ท่านย่ามองเขาด้วยความสับสน “มีอะไรเหรอ?”
เปปเปอร์ไม่ตอบข้อสงสัยของเธอ เขาพูดแค่ว่า “ชุดของเธอเปียก ผมพาเธอไปเปลี่ยนชุดก่อนครับ”
ท่านย่าถึงได้ตระหนักขึ้นมา มองดูชุดเปียกบนตัวของมายมิ้นท์ นางก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ใช่ๆๆ ไปเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”
“ไปกันเถอะ” เปปเปอร์มองหน้ามายมิ้นท์
มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธออืมแล้วเดิมตามเขาไป
เธอต้องเปลี่ยนชุดจริงๆ
ชุดบนตัวแนบติดผิว แค่เย็นยังไม่พอ ยังเหนียวเนอะนะ แล้วยังมีกลิ่นไวน์ ทำให้เธอไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก
พวกเขาสองคนเดินไปทางห้องพักผ่อน
ทามทอยไม่ได้เดินตามไป เขาถือแก้วไวน์ยืนอยู่ที่เดิม มองดูพวกเขาสองคนเดินไปด้วยกัน แผ่นหลังที่เหมาะสมกันของพวกเขา ทำให้สีหน้าของเขาดูแย่ลง
ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่า
มายมิ้นท์ เธอตกหลุมรักเปปเปอร์อีกแล้ว!
แต่ว่าเธอเองที่ยังไม่รู้
ดูเหมือนว่าเดิมพันนั้น เขาจะชนะจริงๆ
แต่เขา กลับไม่ได้ดีใจเลยแม้แต่น้อย
มาถึงห้องพักผ่อน เปปเปอร์เปิดประตู “คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ ผมจะไปเอาชุดมาให้”
“โอเค รบกวนคุณแล้ว” มายมิ้นท์ยิ้มให้เขาอย่างมีมารยาท
เปปเปอร์ขยับปากเบาๆ “ไม่เป็นไร”
พูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปข้างหน้า
มายมิ้นท์มองดูแผ่นหลังของเขาหายไปตรงมุมห้อง เธอก็เดินเข้าไปในห้องพักผ่อน ปิดประตู และเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ อยากจะล้างกลิ่นไวน์บนตัวออกไปให้หมด
อาบน้ำได้ครึ่งทาง เปปเปอร์ก็กลับมา
เขาเปิดประตูห้องพักผ่อน ทันทีที่ที่เข้าไปเขาก็ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นดังมาจากทางห้องน้ำ
เปปเปอร์มองออกไป มองผ่านประตูกระจกที่มีไอน้ำ เขามองเห็นภาพรูปร่างที่สวยงามยืนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
สายตาของเปปเปอร์มืดมนลง ลูกกระเดือกของเขาขยับ จากนั้นก็อ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและแหบแห้ง “มายมิ้นท์ ชุดของคุณ”
มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์มองเห็นเงาจางๆ เธอกดแชมพูพร้อมกับตอบกลับ “โอเคค่ะ คุณวางไว้ข้างนอกก็ได้”
“อืม งั้นผมขอตัวก่อน” เปปเปอร์วางกล่องเสื้อผ้าลง จากนั้นก็เดินออกไป
เขาไม่ได้มองไปทางห้องน้ำอีก
เพราะว่าภาพเมื่อกี้ มันทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว
เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ตัวเองรักกำลังอาบน้ำอยู่ในประตูกระจกที่ไม่ค่อยแข็งแรง เขาไม่มีทางไม่มีปฏิกิริยาอะไร
ดังนั้นถ้าเขายังไม่ออกไป แล้วหันกลับไปมองอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้ว่า สุดท้ายเขาจะทำอะไร
เปปเปอร์เปิดประตูแล้วเดินออกไป
ประมาณสิบนาทีต่อมา มายมิ้นท์ก็อาบน้ำเสร็จ เธอปิดก๊อกน้ำ ห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ในห้องไม่มีใครสักคน มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์เอาเสื้อผ้าวางไว้ที่ไหน เธอจึงยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ตรงกลางห้อง
สุดท้าย เธอก็เห็นกล่องที่สวยงามวางอยู่บนโซฟา
เธอจำได้ว่า ตอนที่เธอเดินเข้ามาเธอเหลือบมองไปที่โซฟา ตอนนั้นบนโซฟาไม่มีกล่องนั้นอยู่
ดังนั้น กล่องนั้น คือชุดที่เปปเปอร์เอามาให้เธอ?
