ซุนเจิ้นผิงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเอาทั้งสองคนออกจากการทดสอบ หลินหลี่ปล่อยมือจากกับดักมนุษย์เจิ้งอาหรันอย่างไม่เต็มใจ เย่ฉางยักไหล่ในขณะที่เขาคิดว่ามันไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อ เขาดึงหลินหลี่ออกจากโซนทดสอบ
เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสองคน ซุนเจิ้นผิงก็ได้แต่ถอนหายใจ “ทำไมพวกนายถึงต้องเล่นเลยเถิดขนาดนี้กันนะ?”
“โอ้ ตาแก่ซุน ที่นี่เข้มงวดมากเกินไปแล้ว ในหลินไห่เราสามารถทำบ้าอะไรก็ได้” เย่ฉางเหลือบมองไปที่ศูนย์บัญชาการ ‘สถานที่แห่งนี้น่าจะสนุกกว่าวิทยาเขตที่เก้าอยู่เล็กน้อย’ หลินหลี่บุ้ยปาก “ก็ได้ ก็ได้ เราไม่ได้ไปเล่นที่ศูนย์บัญชาการของที่นี่ และจัดการผู้บัญชาการหลักซักหน่อยนี่หน่า”
“……” ซุนเจิ้นผิงนิ่งเงียบ ‘จางเฉาเฟยปกปิดข้อมูลไว้มากเท่าไหร่กัน?’
“นี่มันก็สายมากแล้ว เราจะไปหาเพื่อนๆของเราก่อน ตาแก่ซุน พี่สาวเซี่ยเซี่ย ขอบคุณสำหรับวันนี้ เราสนุกกับการละเล่นในวันนี้มาก แต่เราต้องไปแล้วล่ะ!” เย่ฉางดึงหลินหลี่ออกจากศูนย์บัญชาการ เซี่ยหยู่เอ๋อร์มองไปที่ด้านหลังพวกเขา และถอนหายใจด้วยความโล่งอก ‘ให้ตายเถอะ! ในที่สุดฉันก็รอดพ้นจากการทรมานของพวกเขา!’
“ความแข็งแกร่งของพวกเป็นอย่างไรบ้าง?” ซุนเจิ้นผิงมองดูเซี่ยหยู่เอ๋อร์ที่รู้สึกโล่งใจ
“ฉันไม่แน่ใจ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถยืนยันได้คือ ฉันพ่ายแพ้ผมขาวอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่เพียงแค่การลงมือโจมตีในพริบตา แต่ฉันยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะตอบโต้ การกระทำของเขาราบรื่น และรวดเร็ว ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ? มันเหมือนกับ… คุณรู้ว่าเขาจะโจมตีมาตรงไหน แต่คุณไม่สามารถหลบมันได้ สำหรับหลินหลี่นั้น ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่ฉันคิดว่าเขาไม่ใช่คนง่ายๆ การหลอกลวง และความเลือดเย็นไม่เพียงพอที่จะอธิบายตัวตนเขาได้ การรับรู้ของเขานั้นผิดปกติมากเกินไป” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยหยู่เอ๋อร์ก็นึกถึงความรุนแรงที่สองคนนี้ลงมือในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ซุนเจิ้นผิงขมวดคิ้ว ‘มีคนที่สามารถลงมือโจมตีเซี่ยหยู่เอ๋อร์ได้ทันทีด้วย? ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของเขาจะเทียบเท่ากับชิเซียวหยวน เขาแข็งแกร่งกว่าชิซูเอ๋อร์อยู่เล็กน้อย
เมื่อมองไปที่ภาพวาด OldWang ก็รู้สึกพึงพอใจ แต่เมื่อคิดถึงการพบปะในวันพรุ่งนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้น และยิ้มเล็กออกมาอย่างชั่วร้าย
“ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง” ทันใดนั้นกริ่งประตูดังขึ้นมา OldWang กลับมารู้สึกตัวแล้วจามออกมา จากนั้นเขาก็ส่ายหัว และเดินไปเปิดประตูด้วยความแปลกใจ เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็ไม่พบใคร
“เซอร์ไพรส์!”
OldWang ตกตะลึง เมื่อเห็นเย่ฉางและหลินหลี่โผล่ออกมา
เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสอง OldWang ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยียบ ‘พวกเขามาที่นี่ทำไมกัน? ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้เลย’ “หัวหน้าทีม, พี่ใหญ่หลี่ ทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่กันล่ะ?”
