ตอนที่ 146 : ความหลงใหลของบ้านหลัว (1) โดย Ink Stone_Romance
ฝั่งบ้านเฉินไม่รู้ความคิดของบ้านหลัวและหลัวเหมย บ้านหลัวตอบกลับมาว่าถ้าไม่แต่งลูกสาวเข้าบ้านใหม่ ลูกสาวก็จะไม่แต่ง ให้บ้านเฉินเก็บบ้านใหม่ไว้ เลี้ยงสัตว์เถอะ
ตอบกลับมาแบบนี้ ชัดเจนแล้วว่าเรื่องนี้จบแล้ว บ้านเฉินจึงต้องหาคนอื่นต่อ
เพราะเฉินจงยุ่งเรื่องสร้างบ้านใหม่ ตอนที่ถึงขั้นตอนเก็บรายละเอียดบ้าน เฉินจงดูผอมมาก ทุกวันหวางนิวทำอาหารจนเหนื่อยสายตัวแทบขาด เฉินกุ้ยก็มาช่วย ผอมลงไปเยอะเช่นเดียวกับเฉินจง เฉินเยี่ยนเห็นพวกเขาไม่มีเวลา เธอเอาบุหรี่ที่ห่อเสร็จแล้ววางบนชั้นรถเข็น ครึ่งเดือนแล้วที่ไม่ได้ไปส่งบุหรี่ ในบ้านมีกองบุหรี่เต็มไปหมด ควรต้องไปส่งแล้ว
“พี่ ไม่ต้องรีบ เดินเหนื่อยแล้วก็พักนะ”
หวางจวน เดิมทีเธออยากจะไปด้วย แต่ฝั่งนี้หวางนิวยุ่งมากจริงๆ เฉินเวยก็หายไปไม่เห็นเงา หวางจวนช่วยหวางนิวอบหมั่นโถว ทำกับข้าว เฉินเยี่ยนเลยต้องไปส่งด้วยตัวเอง
จนมาส่งบุหรี่ถึงที่สุดท้ายแล้ว เฉินเยี่ยนค่อยมีเวลาเช็ดเหงื่อบนศีรษะตัวเอง อากาศร้อน เธอลากรถเดินมาตามถนนแบบนี้ เลยรู้สึกเหนื่อย แต่ในเมื่อเข้ามาในอำเภอแล้ว เธออยากจะซื้อเนื้อ ซื้อของกินกลับไปหน่อย พรุ่งนี้พ่อจะได้ไม่ต้องไปตลาด
พอเข้าไปในสหกรณ์ เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ เฉินเยี่ยนถึงค่อยนึกขึ้นได้ เธอลืมเวยหลายชุนไปได้ยังไงนะ น่าจะเพราะยุ่งมาก
แต่ในเมื่อมาแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะหันหลังกลับ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดกับเวยหลายชุน
เฉินเยี่ยนส่งยิ้มให้ สีหน้าเวยหลายชุนดูสับสน
ไม่ได้เจอเฉินเยี่ยนมานาน เฉินเยี่ยนยังคงดูสดใส ทำให้ใจหวั่นไหว แต่เธอไม่ได้เป็นคนของตัวเอง
คิดถึงซินห้าว เวยหลายชุนก็โมโหขึ้นมา แต่เขามีเฉินเวย เฉินเวยไม่ได้แย่ไปกว่าเฉินเยี่ยน ถึงแม้เฉินเวยจะดูอ่อนแอ ถึงแม้อยู่กับเฉินเวยเขาจะเสียเงินและตั๋วไปไม่น้อย แต่เขาคิดว่าคุ้มค่า เพราะเฉินเวยชอบเขาด้วยใจจริง ไม่เหมือนเฉินเยี่ยน
“คุณลุงคะ ฉันจะซื้อเนื้อ เต้าหู้ ถั่วงอก แล้วก็ผ้าขนหนูสองผืน และซื้อเสื้อให้พ่อกับพี่ชายคนละตัวค่ะ”
เฉินเยี่ยนเห็นสีหน้าสับสนของเวยหลายชุนเลยไม่ได้เข้าไปหา เธอไปหาลุงป่าวเอิน
“ได้ เดี๋ยวลุงหยิบให้ เยี่ยนจื่อ บ้านสร้างใกล้เสร็จแล้วล่ะสิ?”
