ถังเจิ้นหวาตัวแข็งเมื่อเห็นหลินหรูร้องไห้ ท่านจ้องมองหลินหรูด้วยสายตาว่างเปล่า เป็นเวลานานพอสมควรกว่าท่านจะหันไปสบตาถังซี ซึ่งพยักหน้าให้ท่าน ถังเจิ้นหวาจึงหลับตาลง นี่คือเธอ! ซีซีกำลังบอกท่านว่านี่คือลูกสาวท่าน
เซียวเหยาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ มองทุกคนอยู่เงียบๆ เดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ถังเจิ้นหวาส่งภาพถ่ายให้หลินหรู “นี่คือเธอใช่ไหม”
หลินหรูพยักหน้า น้ำตาไหลพรากลงมาตามใบหน้า นี่คือเธอ…
มือถังเจิ้นหวาเริ่มสั่นเทา ถังซีอยากเข้าไปพยุงและให้กำลังใจท่าน แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอทำไม่ได้…
ถังเจิ้นหวาหยิบภาพถ่ายที่ค่อนข้างเก่าจนกระดาษเหลืองภาพหนึ่งออกมาส่งให้หลินหรู กล่าวเสียงสั่นเครือว่า “นี่คือภรรยาฉัน ดูสิว่าเธอสองคนเหมือนกันมากแค่ไหน!”
หลินหรูมองดูผู้หญิงในภาพถ่าย แล้วความทรงจำหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจ…
“ทำไมแกถึงยังมีชีวิตอยู่!” กำปั้นรัวลงมาที่เธอ หูเธอเต็มไปด้วยคำด่าทอของ ‘แม่’ “ฉันทนเห็นแกอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันอยากถลกหนังหน้าแกออกมา!”
‘แกอย่ามายืนตรงหน้าฉันด้วยใบหน้าที่น่ารังเกียจแบบนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะทุบตีแกทุกครั้งที่เห็นแก!’
ความทรงจำเหล่านี้ฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ และตอนนี้ทุกอย่างผุดขึ้นมาราวกับน้ำพุ
ถังเจิ้นหวาหยิบถ่ายภาพอีกภาพหนึ่งออกมา เป็นภาพถ่ายของถังหย่าที่ถ่ายไว้เมื่อครั้งยังเด็ก “นี่คือภาพถ่ายของเธอ เมื่อเธอยังเป็นเด็ก”
หลินหรูมองดูเด็กผู้หญิงในภาพถ่าย รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน ความทรงจำเหล่านี้ดูเหมือนจะฉีกสมองเธอออกเป็นเสี่ยงๆ …
“แม่! ไม่!” ทันใดนั้นหลินหรูก็กรีดร้อง และตกอยู่ในอาการโคม่า
ทุกคนตกใจมาก ถังซีและหยางจิ้งเสียนซึ่งอยู่ใกล้หลินหรูมากที่สุดรีบเข้ามาช่วยกันพยุง เซียวเหยารีบวิ่งเข้ามาประคองหลินหรู ถังซีบอกว่า “พาคุณแม่ไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”
คนอื่นๆ มองถังซีด้วยความสับสน ถังซีเม้มริมฝีปากแล้วอธิบายว่า “ดูเหมือนคุณแม่จะถูกกระตุ้นด้วยความทรงจำอย่างแรง เราต้องพาท่านไปโรงพยาบาลค่ะ”
เซียวเหยาอุ้มหลินหรูขึ้นและเดินออกจากห้องทันที ถังซีมองหน้าถังเจิ้นหวา กล่าวว่า “ท่านจะรังเกียจไหมคะที่จะไปโรงพยาบาลกับเรา ท่านจะได้คุยกับคุณแม่ได้ทันทีที่เธอฟื้นขึ้นมา”
“สาวน้อย ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยได้ไหม” ถังเจิ้นหวามองตาถังซีลึกลงไป
ถังซีพยักหน้า “ไปโรงพยาบาลด้วยกันเถอะค่ะ หนูจะบอกท่านในสิ่งที่หนูรู้ และบอกด้วยว่าหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร ระหว่างทางไปโรงพยาบาลนะคะ”
เนื่องจากครอบครัวเซียวเป็นครอบครัวใหญ่ พวกเขาจึงซื้อรถอเนกประสงค์คันใหญ่ไว้ใช้ในการเดินทางของครอบครัว และตอนนี้ทุกคนสามารถเดินทางไปด้วยกันได้ทั้งหมดโดยรถคันนี้
หยางจิ้งเสียนพยุงหลินหรูขึ้นไปนั่งแถวแรก ถังซีนั่งที่นั่งข้างคนขับ เซียวเจี้ยนสยงและคุณปู่ถังนั่งแถวสอง ส่วนถังจงนั่งข้างหลังพวกเขา
