ตอนที่ 564
ขอลดราคา
“เป็นไงบ้างชิวซุย สวยอย่างที่เขาร่ำลือกันหรือเปล่า”หลังจากจัดการพวกกลุ่มต่อต้าน ในที่สุดพวกไป๋จูล่งก็ได้มาที่ระเบียงสายรุ้งแหล่งท่องเที่ยวของอาณาจักรโรเน่เสียที
“สวยมากเลยเจ้าค่ะ เป็นอย่างที่ข้าคิดเอาไว้เลย”ชิวซุยตอบพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีร่าเริง สถานที่แห่งนี้เหมือนดั่งคำกล่าวขานจริงๆ เทือกเขาที่สะท้อนแสงแดดอยู่ด้านล่างชะง่อนผานั้นมีสายรุ้งพาดผ่านหลายเส้นมากเลยทีเดียว หากขี่มังกรบินลงไปในร่องผา คงจะเหมือนกำลังลอดอุโมงค์ที่มีสายรุ้งเป็นหลังคาแน่ๆ แถมเพราะด้านใต้เป็นเขตอสูรธาตุน้ำ ทำให้มีน้ำตกอยู่ 2 จุดประดับรวมกันแล้วนับว่าควรค่าแก่การเดินทางมาชมจริงๆ
“ชะ ใช่ขอรับ งดงามมากขอรับ”เสียงตอบรับจากหัวหน้ากลุ่มต่อต้านพูดออกมาด้วยท่าทีหวั่นๆ เพราะลูกน้องของมันโดนฝนอัสนีของไป๋จูล่งจัดการไปหมดแล้ว ทำให้ตัวมันที่โชคดีอยู่ใกล้กับพวกไป๋จูล่งโดนลากมาเที่ยวด้วยเสียอย่างนั้นเพราะหลังจากพาพวกไป๋จูล่งมาเที่ยวชมในอาณาจักรโรเน่แล้ว อสูรมังกรที่รับหน้าที่ยานพาหนะต้องการตัวหัวหน้ากลุ่มต่อต้านกลับไปสำเร็จโทษที่เขตอสูรของนางด้วย
“แล้วท่านพี่ล่ะคิดว่าไงเจ้าคะ”ชิวซุยถามพลางหันไปหาหลินเฟยที่อยู่ข้างหลัง
“อา งดงามมากเลย”หลินเฟยตอบทั้งๆที่สายตายังไม่หยุดมองกลุ่มสาวๆที่พากันมาเที่ยวชมระเบียงสายรุ้งแห่งนี้
“อะ แฮ่ม”หลานฮวาที่อยู่ข้างๆใช้ศอกกระทุ้งหลินเฟยเบาๆเพราะตอนนี้หลินเฟยยังอยู่กับชิวซุย แม้จะมีนิสัยเจ้าชู้ติดตัวแต่หลินเฟยกลับไม่อยากให้ชิวซุยรู้เรื่องนี้เสียเท่าไหร่ รวมทั้งเรื่องที่มันหายตัวไปไหนมาเมื่อวันก่อนด้วย
“ชิวซุย แล้วพวกท่านน้าล่ะ”หลินเฟยรีบละสายตาจากพวกสาวๆพลางเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเมื่อเห็นว่าชิวซุยกำลังจ้องมาทางตนเองด้วยท่าทีสงสัยอยู่
“ท่านน้าก็….”ชิวซุยเลิกคิ้วพลางชี้ไปที่กลุ่มด้านหน้าที่กำลังชมระเบียงสายรุ้งกันอยู่ พอมองไปก็เห็นได้ชัดเจนเลยว่ากลุ่มของท่านน้าอยู่ที่ไหน เพราะไม่ว่าใครเมื่อเห็นภาพเช่นนั้นก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้อยู่แล้ว ชายหนุ่มที่มีสามงามทั้ง 5 คนเดินล้อมหน้าล้อมหลังพากันหยอกล้อด้วยท่าทีหวานชื่นเช่นนั้น หากมีคนโสดเข้ามาใกล้มีหวังได้กระอักเลือดตายเป็นแน่
“งั้นพวกเราไปเดิมชมกันมุมอื่นก่อนดีว่านะ อย่าพึ่งไปขัดท่านน้าตอนนี้เลย”หลินเฟยตอบพลางพาชิวซุยกับหลานฮวาเดินผละออกไปจากจุดที่พวกท่านน้าอยู่ อาการแบบนั้นต่อให้พวกหลินเฟยเข้าไปขัดก็ดึงพวกท่านน้าออกมาจากโลกส่วนตัวไม่ได้หรอก ได้แต่รอให้พวกท่านน้าหวานแหววกันจนพอใจเท่านั้นเอง
“คุณหนู รอข้าด้วยเจ้าค่ะ”อสูรมังกรเห็นเช่นนั้นก็ขอตามไปด้วยทันที โดยที่มือนางนั้นยังคงจับมือของหัวหน้ากลุ่มต่อต้านเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หากมองจากสายตาคนอื่นอสูรมังกรในร่างมนุษย์กับชายที่อยู่ด้วยคงเหมือนคู่รักกันเสียมากกว่า แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าจริงๆแล้วคนหนึ่งเป็นผู้มีความแค้นต่อกันส่วนอีกคนคือเหยื่อที่กำลังจะถูกเอาไปจัดการภายหลังต่างหาก
“พี่สาว สนใจของฝากหรือเปล่าขอรับ”ระหว่างเดินลงมาจากชะง่อนผา ชิวซุยกับหลินเฟยก็โดนเด็กชายคนหนึ่งเรียกตัวเอาไว้ โดยตรงหน้าของเด็กคนนั้นมีสินค้าจำพวกของฝากวางขายเอาไว้เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่ายประดับกรอบรูปสวยงาม หินสีสันสวยๆ และข้าวของเครื่องใช้ยิบย่อยที่ผู้หญิงมักจะชอบซื้อเอาไปใช้กัน
“ท่านพี่ซื้อไปฝากท่านพ่อกับท่านแม่กันเถอะ”ชิวซุยว่าพลางเดินเข้าไปดูสินค้าของเด็กชาย
“ได้สิ เจ้าอยากได้อะไรล่ะ”หลินเฟยพยักหน้าพลางเดินเข้าไปดูสินค้าด้วย ของเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ใช้ประโยชน์อะไรไม่ค่อยได้แต่หากนำไปเป็นของฝากก็นับว่าไม่เลว ทำให้หลินเฟยเริ่มคิดว่าตนควรจะเอาของพวกนี้ไปฝากสาวๆที่อาณาจักรไป๋และอู๋ด้วยดีหรือไม่
“พี่สาว ไม่ทราบท่านต้องการเท่าไหร่หรือขอรับ”เด็กชายเห็นชิวซุยทำท่าจะซื้อของตนเองก็ดีใจรีบเสนอขายทันที
“งั้นข้าเอา อันนี้ กับ อันนี้แล้วก็อันนี้”ชิวซุยตอบพลางหยิบของไปหลายสิบชิ้น เพราะนอกจากฝากท่านพ่อท่านแม่แล้วนางยังจะเอาไปฝากพวกท่านตาท่านยายทั้งหลายและเหล่าอสูรอีกด้วย ทำเอาเด็กชายที่ขายของอยู่ยิ้มไม่หยุด
“งั้นข้าขอที่เหลือทั้งหมดก็แล้วกัน”หลินเฟยตอบพลางแยกส่วนของตนเองออกมาให้เด็กชายคิดเงิน
“เอ๊ะ ทะ ทั้งหมด 82 เหรียญเงินขอรับ”เด็กชายทำท่าตกใจเมื่อเห็นหลินเฟยจะเหมาของๆมันทั้งหมด
“เอาไปไม่ต้องทอน”หลินเฟยเอาเหรียญทองเหรียญหนึ่งยื่นให้เด็กชายก่อนจะเก็บเอาส่วนของตนเองเข้าไปในมิติจนหมด
“ท่านพี่ ท่านจะซื้อไปฝากใครเยอะแยะหรือเจ้าคะ”ชิวซุยถามด้วยท่าทีสงสัย ของคนในครอบครัวชิวซุยก็เลือกมาหมดแล้วแท้ๆ
“อ่า…ข้าเห็นน้องชายคนนี้ตั้งใจทำงานก็เลยอยากช่วยอุดหนุนเท่านั้นเอง”หลินเฟยหลบสายตาของชิวซุยไปทางอื่นพลางหัวเราะออกมากลบเกลื่อน
“งั้นเหรอ….”ชิวซุยทำตาโตขึ้นมาด้วยท่าทีประหลาดใจ แต่ก็นะในเมื่อหลินเฟยบอกแบบนั้นนางก็เชื่อแบบนั้นแล้วกัน
.
