ณ เวลานี้ ภายในใจของมายมิ้นท์นั้นสิ้นหวังมาก ปรารถนาที่จะมีใครสักคน ที่จะสามารถปรากฏตัวต่อหน้าเธอได้ทันทีเพื่อช่วยเธอ ไม่ว่าใครก็ดี เพียงแค่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ก็พอ
แต่ความคิดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นความหวังที่เพ้อฝัน
มายมิ้นท์ปิดตาลงด้วยความสิ้นหวัง มีร่างเงาคนหนึ่งผุดขึ้นในหัวสมองของเธอ
แต่ร่างเงานั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วแล้ว ทำให้เธอไม่สามารถจับได้ว่าเป็นใคร
แต่เซนส์ของเธอได้บอกเธอว่า เธอในตอนนี้คิดถึงเขามาก หวังอย่างมากที่เขาจะมาช่วยเธอ
ข้างนอกรถตู้นั้น ชายร่างใหญ่ได้ถือโทรศัพท์มาหาองอาจอีกครั้งหนึ่ง“คุณชายสี่ครับ ตำแหน่งที่ตั้งของเขาคาวน์มิด ได้ส่งมาแล้วครับ”
องอาจเหลือบมองโทรศัพท์ แสดงให้เห็นว่าทราบแล้ว
หลังจากนั้น ชายร่างใหญ่อีกคนก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่จริงจังและหนักแน่น “แย่แล้วครับคุณชายสี่ ตอนนี้ฝ่ายควบคุมการจราจร เมืองน้ำรุ้งกำลังตรวจสอบถนนแต่ละส่วนอย่างเคร่งครัด เพื่อค้นหาที่อยู่ของเรา”
“หือ？” สีหน้าขององอาจเคร่งครัดในทันที“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？ธิติเป็นคนทำเหรอ？”
“ไม่ใช่ครับ ธิติคงไม่มีอำนาจมากถึงขนาดนั้น คนที่สามารถระดมกล้องวงจรปิดฝ่ายควบคุมการจราจรของทั้งเมืองได้ ระดมกล้องวงจรปิดของทั้งเมืองเพื่อตามหาเรานั้น เป็นประธานของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ เปปเปอร์”
“เขา？” องอาจขมวดคิ้ว
คนคนนี้เขารู้จัก หัวหน้าตระกูลของตระกูลนวบดินทร์ เป็นประธานของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ด้วยตำแหน่งประธาน ฐานะตำแหน่งเดียวกันกับไอ้ตาแก่นั่น
ฉะนั้นคนคนนี้ ดังนั้นบุคคลนี้จึงสามารถทำให้ประเทศระดมกล้องวงจรปิดฝ่ายควบคุมการจราจรของทั้งเมืองได้
แต่ว่า……
แสงสีดำส่องประกายในดวงตาขององอาจ “คุณแน่ใจนะว่าเปปเปอร์ระดมกล้องวงจรปิดของทั้งเมืองเพื่อตามหาเรา？”
“ผมแน่ใจครับ เพราะว่าคนของเราที่อยู่เมืองน้ำรุ้ง ได้สืบหาอย่างชัดเจนแล้วว่าเปปเปอร์กำลังตามหารถตู้ที่พาตัวมายมิ้นท์ไป”ชายร่างใหญ่คนพยักหน้าด้วยความจริงจัง
องอาจกัดฟันกรอด บรรยากาศรอบกายเคร่งขรึมอย่างมาก“ทำไมเขาถึงต้องตามหารถตู้ของเรา？”
หรือเป็นเพราะว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเปปเปอร์กับมายมิ้นท์เป็นอะไร？
การคาดเดานี้ได้รับการยืนยันในไม่ช้า ชายร่างใหญ่พยักหน้าตอบ：“เพราะว่ามายมิ้นท์เป็นอดีตภรรยาของเปปเปอร์ และอีกอย่างเปปเปอร์ให้ความสนใจกับอดีตภรรยาคนนี้มาก ดังนั้นตอนนี้มายมิ้นท์ถูกเราจับตัวมา เขาต้องมาช่วยคนอย่างแน่นอน ”
“อะไรนะ？” ใบหน้าขององอาจเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน“พวกเขายังมีความสัมพันธ์นี้อยู่อีกเหรอ？ก่อนหน้านั้นพวกคุณสืบสวนมายมิ้นท์นั้น ทำไมไม่สืบให้ดี？”
ถ้าหากพวกเขารู้ก่อนหน้านั้น ว่ามายมิ้นท์เป็นคนที่เปปเปอร์ใส่ใจ งั้นแผนการนี้ เขาก็จะไม่ดำเนินเลย
เพราะว่าอำนาจของเปปเปอร์ ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถต้านทานได้ บวกกับที่นี่ยิ่งเป็นเมืองเดอะซี กำลังคนของเขามีจำกัด สู้กับเปปเปอร์ละก็ มีแต่คำว่าพ่ายแพ้สถานเดียว