ระหว่างลุงป่าวเอินหยิบของให้เฉินเยี่ยน ก็ถามไปด้วย
“อืม พ่อหนูบอกว่าอีกสิบวับก็น่าจะสร้างเสร็จแล้ว ตากทิ้งไว้หนึ่งเดือน ก็เก็บเกี่ยวเสร็จพอดี พวกเราจะได้ย้ายเข้าไปได้เลย”
เฉินเยี่ยนพูดขึ้นมาก็ดีใจ
“ดี ดี บ้านเธอนี่เก่ง บ้านในหมู่บ้านเรานี่ เธอเป็นหลังแรกที่สร้างบ้านหลังคามุงกระเบื้องเจ็ดห้อง”
ลุงป่าวเอินดีใจด้วยความจริงใจ ถึงแม้ว่าเขาแนะนำเวยหลายชุนและเฉินเยี่ยนไม่สำเร็จ แต่บ้านเฉินมีความเป็นอยู่ที่ดี สร้างบ้านใหม่ เขาก็ดีใจ
ตอนที่เฉินเยี่ยนช่วยเฉินจงกับเฉินกุ้ยเลือกเสื้อ ลุงป่าวเอินถามเฉินเยี่ยนเสียงเบา “เยี่ยนจื่อ เธอกลับไปบอกเสี่ยวเวยหน่อย ไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมาสหกรณ์ ตอนนี้คนข้างในต่างลือกันเรื่องเธอกับต้าชุน โดยเฉพาะเอ้อเฟิ่งที่ทะเลาะกับเธอครั้งที่แล้ว ว่าได้หยาบคาบมาก เสี่ยวเวยยังไม่ได้แต่งงานเลย ต้าชุนก็ไม่แย่ แต่ก่อนหน้านี้บอกว่าจะดูตัวเธอ ถ้าเขาไปหาเสี่ยวเวย ข่าวแพร่ออกไปจะไม่น่าฟังเอา”
ฟังคำพูดของลุงป่าวเอินแล้ว เฉินเยี่ยนมองไปรอบๆ วันนี้เธอไม่เห็นเอ้อเฟิ่ง น่าจะหยุดงานมั้ง เธอก็รู้ว่าลุงป่าวเอินเตือนตัวเองด้วยความหวังดี แต่เรื่องนี้เธอควบคุมไม่ได้จริงๆ
“คุณลุง ลุงก็รู้ว่าเรื่องที่สวนผลไม้ครั้งที่แล้วเกิดขึ้น หนูกับเสี่ยวเวย… ครั้งที่แล้วก็เป็นเสี่ยวเวยกับเวยต้าชุนที่ว่าเรื่องหนูกับอวี๋เหวยหมิน หนูเคยเตือนเฉินเวยแล้ว แต่เธอไม่ฟัง ก่อนหน้านี้แม่หนูก็ไม่ให้เธอออกมา พ่อก็พูดเหมือนกัน แต่ดูไม่ไหวแล้ว”
สีหน้าเฉินเยี่ยนดูลำบากใจ ว่าเฉินเวยไม่ดี เธอไม่รู้สึกผิดอะไรเลย
“เฮ้อ ลำบากเธอแล้ว ลูกโตแล้วพ่อแม่บังคับไม่ได้ ดูสิพ่อเธอก็เป็นคนดีไม่แย่เลย แม่เธอก็เป็นคนซื่อๆ จริงใจ เสี่ยวเวยนี่ดูแปลกๆ ทำไมเป็นแบบนี้ได้?”
ลุงป่าวเอินส่ายหน้า เทียบกับเฉินเวยแล้ว เขาชอบเฉินเยี่ยนมากกว่า โดยเฉพาะเวลาที่เฉินเวยชอบมาหาเวยหลายชุน หลังจากได้ยินเฉินเวยคุยกับเวยหลายชุน อีกทั้งเวยหลายชุนมักจะซื้อของในสหกรณ์ให้เฉินเวย ลุงป่าวเฉินยิ่งเห็นแล้วขัดใจ แต่เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง
“เอาล่ะ กลับไปเถอะ ค่อยๆ กลับนะ”
ลุงป่าวเอินเก็บเงินและตั๋ว ช่วยเฉินเยี่ยนห่อข้าวของ แล้วกำชับเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนลากรถกำลังจะเดินไป มีคนเดินออกมาจากสหกรณ์ ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ
“หลีกทางหน่อยค่ะ”
เฉินเยี่ยนไม่ได้เงยหน้าขึ้น เธอรู้ว่าเป็นใคร
“เฉินเยี่ยน ถามหน่อย เฉินเวยล่ะ?”
