ด้วยคำอธิบายของเฉิงหลง ในที่สุดเย่เทียนก็เข้าใจจุดประสงค์ของกิจกรรมในคืนนี้
หากพูดตรงๆ มันก็คือการที่ถังเหวินหลงอยากให้เขตทหารหลายเขตคัดเลือกคนออกมาเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันทดสอบฝีมือของฟ้าร้อง และต้องการประเมินความสามารถผ่านการแข่งขันนี้
ส่วนประการที่สอง เขาอยากใช้วิธีนี้เป็นการผลักดันให้กับทุกเขตทหาร เพื่อจะส่งเสริมความก้าวหน้าของกันและกัน
แต่ไม่ว่าจะยังไง หลังจากทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องการเดินทางในครั้งนี้ผ่านเฉิงหลง เย่เทียนก็ค่อนข้างโล่งใจ
เพราะท้ายที่สุดแล้ว คนเรามักจะกลัวในสิ่งที่ตนไม่รู้ไม่เข้าใจ และเย่เทียนซึ่งเป็นคนเกิดใหม่ก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน!
หลังจากเหลือบมองจี้เยียนหรันกับหยุนเหมิงหยานที่ยังคงโต้เถียงกันอยู่ เย่เทียนทำได้เพียงส่ายหัวอย่างจนใจ จากนั้นหลับตาลงและฟังเพลงอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เย่เทียนที่กำลังพักสายตาอยู่ต้องถูกเฉิงหลงปลุกให้ตื่น และหลังจากลืมตาขึ้น เขาก็เห็นแสงจ้าที่ส่องสว่างจากด้านล่าง
เมื่อมองลงไปจากที่ไกล มันคือสำราญขนาดใหญ่!
ไม่สิ ถ้าพูดให้ถูกต้องคือ เรือยักษ์ในมหาสมุทรนั้นไม่ใช่เรือสำราญเลย แม้มันจะมีขนาดใหญ่ไม่แพ้กัน แต่ความพิเศษของมันคือยังมีลานจอดเครื่องบินได้หลายลำ และดวงตาที่เฉียบคมของเย่เทียนยังสามารถมองเห็นป้อมปืนใหญ่หลายจุดบนเรืออีกด้วย!
“นั่นคือที่ที่เรากำลังจะไปในคืนนี้ พวกเราเรียกมันว่าเรือสำราญกระบี่แหลม!”
เฉิงหลงชี้ไปที่เรือสำราญในทะเลและแนะนำให้กับเย่เทียนอย่างภาคภูมิใจ
“เรือสำราญกระบี่แหลม?”
แต่น่าเสียดายที่เย่เทียนพึมพำคำเดียวและไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม
ในฐานะคนฉลาดคนหนึ่ง เขารู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรถาม และอะไรคือสิ่งที่ไม่ควรถาม
เมื่อเห็นสีหน้าไร้ความสนใจของเย่เทียน เฉิงหลงได้แต่กลืนคำพูดที่เตรียมไว้กลับไปอย่างน่าอึดอัดใจ
เพราะเขารู้จักเย่เทียนมาสักพักแล้ว ดังนั้นเขาจึงพอรู้สึกนิสัยของเย่เทียน
ถ้าหากเย่เทียนหลงใหลในชื่อเสียงจริงๆ เกรงว่าบริษัทแซ่เฉินคงเปลี่ยนชื่อเป็นแซ่เย่ไปนานแล้ว
ซึ่งทุกครั้งที่นึกถึงจุดนี้ ในใจที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานของเฉิงหลงก็รู้สึกหดหู่ คนที่ไม่มีความปรารถนาเลยสักนิด วันหนึ่งเขาจะก้าวข้ามมันไปได้หรือ?
ถ้าหากเย่เทียนคิดเหมือนเฉิงหลง เกรงว่าเขาคงตะโกนร้องทุกข์ไปนานแล้ว
แต่ใครว่าเขาไม่มีความปรารถนาเลยล่ะ? ลองให้สาวสวยหนึ่งร้อยคนแก้ผ้าแล้วขึ้นเตียงด้วยกันสิ! หรือลองเอาธนบัตรสักพันล้านเหรียญมาฟาดใส่เขาก็ได้!
ไม่ใช่ว่าเย่เทียนจะไม่มีความปรารถนาใดๆ เลย แต่จวบจนวันนี้ เขายังไม่พบกับสิ่งที่คู่ควรแก่ความปรารถนาของเขามากกว่า
หลังจากนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ ลงจอดบนเรือยักษ์นั้น และกลุ่มคนของเย่เทียนก็เดินลงจากเครื่องบิน
ลมทะเลพัดเข้าใส่ใบหน้า ทำให้เส้นผมสีดำเงาทั้งหัวของเย่เทียนถูกพัดเสยไปด้านหลัง และมันก็ทำให้เย่เทียนต้องดึงคอปกเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว
แม้อยู่บนเครื่องเขาจะไม่ได้ถามรายละเอียดมากมายกับเฉิงหลง แต่เมื่อไปถึงเรือยักษ์ลำนี้ ดวงตาสีเข้มของเขาก็ต้องเปล่งประกายเหมือนเด็กที่เกิดความรู้สึกอย่างรู้อยากเห็น
เพราะชาติก่อนเขาเป็นแค่ทหารรับจ้าง โดยส่วนใหญ่แล้วจะทำการสู้รบบนพื้นดิน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสยุทโธปกรณ์ทางน้ำในระยะประชิดขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงเกิดความอยากรู้อยากเห็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
หลังจากเดินตามถังเหวินหลงเข้าไปในเรือยักษ์นั้น พวกเขาก็พบว่าด้านในมีคนรออยู่มากมายแล้ว แม้คนส่วนใหญ่จะสวมชุดธรรมดา แต่ออร่าในตัวที่พวกเขาเปล่งออกมานั้นดูก็รู้ว่าเป็นกลุ่มคนจากกองทัพ
“เสี่ยวเย่ ผมขอไปทักทายกับเพื่อนเก่าหน่อยนะ คุณตามเยียนหรันไปเดินดูก่อนก็ได้!”
หลังจากถังเหวินหลงทักเย่เทียนเสร็จ เขาก็พาลู่เกาเจี๋ยเดินเข้าไปยังจุดที่มีคนเยอะที่สุด
และหลังจากที่เขาเดินจากไป ต่งเหวินกับหยุนเหมิงหยาน แม้กระทั่งเฉิงหลงก็เดินจากไปทันที
เพราะสำหรับงานเลี้ยงแบบนี้ ไม่ว่าจะด้วยวัตถุประสงค์อะไร คนที่มาร่วมงานล้วนจะไม่ปล่อยโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์อยู่แล้ว
“ยังไง? คุณจะพาผมไปดูรอบๆ ใช่ไหม?”
แต่เย่เทียนไม่ได้สนใจในการผูกมิตรกับพวกเขา เมื่อเทียบกับชายฉกรรจ์ทั้งหลาย เขาสนใจพูดคุยกับสาวๆ มากกว่า
แม้ทั้งสองจะเจอกันในช่วงกลางวันแล้ว แต่ตอนนั้นมีผู้หลักผู้ใหญ่อย่างถังเหวินหลงอยู่ด้วย ดังนั้นทั้งสองจึงไม่มีการสนทนาใดๆ
แต่ในที่สุดตอนนี้ทั้งสองก็มีเวลาส่วนตัวแล้ว เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ที่คลุมเครือและอธิบายไม่ได้กับเย่เทียน เธอก็เกิดความรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“อื้ม”
เมื่อได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดของเย่เทียน จี้เยียนหรันก็รีบตั้งสติแล้วพยักหน้าตอบอย่างเขินอายเล็กน้อย จากนั้นเธอก็หันหลังไปและเดินนำทางไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เย่เทียนรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ใช่สไตล์ของเธอเลย!
แต่เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของจี้เยียนหรัน และสายตาของเหล่าชายฉกรรจ์ที่จับจ้องมาที่เธอ เย่เทียนจึงจำเป็นต้องระงับความสับสนในใจและเดินตามเธอไปอย่างเชื่อฟัง
ซึ่งมันแตกต่างกับผู้คนโดยรอบที่มีบทสนทนาที่มีสีสันมาก เพราะตอนนี้ทั้งสองได้ตกอยู่ในภาวะเงียบงันจนน่าขนลุก และมันก็กลายเป็นความรู้สึกสดใหม่ของระหว่างทั้งสอง!
ห้านาทีต่อมา สีหน้าของเย่เทียนก็เริ่มหม่นหมอง
นอกเหนือสิ่งอื่นใด เพราะจี้เยียนหรันไม่ได้พาเขาเดินเที่ยวเรือสำราญกระบี่แหลมเลย แต่กลับพาเขาเดินกลับไปที่ดาดฟ้า!
“คุณเจ้าหน้าที่จี้ที่เคารพครับ ต่อให้คุณไม่อยากพาผมเดินเที่ยว คุณก็ไม่จำเป็นต้องพาผมมาตากลมบนดาดฟ้านี้ว่าไหมครับ?”
ปลายจมูกได้กลิ่นเค็มของทะเล เย่เทียนลูบจมูกของเขาและในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้
“หืม?!”
ดูเหมือนว่าจี้เยียนหรันเพิ่งรู้ตัว เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ใบหน้าสวยงามและบอบบางของเธอแดงก่ำในทันที และเธอพยายามที่จะอธิบาย
“ช่างมันเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ตากลมสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน”
แต่จี้เยียนหรันยังไม่ทันได้พูด เย่เทียนก็ยักไหล่อย่างไม่ถือสาและยกมือจับราวกั้นแล้วมองดูพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่ไกลแสนไกล
จี้เยียนหรันที่เห็นเช่นนี้ก็กลืนคำพูดที่ติดอยู่ในลำคอเข้าไปและยืนอยู่อย่างเงียบๆ
“ผมได้ยินเฉิงหลงบอกว่าคุณกับผู้หญิงที่ชื่อหยุนเหมิงหยานคนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยเหรอ?”
เย่เทียนหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟแล้วคาบไว้ในปาก แต่เขาไม่ได้สูบมัน เพียงเพราะว่าเขาไม่ชินกับกลิ่นคาวของทะเลเท่านั้น
“อื้ม”
จี้เยียนหรันพยักหน้าแล้วถามอย่างตรงไปตรงมา “หัวหน้าเฉิงพูดถูก ฉันกับหยุนเหมิงหยานเคยเป็นเพื่อนในสมัยเรียนมาก่อน”
“คุณน่าจะอยากถามฉันว่าทำไมฉันถึงทะเลาะกับเธอใช่ไหม?”
หญิงสาวลูบผมที่ปลิวไสวด้วยสายลมจากทะเล และเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจอะไรเลย
เย่เทียนก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่รอฟังประโยคต่อไปของเธอ
“ถ้าพูดตามความเป็นจริง ฉันเป็นฝ่ายที่ต้องขอโทษนางด้วยซ้ำ”
หลังจากไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง จี้เยียนหรันก็ค่อยๆ พูดต่อ “ความจริงแล้ว ตอนนั้นเราเป็นเพื่อนสนิทกันเลย เราไม่ได้แค่พักอยู่ที่เดียวกันเท่านั้น แต่เรายังสอบเข้าโรงเรียนตำรวจพร้อมกันด้วย”
“แต่ว่า คืนก่อนที่จะสอบ ฉันกับเพื่อนคนอื่นหนีไปดื่มเหล้า เหมิงหยานเป็นห่วงฉันก็เลยตามมาหา แต่ฉันดันไปมอมเหล้านางหลายขวด”
“เดิมทีนางเป็นประเภทที่ดื่มแก้วเดียวก็เมาแล้ว คงไม่ต้องพูดถึงหลายขวดหรอก สุดท้าย ฉันทำให้นางเข้าสอบในเช้าวันที่สองไม่ทัน”
“ถ้าฉันไม่ได้มอมเหล้านาง หรือฉันตื่นไปปลุกนางตอนเช้า นางคงไม่ต้องขาดสอบหรอก……