ตอนที่ 708 คำขอร้องของพ่อผู้ชรา
เห็นได้ชัดว่ามู่หรงกวานเย่ว์นึกไม่ถึงว่ามู่หรงหงจะตามมาตอนนี้ ทหารรักษาการณ์ที่ตามมู่หรงหงมาทำหน้าลำบากใจ
“ไทเฮาโปรดพระราชทานอภัย ท่านมหาเสนาบดีขู่เอาชีวิต ข้าน้อยไม่กล้าขัดพะยะค่ะ”
“เจ้าออกไปเถิด!”
เรื่องต่อจากนี้ทหารรักษาการณ์จะเห็นไม่ได้ มู่หรงกวานเย่ว์ไล่ทหารรักษาการณ์ฮุ่ยโจวออกไป
“พะยะค่ะ ไทเฮา”
มู่หรงหงไม่มีเวลามาสนใจการสนทนา รีบเดินไปที่จูจิ่นกับมู่หรงเซียงหนาน จูจิ่นแก้มัดให้มู่หรงเซียงหนานแล้ว และกอดมู่หรงเซียงหนานเอาไว้แนบอก เพียงแต่มู่หรงเซียงหนานเอาแต่ก้มหน้า ตัวสั่นตลอดเวลา ไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลย
เห็นหลานหัวแก้วหัวแหวนกลายเป็นเช่นนี้ มู่หรงหงก็เจ็บปวดใจยิ่งนัก พูดเบาว่า ๆ
“เซียงหนาน ไม่เป็นอะไรแล้วนะ พวกเรากลับบ้านกัน”
เพียงแต่เซียงหนานไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ
หลิงอวี้จื้อลอบถอนหายใจโล่งอก พวกเขามาก็ดีแล้ว ขอเพียงพวกเขามา เซียงหนานก็มีทางรอดแล้ว ตอนนี้ต้องพึ่งมู่หรงหงแล้ว
“ท่านพ่อ ท่านมาได้อย่างไร”
มู่หรงกวานเย่ว์ยังนิ่งสงบอยู่ ไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย นางรู้ว่าช้าเร็ววันนี้ก็ต้องมาถึง เพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะตามมาถึงฮุ่ยโจว มิหนำซ้ำยังพบนางเร็วเช่นนี้ด้วย
“หากข้าไม่มา จะเห็นกับตาว่าเจ้าทรมานเซียงหนานถึงตายหรือไม่ ข้าเพิ่งเดินเข้าจวนมาก็ได้ยินเสียงเซียงหนานกรีดร้องตะโกน
ไทเฮา เจ้าจะทำอะไร ข้าก็ไม่กล้าห้ามเจ้า
แต่เซียงหนานเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของข้า และเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลมู่หรง เจ้าทำกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไร ตลอดชีวิตข้าไม่เคยขออะไรเจ้าเลย ข้าขอร้องไทเฮาปล่อยเซียงหนานไปเถิด ให้ข้าพาเซียงหนานกลับไป”
มู่หรงหงรีบเร่งเดินทางมาอย่างยากลำบาก ดูเหมือนพริบตาเดียวก็แก่ลงไปสิบปี ผมขาวข้างขมับก็เพิ่มมากขึ้น เขาคุกเข่ากับพื้นอย่างแรง
ถึงแม้มู่หรงกวานเย่ว์จะเป็นลูกสาวของเขา แต่ตอนนี้นางเป็นไทเฮา สถานะสูงส่งกว่าเขา เขาไม่สามารถตำหนิมู่หรงกวานเย่ว์ต่อหน้าสาธารณะได้ ทำได้เพียงขอร้องนาง เห็นแก่ความสัมพันธ์พ่อลูกปล่อยเซียงหนานไป
“ท่านพ่อ ลุกขึ้นเถิด ลูกรู้ดีว่าตนเองกำลังทำอะไร ถือเสียว่าลูกทำผิดต่อตระกูลมู่หรง ต่อไปลูกจะชดเชยให้ตระกูลมู่หรงแน่นอน ท่านพ่อกลับไปก่อนเถิด!”
