ตอนที่ 692 เข้าวัง
“ที่เราเคยวางแผนไว้ก่อนหน้านี้โอกาสมาถึงแล้ว อีกไม่นานก็จะลงมือ พอถึงเวลานั้นองค์หญิงสามกับซูเหิงก็จะพัวพันกัน อย่างนี้สนุกแน่ ลงมือทำเองไม่ใช่แผนการที่ดี ในเมื่อให้คนอื่นทำได้ทำไมไม่ให้คนอื่นทำ”
กู้จื่อหยวนชื่นชมฟู่เย่ว์อี้มาตลอด พอได้ยินคำพูดของฟู่เย่ว์อี้ก็พยักหน้ายอมรับ “เย่ว์อี้พูดถูก ถ้าเช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าว่า เจ้าช่างเป็นของขวัญที่สวรรค์มอบให้ข้าจริงๆ เย่ว์อี้ วางใจเถอะ ชาตินี้ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่”
“ดี”
ฟู่เย่ว์อี้ขานรับเสียงใส ในใจกลับรู้สึกเย็นชา เดิมทีที่นางมาพึ่งกู้จื่อหยวนก็เพราะอยากมีตำแหน่งเป็นคนดูแลจวนตระกูลกู้ ทำหน้าที่วางแผนให้กู้จื่อหยวน
เรื่องการแต่งงาน นางไม่ใส่ใจนานแล้ว นางมักจะนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตระกูลเฟิง สำหรับนางแล้วเป็นฝันร้ายที่ไม่มีวันลืมตลอดชีวิต
นึกไม่ถึงว่ากู้จื่อหยวนกลับชอบนาง เป็นเรื่องที่นางคาดไม่ถึง เพื่อให้อยู่ในจวนตระกูลกู้ นางยอมรับความรู้สึกที่กู้จื่อหยวนมีต่อนาง แต่ไม่ต้องการฐานะตำแหน่งใดๆ และไม่คิดจะอยู่ใกล้ชิดกู้จื่อหยวนจริงๆ เรื่องนี้กู้จื่อหยวนนับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง
ในเมื่อยังไม่แต่งงาน กู้จื่อหยวนไม่แตะต้องนาง การจะให้นางได้รับฐานะไม่ใช่เรื่องง่าย นางได้อยู่ในจวนตระกูลกู้โดยไม่มีฐานะ ได้รับความเอาใจใส่จากกู้จื่อหยวน นางก็พอใจแล้ว
รุ่งขึ้น ซูจิ่วซือแต่งตัวอย่างพิถีพิถันพากู้จื่อหยวนกับเผยปิงปิงเข้าวังไปเข้าเฝ้าเฟิ่งอวิ๋นหล่าง
นางเป็นฮองเฮาของแคว้นเจียง แม้แต่งตัวธรรมดา แต่ก็เป็นผ้าเนื้อดีที่สุด ประดับผมด้วยปิ่นมุกชั้นดี ตุ้งติ้งบนศีรษะส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งตามจังหวะย่างก้าว
เวลานี้ซูจิ่วซือไม่ใช่ซูจิ่วซือที่นอบน้อมอย่างในอดีต มีราศีความสูงส่งแผ่ซ่านออกมารอบตัว
นางไม่ได้คุกเข่า เพียงย่อเข่าถวายบังคม กู้หลียวนกับเผยปิงปิงคุกเข่าถวายบังคมเฟิ่งอวิ๋นหล่าง
เฟิ่งอวิ๋นหล่างยิ้มเล็กน้อย บอกให้ทั้งสองลุกขึ้น แล้วว่า “เฉินหลงเขียนจดหมายถึงเรา ให้เราดูแลเจ้าให้ดี จิ่วซือ ชิงเฉิงก็คิดถึงเจ้า นางตั้งท้องออกมาไม่สะดวก จึงไม่ได้มา เดี๋ยวพวกเจ้าไปหานางที่วังเว่ยยางกงได้ ชิงเฉิงคงดีใจมาก”
ซูจิ่วซือไม่ได้พบลูกสาวนานแล้ว พอได้ยินเฟิ่งอวิ๋นหล่างพูดถึงกู้ชิงเฉิง สีหน้าก็อ่อนโยนและมีรอยยิ้ม “หม่อมฉันมีของขวัญให้ชิงเฉิง”
“นางคงชอบแน่ จิ่วซือ แคว้นเว่ยก็เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเจ้า เจ้าได้กลับมาเยี่ยมญาติ เรากับชิงเฉิงดีใจมาก แม้แต่ไทเฮาก็ดีพระทัย ถ้ามีเวลาว่างก็มาเดินในวังได้”
เฟิ่งอวิ๋นหล่างพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จู่ๆ พระองค์ก็นึกถึงตอนแข่งขันขี่ม้ายิงธนู เวลานั้นพระองค์ชื่นชมซูจิ่วซือมาก สายตาที่มองนางก็เปลี่ยนไป ไม่มีใครคาดคิด ชั่วเวลาเพียงหนึ่งปี นางได้กลายเป็นฮองเฮาของแคว้นเจียงไปแล้ว
“ในเมื่อฝ่าพระบาทตรัสแล้ว หม่อมฉันก็ยินดีน้อมรับ”
ทั้งสี่ยิ้มแย้มพูดคุยถามไถ่ทุกข์สุข ว่าไปแล้ว เฟิ่งอวิ๋นหล่างเป็นลูกเขยของนาง ควรเป็นคนครอบครัวเดียวกัน แต่เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงเมื่ออยู่ต่างแคว้น ถ้าเป็นไปได้ ในช่วงอายุของนาง อยากเห็นแคว้นเจียงกับแคว้นเว่ยมีความสัมพันธ์กันดี
สายตาของเฟิ่งอวิ๋นหล่างมองที่กู้หลียวน แล้วยิ้มและพูดดังขึ้น “หลียวน ในที่สุดเจ้าก็แต่งงาน ชิงเฉิงคงวางใจ”
“ฝ่าพระบาทโปรดอย่าหัวเราะกระหม่อม ไม่เช่นนั้นกระหม่อมจะไม่พาปิงปิงไปเข้าเฝ้าฮองเฮาละ”
“ต้องไป กู้หลียวน ชิงเฉิงพอรู้ว่าเจ้าแต่งงาน ก็อยากเห็นฮูหยินกู้ เวลานี้คงสมปรารถนาแล้ว ฮูหยินกู้กับเจ้าคู่ควรกันจริงๆ ”
เผยปิงปิงซึ่งอยู่ข้างๆ พลอยยิ้มตาม บรรยากาศในท้องพระโรงอบอุ่นทันที
“จิ่วซือ คืนนี้เราจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าในวัง พวกเจ้าไม่ต้องออกจากวัง อยู่เป็นเพื่อนชิงเฉิงที่วังเว่ยยางกง”
ตอนที่ 693 ความคิดถึงที่ยากจะลืมเลือน
ซูจิ่วซือรับคำ ทั้งหมดสนทนากันครู่หนึ่งแล้วไปที่วังเว่ยยางกง
กู้ชิงเฉิงตั้งครรภ์เกือบเจ็ดเดือนแล้ว มือเท้ายังคงเรียวเล็ก แต่ท้องใหญ่ขึ้น ทันทีที่รู้ข่าว ก็รออยู่ที่ตำหนักใหญ่ ซูจิ่วซือพอเห็นกู้ชิงเฉิง ก็รีบก้าวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเผยรอยยิ้มด้วยความยินดี
“จิ่วซือ เจ้ามาแล้ว”
กู้ชิงเฉิงยิ้มให้ซูจิ่วซือ ตั้งแต่มีครรภ์ กู้ชิงเฉิงซึ่งเคยปั้นปึ่งเย็นชาก็อ่อนโยนลงมาก
“ชิงเฉิง อย่ายืนเลย เหนื่อยหรือไม่”
ซูจิ่วซือประคองกู้ชิงเฉิงให้นั่งบนเก้าอี้ นางลูบท้องของกู้ชิงเฉิง ในนี้เป็นหลานนาง นึกไม่ถึงว่านางจะได้เป็นยายแล้ว นางคิดด้วยความรู้สึกดีใจ
พอเห็นซูจิ่วซือสีหน้าอ่อนโยนลูบท้องของกู้ชิงเฉิง กู้หลียวนกับเผยปิงปิงก็มองหน้ากัน ทั้งสองนึกว่าซูจิ่วซือนึกถึงลูกที่แท้งไปด้วยความเจ็บปวด
กู้หลียวนรีบพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “ชิงเฉิง เจ้ากับฝ่าพระบาทเป็นอย่างไรบ้าง”
พอถึงตอนนี้ซูจิ่วซือจึงหดมือกลับ เมื่อครู่นี้นางนึกถึงลูกของนาง แต่ที่มากกว่านั้นคือความดีใจ ที่ลูกสาวตั้งครรภ์ นางในฐานะที่เป็นแม่ย่อมดีใจ
กู้ชิงเฉิงยิ้มกว้าง “ฝ่าพระบาททรงดูแลข้าดีมาก พี่ ไม่ต้องเป็นห่วง เวลานี้ข้าอยู่ในวังสบายดี”
พอได้ยินอย่างนี้ซูจิ่วซือกับกู้หลียวนก็วางใจ หลังจากผ่านอุปสรรคมามากมาย กู้ชิงเฉิงกับเฟิ่งอวิ๋นหล่างก็พบกับความสุข
“คนนี้เป็นพี่สะใภ้ใช่หรือไม่” กู้ชิงเฉิงมองเผยปิงปิง “พี่สะใภ้สวยจริงๆ ขอบใจพี่สะใภ้ที่กำหราบพี่ใหญ่ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะทำตัวเหลวไหลไปอีกนานเท่าไร”
“ชิงเฉิง อย่าทำให้ข้าเสียหน้า ข้าเหลวไหลที่ไหนกัน”
กู้หลียวนรีบแก้ตัว
“ฮองเฮาต่างหากที่สวยมาก เวลานี้หลียวนเป็นสามีที่ดีพร้อม ชาติหน้าถ้ามี ข้าก็ยังยินดีแต่งงานกับหลียวน”
ทั้งสองแม้จะทะเลาะกันบ่อยๆ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น เผยปิงปิงจะปกป้องกู้หลียวนเป็นพิเศษ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภูมิใจ
“พูดอย่างนี้ต่อหน้าฮองเฮา ไม่โง่ไปหน่อยหรือ”
กู้หลียวนโต้แย้งด้วยสีหน้าไม่ไยดี
“กู้หลียวน น้ำใจเจ้าหายไปไหน” เผยปิงปิงทำตาขวางใส่ กู้หลียวนจึงหยุดพูด
ซูจิ่วซือกับกู้ชิงเฉิงหัวเราะ ซูจิ่วซือเห็นจนชินแล้ว
กู้ชิงเฉิงรู้สึกวางใจแล้ว นึกไม่ถึงว่าพี่ชายซึ่งเอาแต่ใจตัวเองจะถูกแม่นางกำหราบ จนยอมแต่งงาน ทุกคนต่างมีความสุขตามสมควร เมื่อนึกเช่นนี้ นางก็ดีใจมาก
“จิ่วซือ เจ้าอยู่แคว้นเจียงเป็นอย่างไรบ้าง”
ซูจิ่วซือยิ้มเล็กน้อย “เฉินหรงเอาใจใส่ข้ามาก เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าอยู่แคว้นเจียงสบายดี”
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็สบายใจแล้ว พอรู้ว่าเจ้าไปแคว้นเจียงข้าเป็นห่วงเจ้ามาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเจ้า เวลานี้เจ้าได้เป็นฮองเฮาแคว้นเจียง ข้าจึงไม่มีอะไรห่วงแล้ว ครั้งนี้มาเจ้าจะอยู่นานเท่าไร”
ความจริงแล้วซูจิ่วซือไม่ได้มีแผนการที่แน่ชัด หรือพูดได้ว่า นางเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่นานเท่าไร
เผยปิงปิงอยากให้ซูจิ่วซือกลับไปเร็วหน่อย เพราะถ้าทั้งสองอยู่ห่างกันอย่างนี้คงไม่ดีแน่ จึงตอบกู้ชิงเฉิง “จิ่วซือเป็นฮองเฮาแคว้นเจียง คงอยู่แคว้นเว่ยนานไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีฮองเฮาอยู่ใกล้ชิด เฉินหรงคงจะคลั่งแน่”
“จริงสิ จิ่วซือเพิ่งมา เฉินหรงก็ทนไม่ไหวแล้ว คู่แต่งงานใหม่ ความคิดถึงย่อมรุนแรง”
กู้หลียวนสนับสนุนเผยปิงปิง ทั้งสองร่วมมือกันอย่างดีให้ซูจิ่วซือกลับไปเร็วๆ