มายมิ้นท์กลอกตาในใจ
ไม่ปล่อยเธอไป?
พูดอย่างกับว่าเธอจะปล่อยตระกูลภักดีพิสุทธิ์ไปอย่างนั้นแหละ!
“คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม ถ้าไม่มี ฉันต้องขอตัวก่อน” มายมิ้นท์ยกมือ กดมือของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ที่กำลังชี้ตัวเองอยู่ลง พูดออกมาอย่างเย็นชา
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์กลับทำราวกับมือไปถูกอะไรน่าขยะแขยงเข้า รีบร้อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหลังมือ พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ: “ใครใช้ให้เธอมาสัมผัสตัวฉัน สกปรกจริงๆ!”
การแสดงออกท่าสีหน้าของมายมิ้นท์เย็นชาถึงขีดสุดในทันที “สกปรก? คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พูดถูกแล้ว สกปรกมากจริงๆ สมองฉันหมุนไม่ทันโง่ไปชั่วขณะจริงๆ ถึงได้ไปสัมผัสมือสกปรกของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์”
“เธอ……เธอว่าฉันสกปรก?” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์หยุดการกระทำในมือ เบิกตาจ้องมองดูมายมิ้นท์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่แล้ว คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณมันสกปรกเกินไป” มายมิ้นท์พยักหน้า จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วก็เช็ดนิ้วมือของตัวเองด้วยการแสดงออกทางสีหน้าที่น่าขยะแขยง น่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์
เธอเช็ดมันอย่างรวดเร็ว และเร่งด่วนมาก อีกทั้งยังเช็ดด้วยแรงมหาศาล ราวกับว่ามือของเธอสกปรกมาก
เทียบกับความเร็วที่คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เพิ่งเช็ดไปเมื่อกี้นี้ ความเร็วของเธอ เห็นได้ชัดเจนว่ากำลังบอกคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ มือของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ สกปรกยิ่งกว่ามือของเธอ
หลังจากที่คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เข้าใจความหมายของเธอแล้ว โมโหจนหน้ามืดขึ้นมา “เธอ……เธอนี่มันพ่อแม่ไม่สั่งสอน!”
“ฉันเนี่ยนะพ่อแม่ไม่สั่งสอน?” มายมิ้นท์ถูกคำพูดของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ทำให้โกรธจนหัวเราะออกมา “ฉันมีพ่อแม่สั่งสอนหรือเปล่ายังไม่ต้องรีบพูดถึง แต่ฉันรู้สึกว่า คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณต้องไม่มีพ่อแม่สั่งสอนแน่นอน เพราะการย้อนเล่นงานคนอื่น ใช่ว่าทุกคนจะทำได้อย่างลื่นไหลเหมือนกับคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์คุณ ต้องรู้ว่า คุณเป็นคนพูดก่อนว่าฉันสกปรก ฉันถึงได้พูดว่าคุณสกปรก ทำไม มีแต่คุณว่าคนอื่นได้ ห้ามคนอื่นว่าคุณ ว่าคุณแล้ว ก็คือคนอื่นพ่อแม่ไม่สั่งสอน นี่เรียกว่าหลักเหตุผลอะไรกัน!”
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ถูกคำพูดของมายมิ้นท์ทำให้ร้อนตัวอย่างมาก รู้สึกว่าตัวเองเหตุผลไม่เพียงพอเล็กน้อย
ถึงอย่างไร เธอก็เป็นคนที่รังเกียจว่าสกปรกก่อน
“ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งของเธอ เธอนี่……”
“คุณถือว่าเป็นผู้ใหญ่ฝั่งไหนของฉัน?” ไม่รอให้คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พูดจบ มายมิ้นท์ก็ก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว ขัดจังหวะการพูดของเธออย่างแข็งกร้าว “คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ คุณรู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด? ฉันเกลียดพวกที่อาศัยว่าตนอายุมากทำตัวเป็นผู้อาวุโสไปว่าคนอื่น ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆกับฉันเลยแท้ๆ ยังแสร้งทำตัวเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของฉันมาสั่งสอนฉัน น่าตลกสิ้นดี ลูกหลานของตัวเองยังไม่มีปัญญาสั่งสอน ยังจะไปสั่งสอนคนอื่น พูดตามตรง สามารถสั่งสอนลูกสาวพันธุ์เลวแต่กำเนิดออกมาได้ถึงสองคน ฉันค่อนข้างนับถือคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์พวกคุณอยู่ไม่น้อยเลย”
ไม่พูดถึงส้มเปรี้ยวก่อน เพราะถึงอย่างไรเยี่ยมบุญกับคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์สองสามีภรรยาคู่นี้ เดิมทีทัศนคติสามประการก็บิดเบือน จิตใจบิดเบี้ยวโหดเหี้ยมอยู่แล้ว ดังนั้นส้มเปรี้ยวจะกลายเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยม ก็ไม่แปลกเลยสักนิด
อยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบไหนก็จะติดนิสัยแบบนั้นมาด้วยอยู่แล้ว
แต่ว่าเจินเจินไม่เหมือนกัน เจินเจินเติบโตอยู่ในบ้านคนอื่นมาตลอด เพิ่งจะกลับตระกูลภักดีพิสุทธิ์ได้ไม่ถึงสองสามเดือน ก็เผยเห็นด้านที่น่ารังเกียจและโหดเหี้ยม แบบนี้เธอพูดได้แค่ว่า คนของตระกูลภักดีพิสุทธิ์ เลวมาตั้งแต่แก่นแท้ของดีเอ็นเอเลย
“พันธุ์เลว?” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ได้ยินคำที่มายมิ้นท์ใช้เปรียบเปรยลูกสาวสองคนของตนเอง ดวงตาแดงก่ำไปหมด โมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว “แกกล้าว่าลูกสาวฉันแบบนี้!”
เธอยกมือขึ้นมาด้วยความโกรธเพราะอับอาย ตบไปทางใบหน้าของมายมิ้นท์
มายมิ้นท์มองไปที่มือของเธอ หรี่ตาลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นไปคว้าข้อมือของเธอเอาไว้โดยตรง แล้วบีบมันอย่างแรง
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เจ็บจนตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที “ปล่อยฉัน!”
“ปล่อยคุณ?” มายมิ้นท์ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ปล่อยคุณ ให้คุณมาตบฉันต่อเหรอ?”
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองเธอด้วยตาทั้งสองข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับจะจ้องมองเธอให้ทะลุออกเป็นสองรู
มายมิ้นท์ยิ้มเย้ยหยันออกมา
มายมิ้นท์มองไปที่ความเกลียดชังในดวงตาของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจรู้สึกขมขื่นขึ้นมาวูบหนึ่ง
แต่ไม่ช้า ความรู้สึกแบบนี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากแดงเกี่ยวขึ้นมาอย่างเย็นชา “ดูท่าทางคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ก็ถูก ตบคนไม่สำเร็จ จะพอใจได้อย่างไร”
“มายมิ้นท์ ฉันขอเตือนให้แกรีบปล่อยฉันเลย ไม่อย่างนั้นอย่ามาโทษที่ฉันเรียกรปภ.!” คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ดึงมือสองครั้ง อยากจะดึงมือออกมา
แต่มายมิ้นท์บีบเอาแน่นมาก เธอดึงอย่างไรก็ดึงไม่ออกมา
สิ่งนี้ทำให้คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมายมิ้นท์ ยิ่งไม่เหมาะสมที่จะเผชิญหน้าแบบตรงๆกับมายมิ้นท์ ไม่อย่างนั้นคนที่เสียเปรียบ ก็มีแต่ตัวเองเท่านั้น
“ปล่อยคุณ? ได้สิ” มายมิ้นท์พูดจบ ก็ดันคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ถอยหลังออกไป จากนั้นก็ปล่อยมือ
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เสียการทรงตัว นั่งลงไปกับพื้นอยู่อย่างนั้น คนทั้งคนก็ตะลึงอึ้งไป
เธอ……เธอถูกมายมิ้นท์ผลักล้มลง!
ในสายตามึนงงของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ มายมิ้นท์นั่งยองๆลงมา มองดูคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ด้วยสายตาเย็นยะเยือก “พูดตามจริงนะคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ ถ้าหากทำได้ ฉันโคตรอยากตบคุณสักสองฉาก ตอบแทนที่ส้มเปรี้ยวลูกสาวคุณใช้ไม้ฟาดฉัน เพราะถึงอย่างไรหนี้ของลูกสาวแม่ก็ควรจะชดใช้ แต่ว่า ฉันคนนี้เป็นคนเคารพผู้อาวุโสรักและเมตตาเด็กมาตลอด ดังนั้นฉันก็เลยอดกลั้นต่อความวู่วามแบบนี้เอาไว้ ไม่ลงมือกับคุณ เพราะฉะนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ พวกคุณก็สงบเสงี่ยมหน่อย รักษาช่วงเวลาสามเดือนสุดท้ายนี้ให้ดี เพราะถึงอย่างไรสามเดือนต่อจากนี้ ก็จะเป็นวันเวลาสงบสุขสุดท้ายของพวกคุณ หากพวกคุณไม่อยู่อย่างสงบเสงี่ยม งั้นฉันก็จะไม่คำนึงถึงอย่างอื่น ทำให้พวกคุณไม่มีแม้แต่วันเวลาสงบสุขช่วงสามเดือนสุดท้าย!”
