ตู๋เถิงยักไหล่ “พวกนั้นไม่ได้รบกวนข้าหรอก ถึงข้าจะไม่อยากยุ่งเรื่องของพวกวิญญาณมนุษย์ แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เจ้าอาจให้ความกระจ่างกับข้าได้”
“เรื่องอะไรงั้นหรือ?” ตู๋เถิงเคยช่วยเจ้าแมวดำ และจวินอู๋เสียยังคงรู้สึกขอบคุณตู๋เถิงในเรื่องนั้นอยู่ ดังนั้น ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกัน จึงไม่มีความตึงเครียดใดๆระหว่างกัน
“วิญญาณมนุษย์ที่ยังไม่ตายเข้ามาในโลกวิญญาณได้ยังไง?” ตู๋เถิงพูดขึ้นทันที
จวินอู๋เสียเงยหน้า ดวงตาใสกระจ่างของนางหันไปมองตู๋เถิง
ตู๋เถิงกล่าวต่อว่า “ข้ารู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่แรกแล้ว ช่วงเวลาที่บัวน้อยกับอิงซู่กลับมาที่นี่มันบังเอิญมากเกินไป ท่าทางของพวกเขาที่มีต่อเจ้าก็ดูเคารพอย่างมาก ตอนแรกข้าก็ไม่ได้สังเกต แต่หลังจากนั้นข้าก็พบว่ามีเสียงสะท้อนแปลกๆระหว่างพวกเขาสองคน ข้าไม่เคยเห็นเสียงสะท้อนเช่นนี้ เหมือนกับมีบางอย่างบนร่างกายของพวกเขาที่เหมือนกัน นั่นเป็นที่ทำให้ข้างงมาก ข้าค้นพบบางอย่างที่พิเศษในตัวภูติประจำตัวที่กลับมาที่นี่ก่อนหน้านี้ มันรู้สึกเหมือนวิญญาณถูกตัดขาด ซึ่งบ่งบอกว่าพวกเขาได้ตัดการเชื่อมโยงกับเจ้านายเก่าของตนแล้ว แต่กลับไม่มีอะไรแบบนั้นในบัวน้อยกับอิงซู่”
“บัวน้อยเคยบอกว่าเจ้าคือเจ้านายของเขา แม้ว่าเจ้าจะเข้ามาในโลกวิญญาณ แต่……พอเจ้าตาย การเชื่อมโยงระหว่างเจ้ากับภูติประจำตัวของเจ้าก็น่าจะถูกตัดขาดไปแล้ว แต่การเชื่อมโยงระหว่างบัวน้อยกับวิญญาณของเจ้ายังอยู่ดี นั่นหมายความว่า……กายเนื้อของเจ้ายังคงมีชีวิตอยู่?” ตู๋เถิงกล่าวพลางหรี่ตามองจวินอู๋เสีย
สีหน้าของจวินอู๋เสียสงบนิ่ง ดูไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย..novel-lucky
ตู๋เถิงมองจวินอู๋เสียอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เจ้าไม่อยากตอบก็ช่างเถอะ ข้าแค่ถามไปงั้น”
จวินอู๋เสียยังไม่พูดอะไร ความฉลาดเฉียบแหลมของตู๋เถิงทำให้นางประหลาดใจ แต่ในขณะเดียวกัน นางก็รับรู้ได้ว่าตอนที่ตู๋เถิงพูดคำเหล่านั้น เขาไม่ได้มีความเป็นอริใดๆ
“ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับหรือไม่ ข้าจะถือว่าข้อสันนิษฐานข้าถูกแล้วกัน อูจิ่วเป็นคนที่รับมือไม่ได้ง่ายๆ ถ้าเจ้ายังอยู่ในป่าโยวเมิ่งต่อไป เจ้าจะเจอปัญหาไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะพวกเจ้าออกไปเอง” ตู๋เถิงพูดขึ้น
ดวงตาของจวินอู๋เสียฉายแววประหลาดใจ ตู๋เถิงดูไม่เหมือนคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเลย
“อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า วิญญาณทุกดวงที่กลายเป็นภูติประจำตัวจะขึ้นอยู่กับการตายของเจ้านาย เมื่อโซ่วิญญาณถูกตัดขาด วิญญาณจะได้รับผลกระทบที่จะโจมตีเข้าที่หัวใจของพวกเขาโดยตรง ข้ารู้จักบัวน้อยมานาน ที่ข้าทำวันนี้ก็แค่ให้ความช่วยเหลือเขาเท่านั้น” ดูเหมือนตู๋เถิงจะสังเกตเห็นความแปลกใจและงุนงงของจวินอู๋เสีย จึงเอ่ยปากพูด
“ขอบคุณ” จวินอู๋เสียกล่าวพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย ตู๋เถิงเป็นตัวอย่างที่ดีของคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เป็นคนดีทีเดียว
ตู๋เถิงกล่าวต่อว่า “ข้าว่าเจ้าก็ไม่ได้ขัดหูขัดตาอะไรด้วย เดี๋ยวข้าจะสร้างความวุ่นวายขึ้น ตอนนั้นเจ้ากับเพื่อนเจ้าก็ออกไปจากที่นี่ซะ”
“ได้” จวินอู๋เสียพยักหน้า
ตู๋เถิงหันหลังกลับทันที จวินอู๋เสียเดินไปปลุกพวกเฉียวฉู่ให้ออกจากภวังค์ และบอกพวกเขาถึงสิ่งที่ตู๋เถิงพูด เมื่อพวกเฉียวฉู่ได้ยินก็พากันตื่นเต้นทันที และวิ่งไปทางที่อยู่ของตู๋เถิง ถ้าตู๋เถิงจะก่อความวุ่นวายขึ้น ก็น่าจะทำใกล้ๆกับที่อยู่ของเขา
ตู๋เถิงเดินไปบนพื้นหญ้านุ่ม และมองดูต้นไม้ที่หนาแน่นตรงหน้า เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังบอกเขาว่าพวกจวินอู๋เสียเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว สายตาของเขาลดต่ำลงเล็กน้อย เถาวัลย์หนาบนข้อมือเริ่มเลื้อยออกมา ปลายเถาวัลย์เส้นนั้นเหมือนถูกตัดด้วยของมีคม ดูค่อนข้างเด่นเมื่อเทียบกับเถาวัลย์เส้นอื่นๆ