ตอนที่ 566 มาหาถึงที่
“ทำไมคุณไม่นั่งล่ะคะ” ถังโจวโจวเห็นเขายืนนิ่ง จะทำอะไร ไม่นั่งเหรอ
“เธอจะพูดอย่างนี้กับพ่อแท้ๆ ของตัวเองเหรอ” เมิ่งไหวเซินแสดงท่าทีไม่พอใจกับถังโจวโจว
ถังโจวโจวเทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ไม่ได้ฟังคำพูดของเมิ่งไหวเซิน ความหมายชัดเจนมากว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา
เมิ่งไหวเซินน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว วันนี้ยังจะมาถามอีก ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ปล่อยวางสินะ ที่จริงก็ไม่มีใจแล้วแท้ๆ
เมิ่งไหวเซินเห็นถังโจวโจวไม่ได้ต้อนรับจึงทำได้เพียงนั่งลงอย่างตะขิดตะขวงใจ “โจวโจว พ่อมาครั้งนี้ เพราะอยากจะมาพูดเรื่องชิงซี”
“เมิ่งชิงซีเป็นอะไรไป ไม่ใช่ว่าเธออยู่ในเรือนจำเหรอคะ” ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธออีก ถึงทำให้พ่อคนนี้มาหาตนได้
“ใช่ชิงซีอยู่ในเรือนจำ แต่เธอก็เป็นน้องสาวของลูก ลูกจะไม่เป็นห่วงน้องเลยเหรอ ทำไมลูกไม่ให้พ่อได้เจอน้อง” เมิ่งไหวเซินเอ่ยอย่างมีอารมณ์ น่าเสียดายที่ถังโจวโจวกลับไม่โกรธ เพียงแค่เงียบไป
เธอรินน้ำชา ค่อยๆ มองเมิ่งไหวเซินอย่างช้าๆ รอจนกว่าเขาจะบอกเธอว่าเขาต้องการอะไร ถ้าอยากให้เธอคิดถึงเรื่องความรักที่ได้รับจากเมิ่งชิงซีเมื่อก่อน เขาไม่กลัวเธอจะหัวเราะเยาะเขาเหรอ
เธอและเมิ่งชิงซีมีความรู้สึกอะไรต่อกันด้วยเหรอ มันเหมือนความเกลียดชัง ตนไม่ได้ตำหนิสิ่งที่เมิ่งชิงซีเคยทำกับเธอ แต่เมิ่งไหวเซินมาพูดเรื่องแบบนี้ นี่กำลังฝันอยู่รึเปล่า
ถังโจวโจวไม่ตอบอะไร เมิ่งไหวเซินก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ที่จริงเขาก็พอมองออกว่ากับถังโจวโจวจะใช้วิธีนี้ด้วยไม่ได้ เธอใจดีแต่ก็ไม่ใช่กับเรื่องนี้
“โจวโจว ถือว่าพ่อขอนะ ยังไงชิงซีก็ถือว่าเป็นน้องพ่อเดียวกัน ลูกช่วยเธอเถอะ เธอสำนึกผิดแล้ว ช่วยให้เธอออกมาเถอะ” เมิ่งไหวเซินไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าถังโจวโจว เขาและลูกสาวคนนี้ได้พลาดช่วงเวลาดีๆ ที่มีร่วมกันไปนานแล้ว
ตอนนี้เขาจะพยายามสร้างความรู้สึกดีๆ ต่อเธอก็คงไม่ได้แล้ว ถังโจวโจวไม่ได้สำนึกบุญคุณเลยสักนิด แต่แค่ขอให้ลั่วเซ่าเชินปล่อยวางเรื่องเมิ่งชิงซี เขาก็สามารถช่วยเธอได้แล้ว
“คุณเมิ่งคะ เรื่องนี้ฉันช่วยคุณไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ได้ทำอะไรเมิ่งชิงซีเลย ไม่ต้องพูดถึงความเมตตาต่อเธอด้วย”
ถังโจวโจวเองก็จนใจ เธอรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เซ่าเซินจัดการไปแล้วถึงมาบอกเธอ ไม่อย่างนี้เธอก็ไม่รู้เรื่องนี้อยู่ดี เมิ่งไหวเซินมาหาเธอก็ไร้ประโยชน์
“พ่อไม่ได้อยากให้ลูกช่วย พ่อแค่อยากให้ลูกคุยกับเซ่าเชินให้ ให้เขาปล่าววางลงหน่อยก็ดี พ่อรู้ว่าเรื่องนี้ลูกไม่เกี่ยว พ่อแค่ขอร้องตามหน้าที่ของพ่อ ต้องรู้ว่าตอนนี้แม่ของชิงซีก็หายตัวไปแล้ว”
