“อ๊ากกกกก!” เสียงร้องโหยหวนของเมิ่งอีเหลียงดังก้องอยู่ในป่าโยวเมิ่ง การโจมตีประสานของวิญญาณสัตว์อสูรขนาดใหญ่ทั้งสองทำให้เมิ่งอีเหลียงประสบกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
แค่ช่วงสั้นๆ ใบหน้าของเมิ่งอีเหลียงก็ถูกทุบตีจนบวมเหมือนหัวหมู น้ำมูกน้ำตาไหลนองดูน่าสังเวชมาก
“อย่า……อย่าตี……ข้าพูด……ข้าจะพูด……” เมิ่งอีเหลียงไม่เคยโดนทุบตีอย่างรุนแรงมาก่อน ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสบวกกับความหวาดกลัวทำให้เขาคร่ำครวญไม่หยุด
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นเล็กน้อย โรลลี่และเจ้าลิงใหญ่หยุดมือทันที
สภาพของเมิ่งอีเหลียงดูน่าสมเพชมาก ไม่เหลือความหล่อให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
“อาจารย์ข้าต้องการใช้หมีวิญญาณเป็นฐานศิลาสำหรับหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ และบอกแค่ว่าการก่อสร้างหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่จะเสร็จสมบูรณ์ได้ก็ต่อเมื่อมีหมีวิญญาณเท่านั้น นอกนั้น……ข้าไม่รู้จริงๆ อาจารย์เพิ่งรับข้าเป็นศิษย์เมื่อไม่กี่ปีก่อน ข้าไม่รู้รายละเอียดที่แน่ชัด ทุกอย่างที่ข้าทำลงไปก็เป็นการทำตามคำสั่งของศิษย์พี่ใหญ่ข้า ข้าไม่ได้โกหกจริงๆนะ” เมิ่งอีเหลียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ถ้าเขารู้ว่าจวินอู๋เสียมีกองกำลังอยู่เบื้องหลังเช่นนี้ ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดแตะต้องปลายผมของนาง…novel-lucky
จวินอู๋เสียถามเมิ่งอีเหลียงอีกสองสามคำถาม และอย่างที่เมิ่งอีเหลียงพูด สิ่งที่เขารู้มีอยู่จำกัดมาก อูจิ่วไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขามากนัก ดังนั้น เขาจึงตอบได้แค่ไม่กี่คำถาม
แต่จากปากคำของเมิ่งอีเหลียง จวินอู๋เสียก็ได้รู้ถึงเหตุผลที่อูจิ่วร้อนใจอยากจับหมีวิญญาณให้ได้ นั่นก็คือเพื่อสร้างหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ ตามคำพูดของเมิ่งอีเหลียง ถ้าเขาไม่สามารถจับหมีวิญญาณได้ หอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ก็จะไม่มีวันเสร็จสมบูรณ์ จุดนี้ได้กระตุ้นความสนใจของจวินอู๋เสีย
“ข้าบอกเจ้าทุกอย่างที่ข้ารู้แล้ว……ทีนี้……เจ้าปล่อยข้าไปได้รึยัง?” เมิ่งอีเหลียงมองอย่างอ้อนวอน ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา เขาถามอย่างระมัดระวังด้วยกลัวว่าคำพูดของเขาจะทำให้เขาโดนทุบตีอีกรอบ
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วมองเมิ่งอีเหลียง จากนั้นนางก็พยักหน้าให้หมีหยินหยางกับลิงใหญ่
ขณะที่เมิ่งอีเหลียงคิดว่าเขารอดแล้ว มือของลิงใหญ่ก็กำรอบคอเขาแน่น ขณะที่กรงเล็บอันแหลมคมของหมีหยินหยางก็แทงทะลุหน้าอกของเขา
ก่อนที่เขาจะทันได้ส่งเสียงร้อง เมิ่งอีเหลียงก็ถูกหมีหยินหยางฉีกออกเป็นสองส่วน!
วิญญาณที่แตกสลายกลายเป็นแสงดาวระยิบระยับกระจายไปในป่าโยวเมิ่งที่มืดสลัว
“จุ๊ๆ ทำไมข้ารู้สึกว่าไอ้คนที่ชื่ออูจิ่วนั่นกำลังวางแผนการใหญ่อยู่?” แม้แต่เฉียวฉู่ที่สมองทึบที่สุดในกลุ่มพวกเขายังสังเกตเห็นความผิดปกติของเรื่องนี้ได้
การสร้างหอคอยโยวหลิงต้องใช้หมีวิญญาณจริงๆ! เสือชีตาห์เคยพูดก่อนหน้านี้ว่า หมีวิญญาณไม่เคยอ่อนแอขนาดนั้น แต่หลังจากที่อูจิ่วเอาตัวมันไปและมันหลบหนีออกจากคุกใต้ดินของหอคอยโยวหลิงได้ มันก็กลายเป็นแบบนั้น เห็นได้ชัดว่าต้องมีอะไรอยู่ในหอคอยโยวหลิงที่ทำให้พลังวิญญาณของหมีวิญญาณลดลง
“ตอนนี้อูจิ่วเล็งเป้าไปที่จงจง รวมถึงน่าหลานเยว่ด้วย ในเมื่อเจียงอวิ๋นหลงรู้ว่าเสี่ยวเสียรู้จักมักคุ้นกับน่าหลานเยว่ เกรงว่าพวกนั้นไม่ปล่อยเสี่ยวเสียไปง่ายๆแน่” ฟ่านจั๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้ว่าเมิ่งอีเหลียงจะตายไปแล้ว แต่เจียงอวิ๋นหลงยังอยู่
“ใครไม่ปล่อยใคร ยังไม่แน่หรอก” จวินอู๋เสียหรี่ตา นางหันกลับและมองลึกเข้าไปในป่าโยวเมิ่ง
“ในเมื่อพวกนั้นต้องการจับข้า งั้นข้าก็ควรให้ของขวัญทักทายเขาก่อน เจ้าทึ่มเฉียว พวกเจ้าให้พวกโรลลี่เตรียมพร้อมไว้ วันนี้เราจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเจียงอวิ๋นหลงและอูจิ่ว”
[อยากจับข้างั้นรึ?]
[งั้นมาดูกันว่าพวกเจ้ามีความสามารถพอไหม!]