บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 755
เมื่อจ้องมองไปที่นัยน์ตาสุกใสดุจดอกท้อที่เปล่งประกายแวววับอย่างมีความหวัง แต่ก็เจือความกังวลเล็กน้อย เมเดลีนก็ตอบอย่างใจเย็นว่า “มาเดิมพันกันว่าชะตากรรมของเราจะจบลงที่นี่ หรือว่ามันตั้งใจอยากให้พวกเราไปต่อ”
‘อยากให้พวกเราไปต่อ’
คำพูดทั้งหกจุดประกายความสุขที่ไม่เหมือนใครในดวงตาของเจเรมี่
เธอให้โอกาสเขา!
“เราจะเดิมพันยังไงล่ะ ลินนี่?” เขามั่นใจขณะถามอย่างใจร้อน
อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจว่าพวกเขาถูกกำหนดมาแล้ว
เขารู้สึกเบิกบานเมื่อได้ยินเมเดลีนพูด “เราจะกลับเอง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ถ้าเราจัดการพบกันที่ทางเข้าโรงแรมภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ฉันจะถือว่าเรายังถูกลิขิตให้อยู่ด้วยกัน”
“โอเคได้” เจเรมี่รีบตกลง
ขณะออกจากร้านขนมหวาน เขาจ้องมองเธออย่างไม่เต็มใจนัก “ขอกอดคุณอีกครั้งได้ไหม ลินนี่?”
“อะไรกัน? กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีกงั้นเหรอ?” เมเดลีนล้อเลียน
“แน่นอนว่าไม่” เจเรมี่ปฏิเสธ เหตุผลเดียวที่เขารู้สึกอยากกอดเธอ เพราะการสนทนาของเธอกับเอวา
เขาใช้เวลาทุกช่วงเวลาในตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อรักคนคนนี้ที่มีความสำคัญต่อเขาที่สุดบนโลกใบนี้
“ถ้าอย่างนั้นเราจะไปตามทางของตัวเอง แล้วโชคชะตาจะนำทางเรา” จากนั้นเมเดลีนก็หันไปอย่างเย็นชาโดยไม่ให้โอกาสเจเรมี่ได้เหลือบมองอีก
เมื่อมองดูเธอเดินจากไป ดวงตาของเจเรมี่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น “เราจะได้เจอกันอีกแน่นอน ลินนี่”
เมื่อเดินไปที่หัวมุมถนน เมเดลีนก็เรียกแท็กซี่ เธอเหลือบมองไปยังจุดที่พวกเขาแยกจากกันก่อนจะขึ้นรถ โดยตระหนักว่าเจเรมี่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
‘เราจะยังมีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่หรือไม่ขึ้นอยู่กับเรื่องนี้ เจเรมี่’ เธอคิดกับตัวเองก่อนจะขึ้นรถอย่างแน่วแน่
เมเดลีนรู้สึกประหม่าตลอดทางที่กลับไปยังโรงแรม
เธอไม่รู้ว่าเธอต้องการพบเจเรมี่ หรือว่าเธอต้องการให้ทุกอย่างจบลงที่นั่น
ท่ามกลางความงุนงง แท็กซี่ก็มาถึงที่โรงแรม
เมเดลีนลงจากรถและมองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบเจเรมี่เลย
ถ้าเจเรมี่ไม่ปรากฏตัวภายในห้านาที อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาก็จะจบลง
เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเบิกบานกับความคิดนั้น ขณะที่เธอมองดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ เพื่อค้นหาเจเรมี่ สิ่งที่เธอพบคือรถที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน มันดูเหมือนคันที่พาเฟลิซิตี้ไปเมื่อวันก่อน
เมเดลีนข้ามทางม้าลายไปอีกฝั่งเพื่อดูป้ายทะเบียนรถ อันที่จริงแล้วมันเป็นรถคันเดียวกัน
เธอก้าวเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดูให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ขณะที่หน้าต่างบานนั้นเลื่อนลงมาเผยให้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง
เฟลิซิตี้มองเธอด้วยรอยยิ้มที่รู้ดี
“พวกเรารอคุณอยู่ คุณมอนต์โกเมอรี”
มันสายเกินไปแล้วที่เมเดลีนตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อมีใครบางคนที่เดินเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง
“กรุณาขึ้นรถ คุณควินน์”
ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอคือคนที่ไล่เธอและเจเรมี่ไปเมื่อเช้านี้
พวกเขาได้พบทั้งสองคนแล้ว
เมเดลีนไม่ได้โวยวายและเธอก็ไม่ยอมทำตาม “ถ้าฉันไม่ยอมเข้าไปล่ะ?”
“เธอต้องเข้ามา ถ้าเธออยากรู้ความจริงเบื้องหลังการเสียชีวิตอันน่าเศร้าของลูกสาวตัวเอง” เฟลิซิตี้แสยะริมฝีปากสีแดงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
แม้ว่ารูปลักษณ์ที่ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาของเธอจะเลียนแบบตัวเธอเอง แต่เมเดลีนก็พบว่าตัวเองไม่คุ้นเคยและรู้สึกรังเกียจสายตาของอีกฝ่ายกับรอยยิ้มอันชั่วร้ายนั้น
เธอไม่เคยแสดงสีหน้าแบบนั้นมาก่อน ดังนั้นเมื่อได้เห็นเฟลิซิตี้แสดงสีหน้าแบบนั้นด้วยใบหน้าที่คล้ายเธอ เมเดลีนจึงรู้สึกถึงความขยะแขยงที่เกิดขึ้นภายในตัวเธอ