มู่หรงกวานเย่ว์บังคับตนเอง นี่นับว่าเป็นการปฏิเสธ
จูจิ่นได้ยินดังนั้น ก็ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่อยู่แล้ว แววตาของนางประกายความอาฆาต สามสี่ปีมานี้นางเห็นมู่หรงกวานเย่ว์ดีกับมู่หรงเซียงหนานมาก นางเคารพมู่หรงกวานเย่ว์มากทีเดียว
ถึงขนาดตัดขาดความสัมพันธ์กับหลิงอวี้จื้อ นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายกลับได้การกระทำเช่นนี้ของมู่หรงกวานเย่ว์มา นางไม่มีทางยกโทษให้มู่หรงกวานเย่ว์ ตอนนี้นางทำอะไรมู่หรงกวานเย่ว์ไม่ได้ ถูกควบคุมไว้หมด ทำได้เพียงสะกดกั้นอารมณ์เกลียดชังเอาไว้สุดชีวิต
“ไทเฮาใช้เซียงหนานทำอะไรกันแน่ เขาเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง ช่วยอะไรไทเฮาไม่ได้ หากไทเฮาใช้เซียงหนานขู่หลิงอวี้จื้อ เช่นนั้นก็แลกเซียงหนานกับข้า
ข้ากับหลิงอวี้จื้อและอาเหยี่ยนเป็นสหายเก่าแก่ หลิงอวี้จื้อทนเห็นเซียงหนานเป็นอะไรไปไม่ได้ ก็ยิ่งเห็นข้าเป็นอะไรไปไม่ได้เช่นกัน ปล่อยเซียงหนานไป ท่านจะทำอะไรก็มาทำที่ข้า”
“จูจิ่น เจ้ากับหลิงอวี้จื้อตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว หลิงอวี้จื้อมีใจเมตตาสงสารเซียงหนานไม่ใช่เพราะเจ้า แต่เป็นเพราะนี่อวิ๋น
หากเจ้าอยากให้เซียงหนานปลอดภัยดี เจ้าไม่ควรมาขอร้องข้า ควรจะขอร้องหลิงอวี้จื้อ ขอเพียงนางยินยอมเขียนจดหมายฉบับนั้น ข้าก็จะปล่อยเซียงหนาน ให้เซียงหนานกลับบ้านกับเจ้า ต้องดูว่าหลิงอวี้จื้อยินดีช่วยเซียงหนานหรือไม่”
มู่หรงกวานเย่ว์โยนปัญหาให้หลิงอวี้จื้อได้สำเร็จ ให้หลิงอวี้จื้อเป็นแพะ จูจิ่นมองหลิงอวี้จื้อแวบหนึ่ง ไม่ต้องถาม นางก็รู้ว่ามู่หรงกวานเย่ว์ให้หลิงอวี้จื้อเขียนจดหมายถึงใคร และเนื้อหาที่เขียนเป็นอย่างไร
ตอนที่ 709 ใช้ความตายบังคับ
ก่อนหน้านี้นางเป็นคนขับไล่หลิงอวี้จื้อออกไปเอง ตอนนี้หลิงอวี้จื้อกลับยอมเสี่ยงอันตรายเพียงลำพังมาเพื่อช่วยเซียงหนาน นางจะขอร้องให้หลิงอวี้จื้อไปทำร้ายเซียวเหยี่ยนได้อย่างไร ให้พูดเช่นนั้น นางพูดไม่ออก
เห็นจูจิ่นเงียบ มู่หรงกวานเย่ว์ก็ยิ้มพูดว่า
“เจ้าไม่ยินดีช่วยเซียงหนานเอง โทษเราไม่ได้นะ”
“ท่านพ่อ ท่านลุกขึ้นเถิด ลูกมิได้อยากทำร้ายเซียงหนาน หากท่านอยากช่วยเซียงหนานกลับจวนจริง ๆ ก็เกลี้ยกล่อมอาจิ่นดี ๆ ตอนนี้คนที่ช่วยเซียงหนานได้ก็มีแต่นาง”
มู่หรงกวานเย่ว์ไม่หวั่นไหวกับการคุกเข่าของมู่หรงหงเลย เรื่องนี้นางตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย หากพลาดโอกาสนี้ไป ต่อไปก็ไม่สามารถจับตัวหลิงอวี้จื้อมาได้อีกแล้ว สวรรค์ไม่ได้ให้เวลานางมากขนาดนั้น