มายมิ้นท์เดินเข้าไป มองดูกล่องนั้นอย่างละเอียด
บนกล่องไม่มีโลโก้ มองไม่ออกว่ายี่ห้ออะไร แต่สิ่งที่เธอมั่นใจก็คือ เสื้อผ้าที่อยู่ในกล่องแบบนี้ ต้องเป็นชุดเดรสแน่นอน
มายมิ้นท์ก้มตัวลงไปเปิดกล่อง
เป็นเหมือนที่คิดไว้จริงๆ ข้างในคือชุดเดรส แล้วยังเป็นชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ
เนื้อผ้าของชุดนุ่มมาก แล้วยังมีประกายระยิบระยับ ราวกับนแถบดาวเคราะห์น้อยในทางช้างเผือก สวยงามเป็นอย่างมาก
มายมิ้นท์หยิบชุดออกมาด้วยความตกใจ แล้วก็เห็นว่าชุดนี้เป็นขนาดของเธอพอดี
เปปเปอร์ไม่มีทางให้คนไปซื้อชุดมาในเวลาที่สั้นขนาดนี้
งั้นก็หมายความว่า ชุดนี้ เขาเตรียมไว้ให้เธอตั้งนานแล้ว?
แต่ว่า ทำไมเขาต้องเตรียมชุดให้เธอ?
เธอไม่คิดว่าเขารู้ว่าเธอจะถูกพิศมัยชน ดังนั้นชุดนี้…
“ฮัดชิ้ว!” ในขณะที่กำลังครุ่นคิด มายมิ้นท์ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอจาม จากนั้นก็รีบเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกไป
ทันทีที่เธอเปิดประตูออกไป ก็ได้กลิ่นควันบุหรี่แรงๆลอยเข้ามา
มายมิ้นท์ขมวดคิ้วแล้วมองออกไปข้างๆ เห็นเปปเปอร์ยืนพิงกำแพงข้างๆแล้วก้มหน้าสูบบุหรี่อยู่
ควันบุหรี่ปกคลุมใบหน้าของเขา ทำให้เธอมองไม่เห็นสีหน้าของเขา
ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ยืนนิ่งไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
จนกระทั่งมายมิ้นท์ปิดประตู เขาได้ยินเสียงปิดประตู ถึงได้มีสติกลับมาแล้วหันหน้ามามองมายมิ้นท์ “เสร็จแล้วเหรอ?”
มายมิ้นท์อืม จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “คุณยังไม่หายดี ทำไมถึงสูบบุหรี่?”
“ผมกำลังคิดอะไรอยู่” เปปเปอร์เดินเข้ามาพร้อมกับตอบเธอ
มายมิ้นท์ก้มหน้ามองบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา เธอยื่นมือออกไปจับบุหรี่มาแล้วเดินไปดับข้างๆ “คิดอะไรก็ไม่ควรสูบบุหรี่ สุขภาพของคุณไม่ต้องการแล้วเหรอ?”
เห็นท่าทีภรรยาบ่นสามีของมายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็หัวเราะเบาๆ
เสียงหัวเราะนั้น ราวกับออกมาจากหน้าอก มันช่างไพเราะเหลือเกิน
หูของมายมิ้นท์ก็แดงขึ้นมา “คุณหัวเราะอะไร?”
“ไม่มีอะไร ผมดีใจ” เปปเปอร์มองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
มายมิ้นท์ตกใจ เธอถามด้วยความมึนงง “คุณดีใจอะไร?”