“คุณบอกว่าฉินอวิ๋นหายตัวไปหมายความว่าไง” ที่แท้ที่เธอไม่ได้ยินข่าวฉินอวิ๋นมาตั้งนานเพราะอย่างนี้นี่เอง ต้องรู้ว่าถ้าเมิ่งชิงซีติดคุกจริง ฉินอวิ๋นก็ต้องรีบร้อนที่จะช่วยเหลือแล้ว จะนั่งเงียบได้ยังไง
“ลูกไม่รู้เหรอ”เมิ่งไหวเซินสงสัย เป็นไปไม่ได้ ลั่วเซ่าเชินไม่บอกเรื่องนี้กับเธอเหรอ ถังโจวโจวไม่รู้เหรอ
เมิ่งไหวเซินสงสัยมาก กลัวว่าถังโจวโจวจะแค่แสร้งทำต่อหน้าเขา ต้องรู้ว่าเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เขาใช้กำลังของลั่วเซ่าเชินไม่ได้ก็ทำได้เพียงให้ถังโจวโจวออกหน้า
“หนูไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” ถังโจวโจวไม่รู้มาก่อนเลย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เมิ่งไหวเซินมองเธอที่เหมือนจะไม่ได้หลอกลวง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้จริงๆ
แบบนี้ก็ดี ถ้าสามารถขอความเห็นใจเธอได้ก็ดี ในใจเมิ่งไหวเซินรู้สึกดีขึ้น เพียงแต่ไม่รู้ว่าถังโจวโจวจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเขาไหม ต้องรู้ว่าถังโจวโจวไม่ได้เป็นหุ่นเชิด เธอยังมีความคิดของเธอเอง
ตอนที่ 567 ฉินอวิ๋นอยู่ที่ไหน
“ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวช” เมิ่งไหวเซินพูดเรื่องนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เมิ่งไหวเซินรู้นานแล้วว่าเธออยู่ที่นั่น เพียงแต่ไม่ได้ไปเยี่ยมเธอ เหตุผลเพราะลั่วเซ่าเชินส่งคนไปเฝ้าไว้ เมิ่งไหวเซินจึงเข้าไปไม่ได้
“ในเมื่อคุณรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ทำไมไม่พาเธอออกมาล่ะ” ถังโจวโจวไม่เชื่อว่าคนอย่างฉินอวิ๋นจะยอมไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช เรื่องนี้ถังโจวโจวคิดว่ามันไม่น่าเชื่อ
“เรื่องนี้ก็ไปถามลั่วเซ่าเชินเถอะ” เมิ่งไหวเซินพูดออกมา คนหนุ่มหลังในตอนนี้ ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยสักนิด ตอนนี้เขาถูกกดดัน สิ่งที่อยู่ในมือของลั่วเซ่าเชินแม้แต่นิดเดียวก็แตะต้องไม่ได้
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าเซ่าเชินก็คงจะเป็นคนตัดสินใจ เรื่องนี้หนูจะไม่ยุ่งเหมือนกัน คุณเมิ่ง คุณมาหาหนูก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะคะ”
ถังโจวโจวไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ เมิ่งไหวเซินจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา และเมิ่งชิงซีเธอเองก็ไม่อยากเจอ แน่นอนว่าจะไม่ออกหน้าเพื่อเธอแน่
“ลูกจะไม่ช่วยจริงๆ เหรอ ความห่วงใยสักนิดก็ไม่มีเหรอ คำพูดของปู่ก็ไม่ฟังเลยเหรอ”
“หึ น่าขำนะคะ หนูกับคุณปู่ก็ยังสามารถคุยกันได้ แต่จะไม่เสียเวลากับคนอย่างเมิ่งชิงซี เธอออกมาแล้วจะมีอะไรดี ให้เธอมาทำร้ายหนูต่อเหรอ หนูคิดว่าถ้ามีวันหนึ่ง หนูเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ คุณก็คงไม่ได้เสียใจให้หนูแม้แต่นิดเดียวใช่ไหม”
