“ขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้…” สีหน้าของฉันทัชยังคงจริงจัง
ยู่ยี่ส่ายหน้า “ฉันจะยืนส่งคุณ”
เพื่อเธอแล้ว เขาเลือกที่จะออกเดินทางตอนกลางดึกที่อากาศหนาวจัด แต่เธอ กลับอยากส่งเขา
สำหรับความดื้อดึงของเธอ ฉันทัชเหนื่อยใจมาก เขาถอนหายใจเบา ๆ ยอมแพ้ และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ไปยืนส่งผมข้างหน้าต่าง และยืนมองผมจากไป ช่วยเข้าใจอารมณ์ของผมในเวลานี้ด้วย … “
อากาศหนาวมากจริงๆ แต่เธอสวมเสื้อผ้าหนามาก ส่วนเรื่องหนาว ก็แค่ตอนออกมาข้างนอกถูกลมพัดจนหนาวเข้าไปถึงกระดูก บางทีอาจเป็นเพราะเธอเพิ่งออกจากเครื่องปรับอากาศ
แต่ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ ยู่ยี่ก็ไม่ดื้อดึงอีกต่อไป เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดเขาไว้ “ขับรถระวังตัว เดินทางปลอดภัย ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ว่าคุณจะกลับมาตอนไหน ฉันก็จะรอคุณอยู่ที่บ้าน…”
ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างเซ็กซี่ออกมา ความรู้สึกมีความสุขแบบที่ฉันทัชไม่เคยมีมาก่อน คำพูดที่อ่อนโยนของเธอ เขาชอบฟังมาก อีกทั้งยังรู้สึกสบายใจด้วย
หลังจากนั้น เขาก็เดินทางจากไป ยู่ยี่จึงขึ้นไปชั้นบน แล้วยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และจ้องมองไปทางรถที่กำลังแล่นออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหายลับไปจากสายตา
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอไม่รู้สึกง่วงเลย พอไม่มีเขาอยู่ข้างๆ เธอก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
หลังจากพลิกไปพลิกมาอยู่หลายชั่วโมง ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไป แต่ไม่นานหลังจากที่หลับไป ท้องฟ้าก็เริ่มส่องสว่างอีกครั้ง
กริ่งประตูดังขึ้นมา ยู่ยี่เดินไปมา โก๋กำลังยืนอยู่นอกประตู ในมือถืออาหารเช้าให้เธอ
ตอนห้าทุ่ม ส่งฉันทัชไปที่สนามบิน ช่วงเช้าก็ต้องมาส่งอาหารเช้า ยู่ยี่รู้สึกผิดเล็กน้อย และรีบไปชงกาแฟให้เขา
อาหารเช้ามีสมบูรณ์มาก แต่ยู่ยี่กินไม่ค่อยลง และไม่รู้สึกหิวเลย บรรยากาศในห้องเงียบมาก มีเพียงเสียงลมหายใจของเธอที่ดังอยู่
ตอนที่ทั้งสองพักอยู่ในห้อง ก็ไม่รู้สึกอะไรมาก พอเหลือเธอเพียงคนเดียว กลับรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้าง เคว้งคว้าง และกดรีโมทไปมาอย่างเบื่อหน่าย
เล่นซ้ำรายการงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ ไม่อย่างนั้นก็เป็นรายการตลก สารคดี และละครโทรทัศน์ที่ชอบก็มีไม่มากนัก
เธอสวมรองเท้าแตะ และเดินเข้าห้องน้ำ พอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นโฟมล้างหน้า มีดโกน และครีมอาบน้ำสำหรับผู้ชายวางอยู่
ทันใดนั้นเอง ยู่ยี่ก็คิดถึงเขาอย่างมาก อารมณ์ของเธอพลุ่งพล่านอย่างฉับพลัน ทำให้เธอต้านทานไม่ได้ และมันมาจากส่วนลึกของหัวใจ
ทันใดนั้นเอง เธอก็มีความคิดที่จะไปเฮทเค และความคิดนี้รุนแรงขึ้น และชัดเจนขึ้น เหมือนคลื่นทะเลซัดฝั่ง
มีคนบอกว่า คนเรามักจะมีอารมณ์หุนหันพลันแล่นสองสามครั้งในชีวิต และยู่ยี่ไม่เคยที่จะหุนหันพลันแล่นมากนัก แต่ในตอนนี้ เธอกลับอยากหุนหันพลันแล่นสักครั้ง
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเธอ และในขณะเดียวกัน เธอก็ตัดสินใจ เธอตั้งใจที่จะเดินทางไปเฮทเค!
แต่ว่า เธอไม่มีบัตรผ่าน เธอขมวดคิ้ว แล้วเดินกลับไปห้องทำงาน และเปิดคอมพิวเตอร์
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา นาโนโทรมา บอกว่าเธออยู่ที่ประตูแล้ว ให้เธอเปิดประตู
นาโนมาคนเดียว ถึงแม้จะเป็นเทศกาลปีใหม่ แต่เธอก็รู้สึกเบื่อจริงๆ ยู่ยี่ถามเธอว่า เธอไม่ได้ไปเยี่ยมญาติของเธอเหรอ?
เรื่องไปเยี่ยมญาติ นาโนไม่ชอบเท่าไหร่ แต่มันเป็นธรรมเนียม ถึงแม้เธอจะไม่ชอบ แต่เธอก็จะละเลยไม่ได้ อีกทั้งนี่เป็นการแต่งงานปีแรก และความมีมารยาทไม่อาจละเลยได้
ดังนั้น นาโนจึงแข็งกระด้างเป็นพิเศษ เธอใช้เวลาหนึ่งวัน ในการเดินทางไปเยี่ยมญาติพร้อมกับหัสดินเกือบยี่สิบคน
พอได้ยินแบบนี้ ยู่ยี่ก็เหนื่อยใจ นี่มันต้องแข็งกระด้างขนาดไหนกัน
เธอเหลือบไปมองด้านข้าง นาโนเลิกคิ้วพอเห็นสิ่งที่เธอกำลังค้นหาในคอมพิวเตอร์ เธออยากจะไปเฮทเคเหรอ
ยู่ยี่พยักหน้า เธอตัดสินใจแล้ว ดังนั้นถึงเวลาต้องเตรียมพร้อมแล้ว
“จะไปตอนไหน?”
“แน่นอนว่าต้องไม่ใช่วันนี้อยู่แล้ว พรุ่งนี้เถอะ”
“เธอทำบัตรผ่านได้ตั้งเเต่เมื่อไหร่?” นาโนจำไม่ได้จริงๆ ว่าเธอมีบัตรผ่าน
“บัตรผ่านทางไปเฮทเคฉันไม่มีจริงๆ แต่ฉันได้ค้นหาข้อมูลออนไลน์แล้ว ถ้าฉันไปต่างประเทศและต้องผ่านเฉทเค ฉันสามารถอยู่ที่เฮทเคได้หนึ่งสัปดาห์”
ยู่ยี่เพิ่งตรวจสอบข้อมูลพวกนี้อย่างชัดเจนจากคอมพิวเตอร์ เธอสามารถซื้อตั๋วเครื่องบินจากเมืองS ไปเกาหลีใต้แล้วจอดพักที่เฮทเค
นาโนเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่า เธอจะตรวจสอบอย่างละเอียดแบบนี้ แต่ว่า ทั้งสองคนต่างก็ไม่เป็นอะไร ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะนัดเชอร์รีนมาเจอกัน
เชอร์รีนยังคงอยู่ในบ้านพัก และกำลังให้นมลูกอยู่ ดังนั้นอาจใช้เวลาสักพัก ดังนั้นยู่ยี่กับนาโนจึงออกไปก่อน
เพราะไม่ได้กินชาบูมานานแล้ว นาโนจึงอยากกินชาบู ยู่ยี่ก็ตามใจเธอ
พวกเธอเลือกที่นั่งใกล้หน้าต่าง และนั่งลง ทั้งสองต้องการหม้อชาบูแบบสองสองช่อง นาโนอยากกินรสชาติเผ็ดๆ และสั่งอาหารจำนวนมาก
ครึ่งชั่วโมงเชอร์รีนก็เดินทางมาถึง ตอนที่เดินเข้ามา เธอพาลูกน้อยมาด้วย โดยในอ้อมแขนอุ้มตัวเล็ก และจูงมือคนพี่ไว้
ยู่ยี่อุ้มตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนของเธอ และพยายามหยอกเล่น
ออกัสโทรหาเชอร์รีน เชอร์รีนบอกว่ากำลังกินชาบูร้อนอยู่ อีกเดี๋ยวก็กลับ ออกัสให้เธอยื่นโทรศัพท์ให้นาโน
และไม่รู้ว่าจะอะไร นาโนขมวดคิ้ว แล้วหันไปพูดกับเชอร์รีนอย่างหมั่นไส้ สามีของเธอกลัวว่าฉันจะทำให้เธอนิสัยเสียไปด้วย!
เห็นได้ชัด ออกัสสั่งสอนเธอทางโทรศัพท์
แต่ว่าเชอร์รีนกลับไม่กังวลใจ ในช่วงเวลานี้ ไม่ว่าเธอจะออกไปพบใคร โทรศัพท์ของออกัสก็จะโทรมาตลอด
ราวกับว่า ถ้าเธอออกไปข้างนอก จะถูกลักพาตัวไป
นาโนรู้สึกไม่ยุติธรรม แล้วทำไมถึงให้เธอรับโทรศัพท์ แต่ไม่ให้ยู่ยี่รับโทรศัพท์ หรือตำหนิเธอเลย
เชอร์รีนพูดออกมาช้าๆ ออกัสบอกว่า เขาวางใจยู่ยี่ แต่เธอ เขาไม่วางใจ
พอได้ยินแบบนี้ นาโนก็ยิ่งขมวดคิ้ว เอ๊ะ เธอไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรือไง?
อาหารที่เธอสั่งมาถึงแล้ว ในขณะที่กำลังหยิบของใส่หม้อชาบู สีหน้าของนาโนก็เปลี่ยนไป เธอดูบูดบึ้ง และมองไปที่เดียว
พอสังเกตเห็นความผิดปกตินี้ สายตาของยู่ยี่ก็มองตาม มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ในอ้อมแขนของเธอกำลังอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่ เป็นเด็กผู้ชาย
สัญชาตญาณบอกว่าไม่ปกติ ยู่ยี่เรียกนาโนอย่างแผ่วเบา “เธอมองอะไร?”
“เธอเป็นอดีตแฟนสาวของดนัย” นาโนไม่หันกลับมามอง เธอจ้องไปที่เด็กผู้ชายในอ้อมแขนของผู้หญิงคนนั้น
เชอร์รียมองตามไป แล้วมองเล็กน้อย ก่อนจะแลกเปลี่ยนคำพูดทางสายตากับยู่ยี่ คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
ระยะห่างระหว่างโต๊ะทั้งสองนั้นไม่ไกลมาก แล้วเสียงเด็กก็ดังมาก จึงได้ยินชัดแม้จะนั่งอยู่ตรงนี้ จึงได้ยินเด็กผู้ชายเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าหม่ามี๊
ยู่ยี่เห็นร่างกายของนาโนสั่นเล็กน้อย จึงพูดว่า “ทำไมเธอถึงตื่นตัวมากขนาดนี้ บางทีอาจเป็นลูกของผู้ชายคนอื่นก็ได้”
นาโนตอบว่า “ผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่ต้นจนจบมีผู้ชายเพียงคนเดียว นั่นคือดนัย แล้วไม่มีชายอื่นอีก”
คำตอบของเธอเคร่งเครียดมาก ยู่ยี่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมั่นใจขนาดนี้ เธอนิ่งคิด แล้วพูดว่า แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นลูกของดนัยเสมอไป ถ้าอยากจะรู้ตรวจ DNA ก็ได้แล้ว
นาโนไม่ได้พูดอะไรออกมา
ยู่ยี่ไม่อยากก่อกวนเธออีก ดังนั้นเธอจึงไม่พูด ส่วนเชอร์รีนก็ไม่ได้พูดอะไร
อาหารมื้อนี้ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก จึงรีบจบอย่างง่ายดาย ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน และยู่ยี่ก็เริ่มจองตั๋วออนไลน์
ตั๋วเครื่องบินไปโซล เธอจองแค่ตั๋วเครื่องบินขาไป แต่ไม่มีขากลับ แต่ว่า จุดประสงค์ของเธอคือการอยู่ที่เฮทเคหลายวัน ส่วนเงินค่าตั๋วเสียไปก็เสียไป
พอคิดได้อย่างนี้ ที่จริงแล้ว เธอก็ค่อนข้างหุนหันพลันแล่น และฟุ่มเฟือย และค่อนข้างตื่นเต้น
ตั๋วเครื่องบินถูกจองรอบบ่ายสองโมงของวันพรุ่งนี้ ถึงเฮทเคตอนเวลาหกโมงเย็น ท้องฟ้ายังไม่มืด กำลังพอดี
เธอไม่คิดจะเอากระเป๋าเดินทางมาด้วย เธอกลัวหนัก และไม่จำเป็นต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วย ในช่วงฤดูหนาวหนักเกินไป ดังนั้น ไปซื้อที่นั่นเลยเถอะ
ในตอนบ่าย ฉันทัชก็โทรมาหาเธอ เขาบอกว่าต้องเลื่อนเวลากลับออกไปสองวัน ไม่สามารถกลับคืนนี้ได้
ยู่ยี่ไม่ได้บอกเขาเรื่องที่เธอจะไปเฮทเค ตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์เขา นี่เป็นความตื่นเต้นของคนมีความรักใช่ไหม?
ทั้งสองคุยกันนานมาก ฉันทัชบอกว่าเขาคิดถึงเธอมาก ขอให้เธอเปิดวิดีโอคอลคุยกันสักพัก
ยู่ยี่กำลังทานอาหารเย็นอยู่ เธอเห็นสายตาที่ร้อนแรงของเขาผ่านหน้าจอโทรศัพท์ ทำให้เธอกินอะไรไม่ลง ดังนั้นเธอจึงอยากจะปิดวิดีโอคอล
ฉันทัชไม่ยอม เขาไม่ได้เห็นหน้าเธอมาทั้งวัน ตอนนี้ได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเธอในวิดีโอคอล แววตาของเขาก็อ่อนโยนมาก
“หยุดจ้องมองฉันได้ไหม ฉันกินอะไรไม่ได้…” ดวงตาของเขาเหมือนจะแทงทะลุร่างของเธอ ยู่ยี่จึงทำอะไรไม่ถูก
“ผมเองก็ไม่ได้กินข้าวเย็นเหมือนกัน ฉันอยากกินอาหารเย็นด้วยกัน…” ร่างสูงของฉันทัชลุกขึ้นยืน และพอเขาหันหลังเดินไป แล้วถืออาหารเย็นกลับมาด้วย
ยู่ยี่ขมวดคิ้ว ดูจากท่าทางของเขา เหมือนเขาจะทำจริง
“ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกัน แต่เราก็สามารถทานอาหารเย็นด้วยกันได้ คุณกินอาหารเย็นเป็นเพื่อน ผมจะกินได้มากกว่าปกติ…”
เสียงทุ้มต่ำของฉันทัชสามารถทำให้หัวใจเธอเต้นแรงได้เสมอ…
พอพูดแบบนี้ออกมา วิดีโอคอลจึงไม่สามารถปิดได้ ยู่ยี่ถอนหายใจ แต่กลับเห็นว่าเขาจับชามกับตะเกียบไว้ เขานั่งไขว้ขา และยกชามข้าวขึ้นมา
……
ส่วนอีกด้านหนึ่ง
อารมณ์ของเรนนี่ไม่ดีเป็นอย่างมาก ชฎารัตน์ไม่ชอบเธอ ถึงแม้จะไม่ได้พูด แต่สีหน้าท่าทางของเธอกลับแสดงออกอย่างชัดเจน
นอกจากนี้ยังมีหัสดิน ปัญหาระหว่างเขากับเธอแทบจะไม่มีทางได้คุยกัน เขาไม่แม้แต่จะยอมฟังด้วยซ้ำ
แต่จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว สามีเป็นแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดอะไรสักคำเลยหรือไง?
“คุณกับยู่ยี่ตัดขาดกันอย่างสมบูรณ์ได้ไหมคะ ตอนนี้ พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ!” เรนนี่พูดกับหัสดิน
หัสดินยังคงไม่หายเมา จึงหงุดหงิดเล็กน้อย และไม่สนใจเธอเลย
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนได้ไหมคะ!” เรนนี่ดึงเขาขึ้นมา
หัสดินสะบัดมือ เรนนี่ยืนไม่มั่นคง จึงซวนเซ แล้วล้มลงบนพื้น ศีรษะชนกับขอบโต๊ะ ทันใดนั้นศีรษะของเธอก็กลายเป็นแดงและบวม
ความโกรธจุกอยู่ในหน้าอกของเรนนี่นั้นเยอะจนพุ่งขึ้นจุกคอ มีแต่เพิ่มขึ้นไม่ลดลงเลย
เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงกรีดร้อง แล้วเทน้ำหนึ่งแก้ว ก่อนจะสาดใส่หน้าของหัสดิน
คราวนี้ หัสดินตื่นจากความเมา และมีสติมากขึ้น เขาเช็ดหยดน้ำจากใบหน้าด้วยมือใหญ่ของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “คุณทำบ้าอะไรของคุณ?”
“ฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่คุณกลับไม่สนใจฉันเลย!”
“คุณเป็นภรรยา ดังนั้นก็นั่งในตำแหน่งนั้นดีๆ ไม่จำเป็นต้องมายุ่งเกี่ยวเรื่องของผม”
พอพูดจบ หัสดินก็เดินออกไป เรนนี่ยอมแพ้ รีบเดินตามหลังเขาไป “ฉันเป็นภรรยาของคุณทำไมถึงเข้าไปยุ่งไม่ได้”
“ในเรื่องส่วนตัวของผม ผมไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยว”
“คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าเราแต่งงานกันแล้ว!”
“ฉันมีสติ และชัดเจนมาก ยังคงใช้ชีวิตแบบก่อนหน้านี้ มีปัญหาอะไรไหม?”