“เพื่อทำให้นายประหลาดใจยังไงล่ะ!” เย่ฉางเดินเข้าไปในบ้าน เขาถอดแว่นกันแดด และเดินไปตรงรูปวาดที่ OldWang วาดทิ้งเอาไว้ ในขณะเดียวกันหลินหลี่ก็กระโดดเข้ามาในบ้าน เขาแขวนเสื้อโค้ท แล้วหันไปมองภาพวาด “ช่างเป็นภาพวาดที่ห่วยบรม นี่ไม่ใช่ศิลปะเลยแม้แต่นิด”
OldWang กลอกตา ในขณะที่เขาจำได้ว่าหลินหลี่ก็เรียนคณะศิลปศาสตร์ด้วยเช่นกัน
“หลินหลี่พูดถูก ภาพวาดนี้ต้องได้รับการแก้ไข โดยปกติแล้วผู้หญิงในภาพศิลปะเหล่านั้นจะไม่สวมเสื้อผ้า ต้องเป็นเช่นนั้นถึงจะแสดงความงามดั้งเดิมออกมาได้” เย่ฉางแสดงความคิดเห็นอย่างมืออาชีพ ในขณะที่จับคางของเขา
“ใช่แล้ว นอกจากนี้มันจะต้องสมจริงมากกว่านี้ขึ้นไปอีก นายรู้ไหมสาวๆก็มีขนขาเหมือนกัน ในวันนั้นฉันเห็นซงซินใช้วิธีการที่ชั่วร้ายในการกำจัดขนที่ขาในแบบที่ฉันไม่รู้” ความรู้สึกไม่ดีของ OldWang เริ่มรุนแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่หลินหลี่พูด “อืม แต่อย่างนี้ก็ดูดีไปอีกแบบ ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องทำการเปลี่ยนแปลง”
“ไม่ได้! เราต้องใช้ทุกสิ่งที่เรารู้ เมื่อนายทำการวาดภาพหญิงสาว! เราไม่สามารถลงมือทำอย่างลวกๆได้! แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ภาพวาด แต่เราต้องแสดงให้เธอเห็นถึงความพยายาม และความคิดสร้างสรรค์ของนาย!” เย่ฉางตะโกนออกมา
“ใช่แล้ว! LittleJade อยากเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ! ไม่ต้องกังวลไป OldWang เราจะช่วยนายแก้ไขภาพวาดเอง!” เมื่อพูดจบ หลินหลี่ก็จับดินสอ และเย่ฉางก็เริ่มลงมือช่วย
OldWang รีบเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าภาพวาด และพยายามปกป้องมัน จากนั้นเย่ฉางก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “นายจะหลีกทางหรือเลือกที่จะถูกแก้ผ้าแขวนไว้ที่หน้าต่าง เลือกมาซะ!”
หลินหลี่แสยะยิ้ม เมื่อรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนนี้สามารถทำอะไรได้ทุกอย่าง OldWang ก็ได้แต่กลืนน้ำลาย และก้าวถอยออกไปด้านข้าง เขายืนอยู่ข้างหน้าต่าง และจ้องมองด้านนอกอย่างซึมเศร้า ‘ฉันควรจะนิ่งเงียบ เมื่อฉันต้องพบกับเพื่อนในการออนไลน์ครั้งต่อไป ฮือ ฮือ’
เมื่อจ้องมองไปที่ภาพวาด หลินหลี่ก็ปิดตาของเขาลงอย่างช้าๆ “อ่า!! พี่ใหญ่ขาว ผมรู้สึกว่าความคิดสร้างสรรค์ของผมเอ่อล้นออกมาแล้ว!”
“ฉันก็เหมือนกัน! หลินหลี่ ฉันจะช่วยเธอถอดเสื้อผ้า และนายจะเป็นคนจัดแต่งทรงผม” ดวงตาของเย่ฉางส่องประกายออกมา
พวกเขาทั้งสองเริ่มกวัดแกว่งดินสอ ราวกับกำลังต่อสู้กับบอสในเกม
“หน้าอกของ Little Jade ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น! ลดขนาดลงมาหนึ่งไซส์!”
“ผู้หญิงก็น่าจะมีเคราด้วย! แต่ก็ไม่ควรหนามากเกินไป!”
“ก้นซ้ายของ Little Jade เล็กกว่าก้นขวาอยู่เล็กน้อย!”
“ขนหน้าแข้ง! ขนหน้าแข้ง!”
“กรามของ Little Jade ไม่แหลมขนาดนั้น!”
“พี่ใหญ่ขาว! ผมไม่รู้จะวาดขนในที่ลับอย่างไรดี!”
“ง่ายมาก! แค่วาดใบไม้สักใบเพื่อปกปิดเอาไว้ก็พอ! และต้องมีความเป็นธรรมชาติอยู่ในนั้นด้วย!”
