TQF:บทที่ 632 การรักษาลุล่วง (5)
“ไม่ ไม่มีอะไร” ฟางถงยวี่ส่ายหัว ยิ้มเขินๆเหมือนอาย
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี โชคดีที่ตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย ไม่อย่างนั้นคงคิดว่าแม่นางคนนี้ชอบตัวเองแน่ๆ
ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นถนนหนทางอันคึกครื้น เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่นั่งไม่สบายตัวอยู่บนรถลากสัตว์วิญญาณพูดเบาๆ “ถึงตลาดแล้ว พวกเราลงรถไปเดินเล่นกัน เผื่อจะเจออะไรที่น่าซื้อ”
“ได้คุณหนู ข้าอยากจะลงไปเที่ยวเล่นนานแล้ว” หยูเฮงน้อยเห็นด้วยคนแรก ตาของนางเล็งไปที่ของเล็กๆน่าสนุกตั้งนานแล้ว
ฟางถงยวี่ก็พยักหน้าเห็นด้วย หลังจากที่สั่งให้เห้อไป๋ยี่หยุดรถแล้วทั้ง 3 ก็เดินลงมา พี่น้องตระกูลฟางที่ตามมาด้วยก็ลงมาจากรถลากสัตว์วิญญาณอีกคัน ทหารยาม 2 คนนำรถลากสัตว์วิญญาณไปเก็บไว้ที่โรงเตี๊ยมที่รู้จักกันอย่างรวดเร็ว ส่วนเหล่าเจ้านายก็เดินเล่นกันสนุกสนาน
นายท่านรูปหล่อ แม่นางโฉมงาม เรียกสายตาจากทุกคนได้ทันที แต่ที่ชิงยางขาดน้อยที่สุดก็คือคนหน้าตาดี
ทุกคนจึงเก็บสายตากลับไปในเวลาแปปเดียว เดินทางของตัวเองซื้อของของตัวเองต่อ ไม่มีใครไปจับตาดูใครเป็นพิเศษ
ทุกคนก็ชินแล้วกับเหตุการณ์แบบนี้ สายตาของหยูเฮงน้อยถูกของเล่นข้างทางดึงดูดไป รวมถึงพี่สาวฟางถงยวี่ด้วย
1 คนโต 1 คนเล็กวิ่งวนอยู่รอบร้านขายของข้างทาง
ที่จริงก็ไม่ใช่แค่พวกนาง พี่น้องตระกูลฟางก็ตาลายไปด้วยของเล่นระรานตาพวกนี้
สาเหตุก็เพราะแม้พวกเขาจะเป็นคนในตระกูลฟาง แต่ตั้งแต่เล็กจนโตพวกเขาก็เป็นเจ้านายแค่ในนามเท่านั้น จริงๆแล้วจนยิ่งกว่าคนรับใช้ซะอีก อย่าว่าแต่ออกมาเดินเล่นเลย แค่จะกินของดีๆที่บ้านยังไม่ได้
ดังนั้นโอกาสที่ได้ออกมาเที่ยวเล่นซื้อของจริงๆจังๆมีน้อยมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องได้ครอบครองของเล่นน่าสนุกเลย
คนที่นิ่งเหมือนเป็นเรื่องปกติที่สุดในหมู่พวกเขาคือเฉิงเสี่ยวเสี่ยว สีหน้าของพี่น้องตระกูลฟางก็ตกอยู่สายตานาง และพอจะเดาได้ว่าเป็นเพราะอะไร
จึงหยิบแหวนมิติออกมา 3 วงยื่นให้พวกเขา “พี่ชายทั้ง 2 พี่สาว พวกท่านชอบอะไรก็ซื้อเลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“เสี่ยวเสี่ยว นี่…”
พวกเขาที่กำลังเพลิดเพลินกับการดู ถึงจะมีความคิดอยากจะซื้อกลับไปแต่กระเป๋าอันเบาบางของพวกเขาทำให้ต้องข่มความคิดนี้ไว้
ไม่นึกว่าจะมีเสียงหวานดังขึ้นข้างหู พอหันกลับมาก็เห็นแหวนมิติ 3 วงในมือนาง
ในหมู่ลูกศิษย์ตระกูลใหญ่ที่ชิงยางล้วนมีแหวนมิติในครอบครองเป็นเรื่องปกติ ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร แต่การที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวสามารถหยิบออกมา 3 วงอย่างง่ายดายนั้น พี่น้องตระกูลฟางที่ได้เห็นก็ยังตะลึงอยู่
พวกเขาไม่รู้ว่าสำหรับเฉิงเสี่ยวเสี่ยวแล้วแหวนมิติก็เหมือนถุงใส่ของทั่วไป เอาไว้บรรจุสิ่งของก็เท่านั้น มีหยูเฮงน้อยอยู่นางอยากจะมีเท่าไหร่ก็ได้
และหยูเฮงน้อยก็สร้างแหวนมิติไว้มากมายจริงๆ ใช้อีกหลายปีก็ใช้ไม่หมด
อีกอย่าง นางกับหยูเฮงน้อยจะใช้พลังวิญญาณสร้างหินพลังวิญญาณขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ เงินทองเหล่านี้ไม่มีค่าอะไรแล้วในสายตาพวกนาง
โดยเฉพาะเหรียญทองในมิติที่มีมากจนน่าตกใจ ตอนนี้ไม่มีโอกาสได้ใช้เลย เอาไว้ให้เผ่าอสูรในมิติสร้างราชอาณาจักรของตัวเอง และใช้เหรียญทองเป็นตัวแปรแลกเปลี่ยน
หยูเฮงน้อยเห็นพวกเขายังเอ๋อๆกันอยู่จึงหยิบแหวนมิติแล้วยัดใส่มือพวกเขาพี่น้อง พูดอย่างใจกว้าง “เอาไปสิ อยากได้อะไรก็ซื้อเลย ไม่พอค่อยมาขอคุณหนูใหม่”
“น้องสาว ขอบใจเจ้านะ” ฟางซีเฉิงอายุเยอะที่สุด เขาไม่ได้ปฏิเสธ และจะไม่ปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นด้วยเหตุผลเรื่องศักดิ์ศรีเพื่อแกล้งทำเป็นสูงส่ง
พี่น้องฟางซีเสียนและฟางถงยี่เห็นพี่คนโตรับไว้ก็รับเอาไว้ด้วย ฟางซีเสียนยิ้มให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวอย่างขอบคุณ ส่วนฟางถงยวี่เดินเข้ามาจับแขนนางไว้ “น้องสาว เจ้านี่เป็นคนดีจริงๆ ขอบใจเจ้านะ”
“คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม
หยูเฮงน้อยเอ่ยตาม “ใช่ๆ คนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
————————