“ผี ต้องเป็นผีอย่างแน่นอน!”
เมื่อเห็นโฉมหน้าชัดเจนว่าเป็นเชียนลั่วเฉิง หลิวกุ้ยเฟยก็กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับหลบหนีเข้าสู่อ้อมอกเชียนเจิ้นหยาง
เป็นเขาได้อย่างไรกัน
เขามิได้ตายไปแล้วหรือ
และในตอนนั้นเอง เชียเนจิ้นหยางก็มองเห็นใบหน้าที่แค้นเคืองของเชียนลั่วเฉิงได้ชัดเจนถนัดถนี่
“เจ้าเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่”
เชียนเจิ้นหยางดึงหลิวกุ้ยเฟยให้หลบอยู่ด้านหลังของตน แล้วชักกระบี่ออกมา
ลูกชายที่เขารักที่สุด ชักกระบี่มุ่งหมายมาทางเขา ราวกับมีดแทงลงที่กลางใจของเชียนลั่วเฉิงอย่างจัง
โดยเฉพาะกระบี่เล่มนั้น เป็นกระบี่ที่เชียนลั่วเฉิงประทานให้กับเชียนเจิ้นหยางในวันเกิด ซึ่งเขาได้มามันด้วยความยากลำบาก แล้วนี่คือสิ่งที่ลูกชายตอบแทนเขาอย่างนั้นหรือ!
“อั่ก…”
เชียนลั่วเฉิงคั่งแค้นโกรธเคืองจนในที่สุดก็กระอักเลือดสดๆ ออกมา
ในระยะนี้ เขาเอาแต่จินตนาการวาดฝันว่าตนเองได้กลับไปยังวังหลวง เบื้องหน้าคือคู่ชายหญิงสุนัขคู่นี้กำลังคุกเข่าเพื่อร้องขอชีวิต
ทว่าเมื่อกลับมาถึงวังหลวงจริงๆ พวกมันทั้งสองคนกลับกำลังพลอดรักกันด้วยความดีใจที่กำลังจะมีลูก ทั้งยังคิดเตรียมที่จะหลบหนี แล้วจะให้เชียนลั่วเชิงทนได้อย่างไร!
“ทหารๆ ฆ่าพวกมันเสีย!”
เลือดสดๆ อย่างเข้มข้น ไหลออกมาจากมุมปากของเชียนลั่วเฉิง
“ฆ่าพวกมันเสีย!”
เชียนลั่วเฉิงตะโกนจนเสียงแหบแห้ง แต่ทว่าเบื้องหลังของเขากลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งผู้ใด
เมื่อเห็นภาพนั้น เชียนเจิ้นหยางก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ! ทหารอย่างนั้นหรือ สุนัขเฒ่า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน ข้าต่างหากที่เป็นฮ่องเต้!”
เชียนเจิ้นหยางชักกระบี่ออกมา
“ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นคนหรือเป็นผี ข้าไม่กลัวเจ้าทั้งนั้น ตอนยังมีชีวิตอยู่เจ้าสู้ข้าไม่ได้ ตายไปแล้วก็เช่นกัน!”
“บังอาจ!”
เชียนเจิ้นหยางหน้าตาเ**้ยมโหด ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะฆ่าบิดาตนให้จงได้ ส่วนเชียนลั่วเฉิงก็ค่อยๆ ถอยร่นไปด้านหลังทีละก้าวๆ
“เยี่ยเสวี่ย ฆ่าไอ้ลูกทรพีคนนี้ให้พ่อที!”
“เชียนลั่วเฉิง ท่านกำลังพูดเเรื่องตลกหรืออย่างไรกัน”
เมื่อเหลือบมองไปที่ด้านนอก ยังคงว่างเปล่า ไม่มีแม้ใคร เชียนเจิ้นหยางก็ยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ชักกระบี่ชี้หน้าเชียนลั่วเฉิง
“เจ้าฆ่าฉู่ฮองเฮา เชียนเยี่ยเสวี่ยอยากจะฆ่าเจ้าตั้งนานแล้ว ยังหวังจะให้นางมาช่วยเจ้าอีกหรือ ฝันไปเถอะ! หากว่าเชียนเยี่ยเสวี่ยยังช่วยท่านอีกละก็ เท่ากับนางกำลังช่วยคนเลวก่อกรรมทำชั่ว!”
ในขณะที่กล่าว เชียนเจิ้นหยางก็คว้ากระบี่ฟันฉับลงที่ใบหูเชียนลั่วเฉิงจนขาด
“อ๊าก!”
