ตอนที่ 216 สงสัย
“ดีนี่ พวกเจ้าหลอกคุณชายใหญ่”
เถิงเฟิงกับถังเฉียนยังไม่ทันดีใจ ก็มีเสียงที่แกล้งทำเป็นโมโหของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นเหวินเยียนสาวใช้คนสนิทของเถิงอวิ๋น เถิงเฟิงเห็นท่าทางโมโหของนางก็รีบใช้มืออุดปากนางไว้ แล้วดึงตัวนางออกไปห่างจากที่นั่น
“นี่เหวินเยียน อย่างนี้ไม่เรียกว่าหลอกใช้ พี่ชายข้านิสัยเหมือนท่อนไม้ หากไม่ใช้อุบายบ้าง ก็จะทำแต่เรื่องที่ไม่มีความหมายจริงหรือไม่”
เหวินเยียนไม่ใช่คนโง่ นางผลักเถิงเฟิงออกไป แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า
“คุณชายรอง แม้ว่าเหวินเยียนจะเป็นคนระดับล่าง แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ พวกท่านหลอกคุณชายใหญ่ได้ก็หลอกไปเถอะ อย่างไรพวกท่านก็เป็นพี่น้องกัน ว่าไปแล้วก็ทำเพื่อฮูหยินของท่าน วางใจเถอะ ข้าไม่บอกคุณชายใหญ่หรอก เพียงแต่…”
ดวงตาเหวินเยียนฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา แล้วพูดว่า
“ข้าจะได้อะไรตอบแทนเล่า”
ถังเฉียนคิดไม่ถึงว่าบรรดาสาวใช้บนเขาศักดิ์สิทธิ์จะกล้าเรียกร้องผลประโยชน์อย่างเปิดเผยเช่นนี้ เถิงเฟิงมองเหวินเยียนและถังเฉียน แล้วลังเลเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดเบาๆ กับถังเฉียนว่า
“อย่างนี้ดีหรือไม่ เจ้าไปรอข้าข้างๆ ก่อน”
ถังเฉียนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้วผละออกไป แต่นางเดินวนแล้วซ่อนอยู่ในที่ลับ นางเองก็ไม่ใช่วิญญูชนอะไร โดยเฉพาะเมื่อเกิดอยากรู้อยากเห็น ที่จริงก็ไม่ต่างกับเถิงอวิ๋นนัก
“คุณชายรอง ท่านช่างขี้ลืมจริงๆ ท่านรับปากกับข้าแล้วว่าจะมีของมาฝากข้าจริงหรือไม่”
เถิงเฟิงเห็นชายเสื้อที่ซ่อนอยู่หลังภูเขาเทียม ก็รู้ว่าถังเฉียนไม่ได้ผละไป ในใจเขาไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี เขากวักมือแล้วพูดเสียงเบาว่า
“ข้าเก็บของของเจ้าไว้ในห้อง ข้าคงเอาติดตัวตลอดเวลาไม่ได้ แต่วางใจเถอะ ข้านึกถึงเจ้าอยู่”
ถังเฉียนได้ยินที่เขาจงใจแกล้งพูด นางกำหมัดแน่น แอบนึกในใจว่าเมื่อกลับไปนางจะเล่นงานเถิงเฟิงแน่ ผ่านไปครู่หนึ่งเหวินเยียนก็จากไป ไม่รู้ว่าเถิงเฟิงจู่ๆ มาปรากฏตรงหน้านางได้อย่างไร เขาใช้มือพิงภูเขาเทียม มองดูถังเฉียนด้วยสายตาลึกล้ำและอ่อนโยน
“แม่จอมยุ่ง ได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่”
เถิงเฟิงใช้นิ้วปัดจมูกนาง เห็นนางยังกำหมัดแน่น จึงยื่นมือออกไปช่วยคลายมือนางออก