อีกอย่างเขาเคยได้ยินมาว่าเปปเปอร์มีนิสัยที่แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็จะเอาคืน ฉะนั้นถ้าเปปเปอร์ไล่ตามมาล่ะก็ เขาไม่มีทางหนีพ้นแน่นอน
“ให้ตายเถอะ！” องอาจโมโหราวกับมีไฟสุมอยู่ในใจ
ชายร่างใหญ่ก้มศีรษะลง“ขอโทษครับคุณชายสี่ เรื่องนี้เป็นความประมาทของพวกเราเอง ในตอนแรกคุณแค่สั่งให้เราตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างมายมิ้นท์และธิติ ดังนั้นเราจึงไม่ได้ตรวจสอบความเกี่ยวข้องระหว่างบุคคลของมายมิ้นท์ ตอนนี้เลย……”
คำพูดหลังจากนั้น ชายร่างใหญ่ไม่ได้พูดต่อ
องอาจมองมาที่เขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ ทันใดนั้นเขาก็กำหมัดแน่น และชกเข้าที่ใบหน้าของชายร่างใหญ่
ชายร่างใหญ่ได้จับหน้าที่ถูกโดนชก ก้มศีรษะลงต่ำกว่าเดิมอีก และได้ขอโทษอีกครั้ง“ขอโทษครับคุณชายสี่！”
เสียงกำหมัดขององอาจดังขึ้น น้ำเสียงเย็นยะเยือกราวกับตกอยู่ในนรกแห่งน้ำแข็ง“คุณควรดีใจที่ตอนนี้ผมยังต้องการให้คุณมาทำงานอยู่ ไม่เช่นนั้นผมชกคุณพิการในตอนนี้แน่！”
พอได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของชายร่างใหญ่เกิดความหวาดกลัวขึ้นเล็กน้อย ทั้งที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ แลดูเป็นบทบาทที่หมัดเดียวก็สามารถฆ่าคนได้นั้น กลับเกิดความกลัวจนตัวสั่นไปหมด
เพียงเพราะคนตรงหน้าเขาเป็นคนบ้า และเขาจะไม่มีวันลืมวิธีที่ทรมานผู้คนของคนบ้านี่ตลอดทั้งชีวิตเลย
ถ้าเขาตกไปอยู่ในกำมือของคนบ้าคนนี้ ต่อให้เขาไม่ตายก็หนังถลอกออกแน่นอน
แต่ยังโชคดีที่คนบ้าคนนี้ได้ปล่อยเขาไปชั่วคราว ทำให้เขาโล่งอกไปหน่อย
พอนึกถึงตรงนี้ ชายร่างใหญ่ได้หายใจเข้าลึกๆ ฝืนสงบสติอารมณ์แล้วถามว่า：“คุณชายสี่ครับ แล้วตอนนี้พวกเราจะเอายังไงต่อครับ？ส่งคนกลับไปหรือครับ？”
“ส่งกลับไป？” องอาจหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณคิดว่าพวกเราส่งกลับไป เปปเปอร์ก็จะไม่ซักถามมูลเหตุแล้วเหรอ？นี่มันเป็นไปไม่ได้”ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาลักพาตัวมายมิ้นท์ไป พวกเขาและเปปเปอร์ก็กลายเป็นศัตรูกันแล้ว และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะคืนดีกันเพียงเพราะพวกเขาส่งคนกลับมาไป
องอาจ กำฝ่ามือของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมนว่า ：“แผนการดำเนินต่อไป”
“หือ？”ชายร่างใหญ่ตกตะลึง“ดำเนินต่อไปจริงหรือครับ？”
“ถ้าไม่เช่นนั้นล่ะ？” องอาจมองดูเขาด้วยสายตาที่เย็นชา“ไหนๆ ก็ได้ลักพาตัวมาแล้ว ไม่ว่าเราจะปล่อยหรือไม่ปล่อยเธอไป เปปเปอร์ก็ไม่มีทางปล่อยเราไปแน่นอน หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เราก็ใช้คนให้เกิดประโยชน์จะดีกว่า”
ชายร่างใหญ่พยักหน้า“คุณชายสี่พูดถูก”
“แต่ว่าเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อ รีบแจ้งให้ทราบทันที และออกเดินทางไปยังเขาคาวน์มิด อีกอย่างปิดปากของมายมิ้นท์ อย่าปล่อยให้เธอกรีดร้องระหว่างทาง ดึงดูดความสนใจของคนอื่น”
“เข้าใจแล้วครับ！”ชายร่างใหญ่ตอบกลับ และรีบทำตามที่สั่งเลย
องอาจได้สะบัดผมยาวๆ ของตัวเองที่อยู่ตรงอกเล็กน้อย ใบหน้าบิดเบี้ยวจนสุดขีด
เดิมทีคิดว่าแผนนี้ราบรื่นโดยไม่มีสะดุด และสามารถฆ่าธิติได้สำเร็จ
แต่นึกไม่ถึงเลย ว่าจะเปปเปอร์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยสักงั้น
