภายนอกและความแข็งแรงทางร่างกายของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ต้องรู้ว่าเขากังวลมากเรื่องที่เขาอายุมากกว่าเสิ่นหลานอี กลัวว่าถึงเวลาเสิ่นหลานอีจะไม่ต้องการเขาแล้ว เขาคงร้องไห้จนตายแน่
ในใจของโอวหยางเลี่ยคิดอะไรไม่มีใครทราบ แต่เวลานี้เสิ่นหลานอีทำได้แค่กลอกตาใส่ถังโจวโจว “เมื่อวานลุงโอวหยางของลูกถูกแม่ไล่ไปนอนห้องอื่นแล้วล่ะ”
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี้เอง ถังโจวโจวสนใจมาก ในเมื่อเวลานี้โอวหยางเลี่ยก็ไม่อยู่ เธอจึงอุ้มเสี่ยวอวี่เข้าไปในห้อง ท่าทางเหมือนจะเริ่มนินทาคน “แม่คะ บอกหนูมาเร็วว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
เธอดูสนใจมาก ลุงโอวหยางถึงขั้นโดนแม่ไล่ออกไปแบบนี้ ที่แท้เป็นเพราะอะไรกันแน่
ต้องรู้ว่าความจริงปกติแม่เป็นคนอ่อนโยน ถึงแม้จะมีปากเสียงกับลุงโอวหยางบ้าง แต่เรื่องใหญ่ๆ ทั้งสองคนก็สามารถตกลงกันได้ ไม่เห็นแก่ตัวจนเกิดปัญหา ครั้งนี้มาถึงจุดนี้ได้ต้องเป็นเพราะลุงโอวหยางแน่ๆ
ในใจถังโจวโจวเอนเอียงไปอยู่ข้างเสิ่นหลานอีนานแล้ว เสิ่นหลานอีจึงค่อยๆ บอกเธอว่าแท้จริงแล้วเรื่องเป็นยังไง
เมื่อวานเสิ่นหลานอีจะพาเสี่ยวอวี่มานอนด้วย โอวหยางเลี่ยเห็นเด็กคนนี้แล้วก็คิดอยากจะให้เสี่ยวอวี่ไปนอนกับโอวหยางหง เพราะเขาอยากจะนอนกับภรรยาตัวเองสองคน
เสิ่นหลานอีไม่เห็นด้วยกับความคิดไร้สาระของเขา นอกจากนี้เวลานั้นก็ดึกแล้ว จะไปรบกวนเวลานอนลูกได้ยังไง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นโอวหยางเลี่ยถึงไม่ยอมลดอคติลง ทำไมถึงต้องอยากนอนกับเสิ่นหลานอีแค่สองคนเท่านั้นด้วย
แล้วยังยกเรื่องที่ว่าโอวหยางหงขวบกว่าก็นอนคนเดียวได้แล้วขึ้นมาอีก ครั้งนี้ทำให้เสิ่นหลานอีโมโหมาก เขากล้ามารื้อฟื้นเรื่องนี้กับเธอเชียวเหรอ
ครั้งนั้นก็เป็นเพราะว่าผู้ชายคนนี้ใช้วาจาหว่านล้อมบอกว่าลูกโตแล้วไม่ควรนอนกับพ่อแม่แล้ว ควรให้เขานอนคนเดียว ผลสุดท้ายเสิ่นหลานอีก็ต้องยอมให้โอวหยางหงนอนในห้องคนเดียว
ผ่านมาไม่กี่วันเสิ่นหลานอีก็รู้สึกผิดมาก ลูกชายยังเด็กขนาดนี้ ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย คิดอยากจะพาลูกชายกลับมา ที่ไหนได้ลูกชายกลับไม่ยอม ไม่รู้ว่าโอวหยางเลยไปพูดกับลูกว่าอะไร อย่างไรก็อยากจะนอนคนเดียว เสิ่นหานอีจึงค่อนข้างจะเสียใจ
ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่วันลูกยังนอนอยู่กับเธอ ที่ไหนได้ผ่านไปสองวันก็เปลี่ยนไปแล้ว นอกจากนี้โอวหยางหงนับว่ายิ่งเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรง่าย ไม่ติดเธออีกต่อไป ทำให้ความภาคภูมิใจในการเป็นแม่ของเธอแทบไม่หลงเหลืออยู่อีก
เสิ่นหลานอีเสียใจกับเรื่องนี้มาก โอวหยางเลี่ยยังกล้ามาพูดกับเธอแบบนี้อีก เธอโมโหจนต้องให้โอวหยางเลี่ยไปนอนห้องอื่น ปล่อยให้เขานอนไปคนเดียว ส่วนเธอจะนอนฝันหวานกับเสี่ยวอวี่
