ยกเว้นเซียวเหยาและถังเจิ้นหวา คนอื่นๆ คิดว่าถังซีโกรธมากเพราะเป็นเรื่องของหลินหรู ทุกคนจึงเงียบอยู่
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลหลินอัน นายแพทย์สองคนกับเซียวหงอี้และเซียวเจี่ยนรออยู่แล้ว เซียวเหยานำรถเข้าไปจอด เซียวเจี่ยนและเซียวหงอี้รีบเปิดประตูรถทันที เซียวหงอี้อุ้มหลินหรูลงจากรถและค่อยๆ วางเธอลงบนรถเข็น แล้วแพทย์ก็เข็นหลินหรูเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
ถังเจิ้นหวาสังเกตเห็นว่าเซียวหงอี้ดูแลหลินหรูเป็นอย่างดีจริงๆ เห็นได้ชัดว่าเขารักภรรยามาก ถังเจิ้นหวาดีใจมากที่ได้เห็นแบบนี้ ถังซีหันมามองท่านและพยักหน้าให้ท่าน จากนั้นเธอก็หันไปมองถังจง แล้วมองกลับไปที่ถังเจิ้นหวา กล่าวว่า “เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”
ทุกคนรออยู่นอกห้องฉุกเฉิน หลังจากครู่หนึ่งคณะแพทย์ก็ออกมาบอกพวกเขาว่าหลินหรูไม่เป็นอะไร เธอแค่มีอาการช็อกเพราะตื่นเต้นมากเกินไป ทุกคนโล่งอกที่ได้ยินเช่นนี้
หลังจากส่งหลินหรูเข้าห้องพักคนไข้แล้ว ทุกคนก็เฝ้ารอให้หลินหรูตื่นขึ้นมา หยางจิ้งเสียนแอบกระตุกแขนถังซีเบาๆ ถังซีหันมามองเธอ หยางจิ้งเสียนยิ้มให้ถังซี “โหรวโหรว เรามีเรื่องต้องคุยกันจ้ะ”
ถังซีเม้มริมฝีปาก รู้ดีว่าเธอไม่อาจเก็บงำความลับไว้จากหยางจิ้งเสียนได้อีกต่อไป แม้หยางจิ้งเสียนจะดูอ่อนโยน และไม่ชอบเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น แต่จริงๆ แล้วมารดาเธอฉลาดมาก และนอกจากนี้ถังซีก็ไม่ต้องการปิดบังหยางจิ้งเสียนอีกต่อไป เธอจึงพยักหน้า “ค่ะ มามี้”
คนอื่นๆ กำลังมุ่งความสนใจไปที่หลินหรูจึงไม่มีใครสังเกตเห็น ยกเว้นเซียวเหยา หยางจิ้งเสียนกับถังซีออกจากห้องพักคนไข้ เมื่อเห็นทั้งสองคนออกไป เซียวเหยาก็ตามออกไปด้วย
ถังซีและหยางจิ้งเสียนขึ้นไปบนดาดฟ้าซึ่งเป็นสวนที่มีเก้าอี้ให้นั่ง แพทย์ในโรงพยาบาลขึ้นมาพักผ่อนที่นี่ได้ แต่ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกขึ้นมา โรงพยาบาลหลินอันเป็นของตระกูลเซียว ดังนั้นพวกเธอจึงขึ้นมาที่นี่ได้
บรรดาแพทย์ที่อยู่บนดาดฟ้าทุกคนออกไปจากที่นั่นเมื่อเห็นหยางจิ้งเสียนและถังซีขึ้นมา หลังจากพวกเขาออกไปหมดแล้ว หยางจิ้งเสียนก็เดินไปที่ริมดาดฟ้า มองออกไปยังทิวทัศน์ ถังซีมองตามหลังมารดา เม้มริมฝีปาก แล้วเดินเข้าไปหาเธอ “มามี้คะ มีคำถามจะถามหนูใช่ไหมคะ”
เมื่อได้ยินคำถามของเธอหยางจิ้งเสียนก็เม้มริมฝีปาก หันกลับมามองถังซี ขมวดคิ้วและถอนหายใจ “โหรวโหรว หนูต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆ มามากมายกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไป แม่จึงปฏิบัติต่อหนูอย่างระมัดระวังมากกว่าปฏิบัติต่อพี่ๆ ของหนู แม่กลัวว่าจะเป็นการสะกิดแผลเก่าของหนู แม่จึงไม่กล้าถามหนูเกี่ยวกับความลับของหนู แต่ตอนนี้แม่เป็นห่วงหนูมากจนแม่ไม่อาจเมินเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับหนูได้อีกต่อไป หนูเก็บความลับอะไรไว้โดยไม่บอกแม่ใช่ไหม…”
ถังซีรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเมื่อได้ยินคำพูดของหยางจิ้งเสียน เธอคิดว่ามารดาจะตำหนิที่เธอเก็บงำความลับไว้… แต่กลับกลายเป็นว่าแม่แค่เป็นห่วงเธอ
หยางจิ้งเสียนมองหน้าถังซีแล้วถอนหายใจ “พี่ๆ รู้ความลับของหนูหรือเปล่า”
แม้ว่าถังซีจะไม่อยากทรยศต่อพี่ๆ แต่เธอก็ไม่อยากโกหกหยางจิ้งเสียน
