เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 609
หลังผ่านเส้นทางสุสานยาวที่มืดสนิทแล้ว
จู่ ๆ
หยางเฟิงและคนอื่น ๆ ทันใดนั้นก็มองเห็นแสงสว่าง
ฉากที่มองเห็นด้านหน้านี้ทุกคนต่างก็ถูกทำให้ตะลึงแล้ว
ที่เข้ามาในสายตาคือหุบเขาแห่งหนึ่ง
เห็นเพียงทิวทัศน์สวยงาม ต้นไม้กิ่งก้านหนาแน่นและอุดมสมบูรณ์ เป็นแดนสวรรค์ในโลกมนุษย์แห่งหนึ่งอย่างสิ้นเชิง
ในความทรงจำของหยางเฟิง
สุสานเป็นที่สุดท้ายของผู้ตาย
เต็มไปด้วยลมหายใจของความตาย ความวังเวง ความหดหู่
แต่ด้านหน้านี้เห็นชัดว่าก็คือแดนสุขาวดีแห่งหนึ่ง เดิมทีก็ไม่เหมือนเป็นสุสานแห่งหนึ่ง！
หยางเฟิงหันหน้ามามองถามเย่หลงว่า“นายท่าน นี่สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”
มองเห็นความตกตะลึงบนหน้าของหยางเฟิงและคนอื่น ๆ
เย่หลงมีสีหน้าที่ภาคภูมิใจ
เขายิ้มอยู่พูดว่า“ปีนั้นตอนที่บรรพบุรุษกำลังสร้างสุสานก็ชอบสถานที่นี้แล้ว หลังเจาะท้องภูเขาของเขาจินเฟิงทะลุก็เป็นหุบเขาที่มีร่องรอยคนมาน้อยมากแห่งหนึ่ง”
“บรรพบุรุษของฉันใช้เวลาสิบปีถึงสามารถเอาหุบเขาแห่งนี้ดัดแปลงเป็นสถานที่ฝังศพของเขาแล้ว！”
พูดอยู่
เย่หลงพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม“แต่พวกนายต้องระวังอย่างเด็ดขาด ที่นี่หลังถูกบรรพบุรุษของฉันดัดแปลงแล้วทุก ๆ ที่ต่างก็มีกลไกกับดักที่อันตราย พอไม่ระวังกระทั่งตายยังไงต่างก็ยังไม่รู้
ได้ยินในใจของทุกคนก็หวาดกลัว
กลไกหน้าประตูสุสานก่อนหน้านี้ ทุกคนก็ได้เห็นแล้ว
นักบู๊นับพันคนก็เจอลูกธนูมากมายแทงทะลุหัวใจตาย
น่ากลัวมาก！
ดังนั้นใครต่างก็ไม่กล้าประมาท！
มองเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมของทุกคน
เย่หลงยิ้มอีกพูดว่า“แต่พวกนายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่พวกนายเดินตามฉันก็น่าจะไม่มีปัญหา！”
หยางเฟิงมองเย่หลงแวบหนึ่งอย่างลึก ๆ พูดว่า“นายท่าน คุณระวังหน่อยอย่าหลอกพวกเราแล้ว！”
สำหรับคนหน้าเนื้อใจเสือนี้ หยางเฟิงถือว่ามีความเข้าใจที่ลึกซึ้ง
ก่อนหน้านี้ก็หลอกตัวเองหลายครั้งติดต่อกัน
อยู่ด้านนอก
ไอ้แก่คนนี้รู้ชัดเจนว่าประตูสุสานมีกลไกกลับไม่พูด
ผลคือทำร้ายนักบู๊นับพันคนจนตาย
เหล่านี้ต่างก็เป็นบทเรียนจากความพ่ายแพ้ตอนแรก！
ตอนนี้ในสุสานนี้ทุก ๆ ที่ต่างก็เป็นกับดักกลไก
และตัวเองก็ไม่มีแผนผังกลไกอีก
ทั้งหมดก็อาศัยไอ้แก่เย่หลงคนนี้นำทาง
ถ้าถูกไอ้แก่คนนี้หลอกหน่อย
ผลเสียก็คือไม่สามารถจินตนาการได้
ถึงเวลานั้นตายเกรงว่าต่างก็ไม่รู้ตายยังไง
ดังนั้นหยางเฟิงมีความจำเป็นที่จะพูดอธิบายสักหน่อย
เผื่อว่าถึงเวลาเย่หลงทำเรื่องที่ไม่คาดคิดอะไรมาอีก！
เย่หลงมองตาขาวใส่หยางเฟิงแวบหนึ่งพูดว่า“นายไอ้เด็กนี่วางใจดีแล้ว ฉันยังหวังให้นายช่วยฉันดูแลรักษาชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร ข้าจะหลอกนายได้ยังไง？”
“อีกทั้งก่อนหน้านี้ที่หน้าประตูสุสาน ข้าเคยเตือนนายแล้วก่อนล่วงหน้าว่ามีอันตราย นายคิดว่าข้าจะเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือเหรอ？”
สำหรับการสงสัยของหยางเฟิง
ในใจของเย่หลงขุ่นเคืองมาก
ก็แค่ตั้งใจหลอกไอ้เด็กนี่มาหมู่บ้านตระกูลเย่ทำเรื่องให้ยุ่งเหยิงเองเหรอ？
จะต้องขัดข้องหมองใจอย่างนี้เหรอ？
เป็นหนุ่มที่ใจแคบจริง ๆ ！
ก็ไม่รู้ปีนั้นเย่เทียนตาบอดแล้วหรือเปล่า？
ทำไมหาที่แปลกประหลาดคนหนึ่งอย่างนี้มาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลเย่？
มิน่าล่ะถูกหยางเฟิงทำให้ครอบครัวเจอความวิบัติ ก็ถือว่าสมน้ำหน้าเขาแล้ว！
มองเห็นใบหน้าของเย่หลงมีท่าทางที่ขุ่นเคือง
หยางเฟิงแสร้งยิ้มแล้ว
ตัวเองใช้ความคิดที่ไม่ดีไปคาดเดาความคิดของคนดีแล้วจริง ๆ ！
“นายท่าน ผมนี่คือไม่ใช่ทักทายกับคุณล่วงหน้าสักหน่อยเหรอ คุณโกรธอย่างนั้นทำอะไร？”
เย่หลงทำตาขาวแล้ว
เขาขี้เกียจที่จะพูดกับหยางเฟิงแล้ว
ตัวเองกว่าจะมีชีวิตถึงหนึ่งร้อยปีไม่ง่ายเลย
ถ้าหากพูดมากกับหยางเฟิงอีก
น่าจะถูกคนเลวคนนี้ทำให้โมโหจนตายทั้งเป็นในทันที！
“พวกเราไป！”
เย่หลงก็ไม่พูดมากมุ่งหน้าหันเดินตรงไปที่หุบเขาลึก
หยางเฟิงและคนอื่น ๆ ตามขึ้นไป
ในเมื่อเย่หลงพูดอย่างนี้แล้ว
งั้นก็พิสูจน์แล้ว ไอ้แก่คนนี้ยังคงเชื่อถือได้！