เมิ่งอีเหลียงกระโจนเข้าไปด้วยความคิดที่จะกอดสาวงาม แต่คาดไม่ถึงว่าก่อนที่จะได้แตะร่างเงานั้น เงานั้นก็เคลื่อนไหวทันที เมิ่งอีเหลียงไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เงาขนาดใหญ่ก็ปะทะเข้าที่หน้าของเขา
“อ๊ากกกกกก!”
เสียงร้องโหยหวนดังออกจากปากเมิ่งอีเหลียง ตามมาด้วยเสียงแหลมแสบเก้วหู ร่างของเมิ่งอีเหลียงก็ลอยละลิ่วจากแรงปะทะอันหนักหน่วง ส่งเขาลงไปกระแทกพื้นอย่างแรงและกลิ้งไปอีกสองสามรอบอย่างน่าอนาถ
“อะ……อะไร……” เหล่าวิญญาณมนุษย์ที่ตามหลังเมิ่งอีเหลียงต่างตะลึงงันและหวาดกลัว คาดไม่ถึงว่าเมิ่งอีเหลียงจะลอยกระเด็นไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
สายตาของพวกเขามองตามเมิ่งอีเหลียงที่กระเด็นออกไป คบไฟที่เขาถืออยู่ตกลงข้างๆเงานั้น ส่องให้เห็นร่างสูงตระหง่านร่างหนึ่ง
วิญญาณสัตว์อสูรประเภทหมีขนาดมหึมาที่มีขนสีขาวดำยืนอยู่ใต้ต้นไม้สูงสองต้น ร่างอันใหญ่โตของมันราวกับกำแพงเนื้อสูง!
มองแค่แวบเดียว เหล่าวิญญาณมนุษย์ก็แทบจะล้มหงายหลังด้วยความตกใจกลัว
เงานั้นไม่ใช่จวินอู๋เสีย แต่เป็นหมีหยินหยางที่อัดพวกเขาจนเละที่ละแวกใกล้ๆหุนหุนโหลวครั้งที่แล้ว!!
ป่าโยวเมิ่งเป็นสถานที่ฝึกของวิญญาณมนุษย์ ไม่มีวิญญาณสัตว์อสูรตัวใดมาที่นี่ แต่จู่ๆหมีหยินหยางก็ปรากฏตัวในสถานที่ที่ไม่ควรจะเป็นเช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว!
กลุ่มวิญญาณมนุษย์ที่ก้าวร้าวรุนแรงในตอนแรกก็อ่อนปวกเปียกเป็นมะเขือม่วงโดนน้ำค้างแข็งทันที
หมีหยินหยางทรงพลังเพียงใด พวกเขาหลายคนได้เจอกับตัวเองมาก่อนแล้ว ตบเดียวจากอุ้งเท้าอันใหญ่โตนั้น แม้ว่าจะไม่ทำให้วิญญาณแตกดับ แต่อย่างน้อยก็ทำให้พวกเขาลุกจากเตียงไม่ได้ไปหลายวัน!
“หมี……หมีหยินหยาง……หมีหยินหยางมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง……” เมิ่งอีเหลียงทนต่อความเจ็บปวดและเงยหน้าขึ้น เขาปากอ้าตาค้างจ้องมองหมีหยินหยางที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงจู่ๆโผล่มาที่ป่าโยวเมิ่งได้ ดวงตาของเขาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
“โฮก!” ร่างอันใหญ่โตของหมีหยินหยางเบียดผ่านต้นไม้ข้างๆ ต้นไม้ใหญ่นั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ามันก็เปราะบางเหมือนต้นกล้าเล็กๆ โดนชนเบาๆก็หักโค่นลงมาแล้ว
หมีหยินหยางยังคงเดินเข้าใกล้พวกเมิ่งอีเหลียง เมิ่งอีเหลียงกลัวจนขาสั่น เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนก คิดที่จะหลบหนี แต่พอยืนขึ้นปุ๊บก็โดนพลังอันแข็งแกร่งดึงขึ้นจากพื้น
เมิ่งอีเหลียงกรีดร้องและหันไปมอง เขาเกือบจะฉี่ราดออกมา.novel-lucky
สิ่งที่ยกเขาขึ้นจากพื้นไม่ใช่อะไรอื่น แต่เป็นลิงใหญ่ตัวเดียวกับที่ชกหน้าเขาลงไปกองพื้นในวันนั้นนอกหุนหุนโหลว!
ใบหน้าที่เหมือนมนุษย์ของเจ้าลิงใหญ่แสยะยิ้มแยกเขี้ยว รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย เขี้ยวสีขาวงาช้างอันแหลมคมคู่หนึ่งทำให้เมิ่งอีเหลียงหวาดกลัวตัวสั่นเหมือนลูกนก
“เร็วเข้า! ช่วยข้าเร็ว!” เมิ่งอีเหลียงกรีดร้องเสียงสูง
เหล่าวิญญาณมนุษย์หวาดกลัวอย่างหนัก ทุกคนอยากวิ่งหนี แต่ไม่กล้าหนีเพราะตัวตนของเมิ่งอีเหลียง พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากแข็งใจพุ่งเข้าใส่ลิงใหญ่ตัวนั้น
ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้ลิงใหญ่ ก็มีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมา เหล่าวิญญาณมนุษย์ทั้งหลายโดนโจมตีลอยละลิ่วไปในอากาศ!
‘ตึง ตึง’ เสียงกระแทกหนักๆดังขึ้น เหล่าวิญญาณมนุษย์กระแทกเข้ากับต้นไม้รอบๆ หลังของพวกเขาแทบหักจากแรงปะทะนั้น ก่อนที่พวกเขาจะล้มลงกับพื้นด้วยสภาพที่น่าสมเพชอย่างยิ่ง
เสียงเลื้อยดังขึ้นข้างหูของเมิ่งอีเหลียง ในที่สุดเขาก็เห็นชัดๆว่าแสงสีขาวทั้งสองครั้งที่เขาเห็นเมื่อครู่คืออะไร
งูกระดูกสองหัวขนาดมหึมาตัวหนึ่งทำต้นไม้หักโค่นลงมาทีละแถว หัวของมันยื่นออกมาจากป่า และที่ยืนอยู่บนหัวของมันก็คือจวินอู๋เสียที่หายตัวไปเมื่อครู่!