“เย่เทียน？”
เมื่อมองเย่เทียนที่อยู่ใกล้กับจี้เยียนหรัน สีหน้าของผางอานคางก็มืดมนลงในทันใดพร้อมกับพูดอย่างเยาะเย้ย “นายเป็นตัวแทนที่ไร้ประโยชน์ของเมืองเจียนหนันที่ถูกจัดส่งมาเหรอ？”
“ตัวแทนที่ไร้ประโยชน์？”
เย่เทียนตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะคืนสติกลับมา เขาไม่ได้โกรธแต่กลับยิ้มและพยักหน้า “ปากอยู่บนตัวของนาย นายจะพูดแบบนั้นฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้”
เมื่อผางอานคางได้ยินคำตอบของเย่เทียน การดูถูกในสายตาของเขากลับรุนแรงกว่าเดิม เขาเยาะเย้ยอีกฝ่ายขนาดนี้แต่กลับไม่โกรธเลยงั้นเหรอ？คงเป็นพวกขี้ขลาดตาขาวสินะ？
“เจ้าหนู ฉันขอโน้มน้าวนายเลยว่าทางที่ดีมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นซะ！”
“ยังไงซะนายก็ไม่ได้มาจากกองทัพของเรา ดังนั้นมันคงไม่เสียหน้าหากถอยไปตั้งแต่ตอนนี้！”
“ไม่เช่นนั้นเกรงว่านายจะใช้ชีวิตอย่างไม่สงบสุขที่เมืองเจียงหนันอีกต่อไป！”
ไม่พูดคงไม่ได้ว่าคำพูดของผางอานคางนั้นช่างดูจองหองเสียจริง
แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล อย่างน้อยเขาก็แน่ใจว่าเขามีความสามารถที่จะทำให้เย่เทียนใช้ชีวิตอย่างลำบากได้ช่วงหนึ่งเลยล่ะ！การทำให้คนนอกต้องล่าถอยออกไปก็ง่ายเหมือนกับการเล่นอย่างไงอย่างงั้น
“จิ๊จิ๊ ถ้าเป็นเช่นที่นายพูด งั้นตอนนี้ฉันก็ควรที่จะหันหลังกลับไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเลใช่หรือไม่？”
เมื่อเย่เทียนได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกขบขันแต่ใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นกลัว
“ฮ่าฮ่า！ไม่ผิด！ตอนนี้นายควรไสหัวกลับไปอย่างเศร้าหมองซะ！”
ผางอานคางมองเย่เทียนอย่างเย็นชา ไม่ได้มีเขาในสายตาแแม้แต่น้อย
ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนนั้นหรี่ลงเล็กน้อย เขาแค่เดินมาและทักทายแต่กลับโดนอีกฝ่ายไล่ให้กลับไปเสียนี่ เสือที่ไม่แสดงบารมีก็กลายเป็นแมวไปเลยงั้นสิ？
“ไสหัวไป？ต้องขอโทษจริงๆ ในพจนานุกรมของฉันไม่มีคำคำนี้อยู่！”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุมปากของเย่เทียนก็ได้ยิ้มออกมาอย่างขี้เล่น “ไม่อย่างนั้นนายสาธิตให้ฉันดูก่อนสิ？”
“สาธิต？นี่แม่มึงล้อเล่นใช่ป่ะ？”
ทันใดนั้นผางอานคางก็โกรธจัด เขาโบกมือออกโดยไม่คิดอะไร
เห็นเพียงแค่ชายร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับพูดทำความเคารพผางอานคาง “หัวหน้าผาง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？”
ผางอานคางชี้ไปที่เย่เทียนและพูดเยาะเย้ยว่า “ฉันมองไอ้หนูนี่แล้วอารมณ์เสียจริงๆ จับมันซะ！”
ทันใดนั้นชายร่างกำยำทั้งสองคนก็เข้าใจกัน สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เย่เทียนอย่างไร้ความปรานี
“เฮ้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนพวกนายนะ พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย！”
เย่เทียนสังเกตเห็นคนสองนี้มานานแล้ว เมื่อมองดูรูปลักษณ์อันทรงพลังของพวกเขาแล้วก็ดูออกเลยว่าคเป็นผู้ฝึกสอนเป็นแน่ แต่ทำไมเขาต้องสนใจด้วยล่ะ？
อย่างไรก็ตาม การเตือนด้วยเจตนาที่ดีของเขากลับทำให้ชายร่างกำยำทั้งสองคนตกตะลึงและตอบสนองในทันที ดวงตาจ้องเขม็งราวกับว่าจะพ่นไฟออกมาได้
ทั้งคู่มาจากหน่วยรบพิเศษแต่ตอนนี้กลับมาถูกไอ้เด็กเหลือขอนี่ดูถูก นี่เป็นสิ่งที่ทนไม่ได้！
“ไอ้เด็กเหลือขอ แกนี่หยิ่งใช้ได้เลย！”
เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับพูดเยาะเย้ยว่า “หยิ่ง？พวกนายหยิ่งยโสกว่านี่？”
สามคนที่มากับเซวหมานจื่อไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดไม่กี่คำจะทำให้ทั้งสองฝ่ายนั้นดูเหมือนจะสู้กันจริงๆ
จี้เยียนหรันที่ได้สติก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วพร้อมกับห้ามเย่เทียนเอาไว้ หล่อนพูดกับเย่เทียนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ผางอานคาง นายทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม！”
“เยียนหรัน หล่อนอย่าโกรธสิ！ฉันก็แค่อยากเห็นความสามารถของเขาก็เท่านั้นเอง จะได้ไม่ต้องไปอับอายขายขี้หน้าตอนคัดเลือกสมาชิกไง！”
ผางอานคางยิ้มแต่ไม่ได้โบกมือเรียกชายร่างกำยำสองคนนั้นให้กลับมา
“เยียนหรัน หล่อนก็ใช่ว่าไม่รู้จักฝีมือของเย่เทียน ให้เขาสั่งสอนผางอานคางหน่อยก็ดี”
จี้เยียนหรันเองตระหนักถึงสิ่งนี้ดี คิ้วของหล่อนขมวดลงลึกกว่าเดิมและอยากจะพูดอะไรต่อแต่กลับถูกหยุนเหมิงหยานยื่นมือออกมาคว้าแขนของหล่อนไว้
ด้วยท่าทางที่หยิ่งยโสของผางอานคาง เธอเองก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก หากไม่ได้กลัวล่ะก็เธอคงตบหน้าไปสักฉาดตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
“แต่…..”