“สมกับเป็นพี่ใหญ่ขาว! ทำไมผมถึงคิดไม่ออกนะ! ใบไม้เล็กๆ~ ใบไม้เล็กๆน้อยๆ~”
“พี่ใหญ่ขาว! ทำไมพี่ตัดมือของ Little Jade ออกกัน?”
“นี่เรียกว่าความงามแห่งความไม่สมบูรณ์! มันเหมือนกับเทพีวีนัส! บ้าเอ๊ย! นายไม่เคยเรียนศิลปะงั้นเหรอ?”
“โอ้ จริงด้วย! ผมลืมไปเลย เนื่องจากมือถูกตัดออกไป ดังนั้นควรจะมีเลือดที่ไหลออกมาด้วยใช่ไหม?”
“ถูกต้อง วาดฉากที่เลือดสาดออกมาจากเส้นเลือดทุกเส้น”
“พี่ใหญ่ขาว ทำไมเราไม่ตัดขาเธอด้วยล่ะ? ในกรณีนี้ความงามของความไม่สมบูรณ์จะโดดเด่นมากยิ่งขึ้น!”
…
“โอ้ เป็นความคิดที่ดี ความคิดที่ดี ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะยืนได้อย่างไรในความสูงเช่นนี้?”
“เลือดไหลสาดกระจายลงไปด้านล่าง เหมือนมีเปลวไฟปะทุอยู่ใต้จรวด”
“ไม่เลว หลินหลี่ ดูเหมือนนายจะไม่ได้เรียนรู้ไปอย่างเปล่าประโยชน์”
เมื่อมองไปยังภาพวาดที่ถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์ จิตใจของ OldWang ก็พังทลายลง เขาไม่สามารถแม้แต่จะมองดูสิ่งที่พวกเขากำลังวาดได้อีกต่อไป แค่เพียงคำพูดของทั้งสองก็ทำให้เขาขนลุกแล้ว ‘ให้ตายเถอะ! พวกนายแน่ใจหรือว่านี่ไม่ใช่ภัยคุกคามจากความตายที่เรามอบให้เธอ?!’
พวกเขาทั้งสองค่อยๆหยุดวาด และหลินหลี่ก็เช็ดเหงื่อของเขาออก “ในที่สุดมันก็เสร็จซักที สมบูรณ์แบบมาก!”
“มหัศจรรย์อย่างสมบูรณ์” เย่ฉางเห็นเคราที่บางเบา ขนหน้าแข้ง และกระแสเลือดสี่สายที่ระเบิดกลางอากาศ เขารู้สึกราวกับว่ารูปของ Little Jade ถูกวาดขึ้นโดยปีกัสโซ เขาอดชื่นชมทักษะการวาดของเขา และหลินหลี่ออกมาไม่ได้ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโศกเศร้า “ทำไมฉันถึงไม่ลงทะเบียนเรียนศิลปะกันนะ นี่ช่างเป็นความสูญเสียที่ใหญ่หลวงจริงๆ เฮ้อ~”
“ใช่แล้ว!” หลินหลี่รู้สึกพึงพอใจกับภาพวาดแปลกๆที่อยู่ด้านหน้าของเขา Little Jade ที่น่าขนลุก แต่คือความ ‘จริง’ จากนั้นเขาก็ถาม “พี่ใหญ่ขาว พี่คิดว่าเราควรจะตั้งชื่อภาพวาดนี้ว่าอย่างไรดี?”
เย่ฉางกอดอกมองภาพวาด และครุ่นคิด เขาค่อยๆเงยหัวขึ้น ในขณะที่จมลงไปในความคิดของเขา ทันใดนั้นเขาก็ปรบมือออกมา “Little Jade ที่สวยงามแต่ไม่สมบูรณ์ ผู้ซึ่งกำลังรอให้เลือดของเธอหยุดไหล”
“ฮี่ ฮี่! พี่ใหญ่ขาวยังคงยอดเยี่ยมเหมือนเดิม! ชื่อนี้มีสไตล์มาก มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของปรัชญา!” หลินหลี่พยักหน้าราวกับว่าเขาเป็นปรมาจารย์
OldWang นึกถึงภาพวาดเมื่อ 30 นาทีที่แล้ว เขากำลังร้องไห้อยู่ข้างใน ‘พรุ่งนี้แล้ว… ฮือ ฮือ ทำไมฉันถึงโง่มากที่พูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าพวกเขา?! ฮือ ฮือ’
แต่เขาไม่ทราบว่าในอีกหนึ่งปีต่อมา ภาพวาดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสมบัติของงานศิลป์ ทุกคนที่เรียนรู้เกี่ยวกับศิลปะจะต้องศึกษา และเข้าใจรูปแบบการวาดภาพที่ทันสมัยภาพนี้