เมิ่งอีเหลียงกลัวมากจนเปล่งเสียงไม่ออกสักคำ ศิษย์พี่น้องของเขาถูกหมีหยินหยางฉีกวิญญาณจนสลายหายไปทีละคนต่อหน้าต่อตาเขา ความตายที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมทำให้เมิ่งอีเหลียงเสียสติไปอย่างสมบูรณ์
“อย่าฆ่าข้า……อย่าฆ่าข้า……ข้าไม่ใช่คนที่ต้องการจับเจ้า เป็นศิษย์พี่ใหญ่ข้า! เป็นเขาที่สั่งให้ข้ามาจับเจ้า!!” เมิ่งอีเหลียงกุมหัว อยากจะหนีไปให้พ้นๆ แต่ถูกลิงใหญ่จับเอาไว้แน่น
จวินอู๋เสียใช้ปลายเท้าเคาะเบาๆที่หัวงูกระดูกสองหัว เจ้างูลดหัวลงต่ำเพื่อให้จวินอู๋เสียก้าวลงไปที่พื้น
ในเวลาเดียวกัน ก็มีคนอีกห้าคนกระโดดลงมาจากต้นไม้ พวกเขาเดินมายืนข้างๆจวินอู๋เสีย สายตาจับจ้องไปยังเมิ่งอีเหลียงที่ถูกลิงใหญ่จับไว้.novel-lucky
“จุ๊ๆ นี่กลัวจนฉี่ราดเลยหรือเนี่ย? ขี้ขลาดตาขาวเกินไปรึเปล่า?” เฉียวฉู่เงยหน้ามองเมิ่งอีเหลียง และพบว่ากางเกงของเมิ่งอีเหลียงเปียก รวมทั้งมีแอ่งน้ำที่น่าสงสัยอยู่ใต้เท้าเขา
“ศิษย์ของวิญญาจารย์อูจิ่วก็แค่นั้นเอง ขี้ขลาดตาขาวเหมือนหนู” เฟยเหยียนกับเฉียวฉู่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
เมิ่งอีเหลียงจ้องเหล่าผู้เยาว์ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วจำได้ทันทีว่าเป็นพวกเดียวกับคนที่กินข้าวอยู่กับน่าหลานเยว่และจวินอู๋เสียในวันนั้น ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจผู้เยาว์พวกนี้ ไม่แม้แต่จะนึกถึง แต่การต่อสู้ในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเตรียมตัวมาก่อนและรอให้เขามาติดกับ
“อย่า……อย่าฆ่าข้า……ข้าไม่ได้เป็นคนทำ……ข้าแค่ทำตามที่ถูกสั่งมาเท่านั้น นี่ไม่ใช่ความคิดข้า!” เมิ่งอีเหลียงพยายามอ้อนวอนอย่างไร้ประโยชน์ ไม่เหลือความเย่อหยิ่งก้าวร้าวในตอนที่คิดจะลวนลามจวินอู๋เสียเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
“ขยะจริงๆ สวะอย่างเจ้าบังอาจคิดสกปรกกับเสี่ยวเสียของเรา ช่างไม่รู้ที่ตายบ้างเลย” เฉียวฉู่ส่ายหน้ามองเมิ่งอีเหลียง พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่เมิ่งอีเหลียงพยายามจะทำกับจวินอู๋เสียเมื่อครู่ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จวินอู๋เสียจะยอมให้ตนเองแปดเปื้อนเพราะไอ้หมอนี่ พวกเขาคงกระโดดลงไปรุมกระทืบเขาแล้ว
“เปล่านะ! ข้าเปล่า!” ใบหน้าของเมิ่งอีเหลียงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขารีบสั่นหัวปฏิเสธรัวๆ
ถ้าเขารู้ว่าจวินอู๋เสียมีวิญญาณสัตว์อสูรทั้งสามอยู่ข้างกาย ต่อให้เขากล้าขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดแตะต้องนาง
“หยุดพูดจาไร้สาระ ถ้าไม่อยากทรมานก็ตอบทุกอย่างที่ข้าถาม” จวินอู๋เสียเริ่มหมดความอดทน เสียงของเมิ่งอีเหลียงทำให้นางหงุดหงิดอารมณ์เสีย
“ได้! เจ้าถามได้ทุกอย่างเลย! ตราบใดที่เจ้าไม่ทำร้ายข้า ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่างที่ข้ารู้” เมิ่งอีเหลียงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ความสง่างามหายไปจนหมดสิ้น
“ทำไมอาจารย์เจ้าถึงอยากจับหมีสีน้ำตาลตัวนั้น?” จวินอู๋เสียถามคำถามที่อยู่ในใจนาง
เมิ่งอีเหลียงผงะ คาดไม่ถึงว่าจวินอู๋เสียจะถามเรื่องนั้น ใบหน้าเขาแสดงความลังเลออกมาครู่หนึ่ง
“ฮวาฮวา ให้เขาลิ้มรสความแข็งแกร่งของเจ้าหน่อยสิ” เมื่อเฟยเหยียนเห็นเมิ่งอีเหลียงลังเล เขาก็ออกคำสั่งกับเจ้าลิงใหญ่ทันที
“ไม่……ไม่!” เมิ่งอีเหลียงส่งเสียงคร่ำครวญ
เจ้าลิงใหญ่ยื่นมืออีกข้างออกมา และฟาดไปที่หัวของเมิ่งอีเหลียง
พละกำลังของลิงใหญ่นั้นแข็งแกร่งกว่าวิญญาณสัตว์อสูรส่วนใหญ่ และขนาดตัวของมันก็ใหญ่กว่าเมิ่งอีเหลียงหลายเท่า ตบเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เมิ่งอีเหลียงเห็นดาวทันที ใบหน้าด้านข้างบวมฉึ่งอย่างน่าตกใจ มุมปากแตก
“โรลลี่ เจ้าก็ไปช่วยเขาหน่อยสิ” เฉียวฉู่กอดอกพยักเพยิดให้หมีหยินหยาง
หมีหยินหยางกระโจนเข้าใส่ทันที อุ้งเท้าทั้งสองของมันเหยียดออกกว้าง จากนั้นก็รวมพลังกับเจ้าลิงใหญ่จัดคอมโบให้เมิ่งอีเหลียงหนึ่งชุด!