คำพูดของหลูอี๋นั้นอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ตัวเขาเองก็แทบทนไม่ไหวและน้ำตาแตกออกมา แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าชูฮันเท่าไหร่เพราะแย่งคนรักวัยเด็กของเขาไป แต่เขาก็ซาบซึ้งกับการช่วยเหลือที่ชูฮันมีให้เขาตลอดที่ผ่านมา
เขาซาบซึ้งและเข้าใจถึงการกระทำของชูฮันดีเขาไม่เคยปฏิเสธข้อนี้
โชคร้ายที่คนมีความสามารถอันดับต้นๆของจีนต้องพ่ายแพ้ต้องพวกลูกผสมชั่วร้าย!
ทันทีหลังจากหลูอี๋พูดจบทุกคนไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมา ทว่าในใจของทุกคนกลับมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าและสาบานกับตัวเองว่าจะต้องฆ่าราชาลูกผสมให้ได้ อารมณ์ซาบซึ้งที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในห้องประชุม
กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง!
”อุ๊ป!ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า!” ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดหัวเราะลั่นมาจากเจียงเทียนชิง
หลูอี๋ตะลึงค้างมองไปที่เจียงเทียนชิงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ทำไมเจียงเทียนชิงถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้? ทำไมเด็กนี้ถึงไม่ร้องไห้? หัวเราะแบบนี้มันหมายความว่าไง?
ความโกรธสุมอยู่ในอกหลูอี๋อดไม่ได้ที่จะไม่พอใจและอยากต่อว่าเจียงเทียนชิง ชูฮันตายทั้งคน แต่ยังมีหน้ามาหัวเราะ มีอะไรน่าตลก?!
หลูอี๋ต้องประหลาดใจอีกครั้งเมื่อเจียงเทียนชิงยิ้มกว้าง หลูเหวินเชิงที่นั่งอยู่ก็เริ่มหัวเราะตาม ทำให้ทุกคนในห้องประชุมมีสีหน้ามึนงงอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เฉินช่าวเย่ที่เงียบและคอยดูสถานการณ์มาตลอดก็แสยะยิ้มในลำคอจากนั้นก็ดึงน่องไก่ในกระเป๋าออกมาและเริ่มกัดกิน จากนั้นก็พึมพำถาม “อะไร?”
บรรยากาศในห้องประชุมเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันมันมีความสุขและรอยยิ้มแพร่กระจายไปทั่ว ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของหลายคน
”ไม่เอาน่าโอ้ย ขำจนปวดท้อง!”
”ฮ่าฮ่าฮ่าหยุดขำไม่ได้!”
”ชูฮันจะอยู่ในหัวใจพวกเราตลอดไป?ฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลูอี๋หน้าหมาความรู้สึกและอารมณ์ท้วมท้นในใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซางจิ่วตี้ แต่เมื่อได้เห็นภาพซางจิ่วตี้ที่ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าร้องไห้อยู่กำลังมองมาที่เขาอย่างหมดทางช่วย
เธอไม่ได้ร้องไห้ตั้งแต่แรก?
นี้มันเกิดบ้าอะไรกัน?!
ในที่สุดหลังผ่านเรื่องตลกปน ห้องประชุมก็เข้าสู่ความเงียบ กูเหลียงเฉินที่ดูเหตุการณ์อย่างสนุกสนานมาตลอดในที่สุดพูดขึ้น เขามองไปที่หลูอี๋ครู่หนึ่งอย่างไม่พอใจ “พลโทหลูอี๋ ฉันเป็นหัวหน้าาของคุณ ช่วยกรุณาปรึกษากับฉันล่วงหน้าก่อนจะพูดอะไรที?” ”เดี๋ยว!?นี้มันหมายความว่าไง?” หลูอี๋ไม่สามารถทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตอนนี้ได้
กูเหลียงเฉินแสดงสีหน้าอย่างหมดหนทางจะช่วยเหลือหลูอี๋”ก็ความคิดของคุณมันผิด นี้คิกว่าหัวหน้าชูฮันตายแล้วจริงเหรอ?” novel-lucky
หลูอี๋เมื่อได้ยินก็ช็อคค้าง”ก็เขาตายแล้วไม่ใช่เหรอ?!”