ถังซีจึงพยักหน้า “รู้ค่ะ ยกเว้นพี่เจี่ยนคนเดียว ส่วนพี่เหยา พี่ส่า พี่จิ่งรู้ความลับของหนูแล้วค่ะ พี่ๆ แค่ช่วยปกปิดให้หนู”
“อ้อ…” หยางจิ้งเสียนมองหน้าถังซีด้วยท่าทางจริงจัง “หนูบอกความลับของหนูกับแม่ได้ไหม”
“มามี้จะกลัวหนูไหมคะ” ถังซีมองหยางจิ้งเสียน เม้มริมฝีปาก ก่อนจะกล่าวว่า “มามี้จะยอมรับหนูได้จริงๆ เหรอคะ ถ้ารู้เรื่องของหนู”
“แม่ยอมรับหนูได้ แม้แต่ตอนที่หนูบอกว่าหนูเป็นนางฟ้าน้อยด้วยซ้ำ ทำไมแม่ถึงจะยอมรับความลับอื่นๆ ของหนูไม่ได้ล่ะจ๊ะ” หยางจิ้งเสียนกอดถังซีเบาๆ พร้อมกับกล่าวว่า “แม่ยอมรับหนูได้ แม้หนูจะบอกว่าหนูเป็นผี และโหรวโหรวถูกเข้าสิงก็ตาม”
ถังซีรู้สึกขำคำพูดของหยางจิ้งเสียน เธอขยี้ตาและกอดหยางจิ้งเสียนแน่น “มามี้ ถ้าอย่างนั้นหนูจะเล่าเรื่องของหนูให้มามี้ฟังนะคะ”
หยางจิ้งเสียนพยักหน้า แต่ขณะที่ถังซีกำลังจะพูดเธอก็ผลักถังซีออก ถังซีมองเธออย่างงุนงง เธอส่งสัญญาณให้ถังซีรอสักครู่ แล้วไปตรวจสอบว่ามีใครอยู่บนดาดฟ้าอีกหรือไม่ ก่อนจะล็อกประตู เมื่อรู้ว่ามารดากำลังทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟัง ถังซีรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอีก หยางจิ้งเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้โหรวโหรวจะเป็นเด็กผู้หญิงที่พิเศษ แต่เราเท่านั้นที่จะรู้ข้อเท็จจริงนี้ได้”
นับตั้งแต่ถังซีช่วยชีวิตเซียวเหยาไว้ เธอก็ถือว่าถังซีเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ
ถังซีโบกมือให้หยางจิ้งเสียนมานั่งข้างๆ เธอ “มามี้อยากรู้อะไรคะ”
“หนูไปหาหนังสือพิมพ์พวกนั้นมาจากไหน ดูเหมือนว่าหนูจะเก็บสะสมไว้” แม้ว่าบางคนจะชอบสะสมหนังสือพิมพ์เก่า แต่เธอคิดว่าถังซีไม่น่าจะมีงานอดิเรกแบบนี้
นี่จึงเป็นเรื่องน่าสงสัยจริงๆ
ถังซีสูดลมหายใจ มองหน้าหยางจิ้งเสียน “นั่นเป็นเพราะว่าหนูคือถังซีค่ะ ถังเจิ้นหวาคือคุณปู่ของหนู และท่านเป็นคนมอบหนังสือพิมพ์เหล่านี้ให้หนู”
หยางจิ้งเสียนอ้าปากค้าง มองหน้าถังซีด้วยความตกใจ ถังซีเม้มริมฝีปาก “ถังซีที่ปรากฏตัวเมื่อเร็วๆ นี้คือหนูจริงๆ ค่ะ”
“เป็นไปได้ยังไง!” หยางจิ้งเสียนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน เธอส่ายศีรษะ “แต่หนูกับเธอดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำไม…”
ถังซีกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะหนูตายไปแล้ว และจากนั้นหนูก็กลายเป็นเซียวโหรวค่ะ”
หยางจิ้งเสียนผุดลุกขึ้นทันที และจ้องมองถังซีด้วยดวงตาเบิกกว้าง “เป็นไปได้ยังไง! หนูยังสาวอยู่เลย!”
ถังซีจับมือเธอไว้ ขอให้เธอใจเย็นๆ “หนูประสบอุบัติเหตุทางอากาศค่ะ เครื่องบินตกลงไปในทะเล จากนั้นเครื่องบินก็ระเบิด หนูตายไป โดยร่างของหนูแหลกกระจุยกระจาย”
หยางจิ้งเสียนบีบมือถังซีอย่างแรง เธอเจ็บ แต่ไม่พูดอะไร ถังซีนั่งนิ่งเงียบจ้องมองหยางจิ้งเสียน น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาหยางจิ้งเสียน เมื่อรู้ว่าเธอเสียใจไปถังซีด้วย ถังซีก็ยิ้ม “ตอนที่หนูตาย เซียวโหรวบังเอิญถูกเซียวจิ้นหนิงฆ่าตายด้วยเหมือนกัน หนูไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หนูก็กลายเป็นเซียวโหรวไปแล้ว บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตก็ได้ค่ะ”
เธอถูกสังหารโดยฉินซินหยิ่ง และเซียวโหรวถูกสังหารโดยเซียวจิ้นหนิง ดังนั้นเธอจึงกลายเป็นเซียวโหรว และกลับมาแก้แค้น