“ข้าเจอนางแล้ว”
ได้ยินรอธซีพูดดังนั้น วอลเทอร์ก็มีสีหน้าตกใจ หลังคืนวันงานรำลึกวันสถาปนาจักรวรรดิรอธซีก็มาหาตั้งแต่ไก่โห่ เขาก็นึกว่ามีเรื่องอะไรที่ไหนได้แค่นำข่าวนี้มาบอก
“เจ้าเจอนางแล้ว?” วอลเทอร์ถามย้ำ
“อืม”
“แล้วนางเป็นใคร”
“พี่สาวฝาแฝดของจักรพรรดินีแพทริเซีย”
“บุตรีของมาร์ควิสโกรเชสเตอร์?”
“อืม”
“โห น่าตกใจนะเนี่ย”
“อะไร”
“เปล่า ก็แค่ตกใจที่เมื่อวานเจ้าหานางพบ”
วอลเทอร์พูดด้วยน้ำเสียงตะลึงงัน “ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ สาวผมแดงตาทองในเมืองหลวงนี้มีแค่คนสองคนเสียเมื่อไร”
“ใช่แล้ว” รอธซียิ้มน้อยๆ “เราจึงเป็นพรหมลิขิตของกันและกันอย่างไรเล่า”
“เพ้อเจ้อ”
“พูดให้มันดีๆ หน่อย มิฉะนั้นข้าจะฟ้องเคาน์เตสลาสเซลส์”
“เจ้าคนขี้โกง”
วอลเทอร์กัดฟันกรอดและเปลี่ยนเรื่อง “แต่ก็เหลือเชื่อจริงๆ แล้ว…เมื่อวานทำอะไรกัน”
“ทำอะไร”
“ก็อะไรต่อมิอะไร…”
ในตอนนั้นเองรอธซีถึงได้เข้าใจความนัยที่วอลเทอร์จะสื่อ เขาทุบหลังเพื่อนรักอย่างไร้ความปรานี วอลเทอร์ตกใจร้องเสียงหลงพร้อมกับสบถออกมา เจ้าหมอนี่ เห็นหน้าซื่อๆ มือหนักชะมัด
“เจ็บนะ!”
“โทษความไร้มารยาทและต่ำตมของตัวเองดีกว่าไหม”
“เจ้าคนถ่อย”
วอลเทอร์เขม้นมองรอธซีทีหนึ่งก่อนจะถามคำถามอื่น “เช่นนั้นก็หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยรึ?”
“ก็เกือบ…ได้เต้นรำด้วยกันแล้ว แต่แผนล่มเสียก่อน”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“จู่ๆ นางก็รีบร้อนจากไป คล้ายจะมีธุระเร่งด่วน”
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยว…จบแค่นั้นรึ? ไม่ได้นัดเจอกันครั้งหน้า?”
“ไม่มีเวลาให้นัดแนะกันเลยน่ะสิ” รอธซีพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ “ข้าถูกทิ้งแล้วหรือเปล่านะ”
“ถูกทิ้ง? เจ้าไปทำอะไรไว้”
“ข้าสารภาพรักกับนาง”
“เจ้าบ้า” วอลเทอร์ส่ายหน้าไปมาและพูดคำเดิม “เจ้ามันบ้า”
“อย่าพูดแบบนั้นได้หรือไม่ ข้าปวดใจยิ่ง”
“ก็แน่ล่ะ ลองคิดง่ายๆ จู่ๆ ผู้ชายที่เพิ่งพบกันแค่สองครั้งก็มาสารภาพรัก! ผู้หญิงที่ไหนจะไม่ลำบากใจบ้าง”
วอลเทอร์ตอกย้ำความเป็นจริงอย่างต่อเนื่อง “เริ่มจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก่อนสิ! จู่ๆ ไปบอกว่าชอบนางแล้วคิดว่านางจะชอบเจ้ากลับเลยหรือไร”
“นี่ ทำอย่างไรดีล่ะ แย่แล้วสิ ข้าไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย”
“จะทำอย่างไรได้อีกเล่า! ก็ต้องหาโอกาสใหม่น่ะสิ ไปหานางตอนนี้เลยไป ไปถามว่าทำไมเมื่อวานถึงจากไปทั้งที่ยังไม่ได้เต้นรำ!”
