ตอนที่ 1916 มหกรรมตบหน้า (8)
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมา ทั้งหมดที่วิหารมังกรได้เสียสละไป เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ถูกจวินอู๋เสียและเฟยเหยียนชักใยด้วยด้ายที่มองไม่เห็นมาโดยตลอด
วิหารมังกรที่ยิ่งใหญ่แห่งสิบสองวิหารถูกเล่นอยู่ในฝ่ามือของผู้เยาว์สองคนที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ! ความอัปยศอดสูเช่นนี้เป็นสิ่งที่ประมุขวิหารมังกรไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต!
“เอาชีวิตลูกชายข้าคืนมา!!” ประมุขวิหารมังกรตะโกนลั่น แล้วพุ่งเข้าใส่จวินอู๋เสียทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำ คิดจะสังหารฆาตกรที่ฆ่าลูกชายของเขา
จวินอู๋เสียยืนนิ่งอยู่กับที่ มองประมุขวิหารมังกรที่พุ่งตรงเข้าใส่นางอย่างเย็นชา
ประมุขคนอื่นๆล้วนตกตะลึงกับความจริงเบื้องหลังการตายของจูเก๋ออิน พวกเขานึกไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะมีความสามารถในการวางแผนที่ซับซ้อนได้เช่นนี้ ลากเอาวิหารมังกรและวิหารมารโลหิตลงสู่นรกด้วยการลงมือแค่ครั้งเดียว นางไม่เพียงฆ่าจูเก๋ออินเท่านั้น แต่ยังทำให้วิหารมังกรและวิหารมารโลหิตกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันได้ และสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ……เฟยเหยียนคือหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดกับนาง!
เมื่อเห็นประมุขวิหารมังกรทะยานเข้าใส่ด้วยความโกรธ ทุกคนก็เกิดความคาดหวังขึ้น ไม่รู้ทำไมพวกเขาถึงได้รู้สึกกลัวเด็กสาวผู้มีที่มาลึกลับซึ่งมีความคิดที่ซับซ้อนและมีความสามารถในการดำเนินการอย่างเฉียบขาดคนนี้ เห็นได้ชัดว่าคู่ต่อสู้ยังเด็กอยู่มากและตัวก็เล็ก แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ใสกระจ่างเย็นชาคู่นั้น มันกลับทำให้พวกเขาเย็นวาบไปทั้งตัว
พวกเขาเฝ้ารอดูอย่างใจจดใจจ่อว่าประมุขวิหารมังกรจะฆ่าปีศาจร้ายตนนี้ได้หรือไม่!
แต่ทว่า ประมุขวิหารมังกรยังไม่ทันจะได้แตะชายเสื้อของจวินอู๋เสียด้วยซ้ำ เฟยเหยียนก็พุ่งเข้าหาเขาทันที หมัดอันหนักหน่วงของเฟยเหยียนตรงเข้ากระแทกมือของประมุขวิหารมังกร!
เสียงกระแทกดังขึ้นในที่จัดการประชุม พลังที่สะท้อนกลับจากการปะทะกันของพลังวิญญาณทำให้โต๊ะเก้าอี้รอบตัวพวกเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ฝุ่นฟุ้งกระจายจนกลายเป็นหมอกพร่ามัวอยู่ภายในสถานที่จัดประชุม
ทันใดนั้น ที่ประชุมก็พลันเงียบกริบ เหล่าประมุขปล่อยพลังวิญญาณออกมาเพื่อสลายหมอกฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย
เมื่อเห็นภาพตรงหน้าได้อย่างชัดเจน ทุกคนก็พากันตกตะลึงตัวแข็ง
พวกเขาเห็นเฟยเหยียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม ขณะที่ประมุขวิหารมังกรต้องถอยหลังไปหลายก้าว มือตกห้อยอยู่ข้างลำตัวพร้อมเลือดไหลซึมออกมา……
เป็นไปได้ยังไง!
ทุกคนจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อเป็นที่สุด
แม้ว่าเฟยเหยียนจะมีพรสวรรค์สูงมาก แต่เขาก็ยังเด็กมาก แม้ว่าความเร็วในการฝึกฝนพลังวิญญาณจะท้าทายสวรรค์ แต่เขาก็เป็นแค่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงขั้นสาม ขณะที่ประมุขวิหารมังกรบรรลุพลังวิญญาณสีเงินขั้นสามแล้ว ความแตกต่างระหว่างพลังของพวกเขาคือหนึ่งระดับเต็มๆ ช่องว่างระหว่างพลังวิญญาณสีม่วงและพลังวิญญาณสีเงินเป็นความแตกต่างที่ไม่อาจก้าวข้ามได้
ในการปะทะกันเช่นนี้ ไม่ว่าในสายตาใครก็จะมองว่าเฟยเหยียนประเมินความแข็งแกร่งของตัวเองสูงเกินไป ไม่ต้องเลยว่าเขาจะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน เกรงว่าจะคาดหวังให้เขาทนการโจมตีที่เต็มไปด้วยความโกรธของประมุขวิหารมังกรให้ได้ยังเป็นความหวังที่สูญเปล่าเลย
แต่ใครจะคิด หลังการโจมตีนั้น เฟยเหยียนกลับไร้รอยขีดข่วนใดๆ ขณะที่ประมุขวิหารมังกรเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บ!
การบาดเจ็บของประมุขวิหารมังกรนั้นมีเพียงเล็กน้อย แต่แม้ว่าจะเป็นเพียงรอยขีดข่วน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนจ้องมองอย่างตกตะลึง!
เขาเป็นแค่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงขั้นสามนะ ให้ตายเถอะ!
เฟยเหยียนเป็นแค่ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงขั้นสาม เป็นไปได้อย่างไรที่เขาสามารถทำให้ประมุขวิหารมังกรได้รับบาดเจ็บ?
สถานการณ์ที่น่าจะเป็นไปไม่ได้กลับเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคน!
“บัดซบ! ไอ้คนทรยศ เจ้าใช้อุบายต่ำช้าอะไร!” ประมุขวิหารมังกรกัดฟันถลึงตาจ้องเฟยเหยียน ถูกคนเช่นนี้หลอกก็นับเป็นความอัปยศอดสูอย่างที่สุดที่เขาเคยเจอมาแล้ว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าเขาจะถูกเฟยเหยียนผลักกลับไปได้ ทุกสิ่งที่เห็นที่นี่มันยากเกินจะเชื่อมากไปแล้ว!
ตอนที่ 1917 มหกรรมตบหน้า (9)
เฟยเหยียนขยับคอไปมา และมองประมุขวิหารมังกรอย่างดูแคลน
“คนทรยศ? ขอโทษนะ ข้าไม่รู้สึกว่าการภักดีต่อวิหารมังกรเจ้าจะดียังไง นอกจากนั้น ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอความคุ้มครองจากวิหารมังกร แต่มาเพื่อแก้แค้น หนี้แค้นที่วิหารมังกรสังหารคนทั้งตระกูลข้า 136 ชีวิต อย่าพูดเรื่องการใช้วิธีการชั่วร้ายกับข้า เพราะตราบใดที่มันส่งเจ้าลงนรกได้ ต่อให้ข้าต้องกลายเป็นผีร้ายอาฆาต ข้าก็ไม่ลังเลที่จะทำ!!”
ในขณะนั้น บรรยากาศและท่าทางของเฟยเหยียนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาหายไปนานแล้ว แทนที่ด้วยดวงตาคมกริบที่ลุกโชติช่วงด้วยไฟแห่งความพยาบาท ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ฉากหน้าหญิงสาวขี้อายคือจิตวิญญาณของชายหนุ่มที่ลุกโชนขึ้นอย่างดุเดือด ไม่มีใครกล้าคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิงอีกต่อไป!
