ขณะที่เย่เทียนและหลู่อี้เจอกันนั้น ตู้เคอหลินก็ได้กลับมายังที่ส่วนตัวของเขาบนเกาะนกนางนวล แม้ว่าจะผ่านมาระยะหนึ่งแล้วแต่สีหน้าของเขาก็ยังคงซีดเผือดอยู่
บนเกาะนกนางนวลแห่งนี้ไม่เคยมีใครทำให้เขาต้องเสียหน้า ใครๆก็ต่างพากันเรียกคุณชายตู้กันอย่างเคารพสรรเสริญ？
อย่างไรก็ตามในวันนี้ได้มีชายที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าปรากฏตัวและกล้ามาหักหน้าเขา หากไม่นำศักดิ์ศรีนี้กลับมาแล้วเขาจะมีหน้าอยู่บนเกาะนกนางนวลได้อย่างไร？
“คุณชายตู้ ทำไมสีหน้าถึงดูไม่ได้เช่นนี้？คงไม่ได้ไม่สบายหรอกใช่ไหม？”
ชายหยาบกร้านร่างใหญ่รวมตัวกันเล่นโป๊กเกอร์อยู่ เมื่อสังเกตเห็นตู้เคอหลินเพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นจึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ป่วยแม่มึงน่ะสิ！”
ตู้เคอหลินยังคงหงุดหงิดเป็นอย่างมาก จะไปอารมณ์ดีได้อย่างไรกัน เขาสบถคำพูดหยาบคายกลับไป
“คุณชายตู้ คุณไม่ได้ไปประมูลหรอกเหรอครับ？มีใครทำอะไรให้คุณต้องขุ่นเคืองใจงั้นเหรอ？พวกเราจะไปตัดตอนมันเดี๋ยวนี้！”
ชายหยาบกร้านสองสามคนที่นั่งเล่นไพ่อยู่ตระหนักถึงสิ่งนี้ดี พวกเขาต่างมองหน้ากันพร้อมกับวางไพ่ลงและคำรามร้องออกมาอย่างผีห่าซาตาน
“ไม่รู้ว่าเป็นพวกอันธพาลจากไหนก็ไม่รู้ถึงได้มากล้าแย่งการประมูลกับฉัน สร้อยคอเส้นเดียวแต่กลับประมูลไปตั้งหนึ่งร้อยสามสิบล้าน น่าโมโหจริงๆ”
“แถมยังมีเสี้ยงเหวินหมารับใช้ตัวนั้นอีกที่กล้าลำเอียงไอ้เด็กเวรนั่น จงใจใช้หลู่อี้มากดดันฉัน ปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ！”
ตู้เคอหลินถือโอกาสหยิบแอลกอฮอล์ออกมาหนึ่งขวดและกระดกลงท้องไปหลายอึกก่อนที่จะกัดฟันค่อนแคะออกมา
“นี่……..”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ชายหยาบกร้านร่างใหญ่ที่กำลังโห่ร้องอยู่ก็ถึงกับต้องปิดปาก
แม้ว่าพวกเขาจะเชื่อฟังคำสั่งของตู้เคอหลินแต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนบ้า แม้ว่าจะจัดการเอาเถ้าแก่ใหญ่อย่างหลู่อี้ออกไปได้และไปปะทะกับอีกฝ่ายที่ยอมควักเงินถึงหนึ่งร้อยสามสิบล้าน ต่อให้เป็นสมองหมูก็คงรู้ดีว่ามันคงเป็นเรื่องใหญ่มากเป็นแน่
หากต้องการจัดการเก็บกวาดคนรุ่นที่สองเช่นนี้ หากอีกฝ่ายทำให้เป็นเรื่องใหญ่และมาสอบสวนก็คงหนีไม่พ้นตู้เคอหลินอยู่ดี แล้วพวกเขาจะหนีพ้นเหรอ？
“คุณชายตู้ ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องที่งานประมูล เดิมทีคนที่เสนอราคาสูงก็ต้องเป็นคนที่ได้อยู่แล้ว พวกเรา….. ”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ชายหยาบกร้านร่างกำยำก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองกัน จากนั้นก็มีคนลุกยืนขึ้นมาในทันใด
“พวกนายหมายความว่ายังไง？！”
“พวกแกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ ทุกๆวันกินของของฉัน ใช้ของของฉันแล้วพอตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องการใช้งานกลับมาทำตัวขี้ขลาดแบบนี้น่ะเหรอ？！”
“คุณชายตู้ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ความหมายของพวกเราคือ…..”
