ตอนที่ 690 หุบปาก
เฉี่ยวฉินไม่เห็นซูจิ่วซืออยู่ในสายตา นางยิ้มหยัน “ร้ายกาจแล้วเป็นอย่างไร นางไม่ได้มาแย่งผู้ชายข้า เป็นแค่พี่สาวของท่านโหว จะมาก้าวก่ายได้หรือ
ท่านโหวชอบข้าไม่เกี่ยวกับนาง แค่มีมารยาทกับนางหน่อยก็พอ นางอยู่จวนอันผิงโหวไม่นานหรอก”
“ถึงจะเป็นอย่างนี้ บ่าวก็รู้สึกว่าสายตาฮองเฮาน่ากลัวมาก แม่นางแสดงความรักน้อยลงหน่อย รอฮองเฮาออกไปจากจวนอันผิงโหวแล้วค่อยทำ”
เฉี่ยวฉินไม่กลัวซูจิ่วซือ และไม่คิดจะเปลี่ยนแผนใหม่ ซูเหิงหลงใหลนางอย่างโงหัวไม่ขึ้น ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป อีกไม่นาน นางคงจัดการเอาชีวิตซูเหิงได้อย่างไร้ร่องรอย ตายวิธีนี้ สำหรับจวนอันผิงโหวแล้ว เป็นเรื่องเสื่อมเสียมาก
เป่าเอ๋อร์เห็นเฉี่ยวฉินไม่สำนึก จึงไม่พูดอะไรอีก นางรู้ว่าตนไม่สามารถเตือนเฉี่ยวฉินได้ เฉี่ยวฉินมาที่จวนอันผิงโหวเพื่อแก้แค้น
แคว้นเจียง
ฟู่เฉินหรงยืนใต้ต้นไม้ ถือตุ๊กตาเสือทำจากผ้า ปัดฝุ่นออกเบาๆ ตุ๊กตานี้ซูจิ่วซือทำให้ลลูกในท้อง
ฝีมือเย็บของนางไม่ดีนัก ขณะพักฟื้นที่วังเจาหยาง นางตุ๊กตาเสือตัวนี้ ฝีมือเย็บหยาบ ฝีเข็มเบี้ยว แต่ก็เป็นผลงานที่ซูจิ่วซือลงมือเย็บทีละเข็มๆ
หลังจากแท้งลูก นางเอาตุ๊กตาเสือฝังไว้ใต้ต้นไม้ในวังเจาหยาง ฟู่เฉินหรงไม่รู้ว่าซูจิ่วซือเอาอะไรมาฝัง นึกไม่ถึงว่าจะเป็นตุ๊กตาเสือตัวนี้
ฟู่เฉินหรงจับตุ๊กตาเสือ ในใจรู้สึกปวดร้าว นี่คือลูกของพระองค์
“ฝ่าพระบาท ทรงยืนนานเป็นชั่วยามแล้ว เสด็จกลับเถิด”
พอเห็นฟู่เฉินหรงยืนนิ่งไม่ไหวติง ชิงซานก็อดเตือนไม่ได้
ฟู่เฉินหรงนั่งลง เอาตุ๊กตาเสือใส่กลับเข้าไปใหม่ เอาดินกลบเล็กน้อย
“มีข่าวของจิ่วซือหรือไม่”
“ฝ่าพระบาทวางพระทัย ฮองเฮาเสด็จไปถึงจวนอันผิงโหวอย่างปลอดภัยแล้ว”
ฟู่เฉินหรงพยักหน้า ฝังตุ๊กตาเสือต่อ แล้วถามอีก “เจ้าส่งไปแล้วหรือ”
“ส่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อีกสองสามวันฮองเฮาคงได้รับพระหัตถเลขา” พูดจบ ชิงซานก็ถาม “ฝ่าพระบาท ตอนที่ฮองเฮาเสด็จได้ตรัสไว้หรือไม่ว่าจะกลับเมื่อไร ถ้าฮองเฮาประทับที่นั่นเป็นปีจะทำอย่างไร”
ฟู่เฉินหรงหันหน้ากลับมา ถลึงตาใส่ชิงซาน “หุบปาก”
“กระหม่อมเพียงแต่รู้สึกว่าฝ่าพระบาทควรหาทาง”
ฟู่เฉินหรงเองก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่ก็จนปัญญาซูจิ่วซือไม่ใส่ใจพระองค์เลย ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ แต่เป็นอย่างที่กู้หลียวนบอก ใส่ใจน้อยมาก
ปมในใจครั้งนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไรจึงจะคลายออก พระองค์เป็นฮ่องเต้ ไม่อาจออกจากแคว้นเจียงได้ง่ายๆ ไม่เช่นนั้นพระองค์ก็อยากตามซูจิ่วซือกลับแคว้นเว่ยด้วย
“เจ้ามีวิธีใด”
ชิงซานส่ายหน้า ตอบอย่างจริงใจ “ให้กระหม่อมเขียนจดหมายถึงอาหลาน ให้อาหลานทูลฮองเฮาเกี่ยวกับความดีของฝ่าพระบาทบ้าง”
“อาหลานใส่ใจเจ้าหรือ
“ใส่ใจกระหม่อมแน่ นางอยากให้ฮองเฮากับฝ่าพระบาททรงคืนดีกัน “นี่เป็นความปรารถนาของทุกคนในวัง ถ้าทั้งสองพระองค์ไม่คืนดีกัน ทุกคนคงเสียใจ
ฟู่เฉินหรงตอบทันที “มิน่าเจ้าจึงกระตือรือร้นกับเรื่องนี้มาก เจ้าอยากเจออาหลานนี่เอง! เราเห็นเจ้าเอาใจใส่อาหลานมาก ได้ยินจิ่วซือบอกว่าเมื่อก่อนอาหลานเคยมีคู่หมั้น เจ้าคิดจะแต่งงานกับอาหลานไม่ใช่เรื่องง่าย อย่าคาดหวังว่าเราจะช่วยเจ้า นึกถึงหน้าที่ขององครักษ์พิทักษ์อุทยานตะวันออกให้ดีก็แล้วกัน”
ตอนที่ 691 เพราะรักจึงแค้น
ชิงซานนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เขาชอบอาหลานอยู่บ้าง อาหลานไม่อยู่ เขาก็คิดถึงอาหลาน ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเจออาหลาน พอได้ยินฟู่เฉินหรงพูดก็ไม่กล้าแย้ง ในเมื่อพระองค์เป็นฮ่องเต้
แต่ฟู่เฉินหรงเวลานี้สภาพไม่ได้ดีกว่าเขาเท่าไร
“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”
ฟู่เฉินหรงปัดฝุ่นออกจากมือ เดินนำชิงซานออกไปจากวังเจาหยาง พระองค์ก็อยากให้ซูจิ่วซือกลับมาเร็วหน่อย นางไม่อยู่ พระองค์คิดถึงนางมาก ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากปฏิบัติภารกิจ
อุปสรรคครั้งนี้จะเอาชนะได้อย่างไร
ฟู่เฉินหรงวิตกมาก
จวนตระกูลกู้
พอได้ข่าวว่าซูจิ่วซือกลับมาที่จวนอันผิงโหว กู้จื่อหยวนก็ยิ้มหยัน กลับมาพอดี คราวนี้เขาจะจัดการกับซูจิ่วซืออย่างเด็ดขาด
เมื่อเทียบกันแล้ว ฟู่เย่ว์อี้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ กลับวิตกมากกว่า นางหลีกเลี่ยงการปะทะกับซูจิ่วซือมาตลอด นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะกลับมาแคว้นเว่ยเวลานี้ สำหรับนางแล้วไม่ใช่เรื่องดี
ความแค้นของกู้จื่อหยวนต่อซูจิ่วซือ นางเห็นมาตลอด เมื่อก่อนนางอาศัยจุดนี้มารับมือกับซูจิ่วซือ เวลานี้ไม่จำเป็นแล้ว
