ตอนที่ 119 ทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว
หมอหลวงจางบอกว่าต่อให้มีแผลเป็นก็เป็นเพียงรอยจางๆ ขณะนี้ผมงอกขึ้นแล้วช่วยปิดรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนแผ่นหลังและแขน เด็กหญิงยังคงเป็นเทพธิดาตัวน้อย
“มีเรื่องในใจนิดหน่อยเท่านั้น พี่ได้คุยกับฮวาหวนก็จะรู้สึกสบายใจขึ้น”
ฮวาหวนสั่นศีรษะ แล้วดึงถังเฉียนไป ทั้งสองนั่งเคียงคู่กันบนบันไดหิน เด็กหญิงฟุบลงในอ้อมกอดของถังเฉียน แล้วนอนลงบนตักนาง จากนั้นจึงพูดว่า
“พี่ คลำหัวข้าสิ พี่อาห่าวบอกว่าฮวาหวนเป็นเด็กที่เทพประทานมาให้ไม่ใช่หรือ คลำหน่อยสิ แล้วพี่จะสบายใจขึ้น”
ถังเฉียนได้ยินที่ฮวาหวนพูดก็ฉุกคิดถึงคำพูดเหลวไหลที่ตนกุขึ้น แต่ฮวาหวนกลับเชื่ออย่างสนิทใจ แต่คำพูดเหลวไหลนี้กลับทำให้เด็กหญิงทุกข์ทรมานจนถึงเดี๋ยวนี้
ถังเฉียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า นางยื่นมือมาลูบคลำเส้นผมฮวาหวน ขณะเดียวกันน้ำตาก็หยดแหมะออกมาอย่างท้อแท้ จนน้ำตาหยดลงบนหน้ากากไหลลงมา
ฮวาหวนลืมตาขึ้น มองดูถังเฉียนหลังหน้ากาก แล้วยื่นมือออกไปค่อยๆ ดึงหน้ากากนางออก ทำให้น้ำตาถังเฉียนหยดลงบนใบหน้าฮวาหวน
“พี่ น้ำตาขมจัง พี่ต้องกินอะไรที่ขมมากแน่ๆ ถึงได้มีน้ำตาขมขนาดนี้ พี่รู้สึกขมขื่นมากอย่างนั้นหรือ”
ถังเฉียนมองดูฮวาหวนช่วยนางเช็ดน้ำตาอย่างจริงจัง ก็ยิ่งรู้สึกปวดร้าวใจ นางอยากเล่าเรื่องทั้งหมดที่ตัวเองทำผิดให้ฮวาหวนรู้ แต่ฮวาหวนจะให้อภัยนางหรือไม่
“พี่ ก่อนหน้านี้ฮวาหวนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตั้งแต่เกิดข้าก็อ่อนแอกว่าคนอื่น คนในครอบครัวทยอยตายไปก่อนเพราะโรคเลือดไหลไม่หยุด น้าหญิงบอกข้าว่าพวกเราชีวิตสั้น ต้องทำเรื่องที่มีความหมาย แต่ข้าไม่รู้ว่าอะไรคือเรื่องที่มีความหมาย…”
ถังเฉียนมองตาเด็กหญิง นี่ไม่เหมือนคำพูดของเด็กอายุสิบขวบ ในดวงตาเด็กน้อยเหมือนมีโลกที่สดใสเจิดจ้าซ่อนไว้
“จนกระทั่งข้าได้พบหมอผีอย่างพี่ พี่บอกข้าว่าข้าช่วยคนอื่นได้ ข้ารู้สึกมีความสุขมาก ตอนนั้นข้าไม่รู้สึกว่าตัวเองป่วยอีกแล้ว แต่เป็นคนที่มีประโยชน์ พี่ พี่เป็นคนที่ยิ่งใหญ่มาก แล้วเหตุใดพี่ต้องเศร้าด้วยเล่า”
ถังเฉียนฟังที่ฮวาหวนพูดจนตะลึงงัน นางกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ที่ข้าพูดประโยคเดียว ก็สำคัญมากหรือ?”
ฮวาหวนพยักหน้าทันที
“แน่นอนว่าสำคัญ พี่ช่วยชีวิตคนทั้งหมู่บ้าน คนหลายหมู่บ้านได้ข่าวว่าพี่หมอผีกับหมอผีคนอื่นจะช่วยชาวม้งทั้งหมด พี่เก่งจังเลย”
ถังเฉียนได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจ แล้วบอกว่า
“ข้าอาจจะต้องทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ข้าไม่อาจร่วมกับหมอผีคนอื่นรักษาทุกคนได้ เพราะข้าไร้ประโยชน์ ไม่สามารถรวบรวมพลังทิพย์ เวลานี้ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ยังแย่กว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ”
“เพราะเหตุใดหรือ”
ถังเฉียนไม่ได้พูดต่อ เพียงแต่ถอนหายใจพลางลูบคลำศีรษะฮวาหวน แล้วพูดว่า
“ที่จริงข้าน่าจะเล่าเรื่องนี้ให้อาจารย์รู้ทันที ไม่อาจปล่อยให้ถึงเวลาแล้วอาจารย์หาคนอื่นแทนข้าไม่ได้ ข้าพยายามเต็มที่แล้ว อาจเป็นเพราะพื้นฐานข้าต่ำเกินไปจริงๆ”
ถังเฉียนพูดจบ ขอบตาก็แดงเรื่อขึ้น นางลุกขึ้น ผละไปจากที่นี่ นางไม่อยากยอมแพ้ ไม่อยากก้มหัว แต่เลือกหมอผีเจ็ดคนแล้ว แท่นพิธีของฉู่จิ่งเหยาก็สร้างเกือบเสร็จแล้ว มีเวลาเหลือให้นางไม่มาก ถ้าหากนางทำไม่ได้ ถึงเวลานั้นจะอธิบายกับอาจารย์อย่างไร แล้วจะเผชิญหน้ากับผู้คนที่หวังจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร
นางไม่อาจเห็นแก่ตัว เอาความดึงดันของตัวเองวางอยู่บนความเป็นความตายของคนอื่น ทำให้การสร้างดอกไม้ดอกที่สองล้มเหลว