ตอนที่ 670 ต้องการชีวิตของฮองเฮา
ซูจิ่วซือไม่ได้ตอบ ได้แต่พยักหน้า
พอเผยปิงปิงไปแล้ว ซูจิ่วซือลุกขึ้นยืนที่ริมหน้าต่างๆ เวลานี้แสงแดดเจิดจ้า แต่ทำไมแสงแดดส่องไม่ถึงใจของนาง
ยามนี้ ใจของนางหนาวเหน็บ
“อาหลาน เรียกปิงอวิ๋นเข้ามา ข้าต้องการพบนาง”
“เพคะ ฮองเฮา”
อาหลานคาดเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ไม่ได้ทูลถาม รีบออกไปทันที ถ้าเรื่องนี้ปิงอวิ๋นเป็นคนทำ นางเองก็ไม่ปล่อยปิงอวิ๋นแน่
เวลานี้ปิงอวิ๋นอยู่ในวัง อาหลานเรียกมาเข้าเฝ้า
หลังจากถวายบังคมแล้ว ซูจิ่วซือซึ่งยืนอยู่ที่หน้าต่างก็หันมา แต่ไม่บอกให้ปิงอวิ๋นลุกขึ้น ปิงอวิ๋นจึงคุกเข่าอยู่ อาหลานยืนอยู่ข้างซูจิ่วซือ จ้องหน้าปิงอวิ๋นที่พื้นอย่างเย็นชา
“ไม่ทราบว่าฮองเฮาให้เข้าเฝ้ามีอะไรจะสั่งเพคะ”
ซูจิ่วซือกำขวดเคลือบสีดำในมือ ขว้างขวดใส่ปิงอวิ๋น ปิงอวิ๋นไม่หลบ ขวดกระแทกถูกหน้าผากพอดี เลือดแดงสดไหลจากหน้าผากลงมา หยดลงบนพื้น
“ผู้น้อยโง่เขลา ฮองเฮาโปรดอธิบาย”
ปิงอวิ๋นคุกเข่าตัวตรง น้ำเสียงสงบ
“ปิงอวิ๋น เจ้าบังอาจ กล้ามาเปลี่ยนยาข้า ใครให้เจ้าใจกล้าอย่างนี้”
ปิงอวิ๋นรู้ว่าเรื่องนี้ต้องเปิดเผยออกมาสักวันหนึ่ง เวลานี้ฟู่เฉินหรงครองราชย์ หากต้องการชีวิตนาง นางก็ไม่มีอะไรเสียดาย ในเมื่อซูจิ่วซือรู้แล้ว นางจึงไม่แก้ตัวแม้แต่คำเดียว ได้แต่เตรียมตัวตายไถ่โทษ
“ฮองเฮา ขอประทานอภัย เป็นหน้าที่ของผู้น้อย”
ซูจิ่วซือสีหน้าเคร่งเครียด นัยน์ตามีไอสังหารเข้มข้น นางยังไม่เอ่ยคำ อาหลานกลับทนไม่ได้ พูดด้วยน้ำเสียงประหม่า “เจ้ามีหน้าที่อะไรกันแน่ ปิงอวิ๋น ฮองเฮาดูแลเจ้าอย่างดี ไม่เคยตระหนี่กับเจ้า ทั้งยังเคยช่วยชีวิตเจ้า เจ้าไม่รู้จักบุญคุณ ยังแอบเปลี่ยนยาฮองเฮา แสดงว่าต้องการชีวิตของฮองเฮา”
“เป็นพระบัญชาของฮ่องเต้องค์ก่อนใช่หรือไม่”
ซูจิ่วซือถาม พยายามสะกดโทสะในใจ
“ในเมื่อฮองเฮาทรงคาดเดาได้ทำไมต้องถามผู้น้อย เรื่องนี้ผู้น้อยไม่มีอะไรจะทูล ไม่ว่าฮองเฮาจะลงโทษผู้น้อยอย่างไร ผู้น้อยก็ไม่มีอะไรจะพูด”
ปิงอวิ๋นก้มหน้าต่ำไม่กล้ามองซูจิ่วซือ นางเองก็รู้สึกผิดต่อซูจิ่วซือ
จู่ๆ ซูจิ่วซือก็แย้มยิ้ม ใบหน้านั้นมีทั้งความโหดเหี้ยมและหม่นหมอง “ข้าจงรักภักดีต่อแคว้นเจียง อดีตฮ่องเต้กลับระแวงข้า ลงมือจัดการข้า แม้แต่เจ้าก็เป็นอย่างนี้”
“ปิงอวิ๋น เจ้าพูดเสมอว่าเป็นหน้าที่ของเจ้า ถ้าเช่นนั้นจงบอกมา หน้าที่ของเจ้าคืออะไร”
