ตอนที่ 704 ทรมานต่อไป
หลิงอวี้จื้ออุ้มเขาไปบนเตียง ห่มผ้าห่มให้ กำลังจะเดินออกไป แต่มู่หรงเซียงหนานเหมือนจะตกใจ จับมือหลิงอวี้จื้อแน่น หลิงอวี้จื้อไม่กล้าไปไหน ได้แต่อยู่เคียงข้างมู่หรงเซียงหนาน
ตอนที่ฟ้าใกล้สาง หลิงอวี้จื้อง่วงเต็มที และนอนหลับไป
สุดท้ายเธอถูกปลุกเพราะเสียงเอะอะโวยวายข้างนอก มั่วชิงเดินมาข้าง ๆ หลิงอวี้จื้อทันที พูดเสียงเบาว่า
“พระชายา จื่ออีพาคนมาเพคะ”
ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอก มู่หรงเซียงหนานก็เหมือนกับนกน้อยตื่นกลัวลูกธนู ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหลิงอวี้จื้อ หลิงอวี้จื้อตบ ๆ หลังเขา ปลอบเสียงเบาว่า
“ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร”
จื่ออีผลักประตูพาคนเข้ามา โค้งตัวให้หลิงอวี้จื้อ แล้วพูดว่า
“ฮูหยิน ไทเฮาอยากพบคุณชายน้อย ท่านส่งคุณชายน้อยให้ข้าเถิด!”
“พวกเจ้าจะทำอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องที่ฮูหยินจะต้องมายุ่ง”
จื่ออีมีท่าทีเย็นชา ทำสัญญาณมือให้กับคนที่อยู่ข้างหลัง เป็นสัญญาณให้พวกนางพามู่หรงเซียงหนานไป
เซียงหนานที่ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของหลิงอวี้จื้อดูเหมือนจะกลัวพวกนางมาก ยื่นมือน้อย ๆ ออกไป เกาะชายเสื้อหลิงอวี้จื้อแน่น กลัวว่าพวกนางจะพาตนเองไป
หลิงอวี้จื้อเห็นพวกเขาเริ่มทรมานมู่หรงเซียงหนานอีก ก็โกรธเป็นไฟ ปกป้องมู่หรงเซียงหนานในอ้อมอกอย่างแน่นหนา
“พวกเจ้าพอได้แล้ว เขายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ข้าไม่ให้เจ้าพาเซียงหนานไป”
มั่วชิงคุ้มกันอยู่ข้างหน้าหลิงอวี้จื้อ กำลังจะชักกระบี่ออกมา
แต่จื่ออีกลับไม่กังวลเรื่องนี้ พูดอย่างเย็นชาว่า
“ฮูหยิน ที่นี่คือฮุ่ยโจว ไม่ใช่อวิ๋นเฉิง ฮูหยินอย่าลืมว่า ตัวท่านเองก็อยู่ในกำมือของพวกเรา ไทเฮาวางยาคุณชายน้อยนานแล้ว ตอนนี้ควรกินยาถอนพิษแล้ว หากท่านไม่ยอมให้ข้าพาคุณชายน้อยไป เดี๋ยวยาออกฤทธิ์ จะช่วยคุณชายน้อยไม่ได้แล้ว”
หลิงอวี้จื้อสีหน้าตึงเตรียด พยักหน้าให้มั่วชิง ตอนนี้สองคนรู้ใจกันดี มั่วชิงเข้าไปจับชีพจรมู่หรงเซียงหนาน จากนั้นก็พยักหน้า
“พระชายา คุณชายน้อยถูกวางยาพิษจริงเพคะ”
“ทุเรศ พวกเจ้า…”
หลิงอวี้จื้อกลัวว่าพิษจะออกฤทธิ์จริง จึงปล่อยมือจากมู่หรงเซียงหนาน พูดปลอบว่า
“เซียงหนาน เจ้าไปก่อน อีกสักครู่ข้าจะไปรับเจ้า”
มู่หรงเซียงหนานกลัวสุดขีด ทำอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยหลิงอวี้จื้อ จื่ออีให้คนบังคับพามู่หรงเซียงหนานไป