.
.
หลังจากการท่องเที่ยวจบลง ไป๋จูล่งก็มอบตัวหัวหน้ากลุ่มต่อต้านให้กับอสูรมังกรตามคำสัญญาหลังจากอสูรมังกรพาพวกตนมาส่งที่เมืองหลวงของอาณาจักรไชน์แล้ว ส่วนลูกน้องของกลุ่มต่อต้านยามนี้คงโดนทางการของอาณาจักรโรเน่มาจับไปหมดแล้ว เพราะกว่าพวกกลุ่มต่อต้านจะฟื้นจากสายฟ้าของจูล่งก็คงอีก 4 หรือ 5 วันหลังจากนี้ไปแล้ว
“คุณชาย ท่านซื้อของขวัญมาให้ข้าหรือเจ้าคะ”หลังจากกลับมาที่เขตอสูรผาไร้ก้น หลินเฟยก็ขอตัวออกมาในเขตอาณาจักรอู่ทันที เพื่อนำของฝากมาให้สาวๆที่มันกำลังคบหาอยู่
“คุณชาย ท่านหายไปไหนมาตั้งนานพวกเราคิดถึงนะเจ้าคะ”หญิงสาวอีกคนหนึ่งพูดพลางโน้มตัวเข้าไปกอดหลินเฟยด้วยท่าทีมีความสุข ที่นี่ไม่เหมือนกับที่ไชน์หรือโรเน่ การพาสาวๆเดินด้วยกันทีละหลายๆคนไม่ถือเป็นเรื่องแปลกตาอะไร ทำให้หลินเฟยสามารถพาสาวๆมากกว่าหนึ่งคนไปเที่ยวพร้อมกันได้สบาย
“ข้าเองก็คิดถึงพวกเจ้าเหมือนกัน”หลินเฟยว่าพลางพาสาวๆเข้าไปนั่งที่ร้านอาหารด้วยท่าทีสบายใจโดยมีหลานฮวาล่วงหน้ามาจองร้านอาหารให้กับตนเอาไว้อยู่แล้ว การดื่มกินอย่างสนุกสนานร่วมกับสาวๆแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับหลินเฟยไปแล้ว แม้มันจะต้องเลี่ยงเมืองหลวงหรือเลี้ยงเมืองที่พวกท่านน้าหรือพวกท่านแม่ชอบเดินทางมาก็ตาม
.
.
“หลินเฟย เช้าแล้วนะ”หลังจากพาสาวๆไปเที่ยวกันทั้งคืนแล้วมาจบลงที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง หลานฮวาก็รับหน้าที่เข้ามาปลุกหลินเฟยในตอนเช้าเพราะการออกมาในครั้งนี้ของหลินเฟยนั้นไม่ได้มาแค่เที่ยวเล่นอย่างเดียว แต่มาเพราะต้องนำของฝากของชิวซุยไปให้จักรพรรดิอู่องค์ปัจจุบันอีกด้วย
“ขอรับพี่หลานฮวา”หลินเฟยที่นอนอยู่บนเตียงร่วมกับหญิงสาว 2 คนพูดพลางลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าด้วยท่าทีเคยชิน
“เจ้านี่เอาวิชาที่ท่านมังกรธรณีสอนมาใช้ได้เสียเปล่าจริงๆนะ”หลานฮวาถอนหายใจออกมาพลางเดินไปหยิบเม็ดยาสีดำที่หลินเฟยเผลอทิ้งเอาไว้เก็บเข้าไปในมิติของนาง
“แต่มันก็เป็นผลดีไม่ใช่หรือขอรับ”หลินเฟยยิ้มออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ยาที่มันให้พวกนางกินนั้นคือยาคุมกำเนิด เพราะตัวหลินเฟยไม่ได้อยากมีลูกกับหญิงสาวพวกนี้เสียเท่าไหร่ พวกนางเป็นพวกที่หลินเฟยเอาเงินออกมาให้เห็นก็พร้อมจะเข้าหาแล้ว แค่สนุกด้วยก็พอ
“หรือว่าท่านอยากจะเรียกพวกนางว่านายหญิงกันล่ะ”หลินเฟยว่าพลางเดินนำหลานฮวาออกไปจากโรงเตี๊ยม ทำให้หลานฮวาส่ายหน้าน้อยๆ ขืนหญิงสาวพวกนี้กลายเป็นนายหญิงตระกูลไป๋ขึ้นมาก็คงไม่ดีเท่าไหร่ เอาเป็นว่านางจะไม่บ่นเรื่องยาพวกนี้ก็แล้วกัน
“พี่หลานฮวา ท่านหิวหรือเปล่า”หลินเฟยถามขึ้นมาขณะกำลังขับรถเข้าเมืองหลวง
“ถามแปลกๆ พวกเราหิวกันจริงๆที่ไหน เจ้าอยากกินอะไรก็ว่ามา”หลานฮวาตอบพลางจอดรถที่หน้าประตูเมืองหลวง ที่หลินเฟยพูดแบบนั้นออกมาเพราะหลินเฟยอยากจะแวะในตลาดเท่านั้นล่ะไม่ได้หิวอะไรจริงๆหรอก
“ข้าขอไปเดินดูก่อนก็แล้วกัน”หลินเฟยตอบก่อนจะลงจากรถแล้วตรงเข้าไปในตลาดระหว่างทางทันที ตลาดของเมืองหลวงนั้นดูดีกว่าตลาดในเมืองอื่นหลายเท่า แม้จะเป็นตลาดสดแต่พื้นที่ก็สะอาดมากสามารถเดินเล่นได้โดยแทบจะไม่มีกลิ่นแปลกๆเลยเสียด้วยซ้ำ ทำให้หลินเฟยที่มีจมูกดีกว่าคนปกติเช่นเดียวกับชิวซุยและบิดาของตนนั้นสามารถเดินเล่นได้อย่างสบายใจ
“พี่หลานฮวา ซาลาเปาเจ้านี้น่ากินดี ข้าจะไปซื้อให้ท่านนะ”หลินเฟยว่าพลางตรงไปยังร้านขายซาลาเปาที่ตั้งอยู่ข้างทาง แต่มองแวบเดียวหลานฮวาก็เข้าใจทันทีว่าหลินเฟยไม่คิดจะซื้อซาลาเปาอย่างเดียวหรอก
“แม่นาง ซาลาเปาร้านเจ้าขายอย่างไรหรือ”หลินเฟยถามพลางเดินเข้าไปหน้าร้านที่มีซึ้งนึ่งซาลาเปาตั้งเอาไว้
“ลูกละ 7 เหรียญทองแดงเจ้าค่ะ”หญิงสาวที่เป็นคนขายซาลาเปาพูดพลางมองหลินเฟยด้วยท่าทีประหม่า สำหรับเด็กสาววัยแรกแย้มอย่างนางแล้วการได้พบหนุ่มหล่อและงดงามเช่นนี้นับว่าน่าตื่นเต้นไม่น้อย แม้จะกำลังขายของให้ลูกค้าอีกคนอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะมองมาทางหลินเฟยเป็นระยะ
“แย่จังเลย ข้ามีติดตัวมาแค่ 5 เหรียญทองแดงเท่านั้นเอง”หลินเฟยยิ้มพลางมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีสนใจ ดูนางเป็นหญิงสาวชาวบ้านที่หน้าตาสะสวยดีไม่น้อยเลย เส้นผมที่ยาวมาปิดใบหน้านิดหน่อยนั่นทำให้นางดูเป็นคนขี้อายน้อยๆแถมท่าทีประหม่าก่อนหน้านี้ยังน่ารักมากทีเดียว
“ท่านมีแค่ 5 เหรียญทองแดงเองหรือเจ้าคะ”หญิงสาวว่าพลางมองมาทางหลินเฟยเหมือนจะไม่อยากเชื่อ เพราะหลินเฟยแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีมากแถมยังมีเครื่องประดับอยู่ด้วย แต่หากจะเก็บเงินด้วยการเอาเครื่องประดับพวกนั้นมาแทนเงินก็คงเหมาซาลาเปาได้เป็นหมื่นลูกแน่ๆ
“จริงสิแม่นาง ดูสิข้าเหลืออยู่เท่านี้เอง”หลินเฟยว่าพลางนำถึงเงินออกมาก่อนจะเอาเหรียญอื่นๆซ่อนเอาไว้ในมิติทำให้ในกระเป๋าเงินของหลินเฟยเหลือเพียงเหรียญทองแดง 5 เหรียญเท่านั้น
“งั้น ข้าจะขายให้ท่านลูกละ 5 เหรียญทองแดงก็ได้เจ้าค่ะ แต่แค่ลูกเดียวนะ”หญิงสาวตอบด้วยท่าทีใจอ่อน ก่อนจะยืนซาลาเปามาให้หลินเฟยด้วยท่าทีเขินๆ
“ไม่ได้หรอกแม่นาง เอาไว้ข้ากลับไปที่บ้านแล้วจะเอาเงินที่เหลือมาคืนให้นะ”หลินเฟยว่าพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีดีใจ
“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”หญิงสาวพยักหน้าพลางหันไปชายวัยกลางคนที่อยู่ในร้าน บางทีคนๆนั้นอาจจะเป็นพ่อของนางก็ได้
“ขอบคุณมากแม่นาง ท่านช่างเป็นคนใจดีเหลือเกิน จริงสิแม่นางชื่ออะไรหรือข้าจะได้เอาเงินมาคืนให้ถูก”หลินเฟยถามพลางยิ้มออกมา
“ถะ ถ้าท่านจะคืนเงินละก็ ไม่ต้องมาคืนแค่กับข้าก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าท่านมาแล้วพบท่านพ่อหรือท่านแม่ก็สามารถคืนเงินได้เหมือนกัน”หญิงสาวตอบพลางหลบสายตาหลินเฟยไปทางอื่น
“ข้าแค่อยากทราบชื่อของผู้มีพระคุณของข้าเท่านั้นเอง ไม่ได้หรือขอรับ”หลินเฟยถามพลางมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าอ่อนโยน ทำเอาหญิงสาวได้แต่มองกลับมาด้วยท่าทีลังเล
“ขะ ข้าชื่อหนิงเซียงเจ้าค่ะ”หญิงสาวตอบพลางออกมาก่อนจะแกล้งทำเป็นไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นต่อ ทำให้หลินเฟยยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเอาซาลาเปากลับไปให้หลานฮวาที่ยืนรออยู่ข้างหลัง
“เจ้าไม่กินหรือไง”หลานฮวาถามพลางมองมาทางหลินเฟยด้วยท่าทีงงๆ ทำไมหลินเฟยถึงซื้อกลับมาแค่ลูกเดียวล่ะ?
“เอาไว้ข้าค่อยมากินวันหลัง”หลินเฟยตอบพลางพาหลานฮวาเดินทางเข้าวังหลวงไปทันที