TQF:บทที่ 524 ปวดร้าวเกินทน ความหวังยังมีอยู่ (1)
“เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวเสี่ยวเป็นอะไร”
“ผู้เฒ่าหยิง เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสี่ยวเสี่ยวเป็นแบบนี้”
“คุณหนูบาดเจ็บหนักเลยเหรอ เกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนรุมถามคนที่เพิ่งกลับมา เฉิงไป๋หยวนที่ได้ยินข่าวพุ่งออกมาทันที สีหน้าเปลี่ยนไปมากเมื่อเห็นผู้เฒ่าหยิงที่บาดเจ็บหนักและลูกสาวที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย”
“เร็วเข้า รีบเอาเสี่ยวเสี่ยวไปตำหนักเถาวัลย์หยกเร็ว….”
เขาไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่สั่งให้ส่งลูกสาวกลับห้อง คนอื่นๆก็รีบตามมา ตอนนี้ห้องนอนของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวมีคนอยู่เต็มไปหมด
ฮูหยินเฒ่าฟางซูหยุนเฝ้าอยู่ข้างเตียงเฉิงเสี่ยวเสี่ยว ขมวดคิ้วมองหลานสาวที่หน้าขาวซีดดั่งหิมะ ตั้งใจจับชีพจรเพื่อตรวจดูสภาพร่างกายของนาง
ผ่านไปพักใหญ่ ฟางซูหยุนถึงได้วางข้อมือนางลงท่ามกลางสายตาของทุกคน ลั่วหยูฉินถามอย่างร้อนรน “ท่านแม่ เสี่ยวเสี่ยวเป็นไงบ้าง นางจะไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ฟางซูหยุนพยักหน้าเบาๆ ยังมีความกังวลอยู่ในแววตา
ลั่วหยูฉินไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติของแม่ยาย ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วๆ”
“ท่านแม่ ทำไมเสี่ยวเสี่ยวถึงไม่ฟื้นสักที” เฉิงไป๋หยวนยังกังวลอยู่
หรงจิ้งซือฮูหยินกงและกงซีหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่เห็นได้ว่าพวกนางเองก็มีข้อสงสัยอยู่
ฟางซูหยุนลุกขึ้นมองทุกคนพลางกล่าว “พวกเราออกไปคุยกัน ให้เสี่ยวเสี่ยวได้พักผ่อนสงบๆ”
“ขอรับ ท่านแม่”
ฟางซูหยุนนำทุกคนออกมา ยกเว้นกงซีหยวนที่ขออยู่ดูแลนาง
ห้องรับแขกเล็กๆในตำหนักเถาวัลย์หยกมีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด นอกจากโม่อู๋เซอ เหล่าผู้อาวุโสก็ยังอยู่เฝ้า ผู้เฒ่าหยิงก็ไม่ได้ไปพัก ท่าทางเขาอ่อนล้าและสีหน้าหม่นหมอง ท่องคาถาฟื้นฟูตัวเองอยู่เงียบๆ
ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ๆ
ทุกคนหันไปมองด้วยสีหน้าหนักใจฮูหยินเฉิงพาทุกคนเข้ามาสู่สายตาของทุกคน
ฟางซูหยุนไม่ได้สนใจใคร สายตาของนางมองไปที่ผู้เฒ่าหยิง ผู้เฒ่าหยิงที่ตอนแรกหลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้น มีประกายวูบวาบขึ้นในตา
ท่าทางในช่วงเวลาอันสั้นนี้เขาฟื้นฟูพลังภายในได้บ้างแล้ว
“ผู้เฒ่าหยิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ฟางซูหยุนถามเสียงนุ่ม
