ยู่ยี่เงียบ เธอไม่อยากพูดอะไรจริงๆ ความจริงแล้วเธอไม่ได้น่าสงสารเลย
ในห้องยังมีผู้ชายอยู่ด้วย ยู่ยี่รู้สึกตื่นเต้น ถึงแม้ว่าจะเกินไปบ้าง แต่เธอก็ยังหวังว่าเพื่อนสนิทของเธอจะรีบออกไป
อืม นี่ไม่ใช่ว่าใจร้าย แต่สถานการณ์ลำบากอยู่บ้างจริงๆ
กินเค้ก เป่าเทียน ร้องเพลงวันเกิด ดื่มไวน์ มีความสุขมาก
แต่ ยู่ยี่รู้สึกอกสั่นขวัญหายอยู่ตลอด
ตอนเกือบจะห้าทุ่ม เชอร์รีนจะกลับไปแล้ว ยู่ยี่ก็รู้สึกโล่งใจมาก
แต่นาโนยังไม่ไป เธอเห็นแล้วรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง บอกว่าคืนนี้จะไม่ไป จะอยู่ค้างที่นี่
ได้ยินแล้ว หัวใจของยู่ยี่นั้นชะงักไป แต่กลับไม่สามารถพูดอะไรได้
คิดแล้วนั้น ยู่ยี่ดึงมือของนาโนเอาไว้ : “ฉันไม่เหงาจริงๆนะ ฉันสบายดีมาก เธอกลับไปเถอะ”
“ไม่ใช่เพราะเธอ แต่เป็นเพราะตัวฉันเอง คืนนี้ฉันอยากจะอยู่ที่นี่ นอนด้วยกันกับเธอ ใครก็อย่ามาห้ามฉันเลย…..”
หัวใจของยู่ยี่เริ่มเต้นแรงขึ้นมา นาโนเดินไปที่ห้องแล้ว….
และตอนที่ขาของนาโนจะก้าวเข้าไปในห้องนั้น หัวใจของยู่ยี่เต้นกรง รีบยื่นมือออกมาดึงนาโนเอาไว้ : “ตรงนี้ยังมีห้องอยู่นะ?”
ถูกขัดขวางแล้ว นาโนหันมา แล้วเอ่ยพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ!”
ได้ยินแล้ว ยู่ยี่ก็จ้องมองไปยังนาโนที่มุ่งมั่นแบบนี้และขัดกับเธออยู่แบบนี้ ในใจอดที่จะคิดเหลวไหลขึ้นมาไม่ได้ หรือว่านาโนจะเจออะไรแล้วจริงๆ?
หางตาของเธอแอบกวาดมองจากในห้อง ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้จะรีบร้อน แต่เธอก็ไม่ลืมเก็บเสื้อคลุมสีเทาที่แขวนอยู่บนไม้แขวนเสื้อนั่น
นอกจากแก้วไวน์สองใบแล้ว ก็ไม่มีของใช้อื่นที่เป็นของผู้ชายอยู่ด้วย ไม่ควรจะมีอะไรผิดปกติ
ระหว่างที่กำลังพูดอยู่นั้น เสียงเพลงที่ไพเราะก็ดังขึ้น ยู่ยี่รู้สึกโล่งใจ : “มือถือกำลังดังน่ะ”
เป็นดนัยโทรมา เสียงเบามากเกินไป ดังนั้นยู่ยี่จึงไม่ได้ยินว่ากำลังพูดอะไรกัน
เพียงแต่ประโยคสุดท้ายของนาโนนั้น ยู่ยี่ได้ยินอย่างชัดเจน และเข้าใจ แม้กระทั่งเป็นแนวโน้มที่ลึกซึ้งอย่างไม่มีวันลืม
…..อืม คืนนี้ฉันไม่กลับไปแล้วค่ะ พักอยู่กับยู่ยี่ที่นี่ พักห้องเดียวกับเธอ…..
เธอรู้สึกว่าตรงหน้าตัวเองนั้นดูพร่ามัวขึ้นมาอีกครั้ง และยิ่งอดที่จะไอกระแอมออกมาเบาๆไม่ได้
วางสายไปแล้ว นาโนดึงยู่ยี่เข้ามา แล้วเอ่ยขึ้น : “ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“เธอทะเลาะกับดนัยเหรอ?” ยู่ยี่ขมวดคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เปล่า”
เธอรู้สึกถึงความไม่ปกติ : “ในเมื่อไม่ได้ทะเลาะกัน แล้วทำไมเธอถึงได้มีพฤติกรรมแบบนี้ล่ะ? ปกติแล้วกับดนัยก็ดีกันจนแยกออกจากกันไม่ได้เลย แล้ววันนี้เป็นอะไรไป?”