“ไม่นะ พ่อ….” เมิ่งไหวเซินพูดต่อไม่ออก ครั้งแรกเขาไม่รู้ว่าถังโจวโจวเกิดเรื่องเขาจะตอบได้ยังไง ครั้งที่สองเขาเองก็มีความรู้สึก แต่เสียใจก็ต้องดูที่สถานการณ์ด้วย
“คุณดูสิ คุณเองยังไม่แน่ใจเลย ทำไมถึงกล้ามาพูดให้หนูช่วยเมิ่งชิงซีออกมาอีก” ถังโจวโจวไม่เข้าใจ ทำไมเมิ่งไหวเซินถึงมีหน้ามาพูดเรื่องนี้
“เรื่องพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่พ่อไม่รู้ ลูกอย่าแช่งตัวเองอย่างนั้น” เมิ่งไหวเซินพูดกับถังโจวโจวต่อไม่ได้ ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง คิดอยากจะหาทางอื่น
“หนูไม่ได้แช่งตัวเอง แค่เดาเท่านั้น ถ้าคุณไม่หลอกหนู เราก็ยังสามารถเจอกันได้ในฐานะลูกสาวกับพ่อได้”
ในใจถังโจวโจวเจ็บปวด ทั้งๆ ที่ตั้งใจกับตัวเองเรียบร้อยแล้วแท้ๆ ทำไมเธอถึงยังมีความรู้สึกกับการกระทำของเมิ่งไหวเซินอีก
ถังโจวโจวรู้สึกว่าทุกครั้งที่เขามาหาเธอ เหตุผลก็เพราะเมิ่งชิงซี ดูเหมือนว่าเมิ่งชิงซีจะเป็นดวงใจของเขาสินะ ถึงทำให้เมิ่งไหวเซินมาขอร้องเธอได้
“เอาล่ะ หนูเองก็พูดไปหมดแล้ว คุณกลับไปเถอะค่ะ ต่อไปก็ไม่ต้องมาอีก เสี่ยวหลิน ช่วยพาเสี่ยวอวี่มาให้ฉันหน่อย ฉันจะพาเขากลับบ้าน”
“ค่ะ เจ้านาย คุณจะไปตอนนี้เลยไหม” เสี่ยวหลินที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงของถังโจวโจว และอุ้มเสี่ยวอวี่เข้ามา เสี่ยวอวี่เมื่อเห็นถังโจวโจวก็ตื่นเต้นมาก เห็นเธอเอื้อมมือมาก็เดินไปจับมือเธอทันที “มาม่ะ”
“อืม ฉันจะกลับก่อน ถ้าคนด้านในอยากจะกลับ เธอก็ส่งแขกด้วยนะ”
“ได้ค่ะ เจ้านายคะ คุณพาเสี่ยวอวี่กลับอยากได้คนไปส่งไหมคะ”
“ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาเซ่าเชิน” เสี่ยวหลินได้ยินว่าลั่วเซ่าเชินเป็นสามีของเจ้านาย ดีกับเจ้านายเธอมาก เจ้านายท้องลูกคนที่สามของเขาแล้วด้วย
ถังโจวโจวออกไปไม่นาน เมิ่งไหวเซินก็ออกมา เขานั่งอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ทำได้แค่จากไป
“เดินทางปลอดภัยค่ะคุณผู้ชาย ครั้งหน้ายินดีต้อนรับนะคะ” หลังจากเสี่ยวหลินส่งเมิ่งไหวเซินกลับแล้วก็ไปเสริฟกาแฟกับขนมหวานให้กับลูกค้าท่านอื่นต่อ
ถังโจวโจวตั้งครรภ์จึงไม่ต้องทำอาหารเอง และลั่วเซ่าเชินเองก็เป็นห่วงเธอจึงจ้างเชฟขนมหวานที่เชี่ยวชาญคอยดูแลร้าน
ที่จริงแล้วค่าจ้างของเชฟขนมหวานนั้นถังโจวโจวไม่สามารถจ่ายได้ แต่ลั่วเซ่าเชินไม่ให้เธอรู้เลย เธอแค่ต้องดูแลลูก แค่เดินไปมาเยี่ยมชมบางครั้งเท่านั้น
ถังโจวโจวพาเสี่ยวอวี่ไปหาลั่วเซ่าเชินเพื่อดูว่าตอนเที่ยงเขาจะกลับไปกินข้าวไหม ทั้งสามคนจะได้กลับบ้านด้วยกัน เพิ่งจะถึงประตูใหญ่ของบริษัทก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยขวางไว้ “คุณคือใครครับ”