แม้ถังซีจะยังคงสงสัยว่าวันนี้เป็นวันเกิดใคร แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม เพียงแต่ลุกขึ้นยืนต้อนรับคนตระกูลหยาง “สวัสดีค่ะคุณตา สวัสดีค่ะคุณลุง สวัสดีค่ะคุณป้า สวัสดีค่ะญาติผู้พี่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พี่สี่ พี่ห้า”
หยางมู่คุนรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยที่ถังซีทักทายเขาอย่างเป็นทางการ เขายิ้มให้ก่อนจะส่งของขวัญวันเกิดที่เตรียมมาให้เธอ “รับไปสิ น้องเล็ก นี่เป็นของขวัญจากพี่ แกะสลักเองกับมือเลยนะ ห้ามบอกว่าเธอไม่ชอบ”
ถังซีกะพริบตาปริบๆ หันไปมองคนอื่นๆ รอบตัว ก็เห็นว่าทุกคนกำลังมองเธออยู่ด้วยรอยยิ้ม เธอยกมือชี้ที่ปลายจมูกตนเอง ถามอย่างประหลาดใจ “วันเกิดหนูเหรอคะ”
หยางจิ้งเสียนเดาว่าถังซีคงมัวยุ่งอยู่กับงานจนลืมวันเกิดตัวเอง เธอเดินเข้ามาโอบไหล่ถังซี แล้วหลิ่วตาให้ “ก็วันนี้วันเกิดหนูไงจ๊ะ ลืมเหรอ”
คนอื่นๆ พยักหน้าให้ถังซี หลินหรูเดินเข้ามาหาถังซีอีกคน จับมือเธอไว้ แล้วถอนหายใจ “แม่ขอโทษนะจ๊ะ นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ได้ฉลองวันเกิดกับหนู”
เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่เธอหลงไปรักใคร่เอ็นดูลูกสาวศัตรูราวกับเป็นลูกตัวเอง แต่กลับทิ้งลูกสาวแท้ๆ ให้ทนทุกข์อยู่บนภูเขาอันห่างไกล ความรู้สึกผิดก็ท่วมท้นขึ้นในหัวใจ
ถังซีสังเกตเห็นความรู้สึกผิดในดวงตาหลินหรู เธอส่ายศีรษะพร้อมกับยิ้มให้มารดา “หนูคงจะมัวยุ่งอยู่กับเรื่องโน้นเรื่องนี้มากเกินไปในช่วงหลายวันมานี้ค่ะ จนลืมวันเกิดตัวเอง”
“น้องเล็กของพี่ สุขสันต์วันเกิดนะ” หยางมู่หวาส่งกล่องเล็กๆ ให้ถังซี “นี่จ้ะ ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเธอ”
ถังซีรับของขวัญมาด้วยความยินดี “ขอบคุณค่ะ พี่ใหญ่”
หยางมู่หวายิ้มให้เธอ ขณะนั้นเองหยางมู่เฟิงก็เดินเข้ามาหา เขาตรงมาจากที่ทำงานจึงยังคงสวมเครื่องแบบทหาร เขาส่งเหรียญตราเหรียญหนึ่งให้ถังซี “ขอโทษนะ พี่ไม่มีเวลาหาของขวัญ พี่ได้เหรียญตรานี้มาจากภารกิจครั้งหลังสุด อยากมอบให้เธอเป็นของขวัญ หวังว่าเธอคงไม่รังเกียจ”
ถังซีรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับของขวัญชิ้นนี้ เธอรับมาด้วยความปลาบปลื้มใจ “ขอบคุณค่ะ พี่รอง”
หยางมู่เฟิงหัวเราะ “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรในอนาคต โทรหาพี่ได้เลยนะ ไม่ต้องลังเล”
ถังซีพยักหน้ารับพร้อมด้วยรอยยิ้ม ต่อไปก็ถึงคราวของหยางมู่ฉิงบ้าง เขาหยิบไข่มุกเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “พี่เจอไข่มุกเม็ดนี้ในทะเลตอนไปดำน้ำ ขอมอบให้เธอเป็นของขวัญ สุขสันต์วันเกิดนะน้องเล็ก”
ถังซีรู้สึกซาบซึ้งใจมาก “ขอบคุณค่ะ พี่สาม”
หยางมู่ฉิงยิ้มเขินๆ “ไม่เป็นไร พี่ดีใจที่เธอชอบ”
ถังซีรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริงๆ ที่ทุกคนเตรียมของขวัญวันเกิดมามอบให้เธอ พวกเขาช่างน่ารักเหลือเกิน! เธอไม่เคยได้รับของขวัญแสนพิเศษแบบนี้มาก่อนเลย สมัยยังเป็นถังซี ของขวัญที่เธอได้รับมักเป็นของหรูหราราคาแพง บรรดาแบรนด์เนมต่างส่งสินค้าของตนมาให้เธอเป็นของขวัญวันเกิด ส่วนพวกหุ้นส่วนธุรกิจก็ซื้อของแพงๆ ที่พวกเขาคิดว่าเธอจะชอบมาให้…
เธอไม่เคยได้รับของขวัญที่มีความหมายเช่นของที่ได้รับในวันนี้มาก่อนเลย
หยางมู่ซิงรู้สึกดีใจที่ถังซีชอบของขวัญที่พี่ๆ เตรียมมามอบให้ เธอมองถังซีด้วยรอยยิ้ม
“ดูนี่สิ ชุดที่พี่สวมมานี่ เป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับน้องเล็กเลย จริงไหม”
ถังซีพิจารณาดูหยางมู่ซิง เห็นว่าเธอสวมชุดของเดอะควีน เธอพยักหน้าแล้วยิ้มด้วยความดีใจ “ใช่เลยค่ะ”
หยางมู่ซิงยิ้ม หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ “ฮ่า ฮ่า พี่ล้อเล่นจ้ะ นี่ต่างหากของขวัญที่พี่เตรียมมาให้เธอ ชุดกระโปรงแสนสวย สุขสันต์วันกลับชาติมาเกิดใหม่นะจ๊ะ”
ถังซีชะงัก หยางมู่ซิงยิ้ม ถามว่า “เธอว่าพี่พูดไม่ถูกเหรอ”
คนอื่นๆ ต่างนิ่งอึ้งไป เซียวจิ่งได้สติเร็วกว่าทุกคน รีบกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง “ใช่แล้ว มู่ซิงพูดถูกต้อง ลูกเป็ดขี้เหร่ตัวเดิมได้ตายไปแล้ว วันนี้มีเพียงเซียวโหรวคนใหม่ แต่เธอใช้คำผิดไปหน่อยนะ ควรจะใช้คำว่าสุขสันต์วันเกิดกับชีวิตใหม่ ไม่ใช่กลับชาติมาเกิดใหม่”
“ก็ได้ ก็ได้ ฉันพูดผิดเอง” หยางมู่ซิงมองถังซีด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ น้องเล็กของพี่ สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ห้า”
“อย่าเรียกแบบนี้ ฟังดูประหลาดพิกล เรียกว่าพี่มู่ซิงดีกว่า” หยางมู่ซิงขยิบตาให้ถังซี
ถังซีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของหยางมู่ซิงมาสะกิดใจ เธอก็คงลืมนึกถึงเรื่องวันเกิดของตัวเองไปแล้ว ควรจะเป็นวันไหนนะ วันที่เธอกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ หรือวันเกิดเซียวโหรว หรือวันเกิดถังซี
โอย ช่างเลือกยากเหลือเกิน คืนนี้เธอจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเฉียวเหลียง
“เอาล่ะ ไปทานอาหารกันดีกว่า” หยางจิ้งเสียนกล่าวขึ้น “เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด”
อีกครู่ต่อมา คนรับใช้ก็ยกอาหารมาเพิ่มอีกหนึ่งโต๊ะ หนุ่มสาวนั่งรวมกันที่โต๊ะหนึ่ง ส่วนพวกผู้ใหญ่นั่งด้วยกันอีกโต๊ะหนึ่ง ถังซีกำลังรวบรวมของขวัญจะนำไปเก็บที่ห้อง แต่หยางมู่คุนห้ามไว้ “จะรีบไปไหนล่ะ วางของขวัญไว้แถวนี้ก่อนสิ คุณพ่อคุณแม่พี่ยังไม่ได้ให้ของขวัญเธอเลย รออีกสักครู่นะ”
ถังซีมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอถามเขาเสียงเบาว่า “คุณลุงคุณป้ามีของขวัญให้ฉันด้วยหรือคะ”
“ไม่ใช่แค่คุณพ่อคุณแม่พี่นะ เท่าที่รู้ แม้แต่คุณปู่ก็เตรียมของขวัญมาให้เธอ พวกท่านน่าจะให้เธอหลังอาหาร” หยางมู่คุนขยิบตาให้เธอ
ถังซีจ้องหน้าหยางมู่คุนอย่างพูดไม่ออก “ตกลงค่ะ… ฉันแค่คิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรที่สมควรจะได้รับของขวัญพวกนี้เลย”
“แต่เธอก็ดูมีความสุขที่ได้รับของขวัญจากพวกเรานี่ เธอไม่ชอบเหรอ” หยางมู่คุนล้อ “น้องเล็กของพี่ เธอไม่ต้องแกล้งทำเป็นมารยาทดีต่อหน้าพี่หรอกน่า รู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่”
“ใครๆ ก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ เวลาได้ของขวัญ จริงไหม” ถังซีเลิกคิ้วมองหยางมู่คุน “แต่ขอถามหน่อยสิคะ พี่สี่ ทำไมถึงแกะสลักตุ๊กตาให้ฉันล่ะ ทั้งที่ดูแล้วพี่ไม่น่าจะถนัดการแกะสลักนักนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของถังซี หยางมู่ซิงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เธอพอจะบอกได้ว่าถังซีชอบตุ๊กตาตัวนั้นมาก แม้ว่าเธอจะหัวเราะเยาะฝีมือการแกะสลักของหยางมู่คุนก็ตาม
หยางมู่คุนรู้ดีว่าเธอล้อเขาเล่น จึงแกล้งถอนหายใจ “น้องเล็กที่รัก นับตั้งแต่สมาชิกในครอบครัวพี่รู้ว่าเหยาได้รับยศนายพันโท พี่ก็กลายเป็นที่รังเกียจที่สุดในครอบครัว มีเพียงอย่างเดียวที่พี่มีความสามารถทำได้ดีกว่าคนทั่วๆ ไป ก็คือการแกะสลัก! ถ้าเธอไม่ชอบตุ๊กตาตัวนี้ พี่ก็ขอมอบตัวเองให้เธอเป็นของขวัญแทนก็แล้วกัน ดีไหม”
หางตาถังซีหรี่ลง เธอไม่คาดคิดว่าหยางมู่คุนจะหน้าไม่อายถึงเพียงนี้ “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ขอบคุณ”