สีหน้าของตู๋เถิงแฝงความเศร้าที่บรรยายไม่ได้ ครู่หนึ่งกว่าเขาจะได้สติและเดินตรงไปยังบ้านของตัวเอง
มีวิญญาณมนุษย์จำนวนมากยืนอยู่ทั้งสองด้านของต้นไม้ใหญ่ที่ตู๋เถิงอาศัยอยู่ พวกเขามองไปรอบๆและไม่พบเป้าหมายของพวกเขา หลังจากหาอยู่นานพวกเขาก็เริ่มเบื่อ จึงมารวมตัวกระซิบกระซาบกันที่ใต้ต้นไม้ ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
ตู๋เถิงปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาอย่างไร้สุ้มเสียง ทำเอาวิญญาณมนุษย์พวกนั้นสะดุ้งโหยงและชักอาวุธออกมาทันที
เถาวัลย์หลายเส้นพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า ฟาดอาวุธออกจากมือของวิญญาณมนุษย์เหล่านั้นทีละคน
“ตู๋……ตู๋เถิง” เมื่อเห็นเถาวัลย์พวกนั้น เหล่าวิญญาณมนุษย์ก็รู้ถึงตัวตนของตู๋เถิงทันที
“พวกเจ้าเป็นใคร? มารบกวนการพักผ่อนของข้าทำไม?” ตู๋เถิงหรี่ตามองกลุ่มวิญญาณมนุษย์อย่างไม่พอใจ
“พวกเราเป็นลูกน้องของท่านวิญญาจารย์อูจิ่ว ได้รับคำสั่งจากท่านวิญญาจารย์ให้มาจับวิญญาณที่กระทำผิดในป่าโยวเมิ่ง” วิญญาณมนุษย์ตนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมตัวสั่นงันงก วิญญาณมนุษย์แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ในโลกวิญญาณ วิญญาณที่ทำให้พวกเขากลัวนั้นหายากมาก แต่ตู๋เถิงนับเป็นหนึ่งในนั้น
ตู๋เถิงคือหนึ่งในวิญญาณพืชที่แข็งแกร่งที่สุดสามตนในโลกวิญญาณ เขาเป็นที่รู้จักดีในเรื่องนิสัยที่แปลกประหลาด ปากร้ายจนสามารถเฉือนเนื้อเถือหนังคนฟังได้ แม้ว่าพวกเขาจะอ้างชื่ออูจิ่ว แต่ก็ยังไม่กล้าอวดดีต่อหน้าตู๋เถิงมากเกินไป
“พวกเจ้ารบกวนข้า ไสหัวไป” ตู๋เถิงตะคอกอย่างไม่อดทน ไม่มีความยับยั้งชั่งใจแม้แต่น้อยแม้ว่าจะได้ยินชื่ออูจิ่วก็ตาม
วิญญาณมนุษย์พวกนั้นต่างตกใจกลัวตู๋เถิง พวกเขากำลังจะพูดบางอย่าง แต่เถาวัลย์ด้านหลังตู๋เถิงก็เริ่มเคลื่อนไหวโบกไปมาในอากาศ
และวิญญาณมนุษย์พวกนั้นก็พากันหัวหดทันที……
ในแง่ความแข็งแกร่ง พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตู๋เถิงเลย เมื่อคิดว่าพวกเขาไม่เห็นวี่แววของจวินอู๋เสียทั้งที่เฝ้าอยู่ที่นี่มาครึ่งวันแล้ว บวกกับป่าโยวเมิ่งกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใด ใครจะรู้ว่าจวินอู๋เสียจะปรากฏตัวจากตรงไหน? ถึงยังไงก็มีวิญญาณมนุษย์อีกจำนวนมากเฝ้าที่อื่นอยู่ จวินอู๋เสียอาจจะไม่ปรากฏตัวที่นี่ก็ได้ เมิ่งอีเหลียงก็นำวิญญาณมนุษย์จำนวนมากเข้าไปในป่าโยวเมิ่งแล้ว มีความเป็นไปได้ว่าจะเจอตัวจวินอู๋เสียแล้ว
ด้วยความคิดเช่นนั้น รวมทั้งคำขู่จากตู๋เถิง จึงไม่มีใครกล้าอยู่ที่นั่นอีกต่อไป..novel-lucky
เมื่อเห็นวิญญาณมนุษย์ถอยห่างจากใต้ต้นไม้ สายตาของตู๋เถิงก็กวาดไปยังแนวต้นไม้ในป่าโยวเมิ่งด้านหลังเขาอย่างช้าๆ ร่างเล็กๆกำลังยืนมองเขาอย่างเงียบๆอยู่ท่ามกลางป่าทึบ
ตู๋เถิงพยักหน้าให้กับร่างเล็กนั้น จากนั้นก็ขึ้นไปบนยอดไม้อย่างไร้เสียง
จวินอู๋เสียเฝ้ามองตู๋เถิงไล่พวกวิญญาณมนุษย์ในละแวกนั้นออกไป และอาศัยจังหวะที่ปลอดคนรีบออกจากที่ซ่อนพร้อมพวกเฉียวฉู่
โชคดีที่ท้องฟ้าของโลกวิญญาณมืดสลัว พออยู่ห่างออกไปเพียงเล็กน้อยก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเงาที่ผ่านแวบไปในชั่วพริบตาแล้ว
พวกเขาวิ่งไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ตลอดทาง เมื่อจวินอู๋เสียเปิดประตูบ้านของนาง และยังไม่ทันได้เข้าไปข้างใน นางก็ถูกโอบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
“เจ้ากลับมาแล้ว” เสียงของจวินอู๋เหยาดังขึ้นเหนือหัวจวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียตอบรับว่า “อืม” เบาๆ
หลังจากเข้าไปในบ้านแล้ว จวินอู๋เสียก็วางแมวดำตัวน้อยลงที่โซฟานุ่ม ก่อนจะหันไปหาจวินอู๋เหยาและพูดว่า “มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหอคอยโยวหลิง ข้าต้องไปตรวจดูที่หอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่”
“ได้” จวินอู๋เหยาพยักหน้า แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “ผีเสื้อนรกส่งข่าวมาให้ข้า ตอนนี้อูจิ่วพยายามจะจับพวกเจ้า อีกสักพักค่อยไปจะดีกว่า เผื่อไว้น่ะ”
จวินอู๋เสียเข้าใจว่าจวินอู๋เหยากังวลเรื่องอะไร นางไม่พูดอะไรก่อนจะตอบตกลง
แม้ว่าพวกจวินอู๋เสียจะกลับมาได้ แต่วิญญาณมนุษย์ที่ยืนเฝ้าอยู่นอกป่าโยวเมิ่งก็ยังไม่แยกย้ายกันไป จนกระทั่งอีกห้าวันต่อมา เจียงอวิ๋นหลงที่ยังไม่ได้รับข่าวใดๆก็ทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว