เพื่อจะมีสักวันหนึ่ง หลังจากพบมายมิ้นท์แล้ว จะได้ไม่ไปขับไล่เหมือนที่ไล่ผู้หญิงคนอื่นๆ ทำให้ข้างบนไม่ชอบใจ
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า วันนี้ จะมาเร็วขนาดนี้ คุณมายมิ้นท์ในใจของประธานเปปเปอร์ จะปรากฏตัวขึ้นมาแล้วจริงๆ และยังให้เธอพบเข้าพอดี
จะต้องต้อนรับเป็นอย่างดี เผื่อข้างบนดีใจขึ้นมา ไม่แน่อาจจะให้โบนัสอะไรพวกนั้นกับตัวเอง…….
ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น สายตาที่พนักงานต้อนรับมองมายมิ้นท์ ก็เปลี่ยนไปในทันใด ราวกับเห็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภ ส่องประกายแวววับ
เธอรินน้ำร้อนแก้วหนึ่งวางไว้ตรงหน้าของมายมิ้นท์ ต้อนรับอย่างกระตือรือร้น: “คุณมายมิ้นท์เชิญดื่มน้ำก่อน ฉันจะติดต่อข้างบนให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”
“ขอบคุณ” มายมิ้นท์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ความจริงระหว่างทางที่มา เธอก็โทรศัพท์หาเปปเปอร์แล้ว
แต่ว่าเปปเปอร์น่าจะกำลังยุ่งอยู่ เลยไม่ได้รับโทรศัพท์
ดังนั้นไม่มีทางเลือก เธอก็เลยต้องมาที่พนักงานต้อนรับ ให้พนักงานต้อนรับช่วยติดต่อให้
“ด้วยความยินดีค่ะ” พนักงานต้อนรับตอบกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ยกหูโทรศัพท์พื้นฐานขึ้นมา กดโทรออกไปเบอร์หนึ่ง
ชั้นบนสุด ผู้ช่วยเหมันตร์ถือเอกสารเอาไว้กองหนึ่ง เพิ่งจะออกมาจากในลิฟต์ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา
เขาเอาเอกสารวางไว้บนมือซ้าย จากนั้นก็ใช้มือขวาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วรับสายโทรศัพท์ “มีอะไร?”
“ผู้ช่วยเหมันตร์ คือแบบนี้ค่ะ คุณมายมิ้นท์มาที่บริษัทของเรา ตอนที่อยู่กับฉันที่นี่” พนักงานต้อนรับมองมายมิ้นท์ครู่หนึ่งแล้วตอบ
ผู้ช่วยเหมันตร์หยุดฝีเท้าในทันที “คุณว่าอะไรนะ? มายมิ้นท์?”
“ใช่ค่ะ” พนักงานต้อนรับพยักหน้า
นัยน์ตาของผู้ช่วยเหมันตร์มีประกายความประหลาดใจผ่านไปแวบหนึ่ง
มายมิ้นท์มาถึงที่นี่เลยเหรอ
“เธอมาที่นี่ทำไม?” ผู้ช่วยเหมันตร์ถามขึ้นมาอีก
พนักงานต้อนรับเอ่ยปากตอบว่า “คุณมายมิ้นท์อยากพบประธานเปปเปอร์”
ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ยินคำตอบนี้ ก็นิ่งเงียบไปในทันที
เขารู้สึกว่า เมื่อกี้ดูเหมือนตัวเองถามคำถามที่โง่มากข้อหนึ่ง ถ้าหากคุณมายมิ้นท์ไม่ได้มาเพื่อพบประธานเปปเปอร์ ยังจะมาพบใครได้อีก?
กระตุกมุมปากขึ้นมา จากนั้นผู้ช่วยเหมันตร์ก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ปรับอารมณ์ของตัวเอง แล้วพูดอีกว่า: “ผมรู้แล้ว ผมจะไปพบประธานเปปเปอร์ แล้วบอกกับเขาเดี๋ยวนี้ คุณดูแลเธอให้ดี ให้เธอรอสักครู่หนึ่ง”
“ได้ค่ะ” พนักงานต้อนรับตอบรับคำหนึ่ง
ผู้ช่วยเหมันตร์เก็บโทรศัพท์มือถือ เคาะประตูห้องทำงานของเปปเปอร์
“เข้ามา” น้ำเสียงเยือกเย็นของเปปเปอร์ดังออกมาจากข้างใน
ผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไป “ประธานเปปเปอร์”
“เอกสารหาเจอหมดหรือยัง?” เปปเปอร์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา
ผู้ช่วยเหมันตร์เดินเข้าไป วางเอกสารลง “หาเจอแล้ว อยู่ในนี้หมดแล้ว”
เปปเปอร์หยุดปากกาลง เงยหน้าขึ้นมามองครู่หนึ่ง “อืม นายออกไปก่อนเถอะ”
“ประธานเปปเปอร์ ผมยังมีธุระ” ผู้ช่วยเหมันตร์พูด
เปปเปอร์ละสายตาจากเอกสาร แล้วมองไปที่เขา “เรื่องอะไร?”