อาหลานถาม
“หน้าที่ของข้าก็คือปกป้องฝ่าพระบาท ปกป้องแคว้นเจียง”
อาหลานยิ้มหยัน “คนที่ปกป้องแคว้นเจียงคือฮองเฮาต่างหาก เจ้าปกป้องอะไรกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะฮองเฮาไปขอร้องเฟิงชิงสุ่ย เจ้าคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฝ่าพระบาทจะได้ชัยชนะกลับมาหรือ ฮองเฮามีผลงานไม่น้อยกว่าครึ่ง เรื่องนี้เจ้ามองไม่เห็นหรือ
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเจ้าเป็นคนอกตัญญู ฮองเฮาน่าจะปล่อยให้เจ้าตายในรังโจร ฮองเฮาปรารถนาจะช่วยฝ่าพระบาท ปกป้องแคว้นเจียง
ฮองเฮาเสวยหนอนไหมพิษเพื่อแคว้นเจียง แต่อดีตฮ่องเต้กลับซ้ำเติมนาง เจ้ารับพระบัญชามาเอาชีวิตฮองเฮา ข้าเป็นคนวงการนักเลง ไม่รู้ว่าพวกเจ้าคิดอย่างไร รู้แต่ว่าเป็นการกระทำที่ต่ำทรามมาก คนวงการนักเลงเห็นยังรู้สึกดูแคลน”
อาหลานยิ่งพูดยิ่งโมโห แค้นจนอยากแทงปิงอวิ๋นให้ตาย
ปิงอวิ๋นก้มหน้าคอตก พอได้ยินอาหลานด่าอดีตฮ่องเต้ ก็รีบพูดปกป้อง “อาหลาน เจ้าอย่าเสียมารยาทต่ออดีตฮ่องเต้”
ตอนที่ 671 สังหารปิงอวิ๋น
“อดีตฮ่องเต้ทำเกินไป แม้เป็นพระอัยกาของฝ่าพระบาทก็ไม่ควรทำร้ายฮองเฮาตามใจชอบ”
อาหลานไม่รู้จักแบบแผนอยู่แล้ว อีกทั้งกำลังโกรธอยู่ จึงพูดถึงอดีตฮ่องเต้อย่างไม่ไว้พระพักตร์
“อาหลาน หยุดพูดได้แล้ว”
ซูจิ่วซือพูดแทรกอาหลาน อาหลานจึงหยุดพูดแล้วถอยไปอยู่ข้างๆ
ซูจิ่วซือเดินไปหาปิงอวิ๋น ก้มลงมองปิงอวิ๋น “บอกข้ามา เจ้ามีแผนการอย่างไร”
ปิงอวิ๋นไม่ได้ปิดบัง หลุบตาลงพูดต่อ “ผู้น้อยเปลี่ยนยาให้ฮองเฮาไม่ได้คิดจะเอาชีวิตฮองเฮา ผู้น้อยเพียงแต่อยากให้ฮองเฮาทรงครรภ์
ฮองเฮาเป็นหญิง ย่อมไม่อาจตัดใจสละลูก แต่ฝ่าพระบาททำเพื่อฮองเฮาจึงไม่ต้องการลูก พระองค์คงบังคับให้ฮองเฮาทำแท้ง พอถึงเวลานั้นฝ่าพระบาทกับฮองเฮาก็จะผิดใจกัน”
“ปิงอวิ๋น แผนการของเจ้าแยบยลจริงๆ ทุ่มเทความคิดเพื่อให้ฝ่าพระบาทกับข้าผิดใจกัน” ซูจิ่วซือแย้มยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกล่าว นางนึกไม่ถึงว่าปิงอวิ๋นผู้เย็นชาและไม่เข้าใจความรักจะมาใส่ใจเรื่องนี้
“ฝ่าพระบาทจะเสวยยาให้เป็นหมันเพื่อฮองเฮา ฝ่าพระบาทเพิ่งแต่งงานก็ทำอะไรเหลวไหลเพื่อฮองเฮาอย่างนี้ วันหลังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก
ผู้น้อยอยากให้ฝ่าพระบาทใส่พระทัยฮองเฮาน้อยลงบ้าง อยากทัดทานฝ่าพระบาท