เชียนลั่วเฉิงมือกุมใบหู ถอยร่นไปด้านหลัง
ใครจะคาดคิดว่าเชียนเจิ้นหยางไม่ยอมเลิกรา ยังฟันลงไปที่ขาซ้ายเชียนลั่วเฉิงจนขาดวิ่น
“ทหาร ช่วยข้าด้วย”
เชียนลั่วเฉิงล้มลงที่พื้น มือก็กุมขาซ้ายตนปากก็ตะโกนร้องเสียงหลง
ในตอนนั้นที่เชียนลั่วเฉิงมอบกระบี่ให้กับเชียนเจิ้นหยางยังได้บอกกับเขาว่า
“กระบี่เล่มนี้คมกริบเคลื่อนไหวรวดเร็ว”
ในวันนี้เขาได้สัมผัสกับตัวเองแล้ว
“โอ้ มีเลือดไหลออกมา ยังอุ่นๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ เช่นนี้เท่ากับว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านไม่ใช่ผีหรอกหรือ ใครกันนะที่อาจหาญเพียงนี้ เอาท่านไปซุกซ่อนไว้ได้”
เชียนเจิ้นหยางยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดเชียนลั่วเฉิงถึงได้ฟื้นจากความตายขึ้นมาได้อีก
แต่ทว่า ในตอนนี้เขาไม่อยากที่จะคิดเรื่องพวกนั้นอีกต่อไป
ต่อให้เชียนลั่วเฉิงรอดชีวิตมาได้ วันนี้เขาก็จะได้ตายจริงๆ แล้ว แล้วเหตุใดจึงจะต้องไปครุ่นคิดเรื่องซับซ้อนที่ผ่านไปแล้วพวกนั้นด้วยเล่า!
“เยี่ยเสวี่ย ช่วยพ่อด้วย! ช่วยพ่อด้วย!”
เมื่อเห็นดวงตาเชียนเจิ้นหยางบ้าคลั่งแดงก่ำ เชียนลั่วเฉิงก็หวาดกลัวจนแทบจะทนไม่ไหว
ทว่าที่ด้านนอกก็ยังไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใดๆ เชียนเยี่ยเสวี่ยหายไปไหนกันนะ
เชียนลั่วเฉิงกระเสือกกระสนคลานไปที่ประตู ที่พื้นเป็นรอยเลือดลากยาวไปจนถึงที่ประตู
“อย่าฝันเฟื่องอีกเลย! เชียนเยี่ยเสวี่ยไม่มีวันมาช่วยท่านหรอก!”
เชียนเจิ้นหยางยิ้มเยือกเย็นออกมา แล้วย่างสามขุมเข้าไปหาเชียนลั่วเฉิง
เดิมเชียนลั่วเฉิงยังมีความหวัง ในที่สุดก็เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว ที่เชียนเยี่ยเสวี่ยรับเขาเข้าวัง มิใช่เพื่อต้องการทวงคืนบัลลังก์มังกรให้กับเขา แต่เพื่อที่จะรอดูพวกเขาเข่นฆ่ากันเอง
“เชียนเยี่ยเสวี่ย เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ข้าเป็นพ่อของเจ้านะ เจ้ากลับเห็นข้าจะตายโดยมิยอมช่วยเหลือ เจ้าไม่ต้องการชื่อเสียงแล้วใช่หรือไม่”
เชียนลั่วเฉิงร้องตะโกนออกมา ไม่อยากยอมเชื่อว่าความฝันอันสวยงามของเขาจะต้องมาดับสูญลงที่นี่
“เจ้าไม่ต้องเรียกอีกแล้ว! ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ ที่ด้านนอกไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว!”
เชียนเจิ้นหยางเดินไปถึงเชียนลั่วเฉิงแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเขา แนบกระบี่ลงไปที่ลำคอเชียนลั่วเฉิง กรีดลงไปบางๆ ทันใดนั้นเลือดสีแดงฉานก็หยดลงมาทีละหยดๆ
“กระบี่ดีจริงๆ ด้วย แต่น่าเสียดาย ต้องนำมาบั่นคอสุนัขเฒ่าอย่างท่าน แปดเปื้อนกระบี่ข้าจริงๆ! ”
“เจิ้นหยาง อย่า…”
หลิวกุ้ยเฟยที่เงียบลงไปนานในที่สุดก็ได้สติขึ้นมา นางวิ่งมาด้านหน้าจับมือของเชียนเจิ้นหยางเอาไว้
“จะชั่วดีอย่างไรเขาก็เป็นพ่อของเจ้านะ เจ้าก็ถือเสียว่า…เป็นการสร้างกุศลให้กับลูกเราเถอะ!”
น้ำเสียงของหลิวกุ้ยเฟยเจือไว้อาการขอร้อง เชียนเจิ้นหยางขมวดคิ้ว สับสนในใจอย่างที่สุด
ฆ่า หรือไม่ฆ่าดี
ดูออกว่าเชียนเจิ้นหยางเกิดอาการลังเล เชียนลั่วเฉิงจึงโถมร่างเข้ามาแย่งกระบี่ในมือของเขา
ท่าทีเชียนลั่วเฉิงเชื่องช้าและงุ่มง่าม ส่วนเชียนเจิ้นหยางยังว่องไวรับรู้ได้ถึงอันตรายดังนั้นเขาจึงเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
กลับเป็นหลิวกุ้ยเฟยเสียอีกที่ถูกเชียนลั่วเฉิงชนเข้าให้อย่างแรงจนล้มที่พื้น และในตอนที่ล้มนั้นท้องนางกระแทกเข้ากับไหสุราอย่างแรง เสียงกระแทกดังขึ้นตามมาด้วยเสียงร้องเจ็บปวดของหลิวกุ้ยเฟย นางกุมท้องน้อยของตนเองเอาไว้
“เสด็จแม่ เสด็จแม่ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”
เมื่อเห็นท่าทางหลิวกุ้ยเฟย เชียนเจิ้นหยางก็รีบเข้ามาประคองนางทันที
“ท้องของข้า เจ็บเหลือเกิน!”