หลังจากโทรหาเซียวเจี่ยนกับเซียวหงอี้เพื่อบอกทั้งสองคนว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ถังซีก็หันกลับไปมองคนอื่นๆ และอธิบายว่า “เมื่อคืนนี้หนิงเหยี่ยนบอกว่า มีคนกดดันให้ตำรวจปล่อยตัวเถาเยี่ยนและครอบครัวค่ะ เมื่อเช้าหนูก็เลยไปที่เรือนจำ เถาเยี่ยนดูท่าทางมั่นใจมาก หนูจึงขอให้พี่เหยาย้ายพวกเธอไปขังที่เรือนจำอื่น แล้วหนูก็ต้องแปลกใจที่เจอคุณฉินกับปู่ของเธอที่เรือนจำ สองคนนั้นไปที่นั่นเพื่อไปเยี่ยมเถาเยี่ยน หนูก็เลยเดาเรื่องราวได้ จากนั้นหนูก็ขอให้พี่ส่าตรวจสอบประวัติคนตระกูลฉิน และพบว่ามีโอกาสเป็นไปได้ที่เถาเยี่ยนจะเป็นคนเดียวกับฉินหลัว น้องสาวฉินเย่ว์… และพี่ส่าก็ยังพบเอกสารจากหนังสือพิมพ์เก่าๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่คุณถังตีพิมพ์ประกาศตามหาลูกสาวท่าน หนูก็เลยมาคุยกับคุณแม่เรื่องนี้ และเมื่อคุณถังมาที่บ้านเรา หนูก็ค่อนข้างแน่ใจว่าคุณแม่คือลูกสาวของคุณถังค่ะ”
หยางจิ้งเสียนมองหน้าถังซีด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอ”
ถังซียิ้มให้หยางจิ้งเสียนและพยักหน้า “จริงค่ะ”
หยางจิ้งเสียนเม้มริมฝีปากและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่ถังเจิ้นหวาหน้าบึ้ง ท่านมองหน้าถังซีและถามว่า “เมื่อกี้หนูบอกว่าฉินเย่ว์ไปเยี่ยมผู้หญิงคนนั้นเหรอ”
ถังซีพยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉินซินหยิ่งกับปู่ของเธอ”
สีหน้าถังเจิ้นหวาเข้มขึ้นทันที ท่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไร้ยางอาย!”
“คุณถังคะ ใจเย็นๆ ค่ะ ตอนนี้เถาเยี่ยนและครอบครัวถูกย้ายไปขังที่เรือนจำอื่นแล้ว ไม่มีใครเข้าไปเยี่ยมได้หรอกค่ะตอนนี้ หนูคิดว่าเดี๋ยวพวกเขาก็จะมาคุยกับเราเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ถังเจิ้นหวากล่าวอย่างขุ่นเคือง “ฉันไม่ได้จัดการคนพวกนั้น เพราะคิดว่าจะปล่อยให้อดีตเป็นอดีตไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำอะไรเกินกว่าที่ฉันคิดไว้มาก ถ้าหากสิ่งที่ฉันคาดเดาพิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องจริง ฉันจะให้ตระกูลฉินชดใช้!”
ถังซีขมวดคิ้ว “ท่านสงสัยว่า…”
ถังเจิ้นหวามองหน้าเธอและกล่าวว่า “ภรรยาฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และวันนั้นคนขับรถของเธอหายตัวไป ภรรยาฉันเสียชีวิต ลูกสาวฉันหายไป เป็นระเบิดลูกใหญ่สำหรับฉัน จนฉันหมดเรี่ยวแรงจะสืบหาว่าคนขับรถหายไปไหน และปล่อยเขาลอยนวล แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าภรรยาฉันถูกฆาตกรรมจริงๆ …”
“ท่านหมายความว่าเถาเยี่ยนวางแผนให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างนั้นเหรอคะ” ถังซีถาม แต่ก่อนที่ถังเจิ้นหวาจะตอบ จู่ๆ เธอก็ถามขึ้น “ท่านรู้จักหลินรั่วจื้อไหมคะ”
เธอไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้ตอนที่ได้ยินเรื่องราวของคุณปู่กับคุณย่า แต่ถ้าคุณปู่รู้จักหลินรั่วจื้อ…
“หลินรั่วจื้อเหรอ” ถังเจิ้นหวารู้สึกร้อนรนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้ ท่านหรี่ตาลง กล่าวด้วยความโกรธ “เขาเป็นคนขับรถของภรรยาฉัน เขาขอลาหยุดในวันที่ภรรยาฉันเสียชีวิต ภรรยาฉันจึงต้องขับรถไปเอง”
ถังซีหรี่ตา “ฉินหลัวรู้จักหลินรั่วจื้อไหมคะ”
ถังเจิ้นหวาขมวดคิ้ว กำมือแน่น ท่านหันไปมองถังซีตรงๆ หลังจากนิ่งอยู่พักใหญ่ท่านก็พยักหน้า “ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าเถาเยี่ยนคือฉินหลัว หลินรั่วจื้อหลงรักฉินหลัวไม่ลืมหูลืมตา”
ถังซีหน้าตาถมึงทึงขึ้นมาทันที “ถ้าพวกเขาทำสิ่งเลวร้ายทั้งหมดนั้นจริงๆ หนูสาบานว่าจะไม่ปล่อยให้คนไหนรอดเงื้อมมือหนูไปได้ ไม่ว่าจะเป็นฉินหลัว หลินรั่วจื้อ หรือคนอื่นๆ ในตระกูลฉิน!”
โศกนาฏกรรมของครอบครัวเธอก่อขึ้นโดยคนตระกูลฉิน! และ… ถังซีไม่กล้าคิดถึงสาเหตุการตายที่แท้จริงของพ่อแม่เธอ