TQF:บทที่ 515 เดินทางด้วยกัน กำจัดผู้ฝึกตนวิถีมาร (4)
มีประกายเย็นชาอยู่ในแววตาโม่ซวนซุน แม้เสียงของเขาจะเบา แต่ก็หนาวไปยันกระดูก พลังภายในที่แทรกอยู่ในเสียงระเบิดอากาศโดยรอบออกเป็นชั้นๆ
เขายกมือขึ้นอีกครั้ง พลังภายในสะท้านฟ้าพร้อมกับแสงสีขาวระเบิดออกต่อหน้าพวกเขา
ขาวนวลราวกับพระจันทร์ผสมผสานไปด้วยแสงอันศักดิ์สิทธิ์ แต่ฟาดฟันลงมาราวกับจะทำลายล้างทั้งผืนแผ่นดิน แค่พริบตาเดียวก็ถล่มลงมาที่ตัวผู้ฝึกตนวิถีมารทั้ง 5 คน พวกเขารู้สึกว่าร่างกายตัวเองกำลังถูกแผดเผาอยู่ ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงกลิ่นไออันน่าสยดสยองที่แผ่นซ่านไปทั่วฟ้า สีหน้าของพวกเขาซีดลงทันที ขาวเผือกอย่างน่าอนาถ
ในตอนที่ร่างกายของพวกเขาสัมผัสโดนประกายแสงสีขาว ความรู้สึกที่ถูกแผดเผาก็ทำให้พวกเขาทรมานซะยิ่งกว่าตาย ร้องโหยหวนขึ้นมา
“อ๊ากกกก”
“ช่วยด้วยยย”
“ฆ่าข้าเร็ว เร็ววว”
เพิ่งจะใส่ไป 1 ท่าเท่านั้น ร่างกายของพวกเขาที่สัมผัสกับแสงสีขาวเข้าก็มีสภาพเสมือนโดนฟ้าผ่า ร้องโหยหวนก่อนจะกระเด็นออกไปด้วยพลังภายในอันยิ่งใหญ่นี้ราวกับลูกระเบิด
ขณะเดียวกันแสงสีขาวก็ล้อมพวกเขาไว้ดั่งไปที่แผดเผา แม้แต่โอกาสจะดิ้นรนก็ไม่มี ไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดับประกายแสงสีขาวบนตัวได้
ทั้ง 5 คนถูกเผาเป็นจุล หายไปจากโลกใบนี้ภายใต้สายตาของทุกคน
หน้าของเหล่าผู้อาวุโสไม่สามารถปกปิดความตื่นตระหนกไว้ได้ เพียงแต่ไม่ทันที่พวกเขาจะพูดอะไรก็เห็นอีกร่างเข้ามา เมื่อเห็นชัดแล้วว่าคนมาเป็นใครพวกเขาก็รีบทักทาย
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเห็นทั้งหมดตั้งแต่ต้น ไม่ได้ประหลาดใจอะไรนัก และก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าพร้อมกล่าว “พอแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกเจ้าไปยุ่งเรื่องของพวกเจ้าเถอะ”
“ขอรับคุณหนู” ทั้ง 4 คนจากไปทันทีด้วยความรู้สึกอย่างไรก็ไม่มีใครทราบได้
เห็นท่าทางของพวกเขาแล้วโม่ซวนซุนก็ส่ายหน้า “คนแบบนี้จะยกระดับวิทยายุทธได้จำกัด”
“เอาเถอะ เรื่องของคนอื่นเราไม่ต้องสนใจหรอก ไปเถอะ ไปดูที่อื่นกัน จะได้หาคนเพื่อสอบถามถึงสถานการณ์ด้วย”
“ได้ พวกเราไปเถอะ”
ทั้ง 2 ได้ออกจากที่นี่ไปเพื่อไปต่อ
“คุณหนู คุณชายโม่…”
เจ้านิกายฉินหายตัวมาปรากฏต่อหน้าพวกเขา ประสานมือใส่ทั้งคู่
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า ตาของโม่ซวนซุนมองไปยังที่ไกลในขณะที่ถาม “เจ้านิกายฉิน 2 วันมานี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”
“ตอนนี้ยังไหวอยู่”
สีหน้าของเจ้านิกายฉินเครียดขึ้นนิดหน่อย “คุณหนู คุณชายโม่ พวกเราไปนั่งคุยกันที่โรงเตี๊ยมด้านหน้าเถอะ”
“ก็ได้ เสี่ยวเสี่ยว เราไปที่โรงเตี๊ยมก่อน” โม่ซวนซุนไม่ได้ปฏิเสธ หันไปคุยกับคนข้างๆ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเพิ่งใช้จิตของนางกวาดไปรอบๆ และได้เจอเข้ากับเหตุการณ์มากมาย นางไม่ได้เอ่ยถามออกมาทันที หันไปพยักหน้ากับคนทั้ง 2
เจ้านิกายฉินนำทั้ง 2 คนหายตัวไปยังตำบลหนึ่ง ตำบลนี้ไม่เล็กเท่าไหร่ เพียงแต่ดูเก่าและผุพัง ที่สำคัญคือที่นี่ไม่มีชาวบ้านแม้แต่คนเดียว ท่าทางชาวบ้านได้ออกจากที่นี่ไปเพราะสงครามครั้งนี้
เหตุการณ์แบบนี้ก็อยู่ในความคาดหมาย ไม่ว่าใครก็ต้องรักชีวิตของตัวเองกันทั้งนั้น ไม่มีใครรอตายอยู่ที่นี่หรอก
ไม่นานนักทั้ง 3 ก็เข้าไปในโรงเตี๊ยมของตำบลนี้ ทันทีที่เข้าไป เหล่าผู้ฝึกฝนวิทยายุทธที่เห็นการมาของพวกเขาก็ลุกขึ้นทักทายพวกเขา
โม่ซวนซุนและเฉิงเสี่ยวเสี่ยวต่างพยักหน้าให้พวกเขา ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้อาวุโสจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงหยวนทั้งนั้น
บางคนในนั้นสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ท่าทางจะได้รับบาดเจ็บ
——————————–