กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 979
“ข้าปลอมตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าช่วย”
“ไม่ว่าเจ้าจะปลอมตัวอย่างไร ถึงอย่างไรสองขาของเจ้าก็พิการเหมือนเดิมไม่ใช่หรือ”
“เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถทำให้ขาของข้ากลับมายืนขึ้นได้อีกครั้งจากการปลอมตัวอย่างนั้นหรือ”
“ยืนขึ้นมาได้อาจจะทำไม่ได้ แต่ถ้าทำให้ขาดทั้งสองท่อนก็พอทำได้”
“……”
เยี่ยจิ่งหานกลอกตาใส่นางและฝืนพยายามลุกขึ้น เพื่อคิดจะทำการปลอมตัวให้ตัวเอง
กู้ชูหน่วนกดเขาลงอีกครั้ง
“เราสองคนมีเวลาไม่มากแล้ว เรารอได้ แต่เสี่ยวเซวียนเซวียนพวกเขารอไม่ได้แล้ว อาหน่วนของเจ้าก็รอไม่ได้แล้ว”
ยังไม่ทันที่เยี่ยจิ่งหานจะตกลง กู้ชูหน่วนก็จัดการลงมือ
เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองปลอมตัวได้สำเร็จ
กู้ชูหน่วนปลอมตัวเป็นคนตัดไม้แก่ชรา
และเขาถูกปลอมตัวให้กลายเป็นหญิงแก่ชราที่มีปานด่างดำเต็มใบหน้า
และสิ่งที่สำคัญก็คือขาทั้งสองข้างของเขา
เยี่ยจิ่งหานจ้องมองขาของเขาอยู่นานอย่างพูดไม่ออก
เดิมทีขาของเขาแค่เดินไม่ได้ แต่หลังจากกู้ชูหน่วนจัดการ ขาของเขาก็เป็นเหมือนที่นางพูดไว้ ซึ่งดูด้วยตาเปล่าแล้วเหมือนกับขาขาดไปทั้งสองข้าง
ไม่เพียงมองด้วยตาเปล่าเป็นแบบนั้น แต่ส่วนที่เหมือนกับขาดลงทั้งสองข้างกลับเต็มไปด้วยหนอนและมีกลิ่นเหม็นเน่า ทำให้เขาแทบอาเจียนออกมา
เยี่ยจิ่งหานรู้สึกโกรธขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้จงใจกลั่นแกล้งเขา
ขณะที่กำลังจะระเบิดอารมณ์ใส่นาง ก็กลับเห็นว่ากู้ชูหน่วนยื่นก้อนหินก้อนใหญ่ให้เขาและหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
นางหัวเราะจนตัวงอ เผยให้เห็นความเล่ห์เหลี่ยม ซึ่งเหมือนกับภรรยาของเขาอย่างมาก
นานแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่เคยเห็นนางยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขเช่นนี้
ทุกการกระทำของนาง ทำให้หัวใจของเยี่ยจิ่งหานสับสนและในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยภาพการหัวเราะของกู้ชูหน่วนและทุกการกระทำของนาง
หากภรรยาของเขายังอยู่ เกรงว่าทุกการกระทำของนางก็คงเหมือนกับนางไม่มีผิด
ความโกรธที่ปะทุขึ้นมา กลับหายไปอย่างไม่รู้ตัว
ถึงขั้นนึกถึงอาหน่วนผ่านทุกการกระทำของกู้ชูหน่วน
“อึ้งไปเลยหรือ? พูดกับเจ้าไม่ได้เลยหรือ?”
กู้ชูหน่วนแกว่งหินไปมาตรงหน้าของเขา
เยี่ยจิ่งหานกล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “กลิ่นเหม็นเหลือเกิน เปลี่ยนวิธีการปลอมตัวใหม่เถอะ”
“มีกลิ่นเหม็นถึงจะเหมือนจริง ไม่เช่นนั้นจะรอดพ้นจากการไล่ล่าตรวจสอบของจักรพรรดินีตัวปลอมได้อย่างไร นี่ ข้าให้เจ้า”
“ทำอะไรหรือ”
“ทำอะไรได้ ก็ใส่ไว้ในอกไงล่ะ”
“ไปไกลๆ”
สุดท้ายเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ทนและระเบิดคำสบถออกมา
ปลอมตัวเขาให้มีรอยปานด่างดำเต็มใบหน้า เป็นหญิงชราที่มีหงอกเต็มหัวเขาก็ทนแล้ว
ทำให้ขาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยหนอนเขาก็ทน
ตอนนี้ยังกล้าให้เขาเอาก้อนหินมาใส่เป็นหน้าอกผู้หญิง
“ข้าก็ทำเพื่อให้เหมือนจริง แม้เจ้าจะมีอายุมากปูนนี้แล้วและหน้าอกอาจจะหย่อนคล้อย แต่อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิง ก็ควรจะมีหน้าอกบ้าง”
เยี่ยจิ่งหานจ้องกู้ชูหน่วนเป็นการส่งสัญญาณเตือนให้นาง
กู้ชูหน่วนตระหนักได้ทันที “ข้ารู้แล้ว เจ้าคิดว่าก้อนหินสองก้อนนี้เล็กเกินไปใช่หรือไม่? เช่นนั้นข้าจะหาก้อนใหญ่ขึ้นมาให้ สองก้อนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
เยี่ยจิ่งหานแทบอยากเป็นลมล้มลงตอนนี้
นี่มันอะไรกัน?
ก้อนหินเมื่อสักครู่ก็เหมือนกับเม็ดลำไย
สองก้อนนี้……
มีขนาดใหญ่มาก
“เจ้าทำให้ปกติกว่านี้ได้หรือไม่”
“นี่ยังไม่ปกติอีกหรือ? แม้เจ้าจะอายุมากปูนนี้แล้ว แต่เจ้าดูแลดี นี่นมนี้สวยและใหญ่กว่าของหญิงสาวเสียอีก”
“ไปไกลๆ”
หากไม่ใช่เพราะนางคล้ายกับกู้ชูหน่วน ตอนนี้เยี่ยจิ่งหานแทบอยากฆ่านางให้ตาย
“อย่าโมโหสิ หากหนอนบนขาตกลงมาจะแย่เอาได้นะ”
“อ้วก……”
ไม่รู้ว่าเพราะเหม็นมากหรือว่าอะไร ทำให้เยี่ยจิ่งหานแทบจะอาเจียนออกมา
อดชมไม่ได้ว่าฝีมือการปลอมตัวของนางเก่งกาจมากจริงๆ
แต่ก็เหม็นมากด้วยเช่นกัน
“หนอนเหล่านี้มาจากไหนหรือ?”
“จะมาจากที่ไหนได้ ก็จับมาจากบรรดาคนชั่วน่ะสิ”
เมื่อเห็นว่าเยี่ยจิ่งหานเริ่มไม่สบอารมณ์ กู้ชูหน่วนก็โยนก้อนหินทิ้งและหัวเราะขบขัน “วิชาลวงตา เป็นแค่การลวงตาเท่านั้น ข้าจะไปหาหนอนจริงมาจากที่ไหน”