”ฟู่~” เจียงเทียนชิงที่หัวเราะเป็นเวลานานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะต่ออีก ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่เงียบตลอดแต่แล้วต้องมาหลุดเพราะหลูอี๋ “ชื่อของหัวหน้าชูฮันยังอยู่บนรายชื่อเสาหินระยะ 4 อยู่เลย หัวหน้าจะตายได้ยังไง?”
หลูอี๋รู้สึกราวกับหัวถูกฟาดแรงๆเขารู้สึกเป็นหมาทันที ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำให้ตัวอับอายขายขี้หน้าได้ขนาดนี้
แม่งเอ๊ย!จริงด้วย!
ชื่อของชูฮันยังส่องประกายโดดเด่นอยู่บนรายชื่อเสาหินอยู่เลยเขาจะตายได้ยังไง? ”เอาล่ะสงบอารมณ์กันก่อน” ในที่สุด ซางจิ่วตี้ก็จบทุกอย่าง หลังจากครุ่นคิดอยู่ไม่นาน แววตาของเธอก็ส่องประกายวาว “แน่นอนว่าตอนนี้ชูฮันยังปลอดภัย เราต้องเชื่อในความสามารถของเขา แต่ตอนนี้มันกำลังจะมีกองทัพซอมบี้และลูกผสมขนาดใหญ่มุ่งหน้ามาหาเรา และชูฮันอาจจะมาช่วยเราไม่ได้เพราะติดอยู่กับสงครามที่ค่ายหนานตู้”
ซูเฟิงที่ไม่เคยพูดอะไรพยักหน้ารับตามตามมาด้วยกำด้ามหอกทองในมือแน่น แววตาเปล่งประกายเย็นชาจ้า “ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือลูกผสมพวกนี้วางแผนมาอย่างดี ทำไมนะเหรอ? ฉันไม่ว่าพวกมันจะวางแผนเอง จะต้องเป็นราชาลูกผสมที่ต้องการจะฆ่าชูฮัน”
ซางจิ่วตี้นิ่วหน้า”นี้คือสาเหตุที่ฉันเรียกรวมประชุมทุกคน อีกฝ่ายมีปริมาณและฝีมือที่น่ากลัวมาก เราจะรับมือยังไงดี?”
หลายคนที่ก่อนหน้านี้หัวเราะเข้าสู่สภาวะตึงเครียดทันทีทุกคนเริ่มปรึกษาหารือกันอย่างจริงจัง
”เดินกลับไปค่ายหนานตู้กัน”หลิวยู่จิงจับคางอย่างใช้ความคิดและพุดต่อ “ค่ายหนานตู้ถูกกองทัพซอมบี้มหาศาลโจมตี ตอนนี้หัวหน้าชูฮันอยู่ที่เมืองหนานตู้คนเดียวเพื่อไปตามหาลูกผสม ซึ่งทั้งหมดจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนสำหรับการเดินทางและแก้ปัญหา เราควรจะไปช่วยยื้อเวลาให้ค่ายหนานตู้ เพราะเป็นไปได้ว่าหัวหน้าอาจจะต้องใช้เวลาเพิ่มไปถึงหนึ่งเดือนได้ก็เป็นไปได้”
”ตอนนี้พวกลูกผสมมันใช้ประโยชน์จากการหายตัวไปของชูฮันในการสร้างข่าวลือว่าชูฮันตายแล้วและมันก็ใช้ประโยชน์จากความกลัวของคนแพร่กระจายข่าวไปทั้งทั่วจีน” กูเหลียงเฉินวิเคราะห์สถานกาณ์อย่างเข้าใกล้ความเป็นจริง
”แล้วมันไปเอาร่างปลอมจากไหนมาใช้หลอกว่าชูฮันตายแล้ว?”ซางจิ่วตี้เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ “เราเองก็อาจจะจำเป็นต้องคำนึงถึงความเป็นไปได้ว่าทำไมพวกมันถึงต้องสร้างเหตุการณ์หลอกขึ้นมา ที่จริงแล้วมันต้องการอะไรจากผลพลอยได้นี้ เจตนาที่แท้จริงของพวกมันคืออะไรกันแน่?”