เสียงเวยหลายชุนพยายามระงับความโกรธ หลายวันนี้เฉินเวยไม่ได้มาหาเขา เขารู้สึกหงุดหงิดมาก วันนี้เจอเฉินเยี่ยน เขาทนไม่ไหวเลยมาถามเฉินเยี่ยน
“น่าขำ คุณมาถามฉัน? เฉินเวยเป็นอะไรกับคุณ? คุณมีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน? อีกอย่าง เฉินเวยไปไหนเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่ได้มีหน้าที่คอยช่วยคุณ”
เฉินเยี่ยนเงยหน้าขึ้น วางที่ลากรถไว้ เวยหลายชุนนี่น่าตลกสิ้นดี เขามีสิทธิ์อะไรมาถามตัวเอง แต่เฉินเวยไม่อยู่บ้าน เธอไม่ได้มาหาเวยหลายชุน งั้นต้องอยู่กับอวี๋เหวยหมินแน่นอน
“คุณอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณทำอะไรกับเฉินเวยไว้บ้าง เธอบอกผมหมดแล้ว ผมจะบอกคุณให้ อีกหน่อยห้ามแกล้งเฉินเวย ไม่อย่างนั้น…”
เวยหลายชุนโกรธมาก เตือนเฉินเยี่ยน นอกจากเขาจะทวงความยุติธรรม สนับสนุนเฉินเวยแล้ว เขายังไม่พอใจอีกด้วย
“ไม่อย่างนั้นจะทำไม? เวยหลายชุนก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าคุณนิสัยไม่แย่เลย ตอนนี้ดูเหมือนคุณก็แค่สติเลอะเลือนคนหนึ่ง”
เฉินเยี่ยนเริ่มโกรธ เวยหลายชุนนี่เป็นบ้าอะไร หรือว่าผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้กันหมด โดนคำหวานของผู้หญิงอย่างเฉินเวยไปก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่มีสมองแล้ว
“คุณ แล้วคุณมีเหตุผลหรือไง ตัวเองไม่มีชื่อเสียงแล้ว คุณกับผู้ชายคนนั้นแอบทำอะไรกัน คุณยังกล้ามาว่าคนอื่น เฉินเยี่ยนคุณมันหน้าไม่อาย!”
เวยหลายชุนคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะว่าเขาแบบนี้ เขาไม่มีสติ พูดด่าว่าให้เจ็บช้ำน้ำใจ
“ฉันหน้าไม่อายแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? ฉันเป็นอะไรกับคุณ ไม่ต้องมาสนใจหรอก จะสนใจก็ไปสนใจเฉินเวยของคุณเถอะ วันนี้เธอออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว จนฉันออกจากบ้านเธอก็ไม่อยู่บ้าน ฉันยังคิดว่าเธอจะมาหาคุณเสียอีก คิดไม่ถึงว่าไม่ใช่ งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่าเธอไปไหน หรือคุณลองคิดดูสิ?”
เฉินเยี่ยนไม่ได้โกรธ แต่กลับหัวเราะ ไม่รู้ว่าเวยหลายชุนจะรู้นิสัยเฉินเวยหรือยัง จะหน้าแดงเพราะคำพูดวันนี้ของเขาหรือเปล่า
“คุณไม่ต้องมายุยงเลย ผมรู้ว่าเสี่ยวเวยเป็นคนยังไง เธอจิตใจดี ใจอ่อน คอยคิดทนคุณ คุณยังมาว่าร้ายเสี่ยวเวยอีก เธอดีกว่าคุณเป็นร้อยเท่า!”
เวยหลายชุนคิดว่าเฉินเยี่ยนอารมณ์เสียเพราะเห็นเขาและเฉินเวยดีต่อกัน ถึงได้ยุแยงเขาและเฉินเวย
“งั้นก็ขอให้คุณโชคดีแล้วกัน”
เฉินเยี่ยนขี้เกียจจะพูดมากแล้ว ตอนนี้เวยหลายชุนโดนเฉินเวยทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ตัวเองพูดอะไรไป สำหรับเขาก็คือผิดทั้งหมด ทำไมจะต้องมาสิ้นเปลืองน้ำลาย รอเขาลำบาก เดี๋ยวเขาก็รู้เอง แต่ถึงแม้เขาจะลำบาก คิดว่าเขาก็จะไม่เกลียดเฉินเวย กลับโทษตัวเองด้วยซ้ำ เฉินเวยต้องผลักปัญหามาที่ตัวเขาแน่นอน นี่เป็นวิธีการของเฉินเวย
—————–