พระองค์เป็นฮ่องเต้ของแคว้นเจียง ไม่ใช่คนของฮองเฮาคนเดียว พระองค์ถือว่าฮองเฮาเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อแคว้นเจียง ผู้น้อยรู้ว่าทำอย่างนี้ผิดต่อฮองเฮา แต่อดีตฮ่องเต้ได้ฝากฝังไว้ ผู้น้อยต้องปฏิบัติตาม”
ซูจิ่วซือไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน นางรู้แต่ว่ายากันท้องมีฤทธิ์หนาว เพื่อไม่ให้ฟู่เฉินหรงวิตก จึงไม่ได้ทูลฟู่เฉินหรงเรื่องนี้ ฤทธิ์หนาวของยานี้เองที่ส่งผลต่อร่างกายทำให้มีลูกไม่ได้ นางเองก็ไม่คิดจะมีลูก
นึกไม่ถึงว่าฟู่เฉินหรงจะกินยานี้ลับหลังนาง พอถึงตอนนี้นางจึงรู้สึกไม่สบายใจ
“เรื่องระหว่างข้ากับเฉินหรงเจ้าไม่ต้องมายุ่ง เฉินหรงรู้ว่าพระองค์ทำอะไร ไม่ต้องให้เจ้ามาวิพากษ์วิจารณ์ พระองค์มีอุดมการณ์อยากเป็นฮ่องเต้ที่ดีมาตลอด
เจ้าทำตามหน้าที่ไม่ใช่เรื่องผิด แต่เจ้าลืมไปว่าในฐานะผู้น้อยอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ อนาคตของแคว้นเจียงมีเฉินหรงกับข้าดูแลอยู่ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าเป็นห่วง ปิงอวิ๋น ข้าเคยให้โอกาสเจ้า เคยช่วยชีวิตเจ้า แต่เจ้ายังไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ข้าจะไม่ให้โอกาสเจ้าอีก”
ซูจิ่วซือตรัสจบก็เหลือบมองอาหลาน สั่งการด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “เอากระบี่ของเจ้ามา”
“เพคะ บ่าวจะไปหยิบมา”
อาหลานหยิบกระบี่ออกมาทันที ยื่นถวายซูจิ่วซือด้วยมือสองข้าง
ซูจิ่วซือรับกระบี่ แล้วก้าวเข้ามาหาปิงอวิ๋น
ปิงอวิ๋นรู้ว่าซูจิ่วซือจะทำอะไร นางคุกเข่ากับพื้นไม่ขยับเขยื้อน ในการปฏิบัติหน้าที่ครั้งนี้นางรู้ว่าคงมีวันนี้ ชีวิตนางเป็นของราชตระกูล
ซูจิ่วซือไม่ได้มองปิงอวิ๋น สีหน้าเย็นชา แทงกระบี่ใส่อกของปิงอวิ๋นอย่างแรง กระบี่แหลมคมทะลุเข้าอกปิงอวิ๋น นางกระอักเลือดกองใหญ่
ซูจิ่วซือชักกระบี่ออก แล้วโยนลงบนพื้น
ปิงอวิ๋นฝืนต่อไปไม่ไหว ล้มลงกับพื้น “ขอประทานอภัย ฮองเฮา”
ซูจิ่วซือไม่ได้มองปิงอวิ๋นแม้แต่น้อย สั่งอย่างเย็นชา “ลากออกไป”
อาหลานเรียกคนมาลากปิงอวิ๋นที่พื้น เสียงของซูจิ่วซือดังขึ้นอีก ไม่มีความอ่อนโยน เหมือนลังเล แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมา “จัดพิธีศพอย่างสมเกียรติ”
“เพคะ ฮองเฮา”
อาหลานไม่ได้พูดอะไรอีก
“ให้คนมาทำความสะอาดห้องด้วย”
กล่าวจบ ซูจิ่วซือก็ออกจากห้อง มุ่งตรงไปยังห้องทรงพระอักษร