คำพูดของซางจิ่วตี้ดูเหมือนเป็นการเปิดประตูให้ทุกคนหลายคนเริ่มคิดตาม ทั้งห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบสนิทอีกครั้ง
หลูอี๋ที่คอยฟังความคิดเห็นของแต่ละคนไปมาก็มีสีหน้าโง่เง่าและเงียบปิดปากสนิทด้วยความอับอาย เขาคิดว่าชูฮันตายไปแล้วจริงๆเพราะงั้นทุกคนถึงได้รีบมุ่งหน้ามาาปรึกษารือกันที่นี้ แต่กลายเป็นว่าทุกคนรู้ความจริงอยู่แล้วว่ามันเป็นกับดัก และมีแค่เขาคนเดียวที่โง่และยังแสดงความโง่ของตัวเองออกมาต่อหน้าทุกคนอีก
ไม่เพียงแค่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรหลูอี๋ยังตามความคิดของทุกคนไม่ทันด้วยซ้ำ!
ทุกคนกำลังขบคิดถึงเจตนาและจุดประสงค์ที่แท้จริงของศัตรูขณะที่ตัวหลูอี๋ยังต้องดิ้นรนอย่างมากกับการจะทำความเข้าใจในขั้นตอนแรก ช่องว่างที่เห็นได้ชัดทำให้หลูอี๋ยอมรับไม่ได้!
หลุอี๋ที่ไม่สามารถทนรับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือได้จึงได้แต่ยืนนิ่งเงียบ สายตาโกรธโมโหมองกวาดผ่านทุกคนและพยายามระดมความคิดตามทุกคน…ถ้าชูฮันตาย ใครจะพอใจที่สุด ใครจะได้ผลประโยชน์มากที่สุด?
ขณะที่ในห้องประชุมตกอยู่ในความเงรยบเฉินช่าวเย่ที่เอาแต่กินมาตลอด จู่ๆก็หยุดและพูดขึ้นมา “ถ้าหัวหน้าตาย ฉันจะกลับไปบ้านเกิด”
หลูอี๋ที่สติกลับมาแล้วรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “คุณมันไม่มีความรับผิดชอบเกินกว่าจะมาพูดจาแบบนี้ได้!”
และอีกครั้งอย่างเหนือความคาดหมาย เฉินช่าวเย่เพียงแค่แสยะยิ้มใส่หลูอี๋พร้อมเหลือบตามอง จากนั้นก็กลับไปกินน่องไก่ในมือต่อ
หลูอี๋อึ้งค้างอีกครั้งไอ้อ้วนนี่มันหมายความว่ายังไง? มองเหยียดเขาแบบนี้? ”ไม่!”จู่ๆหลิวยู่จิงก็อุทานออกมาอย่างตื่นเต้น “เฉินช่าวเย่พูดถูก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหัวหน้า พวกเราจะไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้”
”ใช่!รู้แล้ว!” กูเหลียงเฉินกระโดดอย่างตื่นเต้น “พวกลูกผสมต้องการทำลายค่ายเขี้ยวหมาป่าของเรา! มันชัดเจนจะตาย? คิดดูสิ ถ้าหัวหน้าตาย พวกเราจะแตกแยกกันทันที และกองทัพซอมบี้ก็จะบุกมา ค่ายเขี้ยวหมาป่าของพวกเราก็จะถูกทำลาาย และสิ่งที่หัวหน้าเฝ้าเพียรสร้างขึ้นมาก็จะถูกทำลายจนสิ้นซาก!”