ห้าวันที่ไร้ข่าวคราวใดๆ เจียงอวิ๋นหลงส่งคนออกไปตามกลุ่มที่นำโดยเมิ่งอีเหลียงกลับมา แต่การค้นหาครั้งนี้ทำให้เจียงอวิ๋นหลงพบว่าเมิ่งอีเหลียงได้หายตัวไปแล้ว!
พูดให้ถูกกว่านั้น นอกจากวิญญาณมนุษย์ที่ยืนเฝ้าอยู่นอกเขตป่าโยวเมิ่ง วิญญาณทั้งหมดที่ถูกส่งเข้าไปในป่าโยวเมิ่งไม่ได้กลับมาสักคน สถานการณ์เช่นนี้ทำให้เจียงอวิ๋นหลงตกตะลึงทันที
การตายของร่างวิญญาณจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้ วิญญาณมนุษย์เกือบร้อยได้สูญหายไป ก็แทบจะแน่ใจได้ว่าพวกเขาตายไปแล้ว
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ภายในป่าโยวเมิ่งไม่มีร่องรอยของวิญญาณอื่นอยู่เลย วิญญาณมนุษย์ทั้งหมดที่เฝ้าอยู่นอกป่าโยวเมิ่งไม่พบเห็นจวินอู๋เสียและเพื่อนๆของนางออกมาจากป่าเลย
เจียงอวิ๋นหลงไม่ใช่คนโง่ ถ้าจวินอู๋เสียไม่ได้อยู่ในป่าโยวเมิ่งจริงๆ อย่างมากพวกเมิ่งอีเหลียงก็กลับมามือเปล่า จะไม่หายไปทั้งหมดแบบนี้อย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดปรากฏการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้ อยู่ดีๆวิญญาณมนุษย์เกือบร้อยจะหายวับไปในอากาศได้อย่างไร?…ไอลีนโนเวล
ข้อสรุปเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ พวกเขาถูกฆ่าตายหมดแล้ว!
เมื่อคิดว่าพวกเมิ่งอีเหลียงถูกจวินอู๋เสียฆ่าตายกันหมด เจียงอวิ๋นหลงก็อดรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวไม่ได้ เมิ่งอีเหลียงเคยพูดมากกว่าหนึ่งครั้งว่า ครั้งแรกที่เขาเจอจวินอู๋เสีย นางยังเป็นแค่วิญญาณใหม่ แล้วนางมีพลังมากพอที่จะทำลายวิญญาณมนุษย์เกือบร้อยดวงภายในระยะเวลาสั้นๆแค่หนึ่งเดือนได้อย่างไร?
แต่ความจริงก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาเขา เมิ่งอีเหลียงและคนอื่นๆถูกฆ่าตายแล้วจริงๆ
และวิญญาณอื่นๆที่ยืนเฝ้าอยู่นอกป่าโยวเมิ่งก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของจวินอู๋เสีย
เรื่องนั้นทำให้เจียงอวิ๋นหลงโกรธมาก เขาเรียกหัวหน้าที่ดูแลพวกที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกมาถามถึงสถานการณ์นอกป่าโยวเมิ่งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาอย่างละเอียด
“พวกเราทุกคนยืนเฝ้าอยู่นอกป่าโยวเมิ่งตามคำสั่งของศิษย์พี่ใหญ่แล้ว เราไม่เห็นวิญญาณตนใดเข้าออกป่าเลย และไม่เห็นจวินอู๋เสียด้วย” หัวหน้ากลุ่มรายงานพร้อมเหงื่อแตกพลั่ก ถ้าข่าวแพร่ออกไป พวกเขาคงอับอายอย่างที่สุด คนตั้งเยอะแยะยืนเฝ้าอยู่นอกป่าโยวเมิ่ง แต่ก็ยังปล่อยให้จวินอู๋เสียหนีรอดไปได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็นหลังจากที่ฆ่าคนของพวกเขา ถ้าอูจิ่วได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาก็คงจบสิ้นแล้ว!
“พวกเจ้าล้อมป่าโยวเมิ่งเอาไว้ทั้งหมดแล้วจริงๆใช่ไหม? พวกเจ้าไม่มีใครหายไปแน่นะ?” เจียงอวิ๋นหลงขมวดคิ้วแน่น เรื่องนี้เกินความคาดหมายของเขา เขาคิดว่าจะจับจวินอู๋เสียได้ง่ายๆ ไม่คิดเลยว่าจะเสียคนไปมากมายเช่นนี้ แล้วยังไม่เจอแม้แต่เงาของจวินอู๋เสีย
“ข้าได้ตรวจสอบจำนวนคนที่ยืนเฝ้านอกป่าโยวเมิ่งแล้ว ไม่มีใครหายไปขอรับ แต่ตอนที่ยืนเฝ้าอยู่ มีคนบอกข้าว่าพวกเขาเจอกับตู๋เถิง ตู๋เถิงบอกว่าพวกเขารบกวนการพักผ่อนของเขา แล้วก็ไล่พวกเขาไป” วิญญาณมนุษย์คนนั้นหยุดชั่วครู่ แล้วพูดต่ออย่างกังวลว่า “ตู๋เถิงแข็งแกร่งมากและมีนิสัยประหลาด คนพวกนั้นก็เลยไม่กล้าอยู่ที่นั่นนานและรีบแยกย้ายกันไป”
“ตู๋เถิง?” เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตา “เกิดขึ้นเมื่อไร?”
“เมื่อห้าวันก่อนขอรับ”
“ไอ้พวกโง่! ข้าบอกชัดแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้พลาดแม้แต่นิดเดียว ตู๋เถิงพูดแค่ไม่กี่คำ คำสั่งข้าก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาพวกเจ้าแล้วเรอะ!” เจียงอวิ๋นหลงสูดหายใจเข้าลึกๆ จากสถานการณ์ตอนนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่ตู๋เถิงจะเกี่ยวข้องกับการหนีของจวินอู๋เสีย เขาไม่เชื่อว่าจวินอู๋เสียจะเก่งกาจขนาดเล็ดลอดสายตาของวิญญาณมนุษย์จำนวนมากที่ล้อมรอบป่าทั้งป่าไปได้ เว้นแต่ว่าจะมีคนแอบช่วยอยู่ลับๆ!
ชายคนนั้นตกตะลึง แล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “พวกเขาไม่ได้คิดอะไรมาก ก็……รู้กันดีว่าตู๋เถิงไม่ชอบข้องเกี่ยวกับวิญญาณมนุษย์”