“ดื่มเป็นเพื่อนฉันก่อน”นาโนไม่ตอบ และทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นี้ เทไวน์เต็มแก้วแล้วยื่นส่งให้ยู่ยี่
เดิมทีแล้วยู่ยี่ไม่ได้จะดื่ม แต่นาโนกลับเอาแต่จ้องเธออยู่ตลอด ในใจของเธออดที่จะแอบคิดไม่ได้ว่าถ้าหากสามารถทำให้นาโนเมาได้ ก็เป็นวิธีที่ดีเหมือนกัน
เธอก็เลยเริ่มดื่มเป็นเพื่อนาโน ดื่มทีละแก้วๆอย่างช้าๆและในปริมาณน้อยๆ
ไม่เหมือนกันกับเธอ นาโนมีแนวโน้มในการดื่มอย่างหนัก ยู่ยี่รู้สึกว่าคืนนี้เธอดูผิดปกติไปจริงๆ ดูเหมือนกับได้รับการสะเทือนอารมณ์อะไรมา
ยื่นมือออกมาแล้วแย่งแก้วไวน์ในมือของเธอไป สีหน้าท่าทางของยู่ยี่จริงจังขึ้นมา : “สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
“ยี่…วันนี้ไปตรวจที่โรงพยาบาลมา….คุณหมอบอกว่าฉันไม่สามารถตั้งท้องได้….ฉันคลอดลูกไม่ได้…..”นาโนเงยหน้าขึ้นมา เธอเมาแล้ว แต่แววตาของเธอนั้นกลับมีความเศร้า
ยู่ยี่รู้สึกอึ้งไป ในที่สุดก็รู้ถึงความผิดปกติของเธอในคืนนี้แล้ว!
น้ำเสียงอ่อนโยน และเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ถามเธอว่าคุณหมอพูดว่าอย่างไร แต่นาโนเมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ปากของเธอเอ่ยเพียงสองสามประโยคเท่านั้น
และหัวใจของยู่ยี่เองก็รู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย สวรรค์มักจะไม่ยอมให้ชีวิตของคนเราสมบูรณ์แบบมากเกินไป มักจะแย่งอะไรบางอย่างไปก่อนถึงได้ยอมยุติเรื่องราวลงได้
แต่ทำไมจะต้องแย่งสิทธิการคลอดลูกของนาโนไปด้วยกัน?
มิน่าล่ะคืนนี้เธอถึงได้อยากจะอยู่ค้างที่นี่ มิน่าล่ะเธออยากจะนอนด้วยกันกับตัวเอง กอดนาโนเอาไว้แล้วปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน
หลังจากที่ดื่มจนเมา เธอกลับเริ่มมีอาการเมาอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา ทั้งร้องเพลง ทั้งเต้น ยังไม่พอ เธอยังเปิดเพลงในโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกด้วย จังหวะสนุกสนานของเพลงแอปเปิ้ลน้อยดังทั่วทั้งห้อง
นาโนทั้งบิดตัวทั้งกระโดด ยู่ยี่ขวางเธอเอาไว้ไม่ได้ จึงนั่งลงกุมหน้าผากมองอยู่ตรงโซฟา หวังว่าเธอจะสามารถหยุดลงในเร็วๆนี้ หลังจากนั้นก็เมาจนสลบไป
แล้วก็มีเพียงเมาจนสลบไป ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องถึงจะสามารถออกไปได้……
แต่ถึงแม้นาโนจะเมา แต่พลังของเธอนั้นก็ดีเสียจนน่าประหลาด ทำนองของเพลงแอปเปิ้ลน้อยดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ระหว่างนั้นโทรศัพท์มือถือแบตหมด ก็ยังรู้ที่จะเปลี่ยนมาเป็นโทรศัพท์ของเธอแทน
นาโนกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่งจริงๆ เอาเสื้อผ้าถอดออกมั่วไปหมด เตะรองเท้าส้นสูง เหมือนกับคนบ้าเลยอย่างไรอย่างนั้น
ยู่ยี่รู้สึกปวดหัวขึ้นมาบ้าง แต่กลับเฝ้าเธออย่างไม่รู้สึกวางใจ หลังจากที่กระโดดจนหมดเรี่ยวแรงแล้วถึงได้อ่อนยวบลงไปบนพื้น แล้วจึงพาเธอกลับไปยังห้องที่อยู่ข้างๆ