“ข้า? คนเดียว?”
“เช่นนั้นจะไปกันสองคนรึ? จะไปกับข้ารึ? เกิดนางชอบข้าขึ้นมาล่ะ?”
“เจ้าคนถ่อย”
“ข้าได้ทำอะไรหรือยัง!”
ระหว่างที่ทั้งคู่โต้เถียงกัน ในใจรอธซีก็คิดว่า ‘ข้าควรไปหานางดูสักครั้งไหมนะ’ วอลเทอร์อ่านใจอีกฝ่ายออกก็พูดขึ้น
“ถ้าพลาดไปตอนนี้ เจ้าอาจจะเสียใจภายหลังก็ได้นะ”
ใช่แล้ว ต้องเสียใจมากเลยล่ะ รอธซีพูดทิ้งท้ายว่า ‘ไปก่อนนะ’ แล้วรีบร้อนลุกออกไป ครู่หนึ่งหลังจากนั้นวอลเทอร์ก็บ่นพึมพำคนเดียว
“จะไม่แต่งงานอะไรกัน ใครรู้เข้าคงขำตาย”
***
รอธซีได้รับพลังใจจากคำพูดของวอลเทอร์จนดั้นด้นมาถึงบ้านของฝ่ายหญิงแล้วก็จริง…แต่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป รอธซีเดินไปเดินมาด้วยความประหม่าอยู่หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์มาร์ควิส หากใครมาเห็นเข้าคงรีบไปแจ้งความว่ามีคนน่าสงสัยมาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าคฤหาสน์มาร์ควิสเป็นแน่ รอธซีคิดไม่ตกอยู่ราวครึ่งชั่วโมง ถ้าวอลเทอร์มาเห็นข้าในสภาพนี้ต้องเย้ยหยันหาว่าข้าโง่เง่าเป็นแน่ ในที่สุดรอธซีก็ทำสีหน้าราวกับได้ทำการตัดสินใจครั้งใหญ่และรวบรวมความกล้าไปเคาะประตู ก๊อกๆๆ สิ้นเสียงนั้น คนผู้หนึ่งก็เปิดประตูออกมา
“ท่านเป็นใครหรือขอรับ”
“เอ่อ…”
รอธซีมีสีหน้าทึ่มทื่อทำอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ครู่หนึ่งก็รีบตอบ แม้ลิ้นจะพันกันไปบ้างก็ตาม
“ขะ ข้า รอธซี ไอล์ ลี เบรดิงตัน จากตระกูลเบรดิงตันครับ”
“ขอรับ บุตรของเคานต์เบรดิงตันสินะขอรับ” พ่อบ้านรับคำด้วยสีหน้าเรียบเฉยและถามธุระของเขา “ไม่ทราบมีธุระอันใด…? หรือเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเคานต์และเคาน์เตสเบรดิงตันขอรับ?”
“ปะ เปล่าครับ ไม่ใช่ธุระของท่านพ่อท่านแม่…”
รอธซีพูดไปก็กลืนน้ำลายไปและค่อยๆ พูดต่อให้จบประโยค “คือ…ข้ามาหาเลดี้เปโตรนิยาครับ”
“คุณหนูใหญ่น่ะหรือครับ”
สีหน้าของพ่อบ้านแสดงออกอย่างชัดเจนว่านี่ช่างเป็นการจับคู่ที่เหนือความคาดหมาย ขณะที่รอธซีพยักหน้ารับด้วยใบหน้าซับสีเลือดเล็กน้อย เขาก็ได้ยินเสียงคนผู้หนึ่งดังมาจากด้านใน
“พ่อบ้าน? เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”
“อ้าว นายหญิง เหตุใดจึงออกมาที่นี่…”
“คิดว่ามีแขกมาน่ะค่ะ”
เจ้าของเสียงอ่อนโยนนั้นคือนายหญิงของคฤหาสน์มาร์ควิส สีหน้าของรอธซีถึงกับแข็งทื่อด้วยไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกับปราการด่านใหญ่ตั้งแต่เริ่ม เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ พระเจ้าช่วย ให้ตายเถอะ!
