ตอนที่ 1995 เสี่ยวเฮย (1)
“ไม่ร้ายแรงหรือ?” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เหยาอย่างงุนงง
จวินอู๋เหยาพูดพลางหัวเราะว่า “ทุกอย่างที่มังกรเพลิงพูดเป็นความจริง แต่สถานการณ์ของเจ้ากับเสี่ยวเฮยนั้นพิเศษกว่าหน่อย และนี่เป็นจุดที่มังกรเพลิงไม่เข้าใจ ถ้าพูดว่าเจ้าแมวดำกับเจ้าเป็นสองวิญญาณแยกกัน สิ่งที่อยู่ในหอคอยโยวหลิงอาจจะทำให้เจ้าแมวดำหายไปได้ แต่นี่เจ้าแมวดำกับเจ้าเป็นตัวตนเดียวกัน แถมในตัวเจ้ายังมีบางอย่างที่คนอื่นไม่มีอยู่ด้วย” จวินอู๋เหยาชี้ไปที่หน้าอกของจวินอู๋เสีย
“ท่านหมายความว่ายังไง?” จวินอู๋เสียถาม
“เจ้ายังจำเมล็ดที่ข้าให้เจ้าได้ไหม?” นิ้วของจวินอู๋เหยาจิ้มไปที่หน้าอกนุ่มนิ่มของจวินอู๋เสีย พร้อมกับพูดอย่างมีความหมาย
“ท่านหมายถึงเมล็ดจากต้นไม้วิญญาณงั้นหรือ?” จวินอู๋เสียนึกขึ้นได้ทันทีว่าต้นกล้าเล็กๆที่นางเห็นตอนฝึกคืออะไร
จวินอู๋เหยาพยักหน้า
“ตอนที่ข้าตามหาต้นไม้วิญญาณให้เจ้าก็เพื่อฟื้นคืนวิญญาณที่แตกสลายของเจ้า เมล็ดจากต้นไม้วิญญาณไม่เพียงซ่อมแซมและเติมเต็มวิญญาณของเจ้าเท่านั้น มันยังทำให้วิญญาณของเจ้ามั่นคงด้วย ขณะที่มันเสริมความแข็งแกร่งให้วิญญาณของเจ้า มันก็มีผลกับเจ้าแมวดำเช่นกัน ดังนั้น ไม่ว่าสิ่งที่อยู่ในหอคอยโยวหลิงจะส่งผลกระทบอะไรกับเจ้าแมวดำ ก็แค่ทำให้มันอ่อนแอลงเท่านั้น ตราบใดที่ต้นไม้วิญญาณในร่างเจ้าไม่ถูกทำลาย วิญญาณของเจ้าแมวดำและเจ้าก็จะไม่มีวันหายไป”
คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้จวินอู๋เสียสงบใจได้ในที่สุด เมื่อรู้ว่าเจ้าแมวดำจะไม่หายไป จวินอู๋เสียก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
นางทนต่อการสูญเสียเจ้าแมวดำไปไม่ได้จริงๆ
“หอคอยโยวหลิงคืออะไรกันแน่? ตอนข้าไปที่นั่น ข้ารู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณของข้าเพิ่มขึ้น แต่เป็นการเพิ่มที่ไม่เสถียร” จวินอู๋เสียหรี่ตา แม้ว่านางจะรู้ว่าเจ้าแมวดำจะไม่หายไป แต่จากที่จวินอู๋เหยาพูด แม้ว่าจะรักษาวิญญาณของเจ้าแมวดำไว้ได้ แต่มันก็ยังอยู่ในสภาพที่อ่อนแอมาก นั่นไม่ใช่สิ่งที่จวินอู๋เสียอยากเห็น
อาการของเจ้าแมวดำเริ่มต้นขึ้นเพราะหอคอยโยวหลิง หากจะแก้ปัญหา ก็ต้องเริ่มจากหอคอยโยวหลิง
“ข้าเองก็ยังไม่รู้แน่ชัด เมื่อก่อนตอนที่ข้ามาที่นี่ ยังไม่มีของแบบนี้ในโลกวิญญาณ” จวินอู๋เหยาพูดอย่างตรงไปตรงมา เขามาที่โลกวิญญาณเมื่อหนึ่งพันปีก่อน สิ่งที่เพิ่งมีขึ้นในโลกวิญญาณเป็นสิ่งที่เขาไม่รู้อะไรเลย
“ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันไม่มีทางเป็นสิ่งที่ดีแน่ เสี่ยวเสียเอ๋อร์ห้ามไปที่นั่นอีกนะ” จวินอู๋เหยาพูดพลางใช้นิ้วไล้ไปตามเส้นผมของจวินอู๋เสีย ดวงตาเป็นประกายคมกริบ
“ข้าจะไม่ไปที่นั่นอีก แต่ข้าไม่สามารถทิ้งมันไว้อย่างนี้และไม่สนใจมันได้ ไม่งั้นข้าจะทำยังไงเรื่องเสี่ยวเฮย?” จวินอู๋เสียจะไม่ไปที่หอคอยโยวหลิงอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากนางไม่แน่ใจว่าหากนางไปที่นั่นอีกครั้ง นางจะทำให้เจ้าแมวดำเป็นอันตรายหรือไม่
“ให้ข้าไปช่วยดูไหม?” จวินอู๋เหยาเลิกคิ้วถาม
จวินอู๋เสียส่ายหน้า
“ท่านเปิดเผยตัวไม่ได้นี่”novel-lucky
จวินอู๋เหยายังไม่ยอมเปิดเผยความลับของเขาจนถึงตอนนี้ และเขาต้องมีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น ด้วยนิสัยของจวินอู๋เหยา การที่เขาปกปิดตัวตนย่อมหมายความว่าศัตรูไม่ใช่คนธรรมดา จวินอู๋เสียจึงไม่อยากให้จวินอู๋เหยาเผชิญกับอันตรายเพราะนาง
จวินอู๋เหยามองสีหน้าจริงจังของจวินอู๋เสียด้วยรอยยิ้ม และอดจูบที่แก้มของนางเบาๆไม่ได้
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เริ่มอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว เจ้าห่วงความปลอดภัยของข้าจริงๆ วางใจเถอะ ไม่มีใครในโลกวิญญาณแตะต้องข้าได้หรอก คนที่เป็นศัตรูกับข้าก็ไม่สามารถเข้ามาในโลกวิญญาณได้ เว้นแต่ว่าพวกมันจะฆ่าตัวตาย” ดวงตาของจวินอู๋เหยาฉายแววเย้ยหยันขึ้นแวบหนึ่ง การดึงวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่ใครก็สามารถทำได้