เธอคิดว่าเต้นก็เต้นไปแล้ว ร้องก็ร้องไปแล้ว โวยวายก็โวยวายไปแล้ว ควรจะพักผ่อนได้แล้ว แต่กลับไม่ได้เป็นแบบนั้น กอดเธอร้องห่มร้องไห้น้ำตาไหล
ความวุ่นวายนี้ ดำเนินไปตลอดทั้งคืน จนกระทั่งเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ก็ยังคงกอดเธออยู่
ยู่ยี่ไม่ได้ผลักเธอออก นิสัยของนาโนนั้นเธอเข้าใจ และเข้าใจมากกว่าคนอื่นๆอีกด้วย เธอดูเหมือนเป็นพวกที่แสดงออกและมีความกล้า ดูเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจเรื่องอะไรเลย ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น เธอจะเก็บทุกเรื่องเอาไว้ในใจ รอจนตัวเองไม่สามารถทนได้แล้ว จนอยากจะระบายออกมาเธอก็จะดื่มเหล้า
มองออกว่าในใจเธอนั้นชอบเด็กมาก แล้วก็อยากจะมีลูกด้วยเช่นกัน
ฟ้าสว่างแล้ว ยู่ยี่เองก็เหนื่อยอยู่ไม่น้อยเลยเช่นกัน นาโนที่ทรมานเธอกลับค่อยๆตื่นขึ้นมา
“ฉันมึนหัวมากเลย ร่างกายก็รู้สึกแย่มาก อยากจะแช่น้ำจัง ห้องนี้มีห้องน้ำไหม?”นาโนยื่นมือออกมาเอาผมทัดหู เสียงแหบแห้ง
ยู่ยี่ส่ายหน้า : “ไม่มี ห้องข้างๆมีห้องน้ำ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันไปอาบน้ำห้องข้างๆนะ ยี่ ฉันฝากเธอลงไปซื้อชุดชั้นในให้หน่อยสิ”
ตอบรับแล้ว ยู่ยี่เองก็ลืมเรื่องที่ว่าฉันทัชยังอยู่ในห้องไปแล้ว คิดว่าเขาหาโอกาสกลับออกไปแล้ว จึงไม่ได้เอามาใส่ใจ
เสื้อผ้าบนร่างของนาโนถอดออกจนหมดแล้ว มีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบตัวเท่านั้น ยื่นมือออกมาผลักเข้าไปในห้องข้างๆ
หลังจากนั้น เธอก็ตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิม เหมือนกับรูปปั้นแกะสลัก
ยู่ยี่ที่หยิบกระเป๋าสตางค์ และกำลังจะลงไปข้างล่างนั้นเมื่อเห็นท่าทางของนาโนแล้ว ก็ยื่นหน้าเข้ามาดูด้วยความสงสัย หลังจากนั้นแก้มของเธอก็แดงก่ำ และหัวใจก็เต้นแรงมาก
ร่างแข็งแรงและน่าหลงใหลของชายหนุ่มยืนหันหลังให้พวกเธอสองคนอยู่ข้างเตียง สวมกางเกงสแล็คเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หลังตรง สองมือยกเสื้อเชิ้ตขึ้น เป็นส่วนโค้งที่งดงาม มือใหญ่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่
บนพื้นมีเสื้อผ้าของผู้หญิงกระจัดกระจายอยู่
ผ้าปูที่นอนก็ยังยับอยู่…..
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว…..
นาโนไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มในห้องตกใจ แต่ปิดประตูลงอย่างเบามือ หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ดึงยู่ยี่ที่หน้าแดงอยู่ออกมา
ร้านกาแฟ นาโนนั่งอยู่ตรงนั้น สองมือกอดอก มองพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามอยู่แบบนั้น
ยู่ยี่หน้าแดง แต่กลับยังคงเก็บอาการเอาไว้ นิ่งและใจเย็น
“เธอกับเทพบุตรในใจของฉัน……”พูดถึงตรงนี้ นาโนก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง : “นอนด้วยกันแล้ว?