“อุ๊ย ใครกันคะ มาหาแต่เช้าเลย”
“เป็นบุตรของเคานต์เบรดิงตันขอรับ”
“อย่างนั้นหรือคะ”
การปรากฏตัวของอาคันตุกะที่คาดไม่ถึงทำให้มาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ตกใจไม่แพ้กัน รอธซีถึงกับกังวลในทันใดจนต้องกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้ง
“ทำไมไม่รีบเชิญเข้ามาล่ะคะ พ่อบ้าน ใจคอจะปล่อยให้แขกยืนรอหรือไร” มาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์กล่าว
“ขอรับ นายหญิง”
และแล้วประตูก็เปิดกว้าง รอธซีจึงได้พบหน้ามาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ รูปโฉมของนางน่าประทับใจมาก นางมีผมสีแดงและมีดวงตาสีทองเหมือนเปโตรนิยา ดูเหมือนว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเปโตรนิยาจะได้มาจากมารดาทั้งหมด
“ยินดีที่ได้พบครับ มาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ ข้า รอธซี ไอล์ ลี เบรดิงตัน จากตระกูลเบรดิงตันครับ” รอธซีทักทายอย่างสุภาพ
“บุตรชายของสามีภรรยาเบรดิงตันที่ครองรักกันอย่างแน่นเหนียวสินะคะ”
“ฮ่ะๆ ครับ”
“ยินดีต้อนรับค่ะ ว่าแต่มาถึงนี่ด้วยเรื่องอันใด….”
“เอ่อ…” รอธซีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรวบรวมความกล้าตอบออกไป “ข้ามาพบเลดี้เปโตรนิยาครับ”
“ตายจริง ลูกสาวคนโตของข้าน่ะหรือคะ” นางถามเขาด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อหู “รู้จักนิลหรือคะ”
“ได้พบกันเมื่อวานครับ”
“อ้อ อย่างนั้นหรือคะ”
เพียงได้ฟังคำตอบนั้น มาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ก็คล้ายจะคาดเดาเรื่องทั้งหมดได้ รอยยิ้มของมาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ดูชอบกลขณะกล่าวว่า
“ตามข้ามาเถอะค่ะ นิลอยู่ชั้นสอง ขึ้นไปหานิลกัน”
“ว่าแต่มาหานิลด้วยเหตุใดหรือคะ”
ขณะขึ้นบันได มาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ก็ถามขึ้นอย่างกะทันหัน รอธซีตกใจกับคำถามของอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปตามจริง
“ตอนที่พบกันเมื่อวานข้ารู้สึกประทับใจมากครับ”
“ประทับใจตรงไหนหรือคะ”
“เลดี้เปโตรนิยางดงามมากครับ”
“ฮ่าๆ อย่างนั้นหรือคะ”
“ครับ นางเหมือนมาร์เชอเนสมากทีเดียว”
“ตายจริง คำชมเช่นนี้มีจุดประสงค์ที่ตรงไปตรงมามากทีเดียวค่ะ ลอร์ด”
“ข้าเพียงแต่หวังว่าท่านจะมองข้าในแง่ดีเท่านั้นครับ มาร์เชอเนส”
สนทนากันมาครู่หนึ่งในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าห้องของเปโตรนิยา ขณะที่รอธซีกำลังคิดอย่างจริงจังว่าเขาควรจะหนีไปตอนนี้หรือไม่ ประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างของคนผู้หนึ่ง หญิงสาวเอ่ยปากเรียกเขาด้วยน้ำเสียงตกตะลึงเล็กน้อย
“ละ…ลอร์ดเบรดิงตัน?”