มู่หรงหงเข้าใจนิสัยลูกสาวดี เห็นว่ามู่หรงกวานเย่ว์ไม่มีเจตนาจะปล่อยมู่หรงเซียงหนาน เขาก็ลุกขึ้นจากพื้นทันที เดินไปตรงหน้ามู่หรงกวานเย่ว์ สำหรับพ่อชราของตน มู่หรงกวานเย่ว์ย่อมไม่ได้คิดจะปกป้องตนเอง มู่หรงหงฉวยโอกาสนี้ หยิบกริชขึ้นมาจ่อคอมู่หรงกวานเย่ว์
เรื่องราวที่กลับตาลปัตรเช่นนี้ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง จื่ออีกรีดร้องตกใจ
เสียงนี้ทำให้ทหารยามในจวนรู้ตัว พวกเขาพากันล้อมมู่หรงหงไว้ เพียงแต่เมื่อเห็นว่ามู่หรงกวานเย่ว์เป็นตัวประกัน พวกเขาก็เริ่มทำตัวลำบาก ไม่กล้าเดินหน้าโดยไม่ได้รับอนุญาต
มู่หรงกวานเย่ว์คิดไม่ถึงว่ามู่หรงหงจะทำเช่นนี้ ในใจของเขา ลูกสาวคนนี้เทียบกับหลานชายสุดที่รักไม่ได้
นางย่อมไม่โทษมู่หรงหง ตนเองก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้หรอกหรือ ทุกสิ่งที่นางทำก็เพื่อลูกชายของตนเองทั้งสิ้น
“ร่างกาย เส้นผม และเนื้อหนัง ล้วนได้มาจากบิดามารดา หากท่านพ่อจะยึดชีวิตของเราไป เราก็ไม่มีคำใดจะกล่าว ถึงแม้จะฆ่าเราไปแล้ว พ่อก็เอาเซียงหนานไปไม่ได้ จื่ออีจะดำเนินการตามคำสั่งของเราต่อไป”
มือของมู่หรงหงเริ่มสั่น
“เจ้าจะไม่ยอมปล่อยเซียงหนานไปจริง ๆ ใช่หรือไม่ ถึงแม้ข้าจะขอร้องเจ้าในฐานะพ่อ เจ้าก็ไม่ยอมปล่อยเขาหรือ”
“เราไม่เคยอยากได้ชีวิตของเซียงหนาน เราอยากทำอะไร ท่านพ่อก็รู้ดี”
“เซียงหนานไม่ใช่เบี้ยหมาก”
มู่หรงหงเจ็บปวดทุกคำพูด
“ข้ารู้ว่าไทเฮาอยากทำอะไร เซียวเหยี่ยนมิใช่คนไร้สมอง จะยอมทิ้งทุกสิ่งไม่สนใจอะไรเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวได้อย่างไร ไทเฮาเพียงแต่เอาเซียงหยานมาเดิมพันความเป็นไปได้
เซียงหนานเป็นอนาคตของตระกูลมู่หรง ไทเฮาเอาอนาคตของตระกูลมู่หรงมาเดิมพัน ต้องเห็นตระกูลมู่หรงขาดสายต่อหน้าต่อตาให้ได้ ไทเฮาถึงจะพอใช่หรือไม่”
“ท่านพ่อ ถือเสียว่าลูกสาวอกตัญญู”
มู่หรงกวานเย่ว์ยังคงไม่ยอมลดละ
มู่หรงหงไม่กล้าลงมือฆ่ามู่หรงกวานเย่ว์กับมือตนเอง นางไม่เพียงแต่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตน แต่ยังเป็นไทเฮาคนปัจจุบัน หากฆ่านางจริง ๆ ตระกูลมู่หรงก็จะต้องโทษ ทำเช่นนี้ก็ไม่เป็นประโยชน์กับใคร เขาเพียงแต่อยากช่วยหลานชายเท่านั้น
“กวานเย่ว์ เจ้าไม่ยอมปล่อยเขาจริง ๆ ใช่หรือไม่”
คราวนี้มู่หรงหงไม่ได้เรียกว่าไทเฮา แต่เรียกชื่อของนาง
มู่หรงกวานเย่ว์ไม่พูดอะไร ใช้สีหน้าพูดแทน
มู่หรงหงเข้าใจความหมายของมู่หรงกวานเย่ว์ เขาปล่อยมู่หรงกวานเย่ว์ ใช้กริชแทงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง เพิ่งแทงเข้าไปก็ดึงออกทันที เลือดสดสาดกระจายเต็มตัวมู่หรงกวานเย่ว์ มู่หรงกวานเย่ว์ใบหน้าขาวซีด นึกไม่ถึงเลยว่ามู่หรงหงจะฆ่าตัวตายต่อหน้านาง
“ท่านพ่อ”
มู่หรงกวานเย่ว์เข้าประคองมู่หรงหงทันที
มู่หรงหงกลับผลักมือของมู่หรงกวานเย่ว์ออกไป ร่างกายโซเซ มุมปากมีเลือดไหล