พอฟังจบแล้ว ถังโจวโจวก็ไร้วาจาไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าครั้งนั้นลุงโอวหยางจะหลอกแม่ด้วยวิธีนี้ แต่นั่นคือสิ่งที่แม่เชื่อในตัวเขา มิน่าล่ะน้องชายที่อายุยังน้อยแต่กลับดูเป็นผู้ใหญ่มาก แท้จริงแล้วเพราะมีพ่อแบบนี้นี่เอง
“แม่คะ ตอนนั้นแม่คงโดนหลอกแล้วล่ะ”
“ใช่ ต่อมาแม่ก็คิดว่าใช่ แต่เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ ที่ไหนได้ลุงโอวหยางของลูกยังจะทำแบบเดิมอีก ครั้งนี้แม่เลยไม่ยอมเขาแล้ว”
เมื่อห้องของเสิ่นหลานอีถูกเคาะประตูอีกครั้ง เสิ่นหลานอีก็รีบเดินไปเปิดประตู ต่อมาก็ได้ยินเสียงของคนสองคนคุยกัน ดูเหมือนจะเป็นเสียงของลุงโอวหยาง
“หลานอี คุณให้อภัยผมรึยัง” สีหน้าของโอวหยางเลี่ยย่ำแย่ เมื่อวานตอนค่ำไม่ได้นอนกับภรรยาเพราะเธอโกรธจนไล่เขาออกไป แล้วเขาจะนอนได้ยังไง
“คุณมีอะไรให้ฉันต้องอภัยให้เหรอ” เรื่องเมื่อวานก็ผ่านไปนานแล้ว เสิ่นหลานอีไม่ได้แค้นเคืองอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องเล็กแค่นี้ก็อยากจะให้เขาได้เรียนรู้บ้าง เธอเองไม่ได้คิดจะถือโทษอะไรเขา
“หลานอี คุณไม่ถือสาผมแล้วใช่ไหม” โอวหยางเลี่ยสัมผัสได้ว่าเธอพูดจริงจึงดีใจขึ้นมาทันที เห็นว่าหลานอีก็ไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร นี่จึงทำให้เขาวางใจลงได้
“อื้อ ถ้าครั้งหน้าคุณยังเป็นอย่างนี้อีก คุณก็นอนคนเดียวไปตลอดเลยแล้วกัน” อย่างไรก็ตามเมื่อวานตอนค่ำเธอก็นอนหลับสบายดี เดิมทีเสิ่นหลานอีก็กังวลอยู่ว่าถ้ามีโอวหยางเลี่ยข้างกายเธอจะนอนไม่หลับ แต่ก็พบว่าก็ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้น ดูเหมือนว่านี้เป็นแค่การเดาของเธอเท่านั้น
ตอนที่ 485 ความน่ารักของโอวหยางเลี่ย
“ไม่เป็นแล้วแน่นอน หลานอี ผมรู้แล้วว่าผมผิด ต่อไปผมจะเชื่อฟังคุณ คุณบอกมองซ้ายผมจะไม่มองขวา” ทุกๆ ครั้งที่มีเรื่องกับเสิ่นหลานอี เสิ่นหลานอีก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่โอวหยางเลี่ยกลับทำท่าทางเหมือนจะเป็นจะตายอย่างนั้น
“ค่อยยังชั่วหน่อย เข้ามาเถอะค่ะ”
เมื่อโอวหยางเลี่ยและเสิ่นหลานอีเข้าไปในห้องก็พบว่ายังมีผู้มาเยือนอีกสองคน ใบหน้าเขาขรึมลง คำพูดก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าถังโจวโจวได้ยินไปหมดแล้วเหรอ
โอวหยางเลี่ยจ้องมองเธอ ถังโจวโจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ลุงโอวหยางน่ารักจริงๆ ดูวิธีที่เขาเดิน เธอพยายามที่จะเก็บอาการ แต่ไม่อาจให้เขารู้ได้ว่าเมื่อครู่เธอเองก็ชมเรื่องสนุกอยู่เช่นกัน
โอวหยางเลี่ยรู้สึกเสียหน้าที่ทำให้เด็กๆ เห็นมุมนั้นของเขา เห็นได้ชัดว่ามีแค่หลานอีเท่านั้นที่จะได้เห็น จะให้คนอื่นเห็นง่ายๆ ได้ยังไง ฝั่งโอวหยางเลี่ยกำลังรู้สึกเสียใจ ฝั่งเสิ่นหลานอีกลับหัวเราะ
ฮึ เพิ่งรู้ว่าตัวเองเสียหน้าเหรอ ก็ควรจะเสียหน้ามาก มีเรื่องอย่างนี้อีก เธอก็คงต้องให้ลูกรู้ แต่พอกลับมาคิดอีกที ไม่ได้สิ ยังไงก็ควรไว้หน้าเลี่ยบ้าง หากมีครั้งต่อไปอีก คงต้องลงโทษเขาแล้ว
ถึงตอนนั้นจะลงโทษยังไงก็คงเป็นเรื่องของพวกเขาสองผัวเมียแล้ว คนอื่นก็ไม่ควรยุ่ง