ครั้นได้ยินเสียงนั้น รอธซีถึงได้เข้าใจว่าช่วงเวลาที่เคยลังเลช่างไร้ความหมาย และตำหนิตัวเองว่าช่างโง่เขลาที่ไม่ได้รวบรวมความกล้าให้เร็วกว่านี้อีกสักนิด รอธซีเผยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติและเอ่ยทักทาย
“ไม่พบกันนานนะครับ เลดี้”
ไม่สิ ยังไม่นาน พวกเขาเพิ่งพบกันเมื่อวานเองมิใช่หรือ รอธซีมองเปโตรนิยาด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก เปโตรนิยามองมาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์คล้ายจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มาร์เชอเนสเพียงแต่ยิ้มและเอ่ยว่า
“ตอนที่พบกับเจ้าเมื่อวาน ลอร์ดเขาประทับใจมาก วันนี้จึงมาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง”
“ท่านแม่คะ แต่ว่าข้า…”
“หากเลดี้ไม่สบายใจ ข้าก็จะกลับครับ”
รอธซีรีบพูดแทรก ในระหว่างนั้นมาร์เชอเนสโกรเชสเตอร์ก็ปลีกตัวออกไป เปโตรนิยามองรอธซีด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน
“ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอะไร…ไม่สิ พอดีข้ากำลังยุ่งน่ะค่ะ ช่วยบอกธุระมาเลยได้ไหมคะ”
“จริงสิ เลดี้เป็นนางกำนัลระดับสูงของตำหนักจักรพรรดินีสินะครับ ข้าลืมไปเลย”
รอธซีไม่ยอมแพ้ เขายิ้มพลางยื่นช่อดอกไม้ให้เปโตรนิยา ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ แต่บังเอิญเห็นเข้าระหว่างทางมาที่นี่จึงนึกอยากจะซื้อขึ้นมา
“วันนี้ข้าเจอดอกไม้ที่เหมือนกับเลดี้ระหว่างออกไปเดินเล่น…”
เขาไม่ได้เดินเล่นอะไรทั้งนั้น แต่ที่บอกว่าเจอดอกไม้ที่เหมือนเปโตรนิยาหน้าร้านดอกไม้นั้นคือความจริง เขาจึงซื้อมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยได้ซื้อดอกไม้
“ก็เลยซื้อมาช่อหนึ่งน่ะครับ”
“ขอบคุณค่ะ ลอร์ด แต่ทำไมถึงให้ของแบบนี้กับข้า…”
“ข้าบอกไปแล้วนี่ครับ เลดี้” เขายิ้มอย่างงดงามพลางตอบออกไปด้วยความจริงใจของทั้งหมดที่มี “ว่าข้าจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อคนที่ข้ารัก”
และนี่คือวิธีของเขา
“ข้าได้ทำอย่างดีที่สุดตามวิธีของข้าแล้ว หวังว่าเลดี้จะชอบ”
“…”
“ไม่ชอบหรือครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น…ขอบคุณนะคะ ลอร์ด”
คำตอบในทางบวกของเปโตรนิยาทำให้สีหน้าของรอธซีเบิกบาน เห็นดังนั้นเปโตรนิยาก็หัวเราะออกมา ปฏิกิริยานั้นของหญิงสาวทำให้รอธซีคล้ายได้รับความกล้าจึงเอ่ยถามสิ่งที่เคยลังเล
“เหตุใดเมื่อวานถึงรีบร้อนจากไปล่ะครับ”
“…เมื่อวานเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น ข้าก็เลยไม่ค่อยมีสติน่ะค่ะ หากทำให้ท่านรอต้องขออภัยจริงๆ”
“ไม่หรอกครับ ข้าเข้าใจ เป็นข้าข้าก็คงลืมเหมือนกัน เลดี้ทำดีแล้วครับ”
“…”
“ถ้าอย่างนั้น…”
“กล่าวมาเถอะค่ะ”
รอธซีไม่ยอมพูดต่อราวกับเขินอาย เปโตรนิยาจึงเร่งเร้า เมื่อได้ยินดังนั้นรอธซีจึงพูดออกมาราวกับรออยู่แล้ว เมื่อครู่เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำตัวเองเสียใจภายหลัง
“เมื่อวานพวกเราไม่ได้เต้นรำด้วยกัน…หากเลดี้ไม่รังเกียจ ช่วยไปเดตกับข้าได้ไหมครับ”
เรียบร้อย! ทำได้แล้ว!