พูดจบ เธอก็ตบไปที่หน้าของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์เบาๆ
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ได้สติกลับมาจากความมึนงง คว้าแขนของมายมิ้นท์เอาไว้ กัดฟันถาม “แกพูดอะไร? สามเดือนสุดท้ายคืออะไร คำพูดนี้ของแก หมายความว่าอย่างไรกันแน่?”
“หมายความว่าอย่างไรอีกสามเดือนให้หลังพวกคุณก็รู้แล้ว” มายมิ้นท์ยิ้มและจงใจอุบเอาไว้ จากนั้นก็สะบัดมือของเธอไปด้านหนึ่ง ลุกยืนขึ้นมาไม่สนใจเธออีก ก้าวเท้าแล้วก็เดินไปข้างหน้า
มือสองข้างของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ถูกมายมิ้นท์สะบัดลงไปกับพื้น ฝ่ามือเสียดสีจนเป็นแผลถลอก เจ็บจนเธอร้องซี๊ดขึ้นมา
แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่หันหน้าไปทางแผ่นหลังของมายมิ้นแล้วตะโกนเสียงดัง “แกหยุดเลยนะ พูดให้มันชัดเจน สามเดือนสุดท้าย หมายความว่าอย่างไรกันแน่?”
ลางสังหรณ์บอกเธอว่า ต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่
ดังนั้น เธอจะต้องรู้ให้ได้
แต่ทว่ามายมิ้นท์กลับไม่ให้โอกาสนี้กับเธอเลย แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินตรงไปข้างหน้าต่อ ไม่ช้าคนทั้งคนก็หายวับไปจากสายตาของคุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์
คุณนายตระกูลภักดีพิสุทธิ์ตบพื้นด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อดกลั้นความโกรธแล้วลุกยืนขึ้นมา เดินเร็วเข้าไปในอาคารผู้ป่วยใน เตรียมจะบอกเรื่องนี้ให้กับเยี่ยมบุญ
บางทีเยี่ยมบุญอาจจะรู้อะไรบ้าง
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ เยี่ยมบุญก็สามารถเตรียมมาตรการป้องกันเอาไว้ก่อนได้
……
อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่มายมิ้นท์ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ขับรถตรงดิ่งไปทางบริษัทตระกูลนวบดินทร์
ประมากสี่สิบนาทีต่อมา ก็ถึงบริษัทตระกูลนวบดินทร์แล้ว
เธอจอดรถเสร็จ ก็ถือกระติกเก็บความร้อนลงมา ก้าวเท้าเข้าไปในอาคารบริษัท
“สวัสดีค่ะ” มายมิ้นท์มาถึงด้านหน้าแผนกต้อนรับ
พนักงานต้อนรับยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”
“ฉันมาหาเปปเปอร์” มายมิ้นท์เอ่ยปากแสดงเจตนาการมาของตัวเอง
พนักงานต้อนรับได้ยินชื่อนี้ ตอนแรกก็อึ้งไปก่อน จากนั้นรอยยิ้มก็จางลงไปมาก สายตาก็ยิ่งแอบมองพิจารณามายมิ้นท์
เฮอะ ผู้หญิงที่หลงใหลในความหล่อเหลาของประธานเปปเปอร์ และตำแหน่งภรรยาของประธานเปปเปอร์ของพวกเขาอีกคนแล้ว
ต้องหาเหตุผล ทำให้คนจากไป
ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่บนใบหน้าของพนักงานต้อนรับกลับไม่ได้เปิดเผยออกมา ถามด้วยความสุภาพ: “เรียนถามคุณผู้หญิงได้นัดไว้ไหมคะ?”
“ไม่ได้นัด” มายมิ้นท์ส่ายหน้า “แต่คุณบอกกับเขา ว่ามายมิ้นท์หาเขา เขาน่าจะพบฉันอยู่”
ไม่ใช่ว่าเธอหลงตัวเอง แต่เพราะเปปเปอร์มีความรู้สึกต่อเธอ ดังนั้นเธอมาหาเขา เขาจะต้องพบเธอแน่นอน
ฟังการแนะนำตัวของมายมิ้นท์ ในดวงตาของพนักงานต้อนรับมีประกายความประหลาดใจผ่านไปแวบหนึ่ง “คุณคือคุณมายมิ้นท์?”
“ฉันเอง” มายมิ้นท์พยักหน้า
ทีนี้พนักงานต้อนรับไม่กล้าดูแคลนมายมิ้นท์อีกในทันที และกำจัดความคิดที่ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับมายมิ้นท์พวกนั้นออกไป
เพราะในใจเธอรู้ดี คุณมายมิ้นท์คนนี้ ก็คือคนที่ประธานเปปเปอร์ของพวกเขารัก
นี่คือสิ่งที่ครั้งหนึ่งเธอบังเอิญได้ยิน ผู้ช่วยเหมันตร์พูดในลานจอดรถ ดังนั้นก็เลยจำชื่อมายมิ้นท์เอาไว้