บทที่ 504 สังคมแห่งมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ (6)
10 นาทีต่อมา
ผมเข้าไปในที่พักก่อนและบอสที่เป็นเงานั้นก็เข้ามาหลังจากผม และเจนก็เดินเข้ามาต่อ 6 คนจึงตัดสินใจก่อน
“พวกเราควรฆ่าเธอหรือกักขังเธอหรือเอาไว้ดี”
“พวกเราไม่จำเป็นต้องฆ่าเธอเพราะมันอาจเป็นสัญญาญให้ใครบางคน พวกเราจะขังเธอตามแผนที่วางไว้”
“เข้าใจแล้ว”
ผมหยิบไพ่ 8 ดาวออกมา 2 ใบ [เรือนจำที่แยกได้] และ
[พื้นที่ไร้เสียง]
===
[เรือนจำที่แยกได้] [8 ดาว] ประสิทธิภาพดี ＊
– ล็อกเป้าหมายจากในพื้นที่ห่างไกล
– เป้าหมายที่ถูกคุมขังจะถูกแยกออกจากส่วนที่เหลือของโลกและจะรักษาสภาพร่างกายก่อนที่จะถูกคุมขัง
– เป้าหมายไม่สามารถทำลายคุกและหลบหนีออกไปได้
===
===
[พื้นที่ไร้เสียง] [7 ดาว] ＊ ประสิทธิภาพดี ＊
– เมื่อเปิดใช้งานเสียงทั้งหมดที่อยู่ในรัศมี 1 กม. จะถูกทำลาย
– การ์ดใบนี้สามารถถูกทำลายได้ถ้าโดยการกระแทกโดยพลังที่สูงกว่าระดับที่กำหนดได้
===
[พื้นที่ไร้เสียง] ตรงไปอีกหน่อย แต่ [เรือนจำที่แยกได้] นั้นซับซ้อนกว่านี้เนื่องจากกลไกการกักขังที่เป็นเอกลักษณ์
– เป้าหมายที่ถูกคุมขังจะรักษาสภาพร่างกายก่อนถูกคุมขัง
กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าเป้าหมายถ้าถูกเก็บไว้ในคุกด้วยการบาดเจ็บสาหัสการบาดเจ็บจะไม่รักษาหรือเลวร้ายลงในช่วงเวลาที่เป้าหมายถูกจำคุก ดังนั้นพวกเราแค่ต้องเอาชนะ เพร์รอน และดักเธอเอาไว้ข้างใน
“ไปกันเถอะ.”
พวกเราเคลื่อนที่อย่างเงียบๆ ขอบคุณการ์ด [พื้นที่ไร้เสียง] เพร์รอน กำลังหลับอยู่ในห้องนอนของเธอที่ด้านบนสุดของบ้านของลอร์ดและผมก็จัดการกับพวกยามได้อย่างง่ายดาย
“… .”
หลังจากเข้าใกล้ประตูห้องนอนพวกเราก็ซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง
ยาม 2 คนกำลังเฝ้าดูอยู่ บอสและผมมองหน้ากันและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
ผมยิงลูกธนู 5 ดอกไปที่ดวงตา หัวใจ หัวเข่า ทั้ง 2 บอสจัดการยามพร้อมกับใบมีดจากเงาของเธอ
ผมเปิดใช้การ์ด 8 ดาว [เรือนจำที่แยกได้] ทันทีทั้ง 2 หายไปก่อนที่พวกเขาจะได้ส่งเสียงออกมา
“… สวัสดี ~”
เจนปรากฏตัวและปลอมตัวเป็นมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ พวกเรา 3 คนเข้าไปในห้องนอนของ เพร์รอน
เพร์รอน กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของเธอ เจนเข้าไปหาเธออย่างระมัดระวังและแตะตัวเธอ
“สมบูรณ์แบบ”
“… ?”
เมื่อยินเสียงของเธอ เพร์รอน ก็ตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอเห็นคือคนที่ดูเหมือนเธอ แน่นอนว่าเป็นเจนที่ปลอมตัว
“…หา! เธอคือใครกัน!”
เพร์รอน อุทาน พลังเวทมนต์ของเธอลอยออกมาและทำให้อุณหภูมิโดยรอบเย็นลง บอสตัวปีกของ เพร์รอน อย่างรวดเร็วด้วย
‘เคียวคุรุคุรุ’
“อาาาาาาาา!”
เพร์รอน กรีดร้อง แต่ [พื้นที่ไร้เสียง] ขัดขวางเสียงของเธอไม่ให้รั่วไหลออกมา ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
“กรี้ดดดดดดดดดดด!”
บอสจัดการให้เธอบาดเจ็บสาหัสและผมเปิดใช้งาน [เรือนจำที่แยกได้] อีกครั้งด้วยวิธีนี้ เพร์รอน เลยถูกดูดเข้าไปในคุกโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้
และผมก็เปิดใช้งาน ‘bullet time’ ในทันที
“… ?”
ทันใดนั้นโลกก็ช้า ผมรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของอากาศรอบตัวผม
ผมกลอกตาและตรวจสอบตามสัญญาณผมใช้เวลาไม่นานนักก็เห็นกระแสพลังเวทมนต์ไหลลงมาจากเพดานอย่างช้าๆ
‘การระเบิดพลังเวทย์’ มันไม่ใช่การระเบิดตามปกติ มันเป็นการระเบิดที่ทรงพลังและเกิดจากการระเบิดพลังเวทมนต์อย่างไม่เป็นธรรมชาตินั้นเป็นสิ่งที่ผม บอสและเจน ไม่สามารถทนทานได้ง่ายๆ มันอันตราย
ผมพยายามเปิดใช้งาน [bullet time] อย่างรวดเร็ว
แต่ในขณะนั้นเองก็เกิดปรากฎการณ์แปลกๆขึ้น
“อะไร….”