รอธซีรอคอยคำตอบของหญิงสาวโดยไม่อาจสงบใจที่เต้นโครมครามลงได้ แต่ปัญหาคือสีหน้าของนางกลับดูมืดมน หรือนางจะปฏิเสธ? สิ่งที่เขาไม่อยากนึกถึงมากที่สุดวนเวียนอยู่ในหัว ใจก็คิดถึงแต่สถานการณ์ที่เลวร้าย ทว่า คำตอบที่ได้มากลับผิดคาด
“ก็ได้ค่ะ”
เพียงคำเดียวก็ทำให้สีหน้าหดหู่ของรอธซีกลับมาสดใสในทันใด พระเจ้า ขอบคุณครับ! ต่อไปข้าจะใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ครับ!
“จริงหรือครับ” เขาถามอย่างดีใจ
“ข้าไม่กลับคำหรอกค่ะ แต่ต้องมาส่งข้าที่คฤหาสน์ก่อนค่ำนะคะ”
“แน่นอนครับ เลดี้ ข้ามิใช่คนไม่รู้กาลเทศะหรอกครับ”
ถ้าเป็นวอลเทอร์ก็ว่าไปอย่าง รอธซีพูดเสริมในใจ
“เมื่อไรดีครับ เลดี้ หากเลดี้สะดวกจะไปตอนนี้เลยก็…”
“เอ่อ ขออภัยด้วยค่ะ ไปตอนนี้คงไม่ได้… ข้าจะส่งคนไปแจ้งที่คฤหาสน์เคานต์อีกทีค่ะ ได้ไหมคะ”
“ได้ครับ”
เขาตอบพลางหัวเราะดังลั่นราวกับจะบอกว่าเขาพร้อมเสมอ เพราะสิ่งที่สำคัญคือการที่เขาและนางจะได้ไปเดตกัน ต่อให้ไม่ใช่วันนี้ก็คงอีกไม่นาน
ตอนนั้นเองเขาก็ได้เห็นเปโตรนิยาหัวเราะออกมาเต็มสองตา ใช่แล้ว รอธซีไม่มีทางพลาดฉากนั้นเด็ดขาด ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากพลางถามด้วยสีหน้าใสซื่อ
“โอ๊ะ? เมื่อครู่เลดี้หัวเราะ ใช่ไหมครับ?”
“…แล้วมันสำคัญด้วยหรือคะ”
“สำคัญสิครับ”
เขาอธิบายเหตุผลด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง “เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เลดี้เจอข้าแล้วหัวเราะ”
ช่างตราตรึงใจอะไรขนาดนี้ นางมองเขาแล้วหัวเราะ! รอธซีเผยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า และเตรียมตัวจะกลับ หญิงสาวเห็นดังนั้นก็เอ่ยถาม
“จะกลับแล้วหรือคะ”
“เลดี้กำลังยุ่งมิใช่หรือครับ ข้าไม่คิดจะรบกวนเวลาอันแสนมีค่าของเลดี้หรอกครับ”
เช่นนั้นวันนี้ข้าขอตัว พูดจบ รอธซีก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเปโตรนิยา ระหว่างที่นางเหม่อมองมา เขาก็จุมพิตที่หลังมือขวาของนาง แม้จะเป็นการจุมพิตตามมารยาท แต่ในจุมพิตนั้น…กลับแฝงไว้ด้วยความละโมบภายในใจ รอธซียิ้มน้อยๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ไว้พบกันใหม่นะครับ เลดี้”
รอยยิ้มของรอธซีดูสว่างไสว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต