ต่อหน้าจวินอู๋เหยา ครูวิญญาณไม่สามารถเรียกความกล้าหาญออกมาได้แม้แต่น้อยนิด คำว่าจักรพรรดิแห่งความมืดเป็นเหมือนคำสาปที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจเขา
“อะไร? ไม่ได้เจอกันมาพักนึง เจ้ากลายเป็นคนขี้ขลาดไปแล้วรึ? ไม่เหมือนครูวิญญาณที่เคยสู้กับข้าแบบตาต่อตาฟันต่อฟันเมื่อตอนนั้นเลยนี่” จวินอู๋เหยามองครูวิญญาณอย่างไม่ใส่ใจ แววตาแฝงรอยยิ้มล้อเลียน เขายกมือขึ้นและขยับปลายนิ้วเล็กน้อย เหล้าชั้นดีแก้วหนึ่งปรากฏขึ้นในมือด้วยพลังวิญญาณของเขา เขาสูดกลิ่นหอมของเหล้า ดวงตาของเขาหรี่ลง ดูชั่วร้ายน่ากลัวจนทำให้เย็นวาบไปทั้งสันหลัง
ครูวิญญาณนิ่งเงียบ คำพูดของจวินอู๋เหยาทำให้เขาหวนนึกถึงความทรงจำในอดีต และมันก็ไม่ใช่ความทรงจำที่สวยงามนัก
“ข้าได้ยินว่าหลังจากนั้นเจ้าก็สละตำแหน่งวิญญาจารย์งั้นหรือ? ทำไมล่ะ? ครูวิญญาณที่ข้ารู้จักในตอนนั้นกลายเป็นคนขี้ขลาดจริงๆหรือ?” จวินอู๋เหยามองครูวิญญาณยิ้มๆ ในโลกวิญญาณ มีแค่สองคนที่เขาจำได้ นั่นก็คือจ้าววิญญาณและครูวิญญาณ วิญญาณที่สามารถทำให้จวินอู๋เหยาจดจำได้แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งพันปีแล้ว จะเป็นวิญญาณธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร?
ครูวิญญาณยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“วิญญาจารย์ควรเฝ้าระวังความปลอดภัยของโลกวิญญาณ แต่ตอนที่ท่านปรากฏตัวครั้งนั้น ข้ากลับไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย ทำให้เราพลาดโอกาสที่เหมาะสมที่สุดในการป้องกันตัวเอง ข้าทำให้โลกวิญญาณต้องตกอยู่ในมือชั่วร้ายของท่าน ข้ามันไร้ความสามารถ ในเมื่อข้าทำพลาดร้ายแรงขนาดนั้น ข้าจะยังมีหน้าดำรงตำแหน่งวิญญาจารย์อยู่ได้อย่างไร?”
“อ๋อ เจ้าก็เลยยกตำแหน่งวิญญาจารย์ให้ศิษย์ของเจ้างั้นหรือ? ทำไมล่ะ? คิดว่าเขาเหมาะสมที่จะเป็นวิญญาจารย์มากกว่าเจ้าหรือไง?” จวินอู๋เหยาถามพร้อมกับเอามือเท้าคาง
ครูวิญญาณสีหน้าเปลี่ยนทันที เขาย่อมรู้ว่าจวินอู๋เหยากำลังพูดถึงใคร
จวินอู๋เหยาไม่รอให้ครูวิญญาณพูด แต่พูดต่อไปว่า “ตอนนั้นที่โลกวิญญาณ วิญญาณที่ทำให้ข้าสนใจได้มีอยู่ไม่กี่คน เจ้าเป็นหนึ่งในนั้น ข้าจำได้คร่าวๆว่าเจ้าถูกข้าเล่นงานจนวิญญาณเกือบแตกสลาย แต่เจ้าก็ยังยืนอยู่หน้าเจ้าเด็กเหลือขอนั่นและปกป้องเขาอย่างไม่ลดละ ช่างองอาจห้าวหาญจนน่าทึ่ง ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มีวันยอมจำนนต่ออำนาจ แต่ดูเหมือนข้าจะคิดผิดซินะ สุดท้ายเจ้ามันก็แค่นั้นเอง” ดวงตาของจวินอู๋เหยาฉายแววดูถูก
ครูวิญญาณถูกทิ่มแทงด้วยคำพูดของจวินอู๋เหยา เขากัดฟันมองจวินอู๋เหยา พยายามข่มกลั้นความโกรธและความเสียใจไว้ภายใน
จวินอู๋เหยาไม่เห็นความขุ่นเคืองของเขาเลย สายตาเขามองไปที่กล่องไม้ด้านข้าง
“ดูเหมือนว่าเจ้าก็ไม่ได้ไม่เอาถ่านซะทั้งหมดนะ เจ้าน่าจะรู้ว่าข้ามาที่นี่นานแล้วใช่ไหม? แต่ทำไมเจ้าไม่ไปรายงานจ้าววิญญาณของเจ้าแล้วเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ?” จวินอู๋เหยาพูดด้วยรอยยิ้ม
สีหน้าของครูวิญญาณยิ่งไม่น่ามองขึ้นเรื่อยๆ
“ท่านจ้าววิญญาณไม่ยอมพบข้า”….novel-lucky
“อย่างนั้นหรือ?” จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ
“ท่านจ้าววิญญาณที่ไว้วางใจเจ้าทุกอย่างในอดีต ตอนนี้เริ่มรังเกียจเจ้างั้นหรือ? หรือจะพูดว่าลูกศิษย์ของเจ้าได้รับความโปรดปรานมากกว่าดี? น่าเสียดายนะ ดูเหมือนศิษย์เจ้าจะจำอาจารย์ของเขาไม่ได้”
“จักรพรรดิแห่งความมืด! ท่านมาหาข้าถึงที่นี่ ต้องการจะพูดอะไรกับข้ากันแน่!” ครูวิญญาณถามเสียงดังพร้อมกับจ้องไปที่จวินอู๋เหยา
จวินอู๋เหยายักไหล่
“แค่แวะมาคุยกับเพื่อนเก่าเท่านั้นเอง”
“ข้าไม่คิดว่าท่านกับข้าจะเรียกกันว่าเพื่อนได้นะ” ครูวิญญาณตอบโต้
“ถ้าข้าว่าเป็น ก็เป็นนั่นแหละ” จวินอู๋เหยาเลิกคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ
“ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าไม่อยากคุย ข้าก็จะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ข้ามาหาเจ้าวันนี้เพราะอยากจะถามเจ้า หอคอยโยวหลิงที่ศิษย์รักของเจ้าแนะนำให้สร้างนี่มันยังไงกันแน่?” จวินอู๋เหยาหรี่ตาเล็กน้อย
“หอคอยโยวหลิง……” เมื่อครูวิญญาณได้ยินชื่อนั้น ดวงตาของเขาก็พลันฉายแววข่มใจ ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจและพูดว่า
“ข้าไม่รู้ว่าหอคอยโยวหลิงคืออะไร ข้าเก็บตัวมาตั้งแต่เมื่อพันปีที่แล้ว อูจิ่วทำอะไร ข้าไม่รู้ทั้งนั้น”