พอในตอนนี้เปปเปอร์ได้เข้ามาเกี่ยวข้อง แผนการในอนาคตนั้น ได้เลยขอบเขตที่เขาสามารถนึกถึงและควบคุมได้ไปหมดแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น จะเป็นไปตามแผนเดิมเช่นนั้นเหมือนเดิม ได้ฆ่าธิติอย่างราบรื่น หรือว่าด้วยที่เปปเปอร์ได้เข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว แผนของเขาจะล้มเหลว ท้ายที่สุดแล้วจะตกอยู่ในกำมือของเปปเปอร์หรือธิติ ก็ไม่มีใครรู้เลย
ฉะนั้นสถานการณ์ในตอนนี้ ทำได้เพียงเดิมพันสักตั้ง เดิมพันให้สุดว่ามันจะเป็นผลลัพธ์แบบไหน
อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกธนูขึ้นสายเต็มเหนี่ยว จำต้องยิงออกไป
ไม่ว่าอย่างไร เขาจะต้องดำเนินการตามแผนให้สำเร็จ！
กำหมัดเล็กน้อย องอาจได้หันไป และกลับไปที่รถอเนกประสงค์ของตัวเอง
ในไม่ช้า รถหลายคันก็ขับเข้าไปทางเชื่อมระหว่างทางธรรมดากับทางด่วน
เพราะไม่ว่ายังไงรถตู้และรถอเนกประสงค์ของเขาไม่มีป้ายทะเบียนรถ ดังนั้นไม่มีวิธีใดที่สามารถขับเข้าทางด่วนได้ จึงทำได้เพียงเข้าไปทางธรรมดา
และอีกอย่างคือทางธรรมดามีกล้องวงจรปิดน้อย มีประโยชน์ต่อการซ่อนของพวกเขา
ในอีกด้านหนึ่ง เปปเปอร์ที่อยู่ทางสี่แยก ได้รับสายโทรเข้าจากผู้ช่วยเหมันตร์“ประธานเปปเปอร์ครับ ฝ่ายควบคุมการจราจรได้มีเบาะแสเส้นทางการขับรถของรถตู้อย่างคร่าวๆแล้วครับ หลังจากที่รถตู้ขับออกจากโรงพยาบาลนิวเวอร์ไป ก็ได้เลี้ยวซ้ายตรงสี่แยกตะวันออกเฉียงใต้ จากนั้นได้ขับตรงไปทางออกเมือง และฝ่ายควบคุมการจราจรยังได้ติดต่อกับด่านเก็บเงินค่าผ่านทางของทางด่วน ทางด่านเก็บเงินค่าผ่านทางยืนยันว่าได้เห็นรถตู้คันนั้น”
“อย่างนั้นเหรอ！”เปปเปอร์จับโทรศัพท์อย่างแน่นหนา
ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าตอบ“ใช่ครับ นอกเหนือจากนี้ยังมีรถอเนกประสงค์และรถปิ๊กอัพขนาดเล็ก ผมคิดว่าพวกนี้น่าจะเป็นพวกเดียวกัน รถทั้งสามคันนี้ได้จอดอยู่ที่นั่นประมาณสิบนาที จากนั้นก็ได้ขับออกจากทางเชื่อมระหว่างทางธรรมดากับทางด่วนไป”
“ผมเข้าใจแล้ว ส่งเส้นทางของทางเชื่อมระหว่างทางธรรมดากับทางด่วนว่าจะผ่านไปทางไหนมาให้ผมที”มือข้างเดียวของเปปเปอร์ได้จับไว้ที่พวงมาลัยรถพร้อมกับสั่งการ
ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า“ครับ”
พอสิ้นสุดการโทรแล้ว เปปเปอร์ได้ปล่อยโทรศัพท์ลงชั่วคราว จากนั้นก็รอต่อไป
หลังจากรอได้ประมาณสองนาที โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น
เขารีบหยิบขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นแผนที่เส้นทางที่ผู้ช่วยเหมันตร์ส่งมา ก็รีบเปิดไปดูหนึ่งรอบ จากนั้นได้ปิดหน้าจอโทรศัพท์ บิดกุญแจสตาร์ทรถ แล้วขับตรงไปถนนทางซ้ายมือ
และด้านหลังรถของเขา ยังมีรถสีดำหลายคันกำลังติดตามอย่างใกล้ชิด
และในเวลาเดียวกัน ห้องพักห้องหนึ่งในโรงแรมของเมืองเดอะซี ราเม็งได้นั่งอยู่ตรงหน้าคอม มือทั้งสองของเขายังคงพิมพ์แป้นพิมพ์ไม่หยุด ใบหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนโยนแต่เดิมของเขา ตอนนี้ย่ำแย่ไปหมด และดูน่ากลัวอย่างยิ่ง ดวงตาของเขาแดงก่ำหมด ภายในนั้นเต็มไปด้วยไอสังหารที่ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว
“องอาจ คุณช่างกล้าที่ลักพาตัวเธอไป ถ้าผมไม่ฉีกคุณเป็นชิ้นๆ ผมก็ไม่ใช่ราเม็ง！”ราเม็งกัดฟันกรอด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดุร้าย