เมื่อเห็นตู้เคอหลินที่ดูโกรธ ชายหยาบกร้านร่างใหญ่หลายคนต่างก็พากันตื่นตระหนกและพยายามอธิบายออกไป
“ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรกับฉัน หรือว่าพวกแกไม่เคยได้ยินประโยคที่ว่าอธิบายเพื่ออำพรางอย่างนั้นเหรอ？”
น่าเสียดายที่ตู้เคอหลินไม่ยินยอมที่จะฟังพวกเขาพูดแต่อย่างใด เขาพูดด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยมว่า “อย่ามาโทษว่าฉันพูดจาน่าเกลียด ฉันเสียเงินไปมากเพื่อเลี้ยงดูพวกแก หากฉันเอาศักดิ์ศรีนี้กลับคืนมาไม่ได้ พวกแกก็เตรียมตัวสำรอกเอาเงินฉันออกมาได้เลย！”
“นี่……”
ชายหยาบกร้านร่างใหญ่ไม่กี่คนยิ้มออกมาอย่างขมขืื่นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา “คุณชายตู้ วางใจได้เลยครับ เราจะเรียกประชุมทีมและเอาคืนให้คุณให้ได้！”
ขณะเดียวกัน เย่เทียนก็ได้ลาหลู่อี้และกลับไปที่โรงแรมที่พักอยู่
เมื่อเห็นว่าเขากลับมาอย่างปลอดภัย เฉินหวั่นชิงที่ใจเป็นกังวลก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ระหว่างทางกลับ เจ๊หยกกับเซ่อันก็ได้พูดให้เธอฟังถึงความใจแคบของตู้เคอหลินหรือแม้แต่การยกตัวอย่างออกมาหลายอัน
หลังจากรู้พฤติกรรมแย่ๆของตู้เคอหลินแล้ว เฉินหวั่นชิงก็อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลเย่เทียน
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเย่เทียนต่อสู้ได้ แต่ก็มีสำนวนที่พูดไว้ อย่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนไม่ดีอย่างตู้เคอหลินจะไปทำเรื่องอะไร
“เย่เทียน เช่นนั้นเราควรกลับกันก่อนกำหนดดีไหม？”
เฉินหวั่นชิงแนะนำเย่เทียนอย่างเป็นกังวล
เย่เทียนยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ทำไมต้องกลับก่อน？ยังถ่ายรูปแต่งงานไม่เสร็จเลยนะ！”
“นายยังจะมาถามฉันอีกเหรอ？”
เฉินหวั่นชิงขดริมฝีปากอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ฉันได้ยินเซ่อันกัยเจ๊หยกพูดมา ตู้เคอหลินเป็นเศรษฐีรุ่นที่สองที่ถูกเลี้ยงมาจนนิสัยเสีย นายดันไปหักหน้าเขาที่การประมูลก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่”
“ฉันรู้ว่านายไม่กลัวแต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นเกาะนกนางนวล เป็นอาณาเขตของเขา พวกเราก็ควรจะระวังตัวเสียหน่อย！”
“เธอนี่นะ！”
เย่เทียนหัวเราะออกมาอย่างโง่เขลาพร้อมกับก้าวไปสองสามก้าวและจับข้อมือเรียวขาวของเฉินหวั่นชิง เขามองไปที่เฉินหวั่นชิงอย่างจริงใจ “หรือว่าเธอไม่รู้ความสามารถของผู้ชายของเธองั้นเหรอ？วางใจเถอะ มีฉันอยู่ทั้งคน ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“แต่ว่า…….”