เมื่อเห็นเย่เทียนกับผางอานคางสองคนนี้ทะเลาะกัน เธอจึงมีความสุขอย่างไม่ต้องสงสัย
“แต่…..”
จี้เยียนหรันขมวดคิ้วแน่กว่าเดิม หล่อนจะไปเต็มใจให้เย่เทียนรู้สึกไม่ยุติธรรมได้ยังไงกัน หล่อนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
“เยียนหรัน ไม่มีอะไรหรอก ก็เป็นแค่พวกตัวกระจ้อย สู้อะไรฉันไม่ได้หรอก！”
แต่ยังไม่ทันที่จี้เยียนหรันจะพูดอะไรออกมา เย่เทียนก็ได้เอื้อมมือตบไปที่ไหล่ของหล่อน
“งั้น….ก็ได้！แต่อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ล่ะ ในกองทัพ ผางอานคางถือว่ามีบทบาทอยู่นะ”
เมื่อจี้เยียนหรันได้ยินเช่นนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หล่อนรู้ดีว่าเมื่อเย่เทียนได้ตัดสินใจแล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้ง่าย
เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้”
หลังจากได้รับคำตอบที่แน่นอนแล้ว จี้เยียนหรันก็ได้ก้าวออกไปด้านข้างสองก้าวและยอมถอยให้ชั่วคราว
สำหรับหยุนเหมิงหยาน เธอรู้สึกตื่นเต้นเมื่อคิดอยากเห็นหมาสองตัวอย่างเย่เทียนและผางอานคางจะกัดกัน นี่เป็นสิ่งที่เธออยากดูมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
แน่นอนว่านี่เป็นความคิดที่อยู่ภายในใจ เธอไม่ได้โง่ที่จะแสดงมันออกมาและรีบดึงจี้เยียนหรันให้ห่างออกมาเพื่อป้องกันอุบัติเหตุจากอันตรายที่จะเกิดขึ้น
“ยืนบื้ออะไรอยู่！ไปจับมันมาสิ！เกิดเรื่องอะไรฉันรับผิดชอบเอง！”
เมื่อเห็นจี้เยียนหรันปกป้องเย่เทียน อกของผางอานคางก็สุมไฟความโกรธเอาไว้จนเต็มเปี่ยมแต่ตอนนี้เย่เทียนเป็นคนเริ่มยืนออกมาเองแล้วจะไปลังเลอะไรอีกล่ะ
ชายร่างกำยำทั้งสองก็โกรธเช่นเดียวกัน เมื่อได้รับหลักประกันจากผางอานคางจึงไม่ได้ลังเลอะไรอีกต่อไป พวกเขาวิ่งเข้าหาเย่เทียนราวกับหมาป่าและเสือที่โหดร้าย
“พวกนายหาเรื่องกันเองนะ อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน！”
มุมปากของเย่เทียนเกิดรอยยิ้มที่ขี้เล่นขึ้น เมื่อดวงตาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพุ่งเข้ามา เขาไม่ได้ถอยหลังแต่กลับพุ่งเข้าหาแทน！
“เอ๊ะ？ไม่คิดว่านายจะทำอะไรเก่งหรอกนะ！”
เพียงแค่เมื่อเย่เทียนชกหมัดออกไปแต่กลับชกไม่โดนอีกฝ่าย สิ่งนี้ทำให้เขาประหลาดใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไอ้เด็กเหลือขอ นายรอพาดหัวข่าวพรุ่งนี้ได้เลย！”
ชายร่างกำยำหัวเราะอย่างโหดร้ายก่อนจะยกเท้ากวาดไปทางท่อนล่างของเย่เทียน
ขณะเดียวกัน ชายร่างกำยำอีกคนก็ได้วิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วและร่วมมือกันโจมตีเย่เทียนจากด้านซ้ายขวาและบนล่าง
เมื่อเห็นพฤติกรรมของทั้งสอง เย่เทียนจึงได้หรี่ตาลงเล็กน้อย แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้รับการฝึกฝนแต่ก็คงไม่ใช่คนธรรมดา หากร่วมมือกันคงจัดการชายร่างกำยำได้หลายสิบคนอย่างไม่มีปัญหา
แน่นอนว่าเย่เทียนไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งต่อให้จะร่วมมือกันก็ไร้ประโยชน์！
เย่เทียนวางเท้าหันกลับมาเล็กน้อยเพื่อหลบการโจมตีของสองคนนั้น ร่างของเขาโผลไปทางด้านหลังชายร่างกำยำสองคนราวกับปีศาจ
สองมือพุ่งหมัดออกไปใส่ด้านหลังของชายร่างกำยำทั้งสองคนพร้อมกัน！
ปังปัง！
เสียงร้องสองเสียงดังออกมา ชายร่างกำยำทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ภายใต้แรงเฉื่อยมหาศาจ ร่างทั้งร่างได้ล้มลงไปทางด้านหน้า…..