“ได้ยิน ทุกคำพูดเลย ที่คุณชายรองมักเอ่ยว่าทิวทัศน์บนเขาศักดิ์สิทธิ์สวยมาก แม่นางคนนี้สวยเป็นพิเศษหรือเปล่า”
คำพูดถังเฉียนช่างแดกดันนัก เถิงเฟิงฟังแล้วรู้สึกจั๊กจี้หัวใจ เห็นริมฝีปากน้อยๆ ที่เชิดขึ้นของนางก็อยากขยับเข้าไปใกล้แล้วจุมพิต
“เจ้า…”
ถังเฉียนใช้มือดันเถิงเฟิงออกไป รู้สึกอายจนหน้าแดง กลางวันแสกๆ เขายังกล้าทำเช่นนี้ น่าไม่อาย
“แค่กแค่ก…”
มีเสียงไอดังขึ้นที่ด้านหลังของเถิงเฟิง เขาจำเป็นต้องหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ แล้วยืนมือไปตบศีรษะนางเบาๆ ถังเฉียนเอียงหน้าไปเห็นฉู่จิ่งเหยา สีหน้าเขาดูกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเขากับนาง
“ขอโทษที่มารบกวนพวกเจ้า แต่มีเรื่องด่วนจริงๆ ข้าเจอของสิ่งนี้ในลานบ้าน ไม่รู้ว่าเป็นของผู้ใด”
ถังเฉียนไม่รู้สึกคุ้นตาจึงสั่นศีรษะ แต่เถิงเฟิงเดินมาข้างหน้าสองก้าวแล้วหยิบจี้หยกสีแดงอันนั้นขึ้นมา
“ท่านอ๋องเก็บได้ที่ใด”
ฉู่จิ่งเหยากระซิบข้างหูเถิงเฟิง เถิงเฟิงหันมาทางถังเฉียน บอกให้นางกลับไปก่อน เขากับฉู่จิ่งเหยาผละไปอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 217 ศาสตร์ลับ
ถังเฉียนรู้สึกว่าการกระทำของสองคนนั้นดูแปลกๆ แต่ครั้งนี้นางไม่ได้ตามไป เพราะประตูด้านหลังเปิดออกแล้ว ถังเวยเดินออกมา ท่าทางสับสน เมื่อเพิ่งเดินออกมาจากห้อง ก็ทรุดตัวลงบนพื้น
“ฮุ่ยฮุ่ย เป็นอะไรไป”
ถังเฉียนรีบประคองน้องสาว แต่ถังเวยต่อต้านสุดแรงราวกับเห็นผี เถิงอวิ๋นเดินตามออกมา เหลือบมองถังเฉียนแว่บหนึ่งแล้วพูดว่า
“ถ้าอยากค้นหาต้นตอที่ทำให้เด็กคนนี้ป่วย วิธีที่ตรงที่สุดคือย้อนกลับไปตอนที่นางป่วย นี่เป็นศาสตร์ลับของเผ่าพีส่าเรา เจ้าเพียงแต่ต้องรู้ว่านางเพิ่งย้อนกลับไปรอบหนึ่ง สำหรับนางแล้วเป็นความทรงจำที่ทุกข์ทรมานที่สุด”
“พี่เถิงอวิ๋น เจอวิธีที่จะรักษาฮุ่ยฮุ่ยหรือยัง”
เถิงอวิ๋นสั่นหัว แล้วพูดทันทีว่า
“บาดแผลในใจนางรุนแรงมาก ข้าจำเป็นต้องตามย้อนกลับไปกับนาง ไปหาสถานที่ที่วิญญาณนางสูญหายไป แต่ใจนางต่อต้านรุนแรงเกินไป อาจจะต้องทำอย่างน้อยเจ็ดครั้งจึงจะสามารถหาที่นั่นพบ ถึงเวลานั้นจึงจะรู้ว่าจะตามกลับมาอย่างไร”
ถังเฉียนได้ยินเช่นนั้นจึงรู้ว่าถังเวยยังต้องผ่านความทุกข์ทรมานเช่นนั้นอย่างน้อยหกครั้ง จึงรู้สึกยากจะทำใจได้ เถิงเฟิงเคยบอกว่าตอนที่ถังเวยสูญเสียความทรงจำนั้น ไม่ได้มีอาการไม่สบายอย่างอื่น หรือบางที…
“นางเคยพลัดตกหน้าผา หากย้อนกลับไปตอนนั้นจะพบเบาะแสอะไรหรือไม่ ข้าอยากตามหาพร้อมกับท่าน หากทำอย่างนี้จะเพิ่มโอกาส…”
พลัดตกหน้าผา?