แม้ว่าจะพูดเช่นนี้แต่เฉินหวั่นชิงก็ยังคงเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย
“พวกเราก็ทำตามแผนกำหนดที่วางเอาไว้นั่นแหละ รอถ่ายรูปแต่งงานเสร็จแล้วค่อยไป”
ไม่ทันรอให้เฉินหวั่นชิงพูดจบ เย่เทียนก็ได้ส่ายหัวขัดจังหวะพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “เธออย่าคิดมากไปเลย ตู้เคอหลินไม่สามารถสร้างปัญหาอะไรได้หรอก”
เมื่อมองดูท่าทางที่ดูมั่นใจของเย่เทียนที่ดูเหมือนมีวิธีจัดการกับเรื่องนี้จริงๆ เฉินหวั่นชิงจึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
ยังไงซะตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เย่เทียนก็ไม่เคยทำอะไรให้เธอผิดหวังและไม่เคยทำให้เธอต้องรู้สึกไม่ปลอดภัยแต่อย่างใด
ในอีกห้องหนึ่งของโรงแรม เจ๊หยกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ได้ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียกชุ่มพร้อมกับเดินไปที่ด้านข้างของเซ่อัน
“หากเย่เทียนกับเฉินหวั่นชิงไม่ยอมไปและขอถ่ายรูปแต่งงานตามแผนเดิมที่วางไว้ นายจะทำอย่างไร？ ”
เจ๊หยกนั่งลงพร้อมกับถามเซ่อันอย่างสงสัย
สำหรับปัญหานี้ เซ่อันเองก็สับสนอยู่พักหนึ่งแต่ก็ยังไม่สามารถตัดสินใจได้อยู่ดี
หากไม่ไป ก็เป็นไปได้เป็นอย่างมากว่าคงต้องแหลกกันไปข้าง แต่หากเลือกที่จะจากไปก็จะพลาดการแสดงดีๆอย่างไม่ต้องสงสัย
“นายคิดว่าหากเย่เทียนกับตู้เคอหลินเปรียบเทียบกัน ใครจะชนะและใครจะแพ้？”
เซ่อันที่เลือกไม่ได้ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกับหันไปสบตาเจ๊หยก
“ยังต้องถามด้วยเหรอ？”
เจ๊หยกส่ายหัวและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ถึงแม้ว่าเย่เทียนจะไม่ธรรมดาแต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะยิ้มได้ถึงตอนสุดท้ายหรอกนะ！”
นี่ไม่ใช่เพียงแนวคิดของเจ๊หยกแต่เป็นแนวคิดของคนส่วนใหญ่ที่เข้าใจทั้งสองฝ่าย
ท้ายที่สุด ตู้เคอหลินก็เป็นถึงคุณชายใหญ่ของตู้ซื่อกรุ๊ปแห่งเมืองจินแถมยังมีรากฐานของตัวเองบนเกาะนกนางนวลแห่งนี้อีก หากเอามาเทียบกับเย่เทียนที่เป็นคนนอกแล้วก็คงมีโอกาสชนะมากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
“เป็นไปได้ไหมที่เย่เทียนจะไม่มีทางเอาชนะได้เลย？”
เซ่อันถามออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก
“หากอยู่ที่อื่นล่ะก็ฉันเชื่อว่าเย่เทียนจะสามารถระเบิดลูกชายผู้มีเงินทองอย่างตู้เคอหลินกระเด็นไปได้ แต่หากอยู่บนเกาะนกนางนวลแห่งนี้ ฉันไม่คิดว่าเย่เทียนจะเอาชนะได้เลย”
เจ๊หยกกล่าวอย่างหนักแน่น “ตู้เคอหลินใช้เวลาสองสามปีคลุกคลีบนเกาะนกนางนวลเลยนะ ทุกวันนี้ไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวเล่นหรือแม่แต่คนท้องถิ่นบนเกาะนกนางนวล ไม่ว่าใครก็ตามหากไปทำให้คนของตู้เคอหลินขุ่นเคืองใจล่ะก็มักจะมีจุดจบที่ไม่ดีทั้งนั้นแหละ！