หลิวกุ้ยเฟยละล่ำละลักจับมือของเชียนเจิ้นหยาง
“ลูกจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
ไม่นาน หลิวกุ้ยเฟยก็รู้สึกว่ามีก้อนอะไรบางอย่างไหลออกจากร่างกายของนาง เมื่อนางพินิจเพ่งมองอย่างละเอียดแล้ว ก็พบว่าที่ชายกระโปรงของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
ถึงแม้ว่าหลิวกุ้ยเฟยจะไม่เคยตั้งครรภ์มาก่อน แต่นางก็เคยทำกรรมชั่วอย่างการกำจัดเด็กในครรภ์ของนางกำนัลมามากมาย
นางกำนัลที่มีครรภ์ หลิวกุ้ยเฟยก็จะเจตนาชนอีกฝ่ายอย่างแรง ภาพในตอนนั้นเหมือนดั่งเช่นในตอนนี้ นางกำนัลกุมที่ท้องตัวเองกรีดร้องว่าเจ็บปวด มีเลือดไหลออกมามากมาย
หลังจากนั้น นางกำนัลผู้นั้นก็แท้งในที่สุด
หรือนี่จะเป็นกรรมตามสนอง
“ไม่…”
หลิวกุ้ยเฟยร้องไห้ออกมา
“เร็วเข้า เจิ้นหยาง ตามหมอหลวงมาเร็ว! จะต้องรักษาลูกของเราเอาไว้ให้ได้!”
เชียนเจิ้นหยางเองก็ไม่เคยประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ได้ยินดังนั้น เขาก็เริ่มลนลานขึ้นมา เขารีบวางกระบี่ลงขุกเข่ากอดหลิวกุ้ยเฟยเอาไว้ในอ้อมอกเรียกหาหมอหลวง
เพียงแต่ว่าเชียนเจิ้นหยางดื่มสุราเข้าไปมาก จึงมีอาการเมา อุ้มเพียงครั้งสองครั้งก็หมดแรง
นี่เป็นโอกาส!
เมื่อเห็นว่าในขณะนี้เชียนเจิ้นหยางกำลังหันหลังให้กับตนเอง เชียนลั่วเฉิงก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย หยิบกระบี่ขึ้นมาช่วยพยุงร่างของตนเอง แล้วตวัดกระบี่แทงเข้าที่เชียนเจิ้นหยาง
“เจิ้นหยาง ระวัง…”
เมื่อสีหน้าโหดเ**้ยมน่ากลัวของเชียนลั่วเฉิง หลิวกุ้ยเฟยก็ผลักเชียนเจิ้นหยางให้พ้นทาง
“ฉึก…”
กระบี่แหลมคมแทงทะลุถึงหัวใจของหลิวกุ้ยเฟย กระบี่นั้นแทงจากด้านหลังทะลุออกมาด้านหน้า เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาจากปลายคมกระบี่ หยดลงบนใบหน้าเชียนเจิ้นหยาง
เจ็บเหลือเกิน!
หลิวกุ้ยเฟยอยู่ใกล้กับความตายมากขึ้นไปทุกที
จริงหรือ นางใกล้จะตายแล้วใช่หรือไม่
หยาดน้ำตาไหลรินจากหางตาของหลิวกุ้ยเฟย
“เจิ้น…”
ยังมิทันที่จะได้เห็นหน้าเชียนเจิ้นหยางเป็นครั้งสุดท้าย หลิวกุ้ยเฟยก็ทรุดลงบนพื้น ขาดใจตาย
“เสด็จแม่!”
เห็นหลิวกุ้ยเฟยสิ้นใจตายอย่างอนาถต่อหน้าต่อตา เชียนเจิ้นหยางลุกขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ตรงเข้าไปแย่งกระบี่ในมือของเชียนลั่วเฉิง แล้วตวัดฟันไม่นับ
“สุนัขเฒ่า ข้าไม่ขออยู่ร่วมโลกกับเจ้า!”
เชียนเจิ้นหยางที่กำลังคุ้มแค้นโกรธเคืองราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังบาดเจ็บอย่างไรอย่างนั้น
เขาตวัดดาบออกไปไร้ซึ่งทิศทาง ทุกครั้งฟันจะเฉือนเอาเนื้อเชียนลั่วเฉิงร่วงหล่นลงบนพื้น
“อย่า! ช่วยด้วย…”
เชียนเจิ้นหยางที่กำลังบ้าคลั่ง เชียนลั่วเฉิงที่คิดจะหลบหลีกแต่ก็หนีไม่พ้น หากให้เขาต้องทุกข์ทรมานจนตายเช่นนี้ไม่สู้มอบความตายให้กับเขาเสียเลยดีกว่า!