“ระหว่างที่นางตกหน้าผากับที่พ่อแม่ถูกฆ่าเกินครึ่งปีหรือไม่”
ถังเฉียนบอกทันที
“ไม่ถึง ไม่ถึงสามเดือน เวลาที่แน่นอนต้องถามฮุ่ยฮุ่ย”
ถังเฉียนจึงถามถังเวย ห่างจากที่นางพลัดตกหน้าผาสามเดือนพอดี นางยังจำได้ว่าตนเองได้รับบาดเจ็บ รักษาตัวครึ่งเดือนจึงหาย นางจำเรื่องเหล่านี้ได้ แต่กลับจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย
เถิงอวิ๋นมองถังเวยแล้วถามว่า
“ยังสามารถลองอีกครั้งได้หรือไม่”
ถังเวยดึงชายแขนเสื้อถังเฉียนด้วยความรู้สึกกลัว เม้มปากแน่น มีอาการปฏิเสธ แต่นางรู้ดีว่าบางทีนี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่จะรักษานางได้ หากทำให้เถิงอวิ๋นไม่พอใจ นางอาจไม่มีวิธีฟื้นความจำได้เลย
บางทีอาจเป็นเพราะนิสัยแข็งกร้าวในตัวถังเวยแสดงบทบาท นางเกาะแขนถังเฉียนลุกขึ้นมา
“ได้!”
ในห้องมืดสลัวมาก ด้ายแดงรอบๆ มีกระพรวนแขวนไว้ ถังเฉียนแปลกใจตลอดมา เหตุใดเถิงอวิ๋นจึงห้อยกระพรวนแดงไว้บนศีรษะเพียงอันเดียว ส่วนเถิงเฟิงกลับห้อยไว้สามอัน เถิงเจินเองก็ห้อยไว้สามอัน น่าจะมีความหมายพิเศษเพียงแต่เวลานี้ไม่สะดวกที่จะเอ่ยถาม แต่เมื่อดูห้องลับที่มืดมิดนี้ ก็พบว่ามีการตกแต่งอย่างประหลาด
“ไว้ใจข้า รออยู่ในนี้”
ถังเวยเดินตามเข้าไป ถังเฉียนยืนอยู่ห่างออกมา มองดูสถาพข้างหน้าแล้วรู้สึกสงสัย สำหรับนางแล้วพูดได้ว่านางล้วนล่วงรู้ความลึกลับต่างๆ ของเผ่าพีส่าภายหลัง ตอนที่นางพบเถิงเฟิง จู่ๆ อาการป่วยเขาก็กำเริบขึ้น เป็นการตัดความอยากรู้อยากเห็นของนางต่อเขา เมื่อพบกันอีกครั้งความปรารถนาที่จะศึกษาของนางก็เหนือกว่าทุกสิ่ง ดังนั้นความเข้าใจต่อเผ่าพีส่า จึงเป็นเรื่องที่เขาโอ้อวดและไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้
“นี่คือศาสตร์ลับของท่านหรือ”
เถิงอวิ๋นชี้ให้นางไปยืนที่มุมหนึ่ง แล้ววางมือสองข้างลงบนไหล่ถังเวย พูดปลอบว่า
“ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างล้วนผ่านไปแล้ว เวลานี้เจ้าแค่ค้นหารายละเอียดในนั้น ส่วนที่เจ้ารู้สึกว่าทุกข์ทรมานที่สุด เป็นส่วนที่รู้สึกว่าจะหลุดออกจากร่าง”