เมิ่งอีเหลียงยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
ในที่สุดเขาก็หานางเจอ!
เขามองไปรอบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรแปลกๆอย่างอื่นแล้ว ก็เดินเข้าไปทีละก้าวๆ เขาจงใจก้าวเบาๆ ด้วยกลัวว่าจะเกิดเสียงดัง
แต่ไม่ว่าฝีเท้าเขาจะเบายังไง ใบไม้ใต้เท้าเขาก็ยังส่งเสียงกรอบแกรบอยู่ดี เมิ่งอีเหลียงหยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นมองไปยังร่างนั้น
ร่างเงานั้นขยับเล็กน้อยและเดินออกมาจากใต้ต้นไม้ ลูกไฟวิญญาณที่อยู่รอบๆทำให้ร่างนั้นสว่างขึ้น
ราวกับเทพธิดาจุติลงมายังโลกมนุษย์ แสงไฟสีส้มจางๆจากไฟวิญญาณอาบไล้ใบหน้างดงามชวนตะลึงที่อยู่ท่ามกลางความมืดสลัว นางยืนอยู่เพียงลำพังในป่าทึบ ดูงดงามจนรู้สึกเหนือจริง
เมิ่งอีเหลียงยืนตะลึงอยู่ชั่วขณะ เขาอ้าปากค้างมองร่างที่สวยเกินกว่าจะบรรยายนั้น แม้แต่พวกคนที่อยู่ด้านหลังเขาก็ยังตะลึงงัน ตอนที่พวกเขาได้รับภาพเหมือนครั้งแรก ก็รู้สึกแล้วว่าคนในภาพสวยเกินกว่าจะมีอยู่จริง
แต่พอได้มาเห็นตัวจริง พวกเขาก็ได้รู้ว่าความงามในภาพวาดนั้นยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของตัวจริงเลย
ในใต้หล้านี้มีผู้หญิงที่งดงามถึงขนาดนี้ได้อย่างไร?…novel-lucky
จวินอู๋เสียก้าวเดินไปบนใบไม้แห้ง นางมองไปที่เมิ่งอีเหลียงและพรรคพวกของเขาอย่างสงบ แสงไฟวิญญาณสีส้มสะท้อนอยู่ในดวงตาที่เย็นเยียบราวสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ทำให้เกิดสีแปลกๆ ช่วยเพิ่มเสน่ห์อันลึกลับให้กับความงดงามของนาง
“อู๋……อู๋เสีย” ในที่สุดเมิ่งอีเหลียงก็หาเสียงตัวเองเจอ เขามองจวินอู๋เสียด้วยความรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจ ความรู้สึกที่หายไปได้ผุดขึ้นมาในหัวใจของเขาอีกครั้ง
“หืม?” จวินอู๋เสียตอบเบาๆ
“แค่ก เจ้าอยู่ที่นี่จริงๆด้วย ป่าโยวเมิ่งอันตรายมากนะ เจ้าเป็นผู้หญิง อยู่ที่นี่คนเดียว ข้าเกรงว่าจะไม่ปลอดภัย” เมิ่งอีเหลียงแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างสง่างาม
“มีอะไรงั้นหรือ?” จวินอู๋เสียไม่สนใจ “ความหวังดี” ของเมิ่งอีเหลียงเลย
เมิ่งอีเหลียงกระแอมในลำคอ ความคิดเริ่มหมุนวนอย่างรวดเร็ว เขาแสร้งทำเป็นเดินเข้าใกล้จวินอู๋เสียทีละก้าวแบบไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาแฝงเจตนาร้าย
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่ปัญหาเล็กๆน่ะ น่าหลานเยว่เพิ่งช่วยวิญญาณสัตว์อสูรที่ควรจะโดนลงโทษไปเมื่อไม่นานนี้ ทำให้ท่านจ้าววิญญาณโกรธ ท่านเลยสั่งให้อาจารย์ข้าสืบหาที่อยู่ของน่าหลานเยว่ ก่อนหน้านี้เจ้าสนิทสนมกับน่าหลานเยว่ ศิษย์พี่ใหญ่ข้ารู้เรื่องนี้เข้า ตอนนี้น่าหลานเยว่ซ่อนตัวอยู่ ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว ศิษย์พี่ใหญ่ข้าอยากให้ข้าพาเจ้ากลับไปเพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของน่าหลานเยว่” เมื่อสิ้นเสียงของเขา เมิ่งอีเหลียงก็เดินมาถึงด้านข้างของจวินอู๋เสีย ยิ่งได้มองใบหน้าของจวินอู๋เสียอย่างใกล้ชิดก็ยิ่งเหมือนต้องมนต์
เด็กสาวที่งดงามเช่นนี้ หากตกอยู่ในมือเจียงอวิ๋นหลง นางจะต้องถูกทรมานอย่างแน่นอน เมิ่งอีเหลียงมีเจตนาไม่ดีต่อจวินอู๋เสียมานาน และเขากำลังจะเสียโอกาสไปอย่างไม่เต็มใจ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจเขา เขาแสร้งทำเป็นพูดอย่างจนใจว่า “เจ้าก็รู้ว่านี่เป็นความต้องการของท่านจ้าววิญญาณ แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้ แต่เจ้าวางใจเถอะ ข้ากับศิษย์พี่ใหญ่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เจ้าแค่บอกเขาให้ละเอียดถึงเบาะแสของน่าหลานเยว่ แล้วข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะไม่มีอันตรายแม้แต่นิดเดียว ตกลงไหม?”
ขณะที่พูด เมิ่งอีเหลียงก็เขยิบเข้าไปใกล้จวินอู๋เสียมากขึ้น เขาแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างสง่างาม มือข้างหนึ่งถือคบเพลิง ส่วนอีกข้างขยับเข้าหาไหล่ของจวินอู๋เสีย
ดวงตาของจวินอู๋เสียทอประกายเย็นเยียบ นางก้าวถอยหลังทันทีเพื่อหลบมือเจ้าชู้ของเมิ่งอีเหลียง
“ข้าไม่รู้ว่าน่าหลานเยว่อยู่ที่ไหน”