กระแสสีทองพุ่งขึ้นมาพร้อมกับการระเบิดพลังเวทมนต์ ผมรู้ดีว่าปรากฏการณ์นี้คืออะไร
‘ทางรอดในช่วงเวลาเป็นตาย’ โชคชะตาบอกผมเรื่องการระเบิดครั้งนี้โดยที่ผมยังไม่ได้ใช้การย้อมเวลาด้วยซ้ำ
[ทางรอดในช่วงเวลาเป็นตาย (6/9) – ค่าสถานะพิเศษ,โชคสะสม,
ปลดล็อคพลังบางส่วน!]
[มันเป็นโชคร้ายชั่วขณะสำหรับฉากจบในอุดมคติ]
ช่วงเวลาที่ผมอ่านการแจ้งเตือน ผมพุ่งเข้าไปสู่ศูนย์กลางของกระแสระเบิด
“ฮาจิน …”
บอสพยายามคว้าผมเอาไว้
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมม!
แต่การระเบิดก็ปะทุขึ้น ผมมองอะไรไม่เห็น!
*************************************************************************
…ซ่า,ซ่า,ซ่า
เสียงของแคมป์ไฟดังขึ้น
“อ่า….”
บอสฟื้นคืนสติหลังจากหมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง ฉากแปลกๆนั้นปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ
“…เฮ้ บยอล”
ชายที่เธออยากฆ่ามาหลายปีเบลล์อยู่ต่อหน้าเธอ เขาถือคิมฮาจินไว้บนบ่าของเขา เลือดวิ่งขึ้นไปที่หัวของบอสทันที
“เบ…”
“เธออย่าขยับหรือพูดจะดีกว่า ฉันทำให้เกิดการระเบิดจากส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน แม้แต่เธอก็จะไร้พลังไปเป็นเวลา 30 นาที เธอควรรู้ว่าฉันแข็งแกร่งแค่ไหนนะ?”
เบลล์ยิ้มอย่างขมขื่นในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น
“อย่างไรก็ตามฉันสัมผัสได้ว่า เขาพยายามปกป้องพวกเธอ”
เบลล์มองไปที่คิมฮาจินซึ่งนอนอยู่เหนือบ่าของเขา ช่วงเวลาที่เขาจุดประกายพลังเวทมนต์คิมฮาจินตอบสนองเร็วกว่าคนอื่นและพุ่งตัวเองออกไปข้างหน้า แน่นอนว่าไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาพยายามปกป้อง บยอล ด้วยชีวิตและต้องขอบคุณการเสียสละของ คิมฮาจิน ทำให้ บยอล และ เจน ตอนนี้เลยไม่เป็นอะไรมาก
“ฉันซึ้งจนอยากจะน้ำตาไหลเลยละ”
“…เบลล์.”
บอสตะโกนและจ้องมองไปที่เบลล์ เลือดไหลออกมาจากดวงตาของเธอตอนนี้เธอแทบจะไม่สามารถพูดออกมาได้ เธอกัดฟันและปล่อยความโกรธและจิตสังหารออกมาได้หยุด
“ฉันจะเอาคิมฮาจินไปกับฉัน มีหลายสิ่งที่ฉันอยากพูดคุยกับเขา”
เบลล์ดูสบายๆเหมือนเคย
“เบลล์….”
บอสก้าวไปข้างหน้า ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอสั่งแขนขาของเธอด้วยความพยายามทั้งหมดของเธอ
‘ขยับ,ขยับ,ขยับสิ…!’
“ไม่ต้องกังวลฉันไม่ได้จะฆ่าเขา ฉันไม่ได้วางแผนเอาไว้แบบนั้น”
“ปล่อยเขาไป….”
มือของเธอแตะไปที่พื้นด้วยความพยายามจากก้นบึ้งของจิตใจ เบลล์หันหลังให้กับเธอ ในเวลาเดียวกันมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ก็สังเกตเห็นความปั่นป่วน
“เธอไม่สามารถอยู่กับเขาได้ตลอดไปหรอกนะ”
บอสขยับขาขณะที่เบลล์พูดเบาๆ เธอก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับข้อเท้าที่หักและบังคับให้หัวเข่าหักๆของเธอยืนขึ้นมา เธอเหมือนหุ่นเชิดที่ทำจากไม้ เธอเดินโซเซด้วยท่าทางแปลกๆ
“…ปล่อย….เขาไป.”
บอสพูดนั่นคือทั้งหมดที่เธอสามารถพูดได้ เบลล์มองกลับไปที่ดวงตาของเธอและยิ้มเบาๆ
“ขอโทษด้วยนะที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว”
เมื่อเบลล์กระโดดลงมาจากคฤหาสน์ บอสก็พยายามไล่ตามเขาไป
แต่ร่างกายของเธอปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหว หลังจากเบลล์จากไปร่างกายของเธอก็กรีดร้องออกมาว่าไม่ไหวแล้ว
“โฮกกก! เกิดอะไรขึ้น!? โครกกก! เธอเป็นใคร!?”
นอกจากนี้มอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ก็มาถึงแล้ว บอสยังคงจ้องมอง
ทิศทางที่เบลล์จากไป …
ตุ๊บ-!
จากนั้นเธอก็ทรุดตัวลงโดยที่ไม่อาจทำอะไรได้อีก