เฉิงไป๋หยวนเดินไปขอบคุณด้วยความตื้นตัน “ผู้เฒ่าหยิง ขอบคุณเจ้ามากนะ” ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องเป็นเขาที่ช่วยลูกสาวไว้แน่ๆ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่รีบพาลูกสาวกลับมาด้วยพลังทั้งหมด
ตอนที่เขามาถึงน่ะ พลังภายในถูกใช้ไปหมดแล้ว ที่จริงมันถูกใช้หมดไปนานแล้ว แต่เขาใช้ยาเม็ดฝืนเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่สามารถกลับมาถึงนี่ได้
ถ้าหากใช้พลังภายในมากเกินไป แล้วยังใช้ยาเม็ดเพื่อบีบเอาพลังภายในออกมาจะทำลายรากฐานวิชา คนทั่วไปไม่ทำแบบนี้แน่
เพราะฉะนั้น เฉิงไป๋หยวนขอบคุณเขาจริงๆที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยลูกสาวตัวเอง
“ท่านเจ้าบ้านฮูหยินฟาง กระดูกแก่ๆของข้ายังทนไหวอยู่ คุณหนูเป็นอย่างไรบ้าง” ผู้เฒ่าหยิงถาม
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
พยักหน้าเบาๆ ฟางซูหยุนและทุกคนนั่งลง ทุกคนที่อยู่ที่นี่คือคนที่ไม่ได้ไปเมืองโลกทมิฬ ตอนนี้ทุกคนอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฟางซูหยุนถามทันที “ผู้เฒ่าหยิง นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“ฮูหยินฟาง ท่านเจ้าบ้าน เรื่องมันเป็นอย่างนี้ หลังจากที่พวกเราถึงเมืองโลกทมิฬก่อน หัวหน้ากลุ่มทั้ง 10 ปฏิเสธที่จะออกรบ จนกระทั่งคุณหนูและคุณชายมาถึง…”
ผู้เฒ่าหยิงเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกคนอึ้งกันไปหมด ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขี้น
โดยเฉพาะฟางซูหยุนนี่ตกอยู่ในห้วงความคิด สายตาของทุกคนต่างมองไปที่นาง
ใครๆก็รู้ว่าฮูหยินฟางไม่ได้อายุเยอะนัก แต่เรื่องที่นางรู้มีมากกว่าใครๆ ถ้าอาจารย์ปู่วิหารสวรรค์ไม่อยู่ ทุกคนเคยชินที่จะฟังความเห็นจากนางแทน
โดยเฉพาะคนที่รู้ว่านางเป็นคนจากผืนดินฉางไห่ ย่อมรู้ว่ามีแค่นางเท่านั้นที่เดาออกว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
และก็จริง ฟางซูหยุนเงยหน้าขึ้นมา สายตากวาดผ่านทุกคนไป “ถ้าข้าเดาไม่ผิดละก็ ผู้หญิงที่ลักพาตัวซวนซุนไปเป็นคนจากผืนดินอื่น ส่วนจะเป็นผืนดินไหนนั้นค่อนข้างพูดยาก”
“ท่านแม่ ท่านหมายความว่า?” เฉิงไป๋หยวนถามเสียงขรึม
ลั่วหยูฉินก็อดถามไม่ได้ “ท่านแม่ พวกเราจะหาซวนซุนเจอได้อย่างไร”
“ฮูหยินฟาง ท่านหมายความว่านอกจากผืนดินของพวกเราแล้ว ยังมีผืนดินอื่นอีกหรือ” โม่อู๋เซอสีหน้าเคร่งเครียด แววตาเป็นกังวลอย่างปิดไม่มิด
หรงจิ้งซือน้ำตาคลอเบ้า เสียงเริ่มสะอื้น “ฮูหยินฟาง ขอร้องล่ะ ท่านช่วยคิดหาวิธีให้หน่อยได้มั้ย ข้าต้องหาซุนเอ๋อพบให้ได้”
โม่อู๋เซอและหรงจิ้งซือไม่มีลูกชาย พวกเขาเลี้ยงโม่ซวนซุนมาตั้งแต่เด็กจนโต เห็นเขาเหมือนลูกแท้ๆ ตอนนี้โม่ซวนซุนหายตัวไป คนที่เป็นอาจารย์หญิงอย่างนางก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบจะบ้าตายเหมือนกัน
————————————