เมิ่งอีเหลียงไม่ได้ดั่งใจ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจ แต่พอมองหน้าจวินอู๋เสีย เขาก็โกรธไม่ลง จึงได้แต่ก้าวเข้าไปพร้อมรอยยิ้มกว้าง พยายามอย่างมากที่จะเขยิบระยะห่างระหว่างเขากับจวินอู๋เสียให้ใกล้ขึ้นอีก
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ศิษย์พี่ใหญ่ข้าแค่อยากหาเจ้าเพื่อสอบถามอะไรหน่อย เจ้าวางใจได้ มีข้าอยู่ทั้งคน เจ้าก็แค่บอกเรื่องที่เจ้ารู้กับเขา แล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
“แต่ข้าไม่คิดจะไป” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเย็นชา สายตาของนางกวาดมองมือของเมิ่งอีเหลียงที่ยกขึ้นอีกครั้ง เจตนาฆ่าวาบขึ้นในดวงตาของนาง
เมิ่งอีเหลียงหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “อู๋เสีย ข้าไม่ได้จะทำให้เจ้ากลัวนะ นี่เป็นคำสั่งของท่านจ้าววิญญาณ อาจารย์ข้าก็ยื่นคำขาดมาแล้ว ถ้าเจ้าไม่ไป เกรงว่าจะโดนทรมานไม่น้อย ถ้าเจ้าฟังข้า ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะปลอดภัย ยังไงซะ เจ้างดงามขนาดนี้ ข้าจะใจแข็งปล่อยให้เจ้าโดนทำร้ายได้ยังไง?”
“อู๋เสีย เจ้าก็ฟังข้าเถอะนะ” เจตนาชั่วร้ายฉายแววอยู่ในดวงตาของเมิ่งอีเหลียง มือของเขาพุ่งตรงไปที่เอวบางของจวินอู๋เสีย!
ร่างของจวินอู๋เสียเคลื่อนหลบการลวนลามของเมิ่งอีเหลียงในชั่วพริบตา…novel-lucky
เมิ่งอีเหลียงถูกปฏิเสธซ้ำอีกครั้ง ความอดทนของเขาจึงหมดลง เขาหรี่ตา รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหายไป สายตาที่มองร่างเล็กๆของจวินอู๋เสียก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายน่ากลัว
“จวินอู๋เสีย ข้าขอแนะนำเจ้าว่าอย่าได้ปฏิเสธสุราคำนับ เดี๋ยวจะได้ดื่มสุราทัณฑ์แทน วันนี้ข้าจะพาเจ้ากลับไปหาศิษย์พี่ใหญ่ข้าแน่ ถ้าเจ้าเชื่อฟังแต่โดยดี ข้าก็จะให้เจ้าเจอสิ่งดีๆ แต่ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ความร่วมมือ ข้าก็ไม่ถือสาที่จะให้เจ้าได้รับบทเรียนซะบ้าง!”
จวินอู๋เสียมองเมิ่งอีเหลียงที่แสดงธาตุแท้ของตนออกมาอย่างเย็นชา นางเกลียดคนสารเลวที่ชอบฉวยโอกาสจากผู้หญิงเป็นที่สุด
“นังนี่! ชอบหลบนักใช่ไหม? ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้าจะหลบไปที่ไหนได้! พวกเจ้า จับยัยนั่นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าไม่เชื่อว่าวันนี้ข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้!” เมิ่งอีเหลียงถูกครอบงำด้วยตัณหาราคะ เขาฉีกหน้าเสแสร้งของตัวเองออกและเผยให้เห็นใบหน้าแท้จริงที่ชั่วร้าย
เหล่าศิษย์กระโจนเข้าใส่จวินอู๋เสียทันที หน้าตาของจวินอู๋เสียทำให้หัวใจของพวกเขาคันยุบยิบไปหมด พวกเขาแทบจะอดใจรอให้เมิ่งอีเหลียงเสพสุขจนพอใจไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้มีโอกาสใกล้ชิดสนิทสนมกับสาวงามบ้างรึเปล่า
เหล่าวิญญาณมนุษย์พากันกระโจนเข้าใส่จวินอู๋เสียราวกับฝูงหมาป่าหิวโหย
ในขณะที่พวกเขากำลังจะแตะตัวจวินอู๋เสียได้นั่นเอง ลำแสงสีขาวก็สว่างวาบเข้าตาพวกเขา หลังจากแสงสีขาวหายไป จวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็หายตัวไปด้วย!
พวกเมิ่งอีเหลียงพากันตกตะลึงไปชั่วครู่ พวกเขากวาดตามองไปรอบๆ พยายามหาร่องรอยของจวินอู๋เสีย แต่หลังจากมองหาอยู่นาน สิ่งเดียวที่พวกเขาเห็นก็คือต้นไม้ที่ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีร่องรอยของวิญญาณตนใดอยู่รอบๆเลย
“แม่งเอ๊ย! ไปหานางมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” เมิ่งอีเหลียงตะคอกด้วยความโกรธ
คนของเขารีบกระจายกันออกค้นหาโดยมีคบไฟถืออยู่ในมือ
เด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา จู่ๆนางหายตัวไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้นได้อย่างไร?
“ศิษย์พี่เมิ่ง! ตรงนั้น!” ชายคนหนึ่งเห็นเงาแวบผ่านด้านข้าง จึงตะโกนเรียกทันที
เมิ่งอีเหลียงหรี่ตามองไปยังทิศทางที่ชายคนนั้นชี้ และแสยะยิ้มออกมา
“ฮ่า! ข้าก็คิดว่านางจะหนีไปไหนได้ จับนางมาให้ข้าเร็ว!” เมิ่งอีเหลียงโบกมือ แล้วคนของเขาก็พุ่งตรงไปยังเงานั้นทันที
ดูเหมือนเงานั้นจะไม่ได้สังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังใกล้เข้ามา มันยืนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เผยให้เห็นเงาเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น เมิ่งอีเหลียงกระโจนเข้าใส่เงานั้นราวกับเสือ!