“คุณมายมิ้นท์มา” ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตาเล็กน้อย
รูม่านตาของเปปเปอร์หดตัวลง จากนั้นคิ้วก็ขมวดขึ้นมา “นายว่าอะไรนะ? มายมิ้นท์มา?”
“ใช่ครับ ตอนนี้คุณมายมิ้นท์อยู่ที่แผนกต้อนรับชั้นหนึ่ง บอกว่าต้องการพบคุณ ประธานเปปเปอร์ คุณจะให้พบไหม?” ผู้ช่วยเหมันตร์มองไปที่เปปเปอร์แล้วสอบถาม
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่ถามประธานเปปเปอร์ ให้คุณมายมิ้นท์ขึ้นมาเลยโดยตรง
เพราะถ้าประธานเปปเปอร์เห็นว่าคุณมายมิ้นท์มาหาตัวเอง จะต้องดีใจมากแน่
ประธานเปปเปอร์ก็จะไม่โทษที่เขาตัดสินใจเองโดยไม่ได้รับอนุญาต
แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ประธานเปปเปอร์ตัดสินใจเด็ดขาดชัดเจนแล้ว จะอยู่ให้ห่างจากคุณมายมิ้นท์ จะยอมแพ้เรื่องคุณมายมิ้นท์แล้ว
ดังนั้น เขาไม่สามารถปล่อยให้คุณมายมิ้นท์ขึ้นมาเลยโดยตรง ได้แต่มาถามประธานเปปเปอร์เท่านั้น
ตรงข้าม เปปเปอร์ไม่ได้ให้คำตอบ แต่มองต่ำลงไป ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ความจริงมายมิ้นท์ก็โทรศัพท์มาหาเขาแล้ว
เขาไม่รู้ว่าเธอโทรหาเขามีเรื่องอะไร
ตอนนั้นเขาก็นั่งอยู่ตรงนี้ ถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ อดกลั้นต่อความวู่วามที่อยากจะไปรับสายโทรศัพท์ ปล่อยให้โทรศัพท์มันดังอยู่อย่างนั้นตลอด จนกระทั่งมันตัดสายไปเอง
หลังจากโทรศัพท์ตัดสายไปแล้ว มายมิ้นท์ก็ไม่ได้โทรมาอีก เขานึกว่าเธอยอมแพ้แล้ว คิดไม่ถึงว่า เธอจะมาถึงที่นี่ และแจ้งชัดเจนว่าต้องการพบเขา
พูดตามตรง ในใจเขารู้สึกดีใจ เพราะเธอมาหาเขาด้วยตัวเอง
แต่ถึงจะดีใจแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถพบเธอได้
ทันทีที่เขาตกลงให้เธอขึ้นมา และพบกับเธอแล้ว นั่นก็แสดงว่า มีความเป็นไปได้ที่เขาจะล้มเหลวได้ตลอดเวลา
คิดไป เปปเปอร์ก็หลับตาลง ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ความอดกลั้นและความรู้สึกที่ลึกซึ้งในดวงตาไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงความเฉยเมยที่ทำให้คนถอนหายใจ
“ไม่พบ!” เปปเปอร์เปิดริมฝีปากบางออกช้าๆ คายออกมาสองคำอย่างเฉยชา
ผู้ช่วยเหมันตร์ยักไหล่
ก็ได้ สำหรับคำตอบข้อนี้ของประธานเปปเปอร์ เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิด เดาออกตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ
ประธานเปปเปอร์ต้องการจะยอมแพ้เรื่องคุณมายมิ้นท์ ย่อมไม่สมควรจะพบกับคุณมายมิ้นท์ต่อไปอีก
ไม่พบ ยังสามารถระงับความรู้สึกในใจเอาไว้ได้ชั่วคราว
แต่เมื่อพบกันแล้ว ความรู้สึกนั้นก็ระงับเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ความพยายามทั้งหมดก็จะเสียแรงเปล่า
“ได้ครับประธานเปปเปอร์ ผมจะไปให้คำตอบเดี๋ยวนี้” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้ารับ
เปปเปอร์กำปากกาในมือเอาไว้แน่น อืมออกมาคำหนึ่งด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “ไปเถอะ”
ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูมือที่สั่นเทาเล็กน้อย เพราะใช้แรงบีบมากจนเกินไปของเขา อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ หันหลังแล้วก็เดินออกไป
หลังจากที่ออกไปแล้ว ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ต่อสายโทรศัพท์ไปที่พนักงานต้อนรับ
พนักงานต้อนรับรับสายอย่างรวดเร็ว “ผู้ช่วยเหมันตร์ ให้พาคุณมายมิ้นท์ขึ้นไปใช่ไหมค่ะ?”
ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ ประธานเปปเปอร์มีการประชุมที่สำคัญมากที่จะต้องประชุมต่อจากนี้ ดังนั้นตอนนี้ยังไม่สามารถพบกับคุณมายมิ้นท์ได้ คุณบอกคุณมายมิ้นท์ ให้คุณมายมิ้นท์กลับไปก่อน”
ที่เขาหาเหตุผลมาปฏิเสธแบบอ้อมๆ บอกกับมายมิ้นท์ว่าประธานเปปเปอร์ไม่พบเธอ ให้เธอจากไป ก็เพื่อตัวเธอเอง
ไม่งั้นถ้าเขาบอกไปตามตรงว่าประธานเปปเปอร์ไม่อยากจะพบเธอ เธอต้องถูกคนบางกลุ่มในบริษัทหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน
เพราะคนในบริษัทที่รู้จักเธอ ความจริงก็มีไม่น้อย
เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนที่พนักงานต้อนรับได้ยินว่าเปปเปอร์ไม่พบมายมิ้นท์ เพียงแค่มองไปที่มายมิ้นท์ด้วยความประหลาดใจครู่หนึ่ง ไม่ได้แสดงสีหน้าอย่างอื่นออกมา
ถ้าหากว่าผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้พูดแบบนี้ แต่พูดออกมาตามตรงว่าเปปเปอร์ไม่พบมายมิ้นท์ เกรงว่าสายตาที่พนักงานต้อนรับมองมายมิ้นท์ ก็จะเย็นชาลงไปทันที จะไม่กระตือรือร้นขนาดนี้อีก
จะคิดกระทั่งว่า ความรู้สึกที่ประธานเปปเปอร์มีต่อมายมิ้นท์หมดลงไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้ มิน่าเมื่อก่อนไม่เคยมาหาประธานเปปเปอร์ที่นี่ ตอนนี้กลับมาแล้ว
คงรู้สึกว่าประธานเปปเปอร์ไม่รักเธอแล้ว ก็เลยมาที่นี่โดยเฉพาะ อยากจะง้อประธานเปปเปอร์กลับไป
แน่นอนว่า เพราะการปฏิเสธแบบอ้อมๆของผู้ช่วยเหมันตร์ ดังนั้นพนักงานต้อนรับก็เลยไม่ได้คิดไปทางด้านนั้น เพียงแต่หลังจากที่วางหูโทรศัพท์ลงแล้ว มองไปที่มายมิ้นท์ด้วยความเสียดาย “ขอโทษด้วยนะคะคุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ต้องประชุม ตอนนี้ไม่มีเวลาพบคุณ ให้คุณกลับไปก่อน”
“ประชุม?” มายมิ้นท์ขมวคคิ้ว
พนักงานต้อนรับพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
มายมิ้นท์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็บีบมุมปากฝืนยิ้มเล็กน้อย “ฉันรู้แล้ว ถ้างั้นฉันกลับไปก่อน อันนี้อีกเดี๋ยวคุณช่วยฉันส่งขึ้นไปด้วยแล้วกัน”
เธอยื่นกระติกเก็บความร้อนออกไป “ในนี้คือซุปที่ฉันทำให้เขา มีประโยชน์ในการรักษากระดูกมาก เพียงแต่ว่านานขนาดนี้แล้ว อาจจะเย็นไปเล็กน้อยแล้ว ตอนที่คุณเอาให้เขา บอกกับเขาด้วยว่าตอนจะดื่มให้อุ่นก่อนค่อยดื่ม”
“ได้ค่ะคุณมายมิ้นท์” พนักงานต้อนรับรับเอากระติกเก็บความร้อนมา
“ขอบคุณ” มายมิ้นท์พูดขอบคุณคำหนึ่ง แล้วหันหลังเดินออกไป
กลับไปถึงรถ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา หาวีแชทของเปปเปอร์ออกมา ส่งข้อความไปให้เขาหนึ่งข้อความ: ฉันทำซุปมาให้คุณ ฝากไว้ที่แผนกต้อนรับ คุณประชุมเสร็จแล้ว ให้คนลงไปเอาแล้วกัน
ชั้นบนสุดของนวบดินทร์กรุ๊ป ในห้องทำงานของประธานบริษัท
หลังจากที่ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไปแล้ว คนทั้งคนของเปปเปอร์ก็เริ่มรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย เอกสารที่อยู่ตรงหน้าวางเอาไว้สักพักหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่เปิดไปหน้าต่อไป คนทั้งคนไม่อยู่ในสภาวะพร้อมที่จะทำงานเลย ไม่สามารถรวบรวมสมาธิได้เลย
เวลานี้ จู่ๆโทรศัพท์มือถือที่เขาวางเอาไว้ด้านข้างก็สั่นขึ้นมากะทันหัน หน้าจอสว่างขึ้นมาอัตโนมัติ
การสั่นสะเทือนนี้ ทำให้เปปเปอร์รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเล็กน้อย เขานวดไปที่หว่างคิ้ว ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เมื่อมองดู ก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
มันเป็นข้อความที่มายมิ้นท์ส่งมา!
เปปเปอร์รีบร้อนปลดล็อก เปิดไปที่วีแชท ดูเนื้อหาที่มายมิ้นท์ส่งมา