เปปเปอร์ไม่ตอบ เขามองดูชุดบนตัวเธอ สายตาของเขามีความตกใจ “คุณใส่ชุดนี้ สวยมาก”
ชุดนี้ เขาเลือกเองกลับมือ
ตอนนั้นดีไซเนอร์ส่งแบบมาตั้งมากมาย เขาดูแล้วก็เลือกชุดนี้ทันที เขารู้สึกว่ามันเหมาะกับเธอ
ตอนนี้เห็นแบบนี้ มันเหมาะกับเธอจริงๆ
ได้ยินเปปเปอร์ชมตัวเอง มายมิ้นท์ก็ก้มหน้าก้มตาลง หูของเธอแดงขึ้นกว่าเดิม “ก็…ก็พอได้ เพราะว่าชุดของคุณสวยต่างหาก เอ่อใช่ ชุดนี้ คุณเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานแล้ว” เปปเปอร์ตอบ
มายมิ้นท์ตกใจ “นานแล้ว? ทำไม?”
“เพราะอยากให้คุณใส่ชุดที่ดีที่สุด” เปปเปอร์พูด
มายมิ้นท์ริมฝีปากสั่นเทา
อยากให้เธอใส่ชุดที่ดีที่สุด ก็เลยเตรียมชุดนี้ไว้ให้เธอ
แล้วทำไมเขาต้องยอมแพ้ แล้วยังบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเธออีก?
มายมิ้นท์มองดูที่ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่กลับผอมลงไปไม่น้อยของเปปเปอร์ เธอตาแดง อยากถามสองคำถามนี้
แต่สุดท้าย เธอก็เก็บมันเอาไว้
เธอก้มหน้าลงจับกระโปรง “หลังจบงานเลี้ยง คุณส่งราคาชุดนี้มาให้ฉัน ฉันโอนเงินคืนให้คุณ”
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลงทันที เห็นได้ชัดว่าเขาโมโหที่เธอคิดเล็กคิดน้อยกับเขาทุกอย่าง อะไรก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณเขา
แต่สุดท้าย เขาก็ระงับความโมโหเอาไว้
เพราะเขารู้ว่า เขาไม่มีสิทธิ์โกรธเธอ
เหตุผลที่เธอทำแบบนี้ ก็เพราะตัวเอง
เขาเป็นคนผลักเธอออกไปเอง
“เดี๋ยวค่อยว่ากัน กลับไปก่อน ผมแนะนำคนสำคัญสองสามคนให้คุณรู้จัก มันจะเป็นผลดีต่อการพัฒนาเทนเดอร์กรุ๊ปในอนาคต” เปปเปอร์ยกแขนขึ้นมาให้เธอ
มายมิ้นท์เห็นแบบนี้ก็สอดแขนเข้าไป “ขอบคุณนะ”
เธอปฏิเสธเขาไม่ได้จริงๆ
เพราะเธอต้องการคนกลาง พาเธอไปผูกมิตรกับเจ้านายใหญ่พวกนั้น
ถ้าเธอไม่มีคนกลาง ตัวเองไปทำความรู้จักพวกเขาเอง เจ้านายใหญ่พวกนั้นคงไม่สนใจเธอแน่นอน
เปปเปอร์พามายมิ้นท์กลับไปที่ห้องโถงจัดงานเลี้ยง ไปทักทายท่านย่าก่อน จากนั้นก็ไปทำความรู้จักกับคนสำคัญพวกนั้น
ท่านย่านั่งอยู่บนโซฟาโซนพักผ่อน มองพวกเขาสองคนด้วยความดีใจ
ป้าแดงยกอาหารมาให้เธอ เห็นท่านย่ายิ้มหน้าบาน เธอก็ยิ้มไปด้วย “ท่านย่าคะ หัวเราะอะไรอยู่คะ?”
“ฉันกำลังหัวเราะมายมิ้นท์และเปปเปอร์ แดงเธอเห็นไหมว่า ท่าทีที่มายมิ้นท์มีต่อเปปเปอร์เปลี่ยนไปแล้ว?” ท่านย่าชี้ไปที่มายมิ้นท์ที่อยู่ไม่ไกล