นางเพียงแต่อยากอยู่อย่างสงบ แต่กลับเผชิญหน้ากับซูจิ่วซือ
นางไม่ยอมตายจากการต่อสู้กับซูจิ่วซือเพื่อกู้จื่อหยวนแน่ จวนตระกูลกู้สำหรับนางแล้วเป็นเพียงที่พักพิง
พอเห็นฟู่เย่ว์อี้ไม่พูดไม่จา กู้จื่อหยวนก็ยื่นมือไปจับมือฟู่เย่ว์อี้ น้ำเสียงอ่อนโยนลง “เย่ว์อี้ เจ้าคิดอะไรอยู่”
“ข้ากำลังคิดว่าทำไมจู่ๆ ซูจิ่วซือก็กลับแคว้นเว่ย จื่อหยวน ในเมื่อเจ้าเคยรักนาง ควรปล่อยวาง นางเป็นคนร้ายกาจ ขืนดึงดันเป็นศัตรูกับนางไม่เป็นผลดีต่อตัวเจ้า เวลานี้ทั้งสองแคว้นก็ผูกไมตรีกันแล้ว ฝ่าพระบาทคงเข้าข้างซูจิ่วซือแน่ เพราะนางไม่ใช่ซูจิ่วซือในอดีต เป็นฮองเฮาแคว้นเจียง”
แม้รู้ว่าไม่มีประโยชน์ แต่ฟู่เย่ว์อี้ก็ยังอยากเตือนกู้จื่อหยวน พูดด้วยความหวังดี กู้จื่อหยวนดูแลนางอย่างดี เวลานี้นางไม่อยากเสียที่พึ่ง
พอนึกถึงเรื่องอดีต สายตาของกู้จื่อหยวนก็ยิ่งหม่นหมอง “เพราะรักจึงแค้น เย่ว์อี้ ข้าเคยทุ่มเททุกอย่างเพื่อนาง แต่นางไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา”
กู้จื่อหยวนเคียดแค้นซูจิ่วซือกับฟู่เฉินหรงมาก เมื่อก่อนเขาแค้นฟู่เฉินหรงคนเดียว เรื่องป้ายงดโทษประหารทำให้เขาแค้นซูจิ่วซือ
ยิ่งเมื่อเห็นซูจิ่วซือกับฟู่เฉินหรงไปไหนมาไหนด้วยกัน ในใจเขายิ่งเคียดแค้น คนทั้งสองทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเขา เขาต้องการให้ซูจิ่วซือชดใช้ด้วยชีวิต
“เจ้าจะทำอย่างไร”
“ที่นี่คือจิงเฉิง ฟู่เฉินหรงมือยาวแค่ไหนก็เข้ามาก้าวก่ายเรื่องราวในจิงเฉิงไม่ได้ ข้าไม่มีวันให้นางรอดชีวิตออกจากจิงเฉิงแน่ มีเฉี่ยวฉินอยู่ที่จวนอันผิงโหว เรื่องนี้ให้เฉี่ยวฉินจัดการ แค่เอายาพิษให้ก็กำจัดซูจิ่วซือได้”
ดวงตากู้จื่อหยวนฉายแววอำมหิต ครั้งนี้เขาวางแผนจะฆ่าซูจิ่วซือจริงๆ เฉี่ยวฉินได้รับความรักจากซูเหิงจากล้ำลึก มีเฉี่ยวฉินทั้งคน การวางยาซูจิ่วซือก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ฟู่เย่ว์อี้ไม่รู้ว่าเฉี่ยวฉินสามารถฆ่าซูจิ่วซือได้หรือไม่ นางไม่อยากให้กู้จื่อหยวนออกหน้า หากเรื่องถูกเปิดเผยออกมา กู้จื่อหยวนคงตายแน่ พอถึงเวลานั้นนางคงไม่มีที่พักพิง
พอคิดได้อย่างนี้ ฟู่เย่ว์อี้จึงเตือน “จื่อหยวน เรื่องนี้ให้องค์หญิงสามจัดการน่าจะเหมาะ เจ้าเคยบอกว่า องค์หญิงสามไม่ถูกกับซูจิ่วซือ”