ซ่งจงพยักหน้าหงึกๆ แล้วพูดว่า “ใช่ นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาให้ฉันทำ อันที่จริงฉันไม่มีความคิดที่จะจับตัวหลิงเหยา ท่านปล่อยฉันไปเถอะ คนพวกนั้นต่างหากที่เป็นคนเลว!”
ลู่ฝานบีบคอซ่งจงอีกครั้ง “ถ้านายพูดไร้สาระอีก ฉันจะฆ่านาย ตอนนี้ฉันจะถามนายสองสามคำถาม นายตอบความจริงมา หลิงเหยาอยู่ตรงไหน”
ซ่งจงพูดว่า “เดินตรงไปข้างใน คุกเล็กๆ ทางซ้ายมือ อยู่ข้างในสุดนั้น ผู้หญิงที่แขวนอยู่บนกำแพงไม่ใช่หลิงเหยา นั่นเป็นสิ่งที่เอามาหลอกพวกคุณ พวกเขาหลบอยู่คุกขวามือด้านในสุด ฉันพูดความจริงทั้งหมด ไม่ได้โกหกสักนิด!”
ลู่ฝานมองซ่งจง จากนั้นตบหนึ่งทีจนสลบไป
หานเฟิงขมวดคิ้วพูดว่า “เหอะๆ แผนการไม่เลว ยังตั้งใจสร้างของมาหลอกคนด้วย น่าเสียดาย เจอคนไม่เอาไหนแบบนี้ แผนการของพวกเขาเสียเปล่าแล้ว ศิษย์น้องลู่ฝาน นายคิดว่าจะทำยังไง”
ลู่ฝานมองหานเฟิงแล้วพูดว่า “พี่เชื่อเขาไหม”
หานเฟิงพูดว่า “ตกใจขนาดนี้ น่าจะไม่โกหก ไม่งั้นนายรอตรงนี้ ฉันจะเข้าไปช่วยคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริง นายฆ่าสองคนนี้ก่อนแล้วค่อยเข้ามาช่วยฉัน”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ยุ่งยากขนาดนั้นหรอก ผมมีวิธีที่ดีกว่านั้น”
ลู่ฝานพูดพลาง ตะโกนเรียกเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในใจ
“ไอ้เก้าออกมา มียาพิษที่แพร่กระจาย ทำให้คนเป็นอัมพาตได้ไหม”
เสียงของเจดีย์เก้ามังกรดังอยู่ในตัวลู่ฝาน
“มีสิ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เจ้านายจะโยนยาพิษเข้าไปในคุก บีบให้คนออกมาใช่ไหม เจ้านายฉลาดมากจริงๆ”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ เขาคิดแบบนี้จริงๆ
รู้อยู่แล้วว่าด้านในมีการซุ่มโจมตี ขืนยังพุ่งเข้าไป เป็นการกระทำที่โง่มาก
วิธีที่ดีที่สุดก็คือการบีบให้อีกฝ่ายออกมา
“ทำยังไง แกรีบบอกมา”
ลู่ฝานพูดในใจ
ไอ้เก้าพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มีสองวิธี วิธีแรกคือฉันเอายาพิษที่แพร่กระจาย ใส่ไปในตัวเด็กที่เหมือนไม่มีชีวิตคนนี้ เจ้านายโยนเขาเข้าไป รับรองว่าไม่นาน ถ้าคนข้างในไม่ออกมา ต้องตายอย่างแน่นอน อีกวิธีคือ คุณเอาเถาวัลย์ปีศาจกลับมาจากเกาะนั่นไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่าใช้สิ่งนี้ได้ ฉันจะช่วยเจ้านายเอาพิษอัมพาตข้างในนั้นออกมา เจ้านายเอาสิ่งนี้โยนเข้าไปในคุก รับรองว่าไม่นาน คนข้างในต้องเป็นอัมพาตแน่นอน”
ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ในใจ
วิธีแรกอาจเป็นอันตรายกับหลิงเหยา วิธีที่สองเหมาะสมกว่า
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ลู่ฝานเอาเถาวัลย์ปีศาจออกมา มัดไว้บนตัวซ่งจง
หานเฟิงยืนดูข้างๆ อย่างตะลึง ไม่เข้าใจว่าลู่ฝานจะทำอะไร
ไอ้เก้ากระตุ้นพลังขึ้นมาแล้ว ส่งพลังผ่านมือลู่ฝานเข้าไปในเถาวัลย์ปีศาจ
จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกเหมือนว่าเถาวัลย์ปีศาจมีชีวิตขึ้นมา ของเหลวสีเขียวถูกพ่นลงบนกำแพง
“เร็วๆ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ โยนมันเข้าไป!”
ลู่ฝานมัดซ่งจงจนแน่น จากนั้นใช้แรงโยนเขาเข้าไป
ซ่งจงกลิ้งลงไปเหมือนลูกบอล ลู่ฝานปิดกำแพงลง ยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง แค่รอก็พอแล้ว”
ศิษย์พี่หานเฟิงมองของเหลวไม่กี่ครั้ง แล้วดมมัน จากนั้นขยับนิ้ว
“ศิษย์น้องลู่ฝาน นายทำพิษอัมพาตเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิงความรู้กว้างขวางจริงๆ”
หานเฟิงกลืนน้ำลาย “ศิษย์น้องลู่ฝาน ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงมีป้ายผู้ฝึกฝนชั่วร้าย ถึงนายเป็นผู้ฝึกฝนชั่วร้าย ก็สามารถเป็นคนที่โดดเด่นได้เลย! เราต้องรอนานแค่ไหนเหรอ”
ลู่ฝานยังไม่ทันพูด ก็ได้ยินเสียงปึงๆ ในกำแพง
เหมือนคนข้างในเริ่มพุ่งออกมาข้างนอก
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ไม่นานก็เรียบร้อยแล้ว!”