มู่หรงเซียงหนานไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย เขาเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต สายตาเหม่อลอยขณะถูกอุ้มไป
หลิงอวี้จื้อเดินไปที่ประตู ทุบกำปั้นลงบนกรอบประตูอย่างแรง แววตาของมู่หรงเซียงหนานเมื่อครู่เห็นถึงความสิ้นหวังอย่างชัดเจน อายุยังน้อยเหตุใดถึงมีสีหน้าเช่นนั้นได้ ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะมอง มาถึงขั้นนี้แล้ว มู่หรงกวานเย่ว์ยังไม่ลดละ จะทำร้ายมู่หรงเซียงหนานถึงตายหรือไง
วันนี้ทั้งวันมู่หรงเซียงหนานไม่กลับมา หลิงอวี้จื้อลุกนั่งไม่เป็นสุขอยู่ในห้อง
มู่หรงกวานเย่ว์เล่นสงครามประสาทกับเธอ หลายครั้งที่เธอทนไม่ไหวอยากไปหามู่หรงกวานเย่ว์ สุดท้ายก็ฝืนทนมาจนได้ ได้แต่ภาวนาให้มู่หรงหงรีบมาถึงฮุ่ยโจวเร็ว ๆ
ตอนนี้หลิงอวี้จื้อยังไม่รู้ว่า มู่หรงหงกับจูจิ่นมาถึงฮุ่ยโจวแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้ว่ามู่หรงกวานเย่ว์อยู่ที่ใด ออกจากเมืองหลวงมาคราวนี้ พวกเขาไม่ได้บอกใคร แอบมาเงียบ ๆ
“ท่านพ่อ พวกเราจะไปหาไทเฮาที่ใด”
จูจิ่นใจร้อนดั่งไฟ ยิ่งไม่เห็นมู่หรงเซียงหนาน ใจยิ่งไม่สงบสุข
มู่หรงหงก็ไม่รู้ว่ามู่หรงกวานเย่ว์อยู่ที่ไหน ขอปักหลักก่อนค่อยไปสอบถาม เห็นฟ้ามืดลงแล้ว มู่หรงหงก็พูดด้วยสีหน้าอิดโรยว่า
“หาโรงเตี๊ยมปักหลักก่อนเถิด”
ตอนที่ 705 ตามหา
“เซียงหนานจะเป็นอะไรหรือไม่!”
“ไทเฮาเอาเซียงหนานไปมีจุดประสงค์ ไม่มีทางทำร้ายเซียงหนานถึงชีวิต อาจิ่น เจ้าไม่ต้องกังวลมากไป”
ปากมู่หรงหงพูดปลอบไป แต่ที่จริงในใจไม่มั่นใจอะไรเลย เมื่อใดที่เขาหลับตาลงก็เห็นเพียงแต่ใบหูเปื้อนเลือด เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มู่หรงเซียงหนานจะเป็นอย่างไรบ้าง
สามสี่ปีมานี้ ทำอะไรเขาคิดถึงแต่มู่หรงเซียงหนาน รักใคร่เอ็นดูหลานคนนี้เป็นอย่างยิ่ง ดูแลเขาราวกับไข่ในหิน ตอนนี้ถูกลูกสาวในไส้ทรมานจนเป็นเช่นนี้ เขาเจ็บปวดใจเป็นที่สุด
หากรู้ว่าจะมีวันนี้ ตอนนั้นเขาคงไม่ปล่อยให้มู่หรงกวานเย่ว์เข้าวัง ถึงแม้ตระกูลมู่หรงจะมีหน้ามีตาเพราะนาง ตอนนี้นางกลับทำร้ายทายาทเพียงผู้เดียวของตระกูลมู่หรง หรือว่าตระกูลทั้งตระกูลจะขาดสะบั้นเพราะน้ำมือของลูกสาวคนนี้
สองคนลงจากรถม้า เลือกโรงเตี๊ยมของไป่อู๋พอดี โรงเตี๊ยมนี้ใหญ่ที่สุดในฮุ่ยโจว พวกเขาจะเลือกโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็ไม่แปลก
ไป่อู๋เคยเจอมู่หรงหง และเคยเจอจูจิ่น เห็นสองคนนี้มาฮุ่ยโจวด้วย ก็กลัวว่าพวกเขาจะจำนางได้ จึงซ่อนตัว ในหัวสะท้อนคำพูดที่จื่ออีพูดกับนาง
เถ้าแก่หวงเห็นไป่อู๋ใจคอไม่ดี ก็ตามเข้าห้องไป ยื่นมือออกไปตบไหล่ไป่อู๋เบา ๆ
“เสียวไป่ เจ้าเป็นอะไรป วันนี้ตั้งแต่คนนั้นมาหาเจ้าแล้ว เจ้าก็ผิดปกติมาตลอด เกิดอะไนขึ้นกันแน่ ผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ พวกเขามาหาเรื่องหรือไม่”
ไป่อู๋ส่ายหน้า
“ท่านพี่ ขอโทษ ข้าไม่อยากดึงท่านเข้ามาเกี่ยวด้วยเลย”
“เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร ข้ากับเจ้าเป็นผัวเมียกัน มีเกี่ยวไม่เกี่ยวด้วยหรือ”
เถ้าแก่หวงกอดไหล่ไป่อู๋ เขาหน้าตาไม่ดี อายุสี่สิบปีแล้วถึงได้แต่งงานกับไปอู๋ เห็นเรื่องนี้เป็นของขวัญจากสวรรค์ ฟูมฟักดูแลไป่อู๋ในอุ้งมือ ด้วยเหตุนี้ หลายปีมานี้ชีวิตของไป่อู๋จึงเรียบง่าย แต่สงบสุขมาก คนที่เคยผ่านเรื่องทุกข์ทรมานมาเช่นนางจึงทะนุถนอมความสัมพันธ์ที่ได้มาไม่ง่ายนี้มาก
ไป่อู๋พิงไหล่เถ้าแก่หวง
“ท่านพี่ ข้าอยากจะใช้ชีวิตสงบสุขกับเจ้าจริง ๆ เจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่ให้ใครมาทำลายชีวิตของพวกเรา”
“ไม่ต้องคิดมากแล้ว เสียวไป่ มีเรื่องอะไรต้องบอกข้านะ เจ้าต้องจำไว้ ข้าเป็นสามีของเจ้า”
ไป่อู๋พยักหน้า
“อืม”
คิดพิจารณาทั้งคืน เช้าวันถัดมา ไป่อู๋ก็ไปที่ห้องของจูจิ่น จูจิ่นดูเหมือนจะจำผู้หญิงตรงหน้าได้ลาง ๆ แล้วค่อนข้างตกใจชี้ไป่อู๋
“เจ้าไม่ใช่…”
“ข้าคือไป่อู๋ จู…มู่หรงฮูหยิน ไม่ได้เจอกันหลายปี สบายดีหรือไม่”
จูจิ่นรู้ว่าเมื่อก่อนไปอู๋เป็นคนของเฉินเสี้ยวหรู จู่ ๆ มาปรากฏตัวที่นี่ นางไม่รู้ว่าไป่อู๋มีเจตนาอะไร ตื่นตัวทันที
“เจ้าจะทำอะไร อู่อ๋องไม่อยู่ตั้งนานแล้ว เจ้าคงไม่คิดจะยังภักดีต่ออู่อ๋องอยู่หรอกกระมัง!”
“ตอนนั้นท่านอู่อ๋องมิได้ช่วยชีวิตข้า ปล่อยข้าทิ้งไว้ที่สถานรวมซ่องโสเภณี ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความเป็นความตายของเขาเกี่ยวอะไรกับข้า ข้าไม่ใช่คนของเขาตั้งนานแล้ว”
น้ำเสียงของไป่อู๋นิ่งเรียบ นางไม่เห็นเฉินเสี้ยวหรูอยู่ในสายตานานแล้ว
นางภักดีต่อเฉินเสี้ยวหรูขนาดนี้ คอยคิดแผนการให้เขาไปทุกอย่าง สุดท้ายก็เป็นเพียงหมากที่โดนทิ้งตัวหนึ่งเท่านั้น ทันทีที่ไร้ประโยชน์แล้วก็ถูกเฉินเสี้ยวหรูทอดทิ้ง น่าน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนัก หากไม่ได้พบกับสามีคนปัจจุบันนี้ นางก็คงตายไปแล้ว