บทที่ 578 อันตรายกรายใกล้
“ในที่สุดเจ้าก็กลับมา ซูหยาง” โหลวหลานจีพูดกับเขาหลังจากที่สังเกตเห็นร่างของเขาจากหน้าต่างของเธอที่ศาลาหยินหยาง
“ต้องขอโทษที่ใช้เวลานานเกินกว่าที่ข้าคิดไว้” เขากล่าว “เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ข้าไม่อยู่หรือไม่”
“องค์หญิงตามหาเจ้า และศิษย์อีกบางคนก็ต้องการที่จะร่วมฝึกกับเจ้าเช่นเดียวกัน”
“ข้าเข้าใจแล้ว” ซูหยางพยักหน้าก่อนที่จะหันกายมุ่งหน้าไปยังที่พักของซีซิงฟาง และเคาะประตูบ้านเธอหลังจากที่ไปถึงในอีกสองสามนาทีให้หลัง
“ซูหยาง ท่านกลับมาแล้ว” เธอทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสวย
“อื้อ ข้ามีธุระบางอย่างที่นิกายดอกบัวเพลิง เจ้าต้องการที่จะพูดอะไรกับข้าร์”
“โปรดเข้ามาด้านใน” เธอกล่าว
ซูหยางพยักหน้า และทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เขาสามารถรู้สึกได้ถึงสัมผัสวิญญาณของซีหวังที่มองมาที่ตัวเขา
“ใจเย็นๆ ผู้เฒ่า ใช่ว่าข้าจักกินเธอหรืออะไรทํานองนั้น” ซูหยางหัวเราะเบาๆ
“ปู่ พวกเรามีแขกที่นี่ ไม่ได้ทําอะไรอย่างอื่น” ซีซิงฟางก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมาเช่นเดียวกัน
“เชอะ…”
สองสามอึดใจให้หลัง สัมผัสวิญญาณที่ติดตามซูหยางค่อยหายไป
“ให้ข้าเทชาให้กับท่าน”
ซีซิงฟางนําเอากาน้ําชาที่ยังคงร้อนกรุ่นออกมาจากแหวนมิติของเธออย่างรวดเร็ว และเทมันให้เขาหนึ่งถ้วย
“ขอบคุณ” ซูหยางจิบชาอย่างใจเย็น
“ท่านสามารถดื่มชาในขณะที่ข้าพูด” ซีซิงฟางกล่าวกับเขา เธอพูดต่อไปว่า “คือว่าข้าต้องการพูดกับท่านถึงเรื่องยาที่ยอมให้คนอื่นนอกจากตัวข้าสามารถเข้าไปในป่าต้องห้ามได้ และหลังจากที่ใช้ทรัพยากรของตระกูลข้าแล้ว พวกเราก็สามารถหาวัตถุดิบสําหรับปรุงยาได้สําเร็จ”
“โอ นั่นเป็นข่าวที่น่ายินดี” ซูหยางกล่าว
“ใช่ แต่ทว่าพวกเราพบปัญหาอีกเล็กน้อย แม้ว่าพวกเราสามารถที่จะรวบรวมวัตถุดิบมาทําเป็นเม็ดยาได้ แต่เนื่องมาจากความหายากของวัตถุดิบ ทําให้มีวัตถุดิบเพียงพอที่จะสร้างเม็ดยาได้แค่หนึ่งเม็ดเท่านั้น”
“ข้ารู้ว่านี่อาจจะฟังแล้วเป็นการเห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่ข้าก็ต้องการที่จะขอร้องท่านให้ร่วมทางกับข้าไปสู่ป่าต้องห้าม…” เธอกล่าวกับเขาด้วยเสียงเอียงอาย ในเมื่อมันค่อนข้างที่จะยากและน่าอายสําหรับเธอในการร้องขอความช่วยเหลือจากเขาหลังจากที่เขาได้ทําทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเธอแล้ว
“นอกจากพ่อกับปู่ของข้า ข้าก็มสามารถที่จะนึกถึงใครอื่นได้อีกที่จะสามารถเอาชนะกิเลนม่วง และข้าก็รู้สึกปลอดภัยหากไปกับท่านมากกว่าพวกเขา”
ซูหยางวางถ้วยชาลงพร้อมกับรอยยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจักปฏิเสธคําขอร้องของสาวสวยอย่างเจ้าได้อย่างไรกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าพูดอะไรแบบนั้น นั่นจักเป็นความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ร่วมทางไปกับเจ้าสู่ป่าต้องห้าม”
เมื่อเห็นรอยยิ้มหล่อเหลาบนใบหน้าของซูหยาง ซีซิงฟางก็หน้าแดง แล้วก็พยักหน้า “ขอบคุณท่านซูหยาง สักวันหนึ่ง… แน่นอนว่าข้าย่อมจักตอบแทนท่านสําหรับทุกสิ่งที่ท่านได้ทําไว้ให้แก่ข้า และตระกูลของข้า”
“เจ้าต้องการที่จะมุ่งหน้าสู่ป่าต้องห้ามเมื่อไหร่” เขาถาม
“แม้ว่าพวกเราจะมีตําแหน่งและวัตถุดิบ พวกเรายังต้องรอให้พวกมันถูกจัดส่งมาก่อน พวกเราสามารถไปยังปาต้องห้ามได้หลังจากที่ตระกูลของข้าเปิดสระสวรรค์ นั่นยังคงมีงานเลี้ยงรับรองที่ตระกูลของข้าติดค้างท่านอยู่”
ซูหยางพยักหน้า
ในเวลาถัดไป ซูหยางก็กลับคืนสู่ศาลาหยินหยาง
“ซื้อ”
เมื่อเขาเข้าไปในห้องของตนเอง เขาก็สังเกตเห็นร่างเล็กๆและสวยถึงที่สุดยืนเงียบๆอยู่หน้าประตูห้องเขา
“เซี่ยวหรง ได้รอคอยท่านกลับมา นายท่าน” เธอกล่าวกับเขา
“ซื้อ” ซูหยางพลันสังเกตเห็นบางอย่างที่เปลี่ยนไปในกระแสพลังของเธอ มันดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่และสง่างามยิ่งกว่าแต่ก่อน
“ข้าเดาว่าสิ่งที่ชนเหลียงหยูได้สอนเธอนั้นใช้ได้…” เขายิ้มอยู่ในใจ
“เจ้าต้องการอะไรจากข้ารึ เซี่ยวหรง” เขาถามเธอ
เธอพยักหน้าและกล่าวว่า “เจ้าแมวเลวนั่นมาถึงที่แห่งนี้แล้ว”
“เหอ แมวเลวรึ เจ้าพูดถึงเรื่องอะไรกัน” ซูหยางเลิกคิ้วด้วยท่าทางสงสัย
“คนจากทวีปศักดิ์สิทธิ์กลาง” เธอกล่าว
อย่างไรก็ตามซูหยางยังคงงงงวย
เมื่อเห็นเช่นนั้น เซี่ยวหรงจึงอธิบายให้กับเขาถึงเรื่องที่เธอได้พบปะกับเจ้าสํานักทอง ผู้ที่พยายามจะลวนลามเธอหลังจากที่เห็นเธอ
“โอ… นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เจ้าได้ทําลายพวกเขาทั้งสํานัก ข้าเข้าใจสถานการณ์แล้วในตอนนี้” ซูหยางพยักหน้า
“นี่กลายเป็นว่าจอมยุทธที่มาเพื่อล่าซีซิงฟางเป็นคนคนเดียวกับคนที่ลวนลามเจ้าละสิ ข้ามิประหลาดใจเลย” ซูหยางส่ายหน้าอย่างเยือกเย็น
“อีกนานเท่าไหร่กว่าพวกเขาจะมาถึง” เขาถาม
“ประมาณอีกหนึ่งสัปดาห์” เธอตอบ
“ถ้าเช่นนั้นก็ยังมีเวลาเตรียมตัวอีกมากมาย ถึงแม้ว่าเรามจําเป็นทําอะไรก็ตาม”
“ข้าควรไปฆ่าเขาหรือไม่” เซี่ยวหรงถามเขา
“ไม่ ข้าจักจัดการกับเขาเอง แม้ว่าเจ้าได้ลงโทษเขาสําหรับการพยายามที่จะลวนลามเข้าไปแล้ว แต่ว่าข้ายังมิได้ลงโทษเขา ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ยังมีภาระที่จะต้องปกป้องชีซิงฟางผู้ที่ขอการคุ้มครองจากข้า”
เซี่ยวหรงพยักหน้า
“อย่างไรก็ตาม ข้ากําลังจะไปฝึกศิษย์บางคนในตอนนี้”
ก่อนจากไปเขาก็ได้พูดกับเซี่ยวหรง “ที่ผ่านมาเจ้าได้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นบ้างแล้วนับจากครั้งสุดท้ายที่ข้าได้เห็นเจ้า ถ้าเจ้าเติบโตเช่นนี้ต่อไป ข้าจักยอมให้เจ้าได้ลิ้มลองปราณหยางของข้ามากเท่าที่เจ้าต้องการจากข้า”
ดวงตาของเซี่ยวหรงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินคําพูดของเขา และเธอก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเบิกบาน “เจ้าคะนายท่าน”
“แต่ก็อย่าสร้างปัญหาให้กับชินเหลียงหยุมากเกินไปล่ะ”
“ข้าไม่ นายท่าน” เซี่ยวหรงกล่าวก่อนที่จะหายตัวไปจากที่แห่งนั้น สันนิษฐานว่าได้กลับคืนไปยังข้างกายชินเหลียงหยูเพื่อที่จะฝึกฝนให้มากขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าสํานักทองรึ ดูเหมือนว่าข้าจักต้องไปเยี่ยมทวีปศักดิ์สิทธิ์กลางเร็วกว่าที่ข้าได้คาดคิดไว้เสียแล้ว ข้าสงสัยว่าสองสาวงามนั้นจะเป็นอย่างไรในตอนนี้” ซูหยางพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะจากศาลาหยินหยางเพื่อไปหาบรรดาศิษย์ที่ต้องการจะฝึกกับเขา
หลังจากที่ใช้เวลาอีกสองสามวันถัดมาในการฝึกฝนกับศิษย์หญิงทั้งหมดแล้ว ซูหยางก็เตรียมตัวมุ่งหน้าไปยังสํานักหงส์สวรรค์
ในเวลานั้นช่วงเวลาสองสามวันสุดท้าย สิ่งที่ได้เกิดขึ้นที่หอประชุมได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งทวีปตะวันออกราวกับไฟป่า และก็ไม่มีใครแม้สักคนเดียวที่ไม่ได้ยินถึงเรื่องราวของนักปรุงยาจากทวีปศักดิ์สิทธิ์กลางและเม็ดยาที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้ของเขา