“ลุงโอวหยางคะ หนูพาเสี่ยวอวี่ไปก่อนนะคะ” คงต้องให้เวลาความเป็นส่วนตัวกับแม่และลุงโอวหยางบ้าง พวกเขาไม่ได้เจอกันมาคืนหนึ่ง คงต้องมีเรื่องคุยกันเยอะแน่
ตอนนี้โอวหยางเลี่ยรู้สึกตื่นเต้นยินดีมาก ดูเหมือนว่ามีลูกสาวจะดีกว่าลูกชายสินะ ลูกสาวดูสีหน้าออกมากกว่าลูกชาย ให้เวลาพ่อแม่ได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องให้เขาไล่
โอวหยางเลี่ยดูเหมือนจะยิ่งเข้าใจ เขารู้สึกว่าไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องส่วนรวม ควรจะใส่ใจเสิ่นหลานอีหน่อย “หลานอี เมื่อวานคิดถึงผมไหม”
เห็นเธอเหมือนไม่คิดถึงเขาเท่าไหร่นัก เมื่อวานเขาคิดถึงเธอทั้งคืนจนนอนไม่หลับแท้ๆ
“ไม่มีนี่” ไม่ผิดจากที่คาดเท่าไหร่ นี่ทำให้โอวหยางเลี่ยเจ็บที่ใจไปหมด
ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่ไปตามทางเดินโรงแรมกำลังเตรียมจะกลับห้องก็เจอเข้ากับคุณแม่ถัง “แม่คะ แม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”
“อ้อ แม่กำลังจะไปตามลูกกับเซ่าเซินให้ไปกินข้าวเช้าพอดี ลูกไปรับเสี่ยวอวี่มาเหรอ” คุณแม่ถังเห็นถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่อยู่ก็รู้ได้ทันที ดูเหมือนว่าคงไปรับเสี่ยวอวี่ที่ห้องหลานอีมาแล้ว
“อ้อ แม่คะ แม่ไปกินก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูไปเรียกเซ่าเซินเอง อีกเดี๋ยวพวกเราจะตามไปค่ะ”
“ได้ พวกลูกรีบหน่อยนะ ยังมีแขกที่จะต้องให้พวกลูกไปส่งอีก”
“รู้แล้วค่ะ ไม่ช้าแน่ค่ะ” ถังโจวโจวและคุณแม่ถังบอกลากัน ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่กลับไปที่ห้อง
เมื่อเข้าไปก็เห็นว่าลั่วเซ่าเชินจัดการตัวเองเสร็จแล้ว “โจวโจวกลับมาแล้วเหรอ”
“ทำไมคุณไม่ถามถึงเสี่ยวอวี่เลยเล่า”
“เขายังไม่เรียกผมนี่” ลั่วเซ่าเชินโต้เถียงกับถังโจวโจวและโกรธเป็นเด็กๆ ถังโจวโจวขี้เกียจจะสนใจเขาอีก นิสัยเด็กน้อยจริงๆ
เธอหลอกล่อเสี่ยวอวี่ “ลูกรัก รีบเรียกปะป๊าเร็วลูก ไม่อย่างนั้นเขาคงจะหึงเอาน้า”
ถึงแม้ลั่วเซ่าเชินไม่ได้มองไปทางพวกเธอ แต่หูก็ยังได้ยินทุกอย่าง ผ่านไปหลายนาทีก็ได้ยินแค่เสี่ยวอวี่เรียก “มาม๊า”
“ลูกรัก เรียกผิดแล้ว เรียก ปะป๊าจ๊ะ ลูกดูเร็ว ปะป๊าอยู่ตรงนั้นไง” ถังโจวโจวชี้ไปทางลั่วเซ่าเชิน เพื่อดึงดูดให้เสี่ยวอวี่สนใจ
ไม่พียงแต่ไม่พูด ลั่วเซ่าเชินยังค่อนข้างผิดหวังอยู่บ้าง ลูกชายไม่เรียกชื่อเขา เสียแรงที่เขารักลูกชายขนาดนี้ เวลาสำคัญแบบนี้ลูกชายกลับไม่ให้ความร่วมมือเลย
“เร็ว เรียกปะป๊าเร็ว ไม่อย่างนั้นต่อไปปะป๊าจะไม่รักลูกแล้วนะ” ก็ไม่รู้ว่าเพราะถังโจวโจวหลอกล่อ หรือเพราะกลัวคำขู่ เสี่ยวอวี่จึงพูดออกมาคำหนึ่ง
“ปาปา” ก็นับว่าเรียกได้ ถังโจวโจวตื่นเต้นและพูดกับลั่วเซ่าเชินทันที “ดูเร็ว ลูกเรียกคุณแล้ว “
“โอ๋ ลูกพ่อ มาเดี๋ยวพ่ออุ้มนะ” ลั่วเซ่าเชินคนนี้นี่ ก่อนหน้านี้ยังทำท่าไม่เต็มใจอยู่เลย ตอนนี้กลับมาดูลูกและทำตัวเป็นพ่อที่ดีอีกครั้งเสียแล้ว