ตอนที่ 2002 ขอกินข้าวอย่างสงบไม่ได้หรือ (2)
“โฮก……” บั้นท้ายอันใหญ่โตของจงจงนั่งลงบนเก้าอี้ กระต่ายเสี่ยวเอ้อกระดิกจมูกดุ๊กดิ๊ก ดูเหมือนมันกำลังกังวลว่าเก้าอี้จะหักโค่นลงมาหรือไม่
พอเมนูถูกวางลงบนโต๊ะ จงจงก็ไม่รอให้คนอื่นได้พูดอะไรสักคำ มันตบอุ้งเท้าหมีลงไปบนเมนูและกดมันเอาไว้
พวกเฉียวฉู่จ้องมองเจ้าหมีอันธพาลอย่างพูดไม่ออก
[นี่เจ้ายังมีความเป็นหมีอยู่ไหม!]
“โฮก โฮก!! โฮก โฮก! โฮก!” จงจงดูเหมือนจะไม่สนสายตาอึ้งๆของพวกเฉียวฉู่ที่จ้องมองมัน มันยกอุ้งเท้าหมีขึ้นและใช้กรงเล็บชี้ไปบนเมนูแบบสุ่มๆพร้อมกับเสียงคำรามทุ้มหนัก หลังจากสั่งเสร็จ มันก็เงยหน้าขึ้นมองกระต่ายเสี่ยวเอ้อที่ยืนตะลึงมองเจ้าหมี
กระต่ายเสี่ยวเอ้อตัวแข็งค้าง
“โฮก!”
กระต่ายเสี่ยวเอ้อตาเหลือกและล้มลงหมดสติทันที
“………..” จวินอู๋เสียมองกระต่ายเสี่ยวเอ้อที่ตกใจเสียงคำรามของจงจงจนเป็นลม แล้วนางก็เอามือกุมหน้าผาก
กระต่ายหูใหญ่เป็นสัตว์อสูรที่ตัวเล็กอ่อนแออยู่แล้ว แม้ว่าตอนนี้มันจะเป็นร่างวิญญาณ มันก็ยังขี้กลัวอยู่ จงจงตัวสูงใหญ่ เสียงคำรามของมันก็ดังก้องกังวาน เมื่อเห็นฟันที่อ้ากว้างพร้อมเสียงคำรามดังก้องอยู่ตรงหน้า เจ้ากระต่ายตัวน้อยขี้ขลาดก็ตกใจกลัวจนหมดสติไปทันที
“โฮก?” เมื่อเห็นกระต่ายหูใหญ่ล้มลงไปกองกับพื้น จงจงก็ทำหน้างง มันคิดว่าตัวเองแค่สั่งอาหาร ทำไมเจ้ากระต่ายน้อยถึงเป็นลมไปได้?
จงจงผู้ไม่ได้ตระหนักถึงความดุร้ายกดขี่ของสายพันธุ์ ยกอุ้งเท้าหมีขึ้นเกาหัวตัวเอง
เสี่ยวเอ้ออีกตัวของหุนหุนโหลวที่เป็นสายพันธุ์ลิงแขนยาวขึ้นมาลากเจ้ากระต่ายน้อยที่หมดสติออกไป หลังจากนั้นไม่นาน กระต่ายอีกตัวก็กระโดดเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขาเพื่อรับรายการอาหารต่อ
รอบนี้จวินอู๋เสียฉลาดขึ้น นางคว้าเมนูออกจากโต๊ะด้วยความไวยิ่งกว่าสายฟ้า ขณะที่จงจงกำลังจะส่งเสียงประท้วง นางก็ชี้ไปที่เมนูที่จงจงเลือกเมื่อกี้แล้วพูดกับกระต่ายเสี่ยวเอ้อว่า “นี่, นี่, แล้วก็นี่”
จงจงที่กำลังจะประท้วงเห็นจวินอู๋เสียสั่งทุกอย่างที่มันต้องการ มันก็เงียบทันที
น่าหลานเยว่ที่นั่งข้างจงจงมีสีหน้าสิ้นหวังอย่างที่สุด เขาไปดึงดูดเจ้าหมีอันธพาลตัวใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร……
เฉียวฉู่สั่งอาหารอีกสองสามอย่างต่อจากจวินอู๋เสีย ตั้งแต่พวกเขามาที่โลกวิญญาณ เขาไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่คำเดียว แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกหิว แต่เขาก็ยังคิดถึงความรู้สึกของการกินอยู่
จากนั้นกระต่ายเสี่ยวเอ้อกระโดดหนีจากอันตรายไปทันทีพร้อมกอดเมนูเอาไว้แน่น
น่าหลานเยว่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วมองไปที่จงจงซึ่งดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะพูดว่า “จำไว้นะว่าจากนี้ไปเจ้าต้องไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่าเจ้า เข้าใจไหม? ถ้าทำอีกข้าจะไล่เจ้าออกไป”novel-lucky
จงจงกระพริบตาปริบๆใส่น่าหลานเยว่ และก่อนที่น่าหลานเยว่จะตักเตือนมันต่อ มันก็คว้าร่างบางๆของน่าหลานเยว่ไปกอดด้วยอุ้งเท้าใหญ่โตของมัน
“………..” น่าหลานเยว่พูดไม่ออก
[นอกจากท่านี้ เจ้าหมอนี่คิดท่าใหม่ไม่ออกเลยหรือไง?]
บรรดาวิญญาณสัตว์อสูรที่เฝ้ามองอยู่ด้านข้างเห็นจงจงที่เป็นวิญญาณสัตว์อสูรตัวเดียวในกลุ่มของจวินอู๋เสียไม่เพียงไม่ถูกรังแก แต่กลับใช้พลังของหมีตัวเดียวกดขี่พวกวิญญาณมนุษย์ พวกมันจึงคลายใจในทันทีและแอบยิ้มในใจพร้อมกับกินอาหารของมันต่อ
หลังจากการก่อสร้างหอคอยโยวหลิง สถานะของวิญญาณมนุษย์ในโลกวิญญาณก็สูงขึ้นมาก ทำให้วิญญาณมนุษย์จำนวนมากเอาแต่ใจและหยิ่งทะนงขึ้นด้วย ซึ่งทำให้เกิดความขัดแย้งมากมายระหว่างวิญญาณมนุษย์กับวิญญาณเผ่าพันธุ์อื่น
ครู่หนึ่ง กระต่ายเสี่ยวเอ้อก็กลับมาพร้อมอาหารที่พวกเขาสั่ง ครั้งนี้พวกเฉียวฉู่ฉลาดขึ้น พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะสูดกลิ่นเนื้อย่างน้ำผึ้งและอาหารอย่างอื่นที่จงจงสั่ง แต่ดันพวกมันไปตรงหน้าจงจง ปล่อยให้มันเพลิดเพลินกับอาหารทุกอย่างที่มันต้องการ