“เจ้าพูดเรื่องอะไร……ข้าไปทำ……เมื่อไร” ประมุขวิหารมังกรตกใจกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดกับเฟยเหยียน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเฟยเหยียนเป็นผู้ชาย!
ระหว่างการเป็นหญิงสาวและชายหนุ่ม แค่เปลี่ยนท่าทางและบรรยากาศที่ปล่อยออกมา ก็สามารถแยกความแตกต่างได้อย่างชัดเจน……
“โอ้? อย่างที่คิด เจ้าจำไม่ได้สินะ? งั้นให้ข้าช่วยทบทวนความทรงจำให้เจ้าสักหน่อยก็แล้วกัน เมื่อสิบกว่าปีก่อน เจ้าเคยส่งศิษย์วิหารมังกรกลุ่มหนึ่งไปที่ผาสุดสวรรค์ หนึ่งในนั้นพบที่ตั้งสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด เขาได้รับบาดเจ็บหนักและทนทุกข์กับความเจ็บปวดที่สหายทั้งหมดของเขาต้องตาย เขานำแผนที่ที่เป็นรอยสักบนหลังของเขากลับไปที่วิหารมังกร ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเขาและเพื่อนๆของเขาไม่ได้เสียสละอย่างเปล่าประโยชน์ คิดว่าเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจแล้วเขาจะได้รับการยอมรับจากเจ้าหลังกลับไปที่วิหาร แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีนรกรอเขาอยู่ในวิหาร!”
“เขาถูกฆ่าตาย กระทั่งศพก็ยังไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ ลูกเมียของเขาถูกฆ่า พี่น้องถูกสังหาร ทั้งตระกูลถูกกวาดล้างจนสิ้น! นั่นคือรางวัลที่วิหารมังกรมอบให้เขา! ประมุขวิหารมังกร! เจ้ายังจำเฟยหลิวได้รึเปล่า! จำการสังหารล้างตระกูลเฟยทั้งตระกูลได้ไหม! ข้าชื่อเฟยเหยียน! ลูกชายของเฟยหลิว! วันนี้ข้าคลานออกมาจากขุมนรกเพื่อคิดบัญชีเลือดที่เจ้าสังหารคนทั้งตระกูลเฟยเมื่อสิบกว่าปีก่อน!!” เฟยเหยียนจ้องประมุขวิหารมังกรด้วยสายตาดุดัน ความเกลียดชังที่ฝังลึกอยู่ในใจมานานกว่าทศวรรษระเบิดออกมา!
ทันใดนั้น เขาก็ดึงเอาแผนที่หนังมนุษย์ที่พกติดตัวมาตลอดออกมา นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่พ่อของเขาเหลือทิ้งไว้ ผิวหนังของเขาเอง!
เมื่อสิ้นเสียงของเฟยเหยียน เฉียวฉู่ หรงรั่ว ฟ่านจั๋ว และฮัวเหยาก็นำแผนที่หนังมนุษย์ที่พวกเขาเก็บไว้กับตัวมานานออกมากางต่อหน้าประมุขวิหารทั้งหลาย แผนที่หนังมนุษย์เก่าและทรุดโทรมไปตามกาลเวลา แต่หนี้เลือดที่ซ่อนอยู่ภายใต้แผนที่เก่าๆเหล่านั้นได้ฝังลึกลงไปในหัวใจของพวกเขาทุกคนอย่างไม่มีวันลบออกไปได้ตลอดชีวิตนี้!
เมื่อแผนที่หนังมนุษย์พวกนั้นถูกนำออกมาภายใต้แสงไฟ สมองของประมุขวิหารมังกรและประมุขวิหารอื่นๆก็ขาวโพลนไปในทันที
พวกเขาจะลืมความปลาบปลื้มยินดีในตอนที่ได้รับแผนที่พวกนั้นมาในตอนแรกได้อย่างไร? พวกเขาจะลืมได้อย่างไรว่าเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ เพื่อป้องกันไม่ให้กองทัพราตรีมาแก้แค้นพวกเขา และเพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหลออกไป พวกเขาได้สั่งฆ่าล้างตระกูลของศิษย์ที่นำแผนที่กลับมา
ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนรอดจากการสังหารหมู่ในวันนั้นได้!
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะคิดได้อย่างไรว่าเด็กๆที่สามารถหลบหนีการสังหารหมู่ไปได้จะโตขึ้นโดยแบกหนี้เลือดของทั้งตระกูลเอาไว้ และคลานออกมาจากขุมนรกเพื่อทำการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งกับพวกเขาในวันนี้!
พวกเฉียวฉู่ยืนอยู่ข้างๆเฟยเหยียน ไฟแค้นแผดเผาร่างของพวกเขา ขณะที่เผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของพวกเขา
แค้นของพ่อแม่ แค้นของญาติพี่น้องในตระกูล วันนี้เป็นเวลาที่พวกเขาจะชำระแค้นทั้งหมดแล้ว!
ตอนที่ 1918 มหกรรมตบหน้า (10)
ความเกลียดชังที่พวกเขาต้องทนมานานกว่าสิบปีคือสิ่งที่ทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ การได้เห็นคนทั้งตระกูลถูกสังหารจนสิ้นกับตาตัวเอง เห็นพ่อแม่พี่น้องตายด้วยคมดาบ ได้กลายเป็นฝันร้ายที่ยากจะลืมเลือนไปตลอดกาลสำหรับพวกเขาที่ยังเป็นเด็ก
และวันนี้พวกเขาจะทำลายฝันร้ายนี้ด้วยมือตัวเอง!
คนของสิบสองวิหารยืนนิ่งงันอยู่กับที่ นอกจากวิหารปีศาจเพลิงกับวิหารอื่นๆที่เกี่ยวข้องแล้ว ทุกคนต่างมองวิหารปีศาจเพลิงและวิหารพวกนั้นด้วยสีหน้าตกตะลึง
ผู้เยาว์ที่ดูเหมือนปีศาจร้ายอาฆาตพวกนี้แท้จริงแล้วเป็นคนที่รอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์จากการสังหารหมู่โดยวิหารเหล่านี้!
ตอนที่วิหารปีศาจเพลิงและวิหารอื่นได้แผนที่สุสานจักรพรรดิแห่งความมืด วิหารอื่นก็ได้ข่าวเรื่องนี้เช่นกัน และยังรู้เรื่องการสังหารหมู่ที่โหดร้ายและผิดศีลธรรมที่วิหารเหล่านั้นทำกับครอบครัวของศิษย์ที่นำแผนที่กลับมาด้วย
สำหรับสิ่งที่ทำลงไปนั้น วิหารต่างๆถือเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วเมื่อเทียบกับผลประโยชน์ของทั้งวิหาร คนตายไปเป็นร้อยเป็นพันแล้วยังไง?
แม้ว่าจะเป็นศิษย์ที่จงรักภักดีและอุทิศตน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะขาดพวกเขาไม่ได้
มันเหมือนกับความเห็นพ้องต้องกันที่ไม่ได้พูดในสิบสองวิหารต่อการสังหารหมู่อย่างเลือดเย็นในครั้งนั้น ทุกคนแค่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องตลก
ไม่มีใครคิดว่าหนี้เลือดครั้งนั้นจะยังคงอยู่มาจนถึงวันนี้ เด็กๆที่รอดชีวิตได้เติบโตขึ้น พวกเขามาเพื่อแก้แค้น!
“เวรเอ๊ย! งั้นทุกอย่างก็เป็นพวกเจ้าที่ก่อเรื่อง!” ประมุขวิหารคลื่นมรกตกระโจนออกมาทันที เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าความวุ่นวายทั้งหมดที่สั่นสะเทือนสิบสองวิหารในช่วงนี้เป็นฝีมือของเด็กกลุ่มนี้? เพื่อที่จะแก้แค้น พวกเขาได้ลากทุกคนในสิบสองวิหารเข้าไปเกี่ยวด้วย
สีหน้าของประมุขวิหารปีศาจเพลิงมืดมน เขาไม่พูดอะไรสักคำ
กู่อี้เลิกคิ้ว เรื่องมันเกินกว่าที่เขาจะคาดคิด ความจริงมันเหลือเชื่อเกินไป
“ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากสิ่งที่พวกเจ้าเคยทำเอาไว้ หลังจากแก้ไขเรื่องนี้แล้ว ข้าคิดว่าวิหารที่เกี่ยวข้องติดค้างคำอธิบายพวกเรา” กู่อี้กล่าวอย่างเย็นชา เขาไม่สนเรื่องที่เฟยเหยียนกับเพื่อนๆมาแก้แค้น จากมุมมองของเขา แม้ว่าผู้เยาว์กลุ่มนี้จะมีพรสวรรค์ที่หาได้ยากยิ่ง แต่พวกเขาใจร้อนเกินไป บรรลุเป้าหมายแค่เล็กน้อย ปีกยังไม่กล้าแข็งพอ ยังไม่สามารถต่อต้านวิหารปีศาจเพลิงและวิหารอื่นๆได้ แม้ว่าการปรากฏตัวของพวกเขาในวันนี้จะน่าตกใจ และความวุ่นวายที่พวกเขาก่อก็สร้างปัญหาได้จริงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถบรรลุผลที่ต้องการได้
ความเป็นเด็กของพวกเขากำหนดให้พวกเขาล้มเหลว
“ฮ่า คำพูดเจ้าน่าสนใจดี ดูเหมือนไม่ใช่แค่พวกเราที่ตกหลุมพราง พวกเจ้าทั้งหมดก็ตกหลุมพรางเหมือนกันไม่ใช่หรือ?” ประมุขวิหารจิตหวนคืนกล่าวเย้ยหยัน
“เด็กพวกนี้มาเพื่อรนหาที่ตายชัดๆ ข้าไม่ปล่อยพวกมันไปอยู่แล้ว เราจะต้องหาเวลาคุยเรื่องความขัดแย้งระหว่างวิหารต่างๆอีกครั้ง ตอนนี้เรื่องสำคัญที่ต้องจัดการก่อนก็คือไอ้เด็กเวรพวกนี้” ประมุขวิหารเสวียนเทียนกล่าวพลางหมุนข้อมือเดินเข้ามา ดวงตาของเขามองไปที่หรงรั่วอย่างเย็นชา
“ข้าไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำในตอนนั้นเลยสักนิด ข้าฆ่าพ่อเจ้ากับคนทั้งตระกูลของเจ้าแล้วยังไง? เจ้าคิดว่าจะได้อะไรคืนจากข้า? หรงรั่ว ข้าเห็นว่าวิญญาณแฝดของเจ้ายังไม่ดับสูญไป และเจ้าเป็นคนที่มีพรสวรรค์ ข้าอยากจะดูแลฝึกฝนเจ้าจริงๆ แต่ในเมื่อเจ้ายึดติดอยู่กับอดีตมากนัก ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเจ้าแล้ว วันนี้ข้ายืนอยู่ตรงนี้แล้ว อยากจะชำระแค้นให้พ่อแม่ญาติพี่น้องเจ้า งั้นก็เข้ามาเลย วันนั้นเจ้าหนีไปได้ วันนี้ข้าจะเป็นคนดีช่วยส่งเจ้าไปพบพ่อแม่สวะของเจ้าในยมโลกให้เอง!”
คำพูดของประมุขวิหารจิตหวนคืนระคายหูยิ่งนัก เฟยเหยียนได้ยินเข้าก็โกรธจัด เตรียมจะพุ่งเข้าไปสั่งสอนบทเรียนให้กับเจ้าคนต่ำช้าที่พูดจาว่าร้ายคนตาย