การล่าสังหารดำเนินไปอย่างเงียบๆในป่าโยวเมิ่ง
ป่าโยวเมิ่งนั้นกว้างใหญ่มาก เพื่อที่จะล้อมจับจวินอู๋เสียให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจียงอวิ๋นหลงไม่เพียงส่งเหล่าวิญญาณไปยืนเฝ้ารอบๆป่าโยวเมิ่งเท่านั้น เขายังส่งวิญญาณมนุษย์เข้าไปในป่าโยวเมิ่งมากกว่า 10 กลุ่มเพื่อค้นหาร่องรอยของจวินอู๋เสีย
สิบกว่ากลุ่ม ฟังดูเหมือนเยอะ แต่การเข้าไปในป่าโยวเมิ่ง พวกเขาต้องกระจายกันออกไป
พวกจวินอู๋เสียฝึกฝนอยู่ในป่าโยวเมิ่งมานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว ภายใต้การนำของน่าหลานเยว่ พวกเขาคุ้นเคยกับป่าโยวเมิ่งอย่างมาก ตอนนี้ที่นี่ได้กลายเป็นบ้านของพวกเขาในโลกวิญญาณ พวกของจวินอู๋เสียใช้ต้นไม้ที่หนาทึบโจมตีตอบโต้ได้อย่างมีประสิทธิภาพพร้อมกับพวกหมีหยินหยาง
วิญญาณมนุษย์กลุ่มหนึ่งที่เข้ามาจับจวินอู๋เสีย ยังไม่ทันได้เห็นแม้แต่เงาของนาง พวกเขาก็โดนงูกระดูกสองหัวที่ตกลงมาจากท้องฟ้าบดขยี้จนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ป่าเป็นสนามรบที่วิญญาณสัตว์อสูรคุ้นเคยมากที่สุด การต่อสู้กับกลุ่มวิญญาณมนุษย์ที่ไม่คุ้นเคยกับสถานที่ พวกวิญญาณมนุษย์จะไปมีหวังต่อกรกับพวกหมีหยินหยางได้อย่างไร
ผีเสื้อนรกออกค้นหาร่องรอยของศัตรูทั่วทั้งป่าโยวเมิ่ง ทันทีที่หรงรั่วได้รับข่าว นางจะส่งข้อมูลให้กับจวินอู๋เสีย แล้วจวินอู๋เสียก็จะส่งพวกหมีหยินหยางออกไปกำจัดคนพวกนั้น
เหล่าวิญญาณมนุษย์ที่เข้ามาในฐานะนักล่าได้กลายเป็นเหยื่ออย่างกะทันหัน เสียงร้องอันน่าสังเวชดังก้องอยู่ในป่าโยวเมิ่ง และถูกทะเลใบไม้ที่หนาทึบกลืนหายไป
แค่วันเดียว สิบกว่ากลุ่มที่เจียงอวิ๋นหลงส่งออกไปก็ถูกกำจัดจนสิ้น เหลือแต่วิญญาณมนุษย์ที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ชายป่าซึ่งยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน
หรงรั่วส่งผีเสื้อนรกออกไปตรวจสอบกลุ่มวิญญาณมนุษย์ด้านนอกป่าโยวเมิ่ง และส่งผีเสื้อนรกอีกตัวบินกลับไปที่บ้านของจวินอู๋เสียเพื่อส่งข่าวให้จวินอู๋เหยา บอกเขาว่าไม่จำเป็นต้องกังวล และจวินอู๋เสียต้องใช้เวลาอีกสองสามวันในป่าโยวเมิ่ง
วิญญาณมนุษย์ที่ถูกส่งเข้ามาในป่าโยวเมิ่งไม่เหลือแม้แต่คนเดียว เหล่าวิญญาณมนุษย์ข้างนอกก็ไม่รู้เลยว่าพวกเขาถูกสังหารหมดแล้ว พวกเขายังคงยืนเฝ้ารอข่าวอยู่ข้างนอกอย่างโง่ๆต่อไป.ไอลีนโนเวล
ตลอดช่วงเวลานี้ พวกของจวินอู๋เสียไม่วิตกกังวลหรือร้อนใจใดๆ แค่อยู่ฝึกในป่าโยวเมิ่งต่อไปอย่างสงบ ปล่อยให้ผีเสื้อนรกเป็นหน่วยสอดแนมที่สมบูรณ์ ไม่มีใครสามารถเล็ดลอดการเฝ้าระวังของมันและเข้ามาใกล้ได้
พวกเขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบวัน ในช่วงสิบวันนี้ พวกจวินอู๋เสียฝึกฝนอย่างต่อเนื่องโดยไม่ยอมพักผ่อน พวกเขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการขัดเกลาพลังวิญญาณของตน
จนกระทั่งวันที่สิบ จวินอู๋เสียจึงได้หลุดจากภวังค์
ความก้าวหน้าของนางเร็วกว่าพวกเฉียวฉู่เล็กน้อย นางกระจายไฟวิญญาณออกไปและยืนขึ้นพร้อมกับอุ้มเจ้าแมวดำไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็เอนตัวพิงต้นไม้ใหญ่
อาการของเจ้าแมวดำยังไม่คงที่นักและยังไม่รู้สึกตัว ทำให้จวินอู๋เสียเป็นกังวลมาก นางมองเจ้าแมวดำที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขน จากนั้นก็หลับตาและลูบขนที่นุ่มลื่นของเจ้าแมวดำตัวน้อย
ทันใดนั้น จวินอู๋เสียก็ได้ยินเสียงดังขึ้นแผ่วเบา นางปกป้องเจ้าแมวดำในอ้อมแขนทันที พร้อมกับหรี่ตามองไปยังที่มาของเสียงนั้น
เงาดำร่างหนึ่งค่อยๆเหินลงมาจากต้นไม้ด้านบน
จวินอู๋เสียเพ่งสายตามอง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ตู๋เถิงร่อนลงบนพื้น เขามองจวินอู๋เสียที่ระแวดระวังตัว แล้วสายตาก็แสดงความเข้าใจ
“ข้าก็ว่า ทำไมจู่ๆพวกวิญญาณมนุษย์ถึงได้มายืนอยู่รอบนอกป่าเยอะนัก ทีนี้ก็รู้แล้วว่าเป็นเพราะพวกเจ้านี่เอง ทำไม? ไปล่วงเกินอูจิ่วเข้าหรือ?” ตู๋เถิงเลิกคิ้วถามจวินอู๋เสีย อาจจะเป็นเพราะบัวน้อยกับอิงซู่ ตู๋เถิงจึงมีความประทับใจต่อจวินอู๋เสีย
“รบกวนท่านแล้ว” จวินอู๋เสียรู้ว่าตู๋เถิงไม่ได้คิดร้ายกับนาง จึงคลายความระวังตัวลง แม้ว่าปากตู๋เถิงจะไร้เมตตาต่อผู้คน แต่เขามีหลักการมาก และค่อนข้างใจอ่อนด้วย