ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของซิงเหอจ้องมองเขาโดยไม่ละไปไหน มู่ไป๋เองก็มองเข้าไปในตาของเธออย่างลึกซึ้งเหมือนกับคู่รักที่พรากจากกันนับพันปี พวกเขาสำรวจใบหน้าของกันและกัน ไม่ยอมเสียเวลาสักวินาทีเพื่อกะพริบตา พวกเขากลัวว่าหากกะพริบตาอีกฝ่ายจะหายตัวไป
ซิงเหอพยายามลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะได้มองดูเขาให้ใกล้ขึ้น แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ถูกรวบตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของมู่ไป๋ เขากอดเธอไว้แน่น!
มู่ไป๋ออกแรงมากเป็นพิเศษในการกอดครั้งนี้ราวกับปรารถนาที่จะรวมร่างของเขาเข้ากับเธอ ซิงเหอกอดเขากลับโดยไม่รู้ตัว…
พวกเขากอดกันเงียบๆ สักพัก ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำพูดใดๆ ขณะที่พวกเขาทั้งคู่รับรู้ถึงการมีอยู่ของกันและกัน ในที่สุดหัวใจที่ทำงานหนักของพวกเขาก็เริ่มสงบลง
นับตั้งแต่เหตุการณ์ระเบิด หัวใจของซิงเหอก็ซ่อนความวิตกกังวลมาตลอด เธอกลัวว่าอาจมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเขา มู่ไป๋ก็รู้สึกแบบเดียวกันเมื่อเขาค้นพบเกี่ยวกับสถานการณ์ของซิงเหอ
ในที่สุดหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายปลอดภัย ทั้งสองคนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ซิงเหออดยิ้มไม่ได้ เธอถาม “คุณฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันนี้”
ดวงตาของซิงเหอสั่นไหวเล็กน้อย เขาพึ่งตื่นขึ้นมาวันนี้และสิ่งแรกที่เขาทำก็คือการรีบมาช่วยเธอ เขาทำแบบนั้นได้ยังไง
ซิงเหอเริ่มกังวลว่าเขาจะกดดันร่างกายของตัวเองที่เพิ่งฟื้นตัวมากเกินไป เธอรีบผลักเขาออกไปด้านข้างและพูด “ฉันไม่เป็นไร ออกไปจากที่นี่กันเถอะ”
“โอเค!” มู่ไป๋จับมือเธอไว้แน่นแล้วนำทางเธอออกไป ห้องใต้ดินไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะแก่การพูดคุย นอกจากนี้เขาอยากจะพาซิงเหอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลด้วย เขากลัวว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ
ซิงเหอออกมาจากห้องใต้ดินโดยมีมู่ไป๋เป็นคนนำทาง และในตอนนั้นเองเธอถึงได้เห็นกำแพงที่ถูกพังลงมา คนร้ายต้องการจะปล่อยให้เธอหิวตายจริงๆ อย่างไรก็ตามแผนการของหล่อนล้มเหลว!
แน่นอนว่าถึงเวลาแก้แค้นแล้ว ความตั้งใจอันแรงกล้าวาววาบผ่านนัยน์ตาของเธอ ชั่วขณะที่เธอเห็นท่านผู้หญิง ชื่อของคนร้ายก็ปรากฏขึ้นมาในหัว
ท่านผู้หญิงเดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใย “ซิงเหอ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
ในเมื่อท่านผู้หญิงมาที่นี่ด้วยตัวเอง คนร้ายก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากถงเยียน
ซิงเหอตอบเบาๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะท่านผู้หญิง ใครคือคนที่จะฆ่าฉันเหรอคะ”
เธอใช้คำว่า ‘ฆ่า’ เพื่อเน้นจุดประสงค์ของเธอ
ท่านผู้หญิงถอนหายใจ ถึงแม้ว่าเธอมีความตั้งใจที่จะปกป้องถงเยียน มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ใครจะไปเชื่อว่าเด็กหญิงไม่ได้มีเจตนาฆ่าซิงเหอ
แม้แต่ทางเข้าของห้องใต้ดินก็ถูกปิดกั้นอยู่ข้างหลังกำแพงหนาทึบ ถ้านี่ไม่ใช่การพยายามฆ่าแล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก
ความโกรธวูบผ่านเข้ามาเมื่อท่านผู้หญิงคิดถึงสิ่งที่ถงเยียนทำ แต่ในท้ายที่สุดแล้วเด็กหญิงก็เป็นหลานสาวของเธอ เธอไม่อยากให้หลานถูกคนอื่นประณาม…
“เป็นถงเยียน หล่อนยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจว่าการกระทำของตัวเองรุนแรงแค่ไหน หล่อนบอกว่าเพียงแค่ต้องการจะลงโทษเธอนิดหน่อย แต่ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าหล่อนจะทำถึงขนาดนี้ แต่อย่าห่วงเลยเพราะพวกเราจะไม่ให้อภัยพฤติกรรมแบบนี้”
“เป็นคุณถงนี่เอง แต่ฉันสงสัยว่าทำไมคุณถงถึงต้องการฆ่าฉัน” ซิงเหอถามอย่างใจเย็นโดยไม่เผยอารมณ์ออกมาให้เห็น “ฉันไม่มีความแค้นส่วนตัวกับเธอและเธอก็ดูไม่เหมือนคนที่มุ่งร้าย ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เกลียดฉันขนาดนั้น”
ท่านผู้หญิงตกตะลึง ซิงเหอพูดถูก ถึงแม้ว่าถงเยียนจะต้องการสั่งสอนเธอ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